αυτοκίνητα και τούρτες

Το ποστ είναι κάπως τεχνοκρατικό - αποφύγετέ το αν δε σας αγγίζουν αυτά :)

Η ιδέα μου ήρθε από σχετικό ποστ του Νίκου Δήμου (Έχουν τα αυτοκίνητα ψυχή;). Είπα λοιπόν να γράψω μια λίστα με τα αυτοκίνητα με τα οποία "δέθηκα" (έχω οδηγήσει πολύ περισσότερα, αλλά αναφέρω μόνο όσα σημαίνουν κάτι για μένα - για τις μηχανές άλλη φορά). Μετά από ένα εκατομμύριο χιλιόμετρα (και βάλε), δικαιούνται ένα ποστ τουλάχιστον :)

Πώς έμαθα να οδηγώ; Με τα αυτοκίνητα του πατέρα μου φυσικά (τα οποία ήταν πάρα πολλά - είχε και έχει μεγάλη λόξα αλλά και εκθέσεις αυτοκινήτων για κάποια χρόνια, οπότε οι αλλαγές ήταν εύκολες, συχνές και σχεδόν δωρεάν).
Ford Taunus 17M - το πρώτο αυτοκίνητο στο οποίο έμαθα να οδηγώ (5 ετών στην αγκαλιά του, μόνο τιμόνι, αφού δεν έφτανα τα πετάλια).
Ακολούθησε ένα Ford Taunus GT φτιαγμένο στη μόδα της εποχής (τεράστια λάστιχα, κινητήρας 2λιτρος, φούστες κλπ) στο οποίο έμαθα να οδηγώ μόνος μου (8 ετών).
Για λίγο ένα "πειραγμένο" Fiat 132 Mirafiori - με αυτό έμαθα να κάνω "πάντες" - έκτη δημοτικού :)
Μετά υπήρξαν διάφορα Mercedes (έπαιρνε για λίγες μέρες μεταχειρισμένα από τις εκθέσεις - χαρά ο πατέρας, δυο φορές χαρά ο γιος). Ανάμεσα σε αυτά μερικά 200άρια με τα οποία ουσιαστικά έμαθα να οδηγώ, να προσέχω, να βγάζω φλας κλπ, ένα χρυσαφί 280SE με το οποίο αντιπάθησα οριστικά τα αυτόματα κιβώτια και ένα γαλάζιο κάμπριο 350SLC, με το οποίο έπιασα πρώτη φορά τα 120 χαω (ετών 12).
Από την εποχή των μονών-ζυγών και για καιρό, είχαμε πάντα δύο αυτοκίνητα (δικά μας ή από τις εκθέσεις, για όσο καιρό αυτές υπήρχαν). Μεταξύ αυτών, ένα Mazda 323 και ένα Toyota Starlet με τα οποία έκανα αρκετά χιλιόμετρα αλλά ποτέ δε με "άγγιξαν". Ειδικά το πρώτο μου φαινόταν τελείως ψυχρό. Περί ορέξεως όμως...

Τα "δικά μου" τώρα - προφανώς έχω μια κλίση στα γιαπωνέζικα, κυρίως επειδή αντέχουν τις ιδιοτροπίες μου και, πιστέψτε με, τα γερμανικά αντέχουν επίσης αλλά ζητάνε περισσότερη προσοχή. Αυτά από όσα έχω γνωρίσει και οδηγήσει βεβαίως.

Subaru 600 - το παιχνίδι.
Πίσω μηχανή, πίσω κίνηση, με τα συμβατικά του λάστιχα (όχι radial) έκανες πατινάζ στην άσφαλτο, ασχέτως ταχύτητας. Μακρυά από βροχή βεβαίως, εκτός αν πήγαινες με ταχύτητα πεζού. Κάθε επισκευή ήταν φτηνή αλλά με λίγη προσοχή δε ζητούσε τίποτα. Αντεξε τους βανδαλισμούς μου. Ο τίτλος τιμής λόγω του μεγέθους και του τρόπου που το οδηγούσε ένας 18άχρονος. Εφυγε με 80K χλμ σε συγγενή - και με μια στοίβα απλήρωτες κλήσεις, κυρίως στάθμευσης :)

