Εξουσία και έρωτες στην κορυφή

Εχοντας ήδη υποσχεθεί ένα κείμενο με δικτυακές ιστοριούλες στη Μιραντολίνα και με αφορμή αυτό το ποστ της Κωσταντίνας, νομίζω πως ήρθε η ώρα να γράψω μια ιστοριούλα για τον καιρό που έπαιζα neopets. Ισως ξέρετε οτι αυτό το παιχνίδι έχει σήμερα πάνω από 35 εκατομμύρια χρήστες σε όλο τον κόσμο - η εταιρία πουλήθηκε το Μάιο του 2005 στην Viacom/MTV. Ο αριθμός των χρηστών δεν μας ενδιαφέρει με ακρίβεια, αρκεί να ξέρουμε οτι μιλάμε για το πιο εθιστικό παιχνίδι στο ιντερνετ, που απευθύνεται κατά κανόνα σε παιδιά 13-15 ετών.
Ο τίτλος θα μπορούσε να είναι και "η μοναξιά της κορυφής" - είχα γράψει πρόσφατα στον Orlando για το πόσο μόνες είναι, κατά κανόνα, οι πολύ όμορφες γυναίκες (οι "σεξοβόμβες" όπως συνηθίσαμε να λέμε). Αυτές βέβαια δεν προσπάθησαν ιδιαίτερα για να γίνουν όμορφες, αλλά αντιμετωπίζουν και αυτές το κόστος της "επιτυχίας".
Δώσε κλώτσο στην ανέμη...

Το καλοκαίρι του 2000, μου δείχνουν ένα νέο τότε παιχνίδι (το neopets) και μου εξηγούν πόσο ωραίο είναι. Στην αρχή το βρήκα βαρετό, μέχρι που ανακάλυψα οτι έχει οικονομικά στοιχεία μέσα (μεγάλη αδυναμία μου: η έλλειψη οικονομικών γνώσεων) και το βρήκα ενδιαφέρον για πειραματισμούς.
Κάπου στα τέλη του χρόνου είχα ήδη εθιστεί (στην Αμερική υπάρχουν κλινικές απεξάρτησης από το ιντερνετ και ειδικά προγράμματα θεραπείας για συγκεκριμένους δικτυακούς εθισμούς).
Εβλεπα την hrobi στην κορυφή τόσους μήνες, με κάθε μέθοδο επικοινωνίας κλειστή - "τι ντίβα, τι ελιτισμός!" ήταν οι σκέψεις μου.
Λίγο η ζήλεια, λίγο το πείσμα, έβαλα στόχο την κορυφή. Τον πέτυχα στις αρχές του 2001, οπότε ανέβηκα σε ένα βάθρο - πρώτο τραπέζι πίστα, ο alombar με το μεγαλύτερο εικονικό μαγαζί και, πολύ σύντομα, με τα περισσότερα εικονικά λεφτά.
Στο παιχνίδι υπήρχαν κι άλλοι "πρώτοι", σε άλλες κορυφές, αλλά "τα φώτα της δημοσιότητας" τα απολάμβανε ο πιο πλούσιος.
(Στο σημείο αυτό κόβω τα εισαγωγικά - για να μπείστε στο πνεύμα του παίχτη, είτε πρόκειται για τζόγο είτε για παιχνίδι ρόλων, πρέπει να το ζείτε το παιχνίδι).

Στο παιχνίδι αυτό επέλεξα για πρώτη φορά το ψευδώνυμο alombar42 (είχα και μερικά ακόμη) και βεβαίως ποτέ και πουθενά δεν αναφέρθηκε τίποτα περισσότερο από ένα όνομα: alombar42 = Vas, adult male from Greece.

Ο δρόμος για την κορυφή δεν ήταν εύκολος. Ετρωγα πολλές ώρες κάθε μέρα παίζοντας, καταγράφοντας αριθμούς, σχεδιάζοντας τη διαδρομή για το στόχο.
Μαζί με την προσπάθεια έκανα και αρκετές φιλίες - με μερικά από αυτά τα άτομα μιλάμε ακόμη, με ένα συνεργαζόμαστε και ένα τουλάχιστον θα μας επισκεφθεί το καλοκαίρι.
Εφτιαξα κι ένα forum, που σε έξι μήνες απέκτησε περίπου 5000 μέλη.

Οσο ανέβαινα, ειδικά όταν έφτασα στο top-10, αυξάνονταν ιδιαίτερα τα μηνύματα τύπου "είσαι τόσο πλούσιος, χάρισέ μου αυτό" και "έλα να ψωνίσεις από το μαγαζί μου, είναι πολύ καλό".
Τα μηνύματα αυτά είναι πολύ σημαντικά - ένδειξη οτι ο κόσμος το αντιμετώπιζε σαν πραγματική ζωή, όