Επιχειρηματολογώντας, με το Δίκτυο σαν προέκταση της μνήμης
Αιτία για το κειμενάκι αυτό είναι μια κουβέντα που είπε φίλος (και σύζυγος της φίλης μου της CEO), κάπως σαν "σας ζηλεύω όταν μιλάτε για το ρεμπέτικο - πολύ θα ήθελα να μπορώ να γράφω κι εγώ αναλύσεις και ιστορίες".
Αφορμές είχα δύο:
ένα ποστ της Ελένης ("δηλαδή εγώ"), που σε πρώτη ανάγνωση μου φάνηκε σαν τηλεφωνικός κατάλογος με τόσα ονόματα :)
μια πρόσφατη συζήτηση περί επιχειρηματολογίας με μια φίλη - έχει σπουδάσει κοινωνιολογία και μου έλεγε μια ιστορία για τον καιρό του πτυχίου της, την οποία και παραθέτω
Μάθημα φιλοσοφίας - Καντ (ή κάποιος, δεν έχει σημασία). Παρακολουθούν φοιτητές ψυχολογίας, φιλοσοφίας και κοινωνιολογίας. Οι φιλοσοφικάριοι προφανώς στο στοιχείο τους, δύσκολα συγχρωτίζονταν με την "πλέμπα" σε αυτό το μάθημα - ηταν υπεράνω και, δυστυχώς, το έδειχναν.
Ξέρετε ίσως πόσο ενοχλητικό είναι, ενώ προσπαθείς να καταλάβεις "τι θέλει να πει ο ποιητής", να σου λέει ο άλλος "εμείς τον αναλύουμε για πρωινό".
Στα πηγαδάκια που δημιουργούνταν μετά το μάθημα, είχε βρει τον τρόπο να τους αποστομώνει, χωρίς να εμβαθύνει πραγματικά.
Πώς; Κατά μια έννοια, μπουρδολογώντας. Ειχε μάθει σχεδόν απέξω κεφάλαια ολόκληρα από τον Ενγκελς (κι εδώ ίσως ήταν άλλος δεν έχει σημασία), τους πέταγε μερικά τσιτάτα που φαίνονταν να ταιριάζουν και οι άλλοι κοίταζαν σαν χάνοι και υποκλίνονταν!
Μερικές φορές (προσοχή στο μερικές) αισθάνομαι εντελώς βλάκας, όταν διαβάζω κείμενα γεμάτα με "όπως είπε ο Τάδε μπλα μπλα". Βλέπω την αλήθεια που κρύβουν και, ειδικά όταν αποκαλύπτουν κάτι καινούργιο για μένα ή μια διαφορετική προσέγγιση, ζηλεύω που δεν έχω διαβάσει ή κατανοήσει πλήρως τις αναφορές.
Σε αυτές τις περιτπώσεις, πρώτα χαίρομαι που κάτι έμαθα και μετά συνήθως στενοχωριέμαι που δεν το είχα ψάξει περισσότερο όταν είχα την ευκαιρία. Σπανίως συνεχίζω και το ψάχνω περισσότερο, εμβαθύνοντας στις αναφορές. Πρακτικά, απλώς γεμίζω τη βιβλιοθήκη μου με βιβλία που μάλλον ποτέ δε θα διαβάσω, αφού ο ρυθμός αγοράς ξεπερνάει το ρυθμό ανάγνωσης.
Κάποιες άλλες φορές όμως, θέλω να μιλήσω και ίσως να φωνάξω, γιατί διαισθάνομαι οτι ο συγγραφέας απλώς προσπαθεί να με μπερδέψει, κάτι που συνήθως σημαίνει ελλειπή γνώση, ή παρωπίδες και στερεότυπα, ή ακόμα και έλλειψη επιχειρημάτων.
Δέχομαι οτι υπάρχουν μερικά υψηλά νοήματα που ίσως το φτωχό κεφάλι μου δεν τα χωράει. Δέχομαι οτι ο συγγραφέας ίσως γνωρίζει απ' έξω το Κεφάλαιο ή ίσως στην προηγούμενη ζωή του ήταν ο Σοϊχίρο Χόντα.
Ομως, δεν δέχομαι οτι, αυτός ειδικά ο συγγραφέας, αδυνατεί να επιχειρηματολογήσει. Περνάω λοιπόν σε κάποιας μορφής "έντεχνη μπουρδολογία" και... περιμένω.
Αν όντως κάνω λάθος, δεν θα προσπαθήσει να με μπερδέψει (τι λες ρε, αφού το ο Νίτσε είπε αυτό στην παράγραφο τάδε) - με απλά λόγια (και ίσως συνοπτικές διαδικασίες) θα με βγάλει έξω από το παιχνίδι - και μπράβο του.
Βλέπετε, εξακολουθώ να πιστεύω οτι, όσο πιο καλά τα ξέρεις, τόσο πιο απλά τα λες.
Τελικά, όσα βιβλία και να διαβάσει κανείς, δεν είναι για να του δείξουν την αλήθεια (που άλλωστε ποτέ δεν είναι μία και μοναδική). Είναι για να αναπτύξει την κριτική του σκέψη και να μπορέσει να δει πιο μακρυά. Αν επιπλέον τα βιβλία τα απομνημονεύει, αυτό δεν τον κάνει πιο έξυπνο ή πιο διορατικό.
Κάποιος θα πει οτι είναι σημαντικό να γνωρίζεις και να θυμάσαι ακόμα και ολόκληρα βιβλία, ορισμένα τουλάχιστον.
Απαντώ οτι τα παιδιά απολαμβάνουν τα νέα ερεθίσματα χωρίς παρωπίδες, ακριβώς γιατί η μνήμη τους δεν έχει καταγράψει τόσα πράγματα (τα οποία άλλωστε εξυπηρετούν σαν φραγμοί τη λογική).
Ειδικά τώρα με το δίκτυο και τα εργαλεία αναζήτησης, διαπιστώνω οτι η μνήμη μου αρχίζει να λειτουργεί κάπως διαφορετικά. Αντί να διατηρεί πληροφορίες για καιρό, διατηρεί απλώς keywords, με τη λογική οτι αυτά είναι αρκετά για να ανασυρθεί η σχετική πληροφορία - και είναι και πιο ξεκούραστο!
Εχω ξαναγράψει οτι, η άποψη δημιουργείται σιγά σιγά. Μερικές φορές παίρνει χρόνια να κατασταλάξει. Ετσι που, όταν έχεις άποψη για κάτι, ξεχνάς πώς ακριβώς αυτή διαμορφώθηκε. Φυσικά, τίποτα δε ζει για πάντα, μέχρι όμως να καταρριφθεί, υποστηρίζεις αυτή την άποψη.
Ετσι, προτιμώ να θυμάμαι τα δικά μου βιώματα, παράλληλα με τις κατάλληλες λέξεις-κλειδιά που θα με οδηγήσουν, όταν χρειαστεί, στις αιτίες διαμόρφωσης μιας άποψης.
Δεν έχω λόγο να θυμάμαι τις ιστορίες του Νέμο, μετά από τριάντα χρόνια. Μου αρκεί που, όταν διάβαζα τα βιβλία του Βερν, έβαλα ένα ακόμα κομματάκι σκεπτικού στο κεφάλι μου.
Μην προσπαθήσετε λοιπόν να με μπερδέψετε με λεπτομέρειες για τον Νέμο - δεν θα σας αναγνωρίσω το πλεονέκτημα και έχω και το δίκτυο σύμμαχο!
Μονολογώντας...
Εγραψα χθές ένα σοβαρό ποστ για τα όρια φανταστικού και πραγματικού και... όλοι στα βυζιά πήγαν. Μην λέτε μετά για εικόνες που προβάλλουμε και τι κακό που μας βρήκε - αφού όλοι θέλουμε το παραμύθι μας :)
Αφορμές είχα δύο:
Μάθημα φιλοσοφίας - Καντ (ή κάποιος, δεν έχει σημασία). Παρακολουθούν φοιτητές ψυχολογίας, φιλοσοφίας και κοινωνιολογίας. Οι φιλοσοφικάριοι προφανώς στο στοιχείο τους, δύσκολα συγχρωτίζονταν με την "πλέμπα" σε αυτό το μάθημα - ηταν υπεράνω και, δυστυχώς, το έδειχναν.
Ξέρετε ίσως πόσο ενοχλητικό είναι, ενώ προσπαθείς να καταλάβεις "τι θέλει να πει ο ποιητής", να σου λέει ο άλλος "εμείς τον αναλύουμε για πρωινό".
Στα πηγαδάκια που δημιουργούνταν μετά το μάθημα, είχε βρει τον τρόπο να τους αποστομώνει, χωρίς να εμβαθύνει πραγματικά.
Πώς; Κατά μια έννοια, μπουρδολογώντας. Ειχε μάθει σχεδόν απέξω κεφάλαια ολόκληρα από τον Ενγκελς (κι εδώ ίσως ήταν άλλος δεν έχει σημασία), τους πέταγε μερικά τσιτάτα που φαίνονταν να ταιριάζουν και οι άλλοι κοίταζαν σαν χάνοι και υποκλίνονταν!
Μερικές φορές (προσοχή στο μερικές) αισθάνομαι εντελώς βλάκας, όταν διαβάζω κείμενα γεμάτα με "όπως είπε ο Τάδε μπλα μπλα". Βλέπω την αλήθεια που κρύβουν και, ειδικά όταν αποκαλύπτουν κάτι καινούργιο για μένα ή μια διαφορετική προσέγγιση, ζηλεύω που δεν έχω διαβάσει ή κατανοήσει πλήρως τις αναφορές.
Σε αυτές τις περιτπώσεις, πρώτα χαίρομαι που κάτι έμαθα και μετά συνήθως στενοχωριέμαι που δεν το είχα ψάξει περισσότερο όταν είχα την ευκαιρία. Σπανίως συνεχίζω και το ψάχνω περισσότερο, εμβαθύνοντας στις αναφορές. Πρακτικά, απλώς γεμίζω τη βιβλιοθήκη μου με βιβλία που μάλλον ποτέ δε θα διαβάσω, αφού ο ρυθμός αγοράς ξεπερνάει το ρυθμό ανάγνωσης.
Κάποιες άλλες φορές όμως, θέλω να μιλήσω και ίσως να φωνάξω, γιατί διαισθάνομαι οτι ο συγγραφέας απλώς προσπαθεί να με μπερδέψει, κάτι που συνήθως σημαίνει ελλειπή γνώση, ή παρωπίδες και στερεότυπα, ή ακόμα και έλλειψη επιχειρημάτων.
Δέχομαι οτι υπάρχουν μερικά υψηλά νοήματα που ίσως το φτωχό κεφάλι μου δεν τα χωράει. Δέχομαι οτι ο συγγραφέας ίσως γνωρίζει απ' έξω το Κεφάλαιο ή ίσως στην προηγούμενη ζωή του ήταν ο Σοϊχίρο Χόντα.
Ομως, δεν δέχομαι οτι, αυτός ειδικά ο συγγραφέας, αδυνατεί να επιχειρηματολογήσει. Περνάω λοιπόν σε κάποιας μορφής "έντεχνη μπουρδολογία" και... περιμένω.
Αν όντως κάνω λάθος, δεν θα προσπαθήσει να με μπερδέψει (τι λες ρε, αφού το ο Νίτσε είπε αυτό στην παράγραφο τάδε) - με απλά λόγια (και ίσως συνοπτικές διαδικασίες) θα με βγάλει έξω από το παιχνίδι - και μπράβο του.
Βλέπετε, εξακολουθώ να πιστεύω οτι, όσο πιο καλά τα ξέρεις, τόσο πιο απλά τα λες.
Τελικά, όσα βιβλία και να διαβάσει κανείς, δεν είναι για να του δείξουν την αλήθεια (που άλλωστε ποτέ δεν είναι μία και μοναδική). Είναι για να αναπτύξει την κριτική του σκέψη και να μπορέσει να δει πιο μακρυά. Αν επιπλέον τα βιβλία τα απομνημονεύει, αυτό δεν τον κάνει πιο έξυπνο ή πιο διορατικό.
Κάποιος θα πει οτι είναι σημαντικό να γνωρίζεις και να θυμάσαι ακόμα και ολόκληρα βιβλία, ορισμένα τουλάχιστον.
Απαντώ οτι τα παιδιά απολαμβάνουν τα νέα ερεθίσματα χωρίς παρωπίδες, ακριβώς γιατί η μνήμη τους δεν έχει καταγράψει τόσα πράγματα (τα οποία άλλωστε εξυπηρετούν σαν φραγμοί τη λογική).
Ειδικά τώρα με το δίκτυο και τα εργαλεία αναζήτησης, διαπιστώνω οτι η μνήμη μου αρχίζει να λειτουργεί κάπως διαφορετικά. Αντί να διατηρεί πληροφορίες για καιρό, διατηρεί απλώς keywords, με τη λογική οτι αυτά είναι αρκετά για να ανασυρθεί η σχετική πληροφορία - και είναι και πιο ξεκούραστο!
Εχω ξαναγράψει οτι, η άποψη δημιουργείται σιγά σιγά. Μερικές φορές παίρνει χρόνια να κατασταλάξει. Ετσι που, όταν έχεις άποψη για κάτι, ξεχνάς πώς ακριβώς αυτή διαμορφώθηκε. Φυσικά, τίποτα δε ζει για πάντα, μέχρι όμως να καταρριφθεί, υποστηρίζεις αυτή την άποψη.
Ετσι, προτιμώ να θυμάμαι τα δικά μου βιώματα, παράλληλα με τις κατάλληλες λέξεις-κλειδιά που θα με οδηγήσουν, όταν χρειαστεί, στις αιτίες διαμόρφωσης μιας άποψης.
Δεν έχω λόγο να θυμάμαι τις ιστορίες του Νέμο, μετά από τριάντα χρόνια. Μου αρκεί που, όταν διάβαζα τα βιβλία του Βερν, έβαλα ένα ακόμα κομματάκι σκεπτικού στο κεφάλι μου.
Μην προσπαθήσετε λοιπόν να με μπερδέψετε με λεπτομέρειες για τον Νέμο - δεν θα σας αναγνωρίσω το πλεονέκτημα και έχω και το δίκτυο σύμμαχο!
Μονολογώντας...
Εγραψα χθές ένα σοβαρό ποστ για τα όρια φανταστικού και πραγματικού και... όλοι στα βυζιά πήγαν. Μην λέτε μετά για εικόνες που προβάλλουμε και τι κακό που μας βρήκε - αφού όλοι θέλουμε το παραμύθι μας :)
ΥΠΟΓΡΑΦΗ: alombar42 ΣΤΙΣ 23:51
12 Comments:
Τα βιβλία που αναφέρω, μόνο βαριά φιλοσοφία δεν μπορούν να χαρακτηριστούν! Είναι βιβλία που τα έχει το κάθε σπίτι.
Δεν χρειάζεται να εντυπωσιάζει όλους η ανάγνωση των βιβλίων.
Μιας κ το ανέφερες όμως, το ποστ το εγραψα ως παρωδία των διαφόρων μαλακιών που διαβάζω στα διάφορα μπλογκ περί ελληνικής λογοτεχνίας κ φυσικά είχε για θέμα τους ήρωες της λογοτεχνίας, ως γκομενους.
Βρίσκω απόλυτα φυσιολογικό το γεγονός ότι ο Πλοίαρχος Νέμο δεν σου λέει τίποτε σαν γκόμενος πάντως κ ότι δεν θυμάσαι τα βιβλία που διάβασες αλλά θυμάσαι πόσα ποιντς κέρδιζες σε κάθε παιχνίδι των neopets :-) Είναι καθαρά θέμα ενδιαφερόντων.
Αυτά τα βιβλία που κάνω λιστ, ειναι της ελαφριας σχολής, μπιφτέκια.Πηνελόπη Δέλτα, Ιούλιος Βερν κ Καζαντζάκης. Πού να έκανα κανένα σοβαρό ποστ για βιβλία να δω τί θα έλεγες.
Όπως έλεγε κ ο father Portokalos πάντως " We have apples and oranges but at the end, we are all fruits".
Όλα αυτά δεν λένε τίποτε. Κουβέντα να γίνεται μόνο.
Λοιπόν, τώρα θυμήθηκα οτι έχω διαβάσει 11 βιβλία του Έρμαν Έσσε. Ε λοιπόν, πέρα από αυτά όπου τα ονόματα των ηρώων ήταν και οι τίτλοι των βιβλίων, για να θυμηθώ τα ονόματα των ηρώων στα υπόλοιπα βιβλία, θα πρέπει να googliσω. :-)
Ελένη (δηλαδή εσύ), για τα βιβλία στο ποστ σου δεν είπα λέξη - δεν είναι καν κλασσικά (αυτά που όλοι αγοράζουν αλλά βαριούνται να διαβάσουν).