Honda Civic 1400 - το αλητάκι ή Dolly. Με κινητήρα "μπλε" και μακρύ κιβώτιο από Accord - από τον προηγούμενο (γερμανό) ιδιοκτήτη. Φοιτητής μηχανολογίας τότε εγώ, το έκανα βίδες όποτε ήθελα να του "βελτιώσω" κάτι ή όποτε νόμιζα οτι έχει πρόβλημα (δεν είχε, απλώς ευκαιρία έψαχνα). Εκανα πρώτη φορά το Αθήνα-Πάτρα σε 1:45 (από κλειδί πόρτας σε κλειδί πόρτας). Ο κινητήρας δεν έσπαγε με τίποτα - ούτε όταν, λόγω λάθους, το πήγα με μίζα 8 χιλιόμετρα με σπασμένο ιμάντα εκκεντροφόρου (και τις βαλβίδες σε τυχαίες θέσεις). Πήγε παντού, σύρθηκε σε βράχια και άμμο, έκανε πολλές ταρζανιές, περάσαμε και τρεις φορές από το "είδα το χάρο με τα μάτια μου". Το μόνο που ζητούσε ήταν βενζίνη κι αυτή ελάχιστη. Δυο κλήσεις μόνο (μάθαμε και τα ραντάρ τότε) - ταχύτητα και διπλή γραμμή στην ευθεία-παγίδα του Αγρινίου. Δεθήκαμε πολύ με αυτό το αυτοκίνητο και γυρίσαμε πολλή από την Ελλάδα. Μεταξύ άλλων και εν μέσω εξεταστικής στην Πάτρα, πήγαμε Θεσσαλονίκη για πατσά... Εφυγε με 140K χλμ σε συγγενή.

Subaru 1000 Justy 4x4 - το τσίρκουλο (από κυρία ΒΠ ο τίτλος τιμής), ήταν το πιο sexy αυτοκίνητο που είχα. Το δεύτερο αυτοκίνητο με το οποίο δέθηκα και το πρώτο που το σήκωσα στις δυο ρόδες (βόλευε λόγω 4x4). Το πρώτο που του έκαψα τον κινητήρα και, λόγω έλλειψης πιστονιών, πάλευα με το χέρι να χαράξω λούκια για τα ελατήρια (είχαν γίνει ένα σώμα). Ευτυχώς βρήκα "τροπέτο", αλλά η σχέση ράγισε. Αν είχε λίγο ακόμη ύψος και λίγη ακόμα τελική, θα είχαμε πάει πραγματικά παντού. Με αυτό έμαθα να παίζω "με τα τέσσερα", αν και δεν είχε κεντρικό διαφορικό και "κλείδωνε" στο στεγνό. Είχε μικρές ιδιομορφίες (λόγω... μεγέθους, δικού μου εννοώ, του έσπασα και το κάθισμα). Εφυγε σε συγγενή με 120K χλμ.

Toyota Corolla 1600 - το πρακτικό. Δεν είχα την άνεση για κάτι καλύτερο κι έτσι αγόρασα σε "τιμή ευκαιρίας" το δεύτερο αυτοκίνητο του πατέρα μου. Εκανα πολλά με αυτό και σε αυτό... τα χλμ που κάναμε ίσως φαίνονται λίγα. Το κράτησα κάπου 5 χρόνια και ποτέ δεν έπαθε το παραμικρό, αν εξαιρέσουμε 2-3 φορές που με τράκαραν (και με πλήρωσαν) και μία υπερθέρμανση λόγω λάθους. Εφυγε με 160K ταξιδιάρικα κυρίως χλμ σε συγγενή.

Subaru Forester - το τρελλό φορτηγό. Το αγόρασα μόλις πέρισυ, μεταχειρισμένο (έχει και ιστορία ο προηγούμενος ιδιοκτήτης, αλλά αυτό σε άλλο ποστ). Δεν έχω κάνει πολλά χλμ αλλά όλα έγιναν σε ταξίδια - ελάχιστα έχει κυκλοφορήσει στην πόλη (ίσως επειδή έχουμε κι ένα μικρό στην οικογένεια, ίσως και λόγω όγκου). Είχα καλομάθει σε αυτοκίνητα σχετικά μικρά, γρήγορα και οικονομικά και μου κακοφάνηκε που αυτό ζητάει 10 λίτρα στα 100 με οικονομική οδήγηση (και 14 τουλάχιστον με τη συνηθισμένη μου). Του λείπουν άλογα (δεν είναι το turbo) και ίσως αυτό με κάνει κάπως ψυχρό απέναντί του. Αλλωστε αγοράστηκε για πρακτικούς λόγους (να μπορούμε να πηγαίνουμε στα βουνά και στις παραλίες χωρίς άγχος οτι θα κολλήσουμε ή οτι δεν περνάμε λόγω ύψους). Γεγονός είναι οτι στα ταξίδια είναι άψογο και στους ελληνικούς δρόμους (λακούβες, τρύπες, νεροφαγώματα, μπαλώματα) γίνεται μαγικό χαλί - ούτε Mercedes ούτε τίποτα τέτοια άνεση! Επιπλέον έχει δεκάδες θήκες παντού, χώρο για 2 άτομα συν μωρό συν σκύλο, μαζί με όλα τα συμπράγκαλα για 15 μέρες (πάρκο, καρότσι, παιχνίδια μωρού και σκύλου κλπ) ακόμα και χωρίς τη σχάρα. Ξέρετε ίσως οτι κρατάει πολύ καλά στο δρόμο και, αν έχεις διάθεση και γνώσεις, αφήνει ελευθερίες για παιχνίδια. Με τετρακούνητο τα παιχνίδια είναι επικίνδυνα, αλλά με αυτό είναι... πραγματικά παιχνίδια και μάλιστα με πρωτόγνωρη αίσθηση. Εχει 70K χλμ, εκ των οποίων τα 11 μαζί μου. Στόχος πάντως είναι το νέο μοντέλο με τα 158 άλογα (χωρίς turbo πάντα) - ίσως εκεί ο έρωτας ευοδωθεί ;)

Α, μερικοί στην παρέα μου με φωνάζουν "σουμπαρουδάκια". Είναι γεγονός πάντως οτι η Subaru φτιάχνει ιδιαίτερα (έως ιδιότροπα) αυτοκίνητα.

Το πρώτο

Το τελευταίο

Για να μη λέτε οτι σας ξέχασα - ό,τι περίσσεψε, δικό σας :)
42 πλην	42 συν

Φωτογραφίες

Καινούργιο κοσκινάκι μου και πώς να σε χορτάσω :)
Ακολουθούν χθεσινές φωτογραφίες και παιχνίδια.

Ενας κούκος αρκεί να φέρει την άνοιξη	Από πότε τα μπουμπούκια θεωρούνται λεπτομέρειες;	Τρίχες!
Παιχνίδι με χρώματα	Εξωτικός παράδεισος	Εξωτικά παιχνίδια

Γενέθλια

Προ αμνημονεύτων ετών και βάλε, σαν σήμερα όμως, γεννήθηκα.
Παραθέτω μια πρόσφατη φωτογραφία μου, για να πέσουν οι μάσκες :)



Χωρίς σχόλια.

(η εικόνα είναι πίνακας φίλης, εμπνευσμένος -αντίγραφο ουσιαστικά- από το εξώφυλλο του βιβλίου "το άρωμα του ονείρου", από το οποίο δανείστηκα τον Alombar και του οποίου τον βίο διάγω... σχεδόν)

Μόσχα 1980

Παληά αγαπημένη μου λόξα η φωτογραφία. Κάποτε έγινε πανάκριβη, με εμφανιστήριο (ασπρόμαυρες μόνο) και δεκάδες δοκιμές. Εξαιτίας του κόστους τα τελευταία δέκα χρόνια έχω βγάλει μόνο αναμνηστικές φωτογραφίες - όποιος καεί στο χυλό φυσάει και το γιαούρτι...

Την περασμένη εβδομάδα μου ψώνισα μια Canon EOS 350D με δυο φτηνούς φακούς και τα απολύτως απαραίτητα, για να μπω σιγά σιγά στο πνεύμα του ψηφιακού φωτογραφίζειν. Εβγαλα 260 φωτογραφίες σε 10 μέρες και μόνο ρεύμα χάλασα - θαύμα, θαύμα φώναξα! Ακόμα βέβαια είναι νωρίς για συμπεράσματα, δεν έχω άλλωστε τυπώσει ούτε μία, αλλά και μόνο η απουσία της σκέψης "πάλι χρέη για φωτογραφίες" αρκεί. Οι φωτογραφίες πάντως φαίνονται πολύ καλές - μένει να μάθω τα κόλπα της.

Απρίλιος 1980. Ακόμα δεν ήξερα τι σημαίνει διάφραγμα και ταχύτητα, η μηχανή ήταν μια φτηνή κόμπακτ, αλλά ήταν η πρώτη μου φωτογραφική μηχανή 35 χιλιοστών. Για μένα τότε μια μηχανή με κανονικό φιλμ και ρυθμίσιμο φακό ήταν κάτι σαν όνειρο. Ασε που είχε και πολλά κουμπάκια (4-5 ήταν, αλλά μπροστά στο ένα της Kodak ήταν πολλά). Η μηχανή αυτή ήταν ρώσικη και την αγόρασα βεβαίως από τη Ρωσία, από τα τουριστικά είδη του ξενοδοχείου Κόσμος στη Μόσχα, συγκεκριμένα. Πήγαμε και λίγες μέρες Λένινγκραντ αλλά δεν έχω βρει όλες τις φωτογραφίες ακόμη.