Για τους ήρωες που ανέφερες ακριβώς, απόρησα πώς τους θυμόσουν. Ανάθεμα αν θυμάμαι το παραμικρό από το Νέμο, εκτός από το όνομά του - κι αυτό επειδή τυχαίνει να το συναντώ συχνά πυκνά!
Φαντάσου οτι πριν λίγα χρόνια διάβασα την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι (Κούντερα σε διακοπές στη Μύκονο - ναι, βλαμένος είμαι κι εγώ) αλλά, αν με ρωτούσες τι θυμάμαι σήμερα από αυτό, θα έλεγα "ένα έξυπνο ερωτικό μυθιστόρημα".
Σοβαρά τώρα, το ποστ έχει δύο παράγοντες: την επιλεκτική μου μνήμη (αφορμή το ποστ σου) και τον τρόπο που αντιδρά σε... φιλοσοφούρες (αφορμή η ιστορία).
Οσο για τα 11 βιβλία του Ερμαν Εσσε, έκαστος στο είδος του - μπορώ να σου αναλύσω ένα σωρό τρόπους να πατήσεις την κομπρέσορ έχοντας χιουντάι :)))
Πάνο, έχεις δίκιο... αλλά τι να κάνω ο έρμος; Διάβασα το περί βυζιών ποστ του Γιώργου και μου ήρθε κάπως ξαφνικό!
alombar42 συμφωνω μαζι σου αλλα δεν καταλαβαινω "τι θελει να πει ο ποιητης". Οσο και να προσπαθησουμε, τα βιβλια που θα διαβασουμε θα ειναι 10 φορες (τουλαχιστον) λιγοτερα απο τα αξιολογα βιβλια που δεν θα διαβασουμε.
Για να μην μιλησουμε για σινεμα (τρελλαινομαι), εικαστικη τεχνη, μουσικη και παει λεγοντας.
Διαβαζουμε οτι μπορουμε και διαμορφωνουμε μια (εφημερη) γνωμη, χωρις να ξερουμε γιατι και πως. Δεν το βρισκω αρνητικο αυτο.
Ο "νεος" τροπος σκεψης μεσω keywords ειναι σαφως καλυτερος. Τον εφαρμοζω και εγω, αλλα πιστευω, οτι εσυ και εγω ειμαστε λογω επαγγελματος πιο δεκτικοι σε τετοιον τροπο σκεψης (αυτο δεν μας κανει καλυτερους βεβαια, μονο διαφορετικους).
Οσο για τις μνημες. Δεν τις διαλεγουμε εμεις συνειδητα. Τις διαλεγει η ψυχη μας. Εσυ θυμασαι για τον Κουντερα τουλαχιστον οτι εγραψε ενα ερωτικο μυθιστορημα. Εγω θυμαμαι απο αυτον μονο μια λεξη (μακριαααααα...).
Απο τον πλοιαρχο Νεμο και τον Διγενη Ακριτα θυμαμαι σχεδον καθε λεξη. Και να ηθελα να τους ξεχασω, δεν μπορω.
Υ.Γ. Εγω για το σοβαρο σου ποστ ηθελα να γραψω και το δηλωσα. Δυστυχως ο χρονος μου ειναι περιορισμενος. Με εφαγαν λοιπον τα βυζια.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Η ουσία είναι αυτή: διάβαζε ό,τι σ'ευχαριστεί, βγάλε τα συμπεράσματά σου και μην κολλάς σε σχολαστικισμούς και τσιτάτα. Όλοι οι frequently quoted (συχνά αναφερόμενοι;) καλά ή κακά τα είπαν (υπό άλλες συνθήκες και για άλλους λόγους συνήθως). Το θέμα είναι τι λέμε ΕΜΕΙΣ! Οι "ψόφιοι" (=τυπωμένοι)συγγραφείς είναι καλοί, αλλά τίποτα δεν μπορεί να ανταγωνιστεί το ζωντανό διάλογο και τα φρέσκα επιχειρήματα.
Καλημέρα σ΄ολους,
(Σχόλιο άσχετο με το θέμα)
Τελικά έαν δεν δείχνατε με τόοοοοση προσπάθεια, πόσο ......έξυπνοι είστε (ειδικά στο blog του ΝΔ), όλα θα ήταν καλύτερα.
Τελικά σ΄αυτήν την χώρα, όλοι,μα όλοι, πάνε "καβάλα στ΄άλογο".