Ιδού λοιπόν κάποιες προσπάθειες από το πρώτο μου φιλμ 35mm.

Είσοδος του Πανεπιστημίου της Μόσχας (αν θυμάμαι καλά)	Τι βλέπαμε από τον 19ο όροφο του ξενοδοχείου Κόσμος όπου διαμέναμε
Το ξενοδοχείο Κόσμος

Στη δεύτερη φωτογραφία φαίνεται αριστερά ο πύργος του ΟΤΕ (νομίζω) και στη μέση το πολεμικό μουσείο (αυτό με τον πύραυλο - γλυπτό).

Ονειρα και σκοπιμότητες

Εδώ και αρκετά χρόνια, δε θυμάμαι κανένα όνειρο που, όπως λένε, πάντα βλέπουμε. Με σπανιότατες εξαιρέσεις (πχ ένα το χρόνο) κι αυτό συνήθως όταν το όνειρο το έχω ξαναδεί.
Υποθέτω οτι αυτό κρατάει από την εποχή που έβλεπα εφιάλτες, οι οποίοι καθόλου δε μου άρεσαν και έτσι "έκοψα" τα όνειρα. Δεν ξέρω κατά πόσον είναι εφικτό να σταματήσει κανείς τα όνειρα συνειδητά (υποθέτω όχι) αλλά, αφού συνέβη, προφανώς υπάρχει κάποια μεθοδολογία που επιτρέπει να μην τα θυμόμαστε, που τελικά κάνει περίπου το ίδιο με το να μην βλέπουμε όνειρα.
Δεν είμαι ειδικός, ούτε έχω επιστημονικές γνώσεις στο αντικείμενο, υποψιάζομαι όμως οτι το αν θα δεις/θυμάσαι όνειρα ή όχι εξαρτάται τόσο από την προδιάθεση ("δεν θέλω να δω/θυμάμαι") όσο και από τις συνθήκες που κοιμάται και ξυπνάει κανείς. Υποθέτω πχ οτι, αν κοιμηθεί κανείς κουρασμένος και σηκωθεί μόλις ξυπνήσει, χωρίς... χουζούρεμα, μάλλον δεν θα δει όνειρα, σε αντίθεση με το ξύπνημα από ξυπνητήρι ή το χουζούρεμα.

Τα γράφω όλα αυτά γιατί μου κάνει εντύπωση που οι περισσότεροι λένε σχεδόν καθημερινά για κάποιο όνειρο που είδαν. Αναρρωτιέμαι αν θέλουν να βλέπουν/θυμούνται τα όνειρά τους (και γιατί να συμβαίνει αυτό). Θυμάμαι βέβαια και περιπτώσεις τύπου "μη με ξυπνάς πάνω στο καλύτερο" :)

Εξαιρώ τις περιπτώσεις μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, όπου βεβαίως είναι δυνατόν όχι μόνο να ονειρετούμε αλλά και να διαμορφώσουμε την πλοκή των ονείρων.

Το ερώτημα λοιπόν είναι: μπορούμε να βάλουμε προδιαγραφές στα όνειρα, να ονειρευόμαστε δηλαδή εσκεμμένα ή απλώς θυμόμαστε/ξεχνάμε εσκεμμένα;

Το νόημα της ζωής

Κάτι έγραφε τις προάλλες η Μιραντολίνα για τον Gauss και το πάθος του (τα μαθηματικά ντε), κάναμε και μια μικροσυζήτηση περί παθών και φιλοσοφίας, οπότε θεώρησα σωστό να απαντήσω κάπως. Επειδή είμαι γνωστός "σεντονομάχος" (γειά σου Γουρούνα), προτίμησα να συνοψίσω όλο το σκεπτικό μου σε ένα ανέκδοτο, αντί να αναλύσω τη ρήση "Φιλοσοφώντας για τη ζωή, το σύμπαν και τον Ολυμπιακό".
Χαμογελάτε, κάνει τους άλλους να ανησυχούν :)


Είναι λοιπόν ο Τοτός και γυρίζει στο σπίτι του ευδιάθετος.
Πίνει μια πορτοκαλάδα, παίρνει και μια ασπιρίνη και στα πρόθυρα της ευτυχίας, ξαπλώνει στο κρεββάτι του και τραβάει μια μαλακία.

Εχοντας βρει το νόημα της ζωής, φιλοσοφεί:
Αυτή είναι ζωή ρε πούστη μου... ποτά, ναρκωτικά και γυναίκες!

---

Και για όσους δεν κατάλαβαν, πάω να γελάσω :)

Οι παιδικοί μας φίλοι

Την Πέμπτη 16/2 σκεφτήκαμε να πάμε στο El Bandoneon. Ακουσα και διάβασα τόσα καλά σχόλια από τόσο κόσμο, που είπα δε μπορεί, κάτι θα ξέρουν. Υποθέτω οτι τα ίδια σχόλια άκουσαν και διάβασαν αρκετές εκατοντάδες συμπολίτες μας και το μαγαζί δεν είχε θέσεις ούτε για αστείο.

Ευκαιρία θέλαμε κι εμείς να πάμε σε ένα διάσημο εστιατόριο στο οποίο βρέθηκα αρκετές φορές δίπλα αλλά ποτέ μέσα - το Kona Kai του ξενοδοχείου Ledra Marriott. Πολυνησιακή κουζίνα και μια γιαπωνέζικη γωνία για τους λίγους φανατικούς του "το φτιάχνουμε μπροστά σας".
Φάγαμε πολύ (πάρα πολύ) και ήπιαμε αρκετά (αν εξαιρέσουμε την αριστοκράτισα της παρέας, μια παντρεμένη επιχειρηματία, που δήλωσε οτι δεν πίνει γιατί... ζαλίζεται).

Τα μισά από όσα φάγαμε δεν τα ξέραμε - για να είμαι απολύτως ειλικρινής, ακόμα και όταν τα πιάτα ήταν μπροστά μας, μόνο για τα κρέατα και τις γαρίδες είμαστε απολύτως βέβαιοι για την ταυτότητά τους. Πώς λέμε ΑΤΒΑ (Αγνώστου Τύπου Βρώσιμα Αντικείμενα).
Θύμιζε έντονα κινέζικο πάντως. Προσωπικά συμπάθησα ιδιαίτερα ένα κοκτέηλ με ουίσκυ που κάτι σαν "Bastard" λεγόταν - κι αυτό είναι περίεργο γιατί το ουίσκυ θα το πιω είτε σκέτο είτε, στη χειρότερη, με πέπσι.

Το περιβάλλον άψογο, η εξυπηρέτηση καλή (πήγαμε αργά και είχε αρκετό κόσμο), το φαγητό πολύ καλό και κάποια ποτά άπαιχτα. Για κάποιον που θέλει απλώς να δοκιμάσει, το προτεινόμενο μενού (42 ευρώ το άτομο για 2+ άτομα) είναι μια πολύ καλή επιλογή. Μόνο σαλάτα δεν πρόσεξα να έχει αλλά κινέζικο είναι, ποτέ δεν ξέρεις ποιο πιάτο είναι η σαλάτα :)   Α, η τηγανητή μπανάνα είναι must.

Τι σχέση έχει ο τίτλος του ποστακίου τούτου; Διάβασα ένα μήνυμα περί χαμένης αθωότητας, έκανα δεκάδες συνειρμούς, θυμήθηκα το L' Omerta του Λουκιανού Κηλαηδόνη, οι συνειρμοί συνεχίστηκαν και κάποια στιγμή θυμήθηκα το... γαμήλιο τραγούδι μας - Last Tango (ακούγεται σε υψηλές εντάσεις μόνο). Ε, ναι, η έξοδος έγινε με κάτι παληούς μας φίλους (κι ας γνωριστήκαμε πριν λίγες μέρες).

Συμπέρασμα: οι παιδικοί μας φίλοι είναι εδώ - μένει να τους (ξανα)ανακαλύψουμε :)

Ερωτευμένοι ως το θάνατο

Δεν συμπαθώ τις επετείους.
Δεν θέλω να μου υπενθυμίζουν τι θα έπρεπε να θυμάμαι.
Δεν μου αρέσει να γιορτάζω τον έρωτα μια φορά το χρόνο.

Γι' αυτό...

Στα εννιακόσια δέκα οχτώ
από την Μικράν Ασία
μου 'στειλες κάρτες με στρατό
και με την Αγιά Σοφία

Κι αυτό σε κείνον τον καιρό...

Μ' από τότε μέχρι εδώ,
σπίτι μείναμε μόνο δυό...
ο Αγιος Φεβρουάριος κι εγώ .