Αποκαρδιωτικό.
Το ίδιο λάθος έκανε και ο Πάνος χθές. Έγραψε ένα ποστάκι για το Δήμο θερμαικού και της πολεοδομικές του παρεμβάσεις και έβαλε μέσα τη λέξη στριγκ. Περάσαμε εγώ και ο Ανώνυμος και του το κάναμε τριμπούρδελο του ανθρώπου!
όσο πιο καλά τα ξέρεις, τόσο πιο απλά τα λες.
ακριβώς αυτό...
Κια ι ΑνΛου μια χαρά τα είπε επίσης!
Κατά τα άλλα, σχετικά με το ποστ της Ελένης, κι εγώ τ αθυμόμουν όλα όσα έγραφε, αλλα είναι θέμα ενδιαφερόντων. Άμα με ρωτήσεις για θέματα που δε με ενδιαφέρουν έχω μεσάνυχτα. Λογικό δεν είναι;
ευτυχώς που δεν ξέρω να διαβάζω....
"Εντεχνη μπουρδολογία"! Ως όρος, καταγράφεται!
Ε τώρα τα βιβλία της Ελένης δεν ήταν το θέμα, ίσως η αφορμή.
Όμως έχεις δίκιο, όσο "απρόσιτο" είναι το κείμενο τόσο πιο κακοχωνεμένο σίγουρα.
Ίσως η επιτυχία π.χ. του Δήμου είναι αυτό, το προσεγγίσιμο του κειμένου.
OldSkipper, ο ποιητής (το είπα και στην Ελένη στο πιο πάνω σχόλιο) καταγράφει τις αλλαγές στη μνήμη του (όσο μεγαλώνω, τόσο θυμάμαι λιγότερη λεπτομέρεια αλλά περισσότερα keywords από κάθε γεγονός) και το δικαιολογεί με το περί μπουρδολογίας :)
An-Lu, προφανώς συμφωνώ - ωραία τα τσιτάτα αλλά δεν αρκούν!
Ανώνυμε/η, στο μπλογκ αυτό μόνο εγώ (με το Ε κεφαλαίο) είμαι πανέξυπνος και το δείχνω - οι άλλοι τι σου φταίνε και βάζεις πληθυντικό;
Λαμπρούκο, αναγκάζομαι να συμφωνήσω οτι είναι κάποιες λέξεις-κλειδιά που πυροδοτούν ανάλογες αντιδράσεις. Πχ, "90-60-90" :)
Morgana, η πραγματικότητα είναι οτι η μνήμη αποθηκεύει και τροπάρια και λέξεις-κλειδιά, τα οποία και χρησιμοποιεί για να ανασύρει τα τροπάρια. Εγραψα οτι, πρακτικά, έχω πάψει να ανασύρω τα τροπάρια και περιορίζομαι στις λέξεις-κλειδιά.
Krotkaya, ίσως έχεις δίκιο - μπορεί να απομνημονεύουμε περισσότερα στοιχεία (ή να ανασύρουμε ευκολότερα τροπάρια) όταν μας ενδιαφέρει το αντικείμενο. Ισως - μεγάλη συζήτηση, αφού είναι θέματα που με ενδιαφέρουν αλλά δεν τα απομνημονεύω. Αυτή τη στιγμή μου ήρθε ένα μικρό διήγημα, "ο μνημονικός Τζόνυ" - το έχω διαβάσει αλλά δεν θυμάμαι τίποτα άλλο. Φυσικά, αν κάποιος πει λίγα λόγια για την υπόθεση ή αναφέρει το συγγραφέα ή ακόμα αν το ψάξω στο δίκτυο, θα ανασύρω πολλά από τη μνήμη μου.
Pseftra, ζεις;!!
Katerina, γράφω ακριβώς οτι το προσεγγίσιμο του κειμένου δεν είναι θέμα μόνο των "αστοιχείωτων" - συχνά το προτιμούν και οι κουλτουριτζήδες σαν εμάς. Εχει φυσικά κινδύνους αυτό (πόσα νοήματα μπορούν να περάσουν οι απλουστεύσεις) αλλά εγώ τουλάχιστον το προτιμώ. Μαζί με τον Δήμου θα ανέφερα και τον Κοέλιο.
Δημοσίευση σχολίου
<< ΠΙΣΩ