Πρόσφυγα σ' έριξαν εδώ
κι ο χάρος έξι βήματα,
στα χρόνια που 'ρθα να σε δω
μέσα στα παραπήγματα.

Κι αυτά συμβαίνουν στον καιρό...

(Μάνος Ελευθερίου, Δήμος Μούτσης)


Η καλύτερη ατάκα που διάβασα σήμερα (και όχι μόνο) από τον μισό Bruce (ο άλλος μισός είναι πολύ καλός και δεν μου αρέσει):
με τις τιμές των λουλουδιών σήμερα, είναι διπλά άτυχοι αυτοί που πρέπει να πάνε σε κάποια κηδεία

Η δουλειά μου

i agree with you. the image count is 14 or so.. without the banners.. totaling 60kb. the java menu sample currenty holds 25+ images that we will not use.

Despite our best efforts however, adult material might occasionally appear.

saw yer chat with G, and after scrolling through the small talk got to the meat of it

some code has to be written for it which we can work on while working on

you speak with our guys re the navigation and design to reflect the content

IMO, we have already reserved a lot of space in terms of height, so the only places I can see for this banner are, in order

You could give us n overview of the XML format (or any other structured format) that your system Pushes data in.


Μετά σου λένε οτι τα Κινέζικα είναι δύσκολη γλώσσα. Αμ τα αγγλικά;

Η εξουσία του καθρέφτη

Προσπαθώ να διαβάσω ένα βιβλίο, τύπου "πώς να γίνετε πλούσιος" (τύπου είπα). Ανάμεσα στα άλλα διαβάζω οτι οι Ιάπωνες ανάγουν τη δύναμη σε τρία σύμβολα (πιστεύουν σε τρεις δυνάμεις), σύμφωνα με κάποιο μύθο: στο ξίφος, στο κόσμημα και στον καθρέφτη (Imperial Regalia of Japan - Three Sacred Treasures).
Αν έχετε όρεξη, βρήκα επίσης περισσότερους μύθους και στοιχεία εδώ (το κράτησα για αργότερα).

Ας δούμε τα σύμβολα της δύναμης...

Το ξίφος συμβολίζει τα όπλα - είναι προφανώς σύμβολο δύναμης. Ο έχων άρχει.

Το κόσμημα συμβολίζει το χρήμα - εξίσου προφανές (ο χρυσός κανόνας: όποιος έχει το χρυσό, φτιάχνει τους κανόνες - δείτε κι άλλους χρυσούς κανόνες)

Ο καθρέφτης συμβολίζει την αυτογνωσία. Σύμφωνα με το μύθο, είναι η πολυτιμότερη δύναμη.


Επ! Τι είπε αυτός τώρα;

Ενα μπουκάλι γέλιο

Χθες μιλούσα σε τσατ με κάποια κοπέλα από Θεσσαλονίκη. Η συζήτηση ήταν τεχνικού ενδιαφέροντος, γύρω από HTML. Αρχάρια εκείνη, προσπαθούσα να τη βοηθήσω σε κάποιο πρόβλημα με την ιστοσελίδα της. Οπως πολύ σωστά είπε "ο γιατρός πρέπει πρώτα να βρει τις σωστές ερωτήσεις" κι έτσι πήρε κάποια ώρα μέχρι να συνεννοηθούμε.
Η συζήτηση λοιπόν μου έβγαζε κάποιο χαμόγελο - φαινόταν ευχάριστος άνθρωπος, από αυτούς που θέλεις να έχεις σε μια παρέα. Εκείνη όμως κάθε τόσο γελούσε. Ηταν προφανές, έστω κι αν γινόταν μέσα στο τσατ (άλλο το γέλιο που βλέπεις και ακούς κι άλλο το καλωδιωμένο ή εμφιαλωμένο). Εβρισκε το αστείο στη φράση, στην έκφραση, στο υπονοούμενο - και γελούσε.
Δεν ήταν το νευρικό γέλιο που βγαίνει αγχωμένο και ηρεμιστικό. Ηταν το αυθόρμητο, το γεννεσιουργό, το χαρούμενο.
Μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Μα πώς τα καταφέρνει και γελάει έτσι; Μα πώς το κάνει;
Αρχικά σκέφθηκα μήπως της λείπει το άγχος και άρα το γέλιο μπορεί να βγαίνει πιο ελεύθερο, αλλά δεν ήταν άνθρωπος χωρίς προβλήματα, ούτε καν "βλήτο" δηλαδή.
Στο τέλος άρχισα να σκέφτομαι μήπως γνωρίζει το μυστικό που πολλοί από εμάς δεν έχουμε βρει ακόμα.
Μήπως στραβά αρμενίζουμε, ακόμα κι όταν ο γιαλός δεν είναι στραβός, από συνήθεια ίσως;
Μήπως κάτι έχουμε χάσει τελικά;

Αγαπητή μου κυρία, σου εύχομαι ειλικρινά να γελάς πάντα - όλοι χρειαζόμαστε έναν "δάσκαλο" (δασκάλα εντάξει).
Αν το διαβάζεις αυτό, μην αποκαλυφθείς - κράτα το μυστικό σου, γιατί είναι μάλλον πολύτιμο.
Ευχαριστώ που μου χάρισες ένα μπουκάλι γέλιο :)

ΚΙΝΔΥΝΟΣ - ΘΑΝΑΤΟΣ

ΠΡΟΣΟΧΗ
ΕΚΤΑΚΤΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ


Το Υπουργείο Υγείας εξέδωσε έκτακτη ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία το Ιστολογείν (Blogging) μπορεί να προκαλέσει καρκίνο των πνευμόνων, κίρρωση του ήπατος, αποβολές, ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, χαμηλά επίπεδα σπέρματος, ζημία εγκεφαλικών ιστών, μυϊκή δυστροφία, αμνησία, παράλυση αριστερού ποδιού, εσωτερική αιμορραγία, άγνοια του τι παίρνεις, βλακεία, ρέψιμο, ανεπάρκεια υδατανθράκων, αμέλεια, αργή κίνηση, γραφειοκρατία, αποδάσωση, σεξουαλικές αγριότητες, έλλειψη προσωπικότητας, πληθωρισμό, βαριά δυσλειτουργία μηχανισμών, συμφορά, αναφορά, αποφορά, λογοκλοπή, μοντυπιτονισμό, ανεπιβεβαίωτο σύνδρομο, ενοχοποίηση, διαγραφή από το κόμμα, αναλφαβητισμό, σαρκασμό, παραψημένο μπρόκολο, παγκόσμια αύξηση της θερμοκρασίας λόγω αύξησης του φαινομένου του θερμοκηπίου, μετάνοια, μεταμέλεια, μαζική εξάλειψη, μείωση όζοντος, διαρροές αερίων, συχνουρία, κουτσομπολιό, σύνδρομο πάνω κάτω, εντός εκτός και επί τα αυτά, νεκροφιλία, τρύλισμα, καγκουρογαμόσαυρο, υψοφοβία, στέρηση σεξουαλικότητας, ξεφούσκωμα μυών και γάτων, πολιτική απληστία, δυναστεία, παροπλισμό, συνάχι, απενοχοποίηση, δυσλεξία, εμβολισμό,εμβολιασμό, εμβόλιμο δαμαλισμό, χαμηλή βαθμολογία σε κανονικοποιημένες εξετάσεις, πανικό, απομυθοποίηση, ασύμμετρα δίδυμα, ανοργασμικό σύνδρομο, ακύρωση ραντεβού, απότομες διακοπές στα προκαταρκτικά του σεξ, διακοπές στη Χαβάη, μέγιστη πολυλογία, διακοπές φωτός, ρευματισμούς, Ρέμο, αθανασία είσαι σκληρή, μπιμπίκια, βούλωμα λουτροκαμπινέ, φακίδες, τι παίρνεις δε μας λες, μπλοκάρισμα ανελκυστήρα, κακή ορθογραφία, βιτσιόζικη συμπεριφορά, απώλεια πρωτοτύπων, μαζικές καταστροφές, πυρκαγιά, δυσπεψία, πολλαπλούς οργασμούς, πλημμύρα, άμπωτη, σκλήρυνση κατά πλάκας και κατά ντιβιντί, αναρχία, ποδάγρα, πορνογραφία και Γενική Αποτυχία στη Ζωή.

Ο θάνατος του Ιντερνετ;

Πιασάρικος τίτλος ε; Σκεφτόμουν λοιπόν αν μπορεί να... πεθάνει το δίκτυο, έστω να μειωθεί ή αλλάξει η χρήση του - όχι κατ' ανάγκη και η χρησιμότητά του.
Εδώ με απασχολεί συγκεκριμένο ζήτημα πάντως.
Και εξηγούμαι.

Οταν ήμουν μικρός είχα διάφορες εμπειρίες, που καμμιά φορά θυμάμαι. Είχα φίλους, έκανα ταξίδια, έπαιζα παιχνίδια σε χώματα κι αλάνες, πήγαινα σχολείο, έβλεπα την αδελφή μου, είχα σκύλους, με έκαιγε ο ήλιος καμμιά φορά, ψάρευα...

Εχω ένα γιο 16 μηνών.
Τον φαντάζομαι λοιπόν 18 ετών, να μιλάει μέσω κάποιου συστήματος μεταφοράς σκέψης με αυτόματη μετάφραση, με τη φίλη του στην Ιαπωνία:

- Καλημέρα Koudra4242, νωρίς ξύπνησες σήμερα.
- Καλημέρα Alombar4242, έχω να τακτοποιήσω το μουσικό αρχείο του πατέρα μου - εσύ πώς κι έτσι νωρίς;
και για τους δυο νωρίς είναι, μαζί κοιμήθηκαν κι ας τους χωρίζουν σήμερα τόσες ώρες διαφορά, έτσι κι αλλιώς δε βλέπουν τον ήλιο γιατί είναι επικίνδυνος

- Ο Albo πείναγε και με ξύπνησε να του φορτίσω τις μπαταρίες, Γιατί δε βάζεις το σύστημα "Αρχειοθετώ 2023"; Το είχα νοικιάσει πριν λίγες μέρες και είναι πολύ καλό.
- Να μου φιλήσεις το ρομποσκυλάκι σου, εμένα η Alba γέρασε και όλο γκρίνια είναι, σκέφτομαι να της περάσω καινούργιο πρόγραμμα. Το "Αρχειοθετώ" πρότεινε και σε εμένα το λειτουργικό μου, αλλά δεν υπηστηρίζει τόσο παληά συστήματα. Η μουσική του πατέρα μου ξέρεις οτι είναι σε DVD;
- DVD ε; Εχει και πατέρας μου αυτά τα πράγματα, μαζί με κάτι κιβώτια με πλαστικούς δίσκους που έχουν αναλογική μουσική - ποτέ δεν τους κατάλαβα τους μεγάλους!
Τα ζωάκια είναι είτε ρομπότ είτε κλώνοι φθηνοί και αναλώσιμοι. Τα προγράμματα είναι όλα ήδη γνωστά στο λειτουργικό σύστημα - κάθε νέο καταγράφεται αυτόματα, έτσι κι αλλιώς τρεις εταιρίες γράφουν προγράμματα.

[Μια ώρα αργότερα]

- Λοιπόν μωρό μου, τελείωσες με τη μουσική;
- Ναι γλυκιέ μου, επιτέλους τα κατάφερα, αν και μάλλον δεν κατάφερα πραγματικά πολλά - τα έβαλα απλώς σε δυο ηλεκτροκιβώτια.
- Υπέροχα - βάζω τη φόρμα sex200!
- Αχ πόσο με σκέφτεσαι, τη βάζω κι εγώ αμέσως!
- Να βάλουμε και δόνηση και απεικόνιση;
- Αμε! Μαζί σου είμαι έτοιμη για όλα!
[πέντε λεπτά αργότερα]
- Koudraki μου, πραγματικά σε λατρεύω και δε χορταίνω να στο λέω!
- Alombadrouli μου, είσαι ο άντρας της ζωής μου, κάποτε πρέπει να κάνουμε μερικά παιδιά μαζί.
- Εχεις όρεξη για μια γρήγορη τσάρκα στην Ανταρκτική; Να ξεφύγουμε και λίγο από τα συνηθισμένα.
- Αχ όχι γλυκιέ μου. Χτες στο blogger.com συναντήθηκα με έναν ανώνυμο που με έπρηξε να πάμε στο Βόρειο πόλο με μια χακεριά που είχε κάνει στο πρόγραμμα "Ταξίδι Ανά τον Κόσμο" και ο βλάκας ξέχασε την προστασία ψύχους και πάγωσα. Αλλη φορά.
- Καλά δε σε πιέζω. Ετσι κι αλλιώς σε λίγο ξεκινάω δουλειά. Θα συναντηθούμε αργότερα στο alombar42.blogspot.com όπως πάντα ε;
- Ναι μωρό μου.
[εδώ ακούγεται ένα σμουτς στα συστήματα ανταλλαγής συναισθημάτων και ο μικρός στέλνει άρωμα γιασεμί στην καλή του]


Σεντόνι τέλος. Αλλωστε δεν είχα σκοπό να γράψω νουβέλα, απλά να εκθέσω μερικούς προβληματισμούς.

Σκέψη: ίσως κάποια στιγμή ξανα-ανακαλύψουν τον κόσμο. Τότε μήπως θα σκοτώσουν το Ιντερνετ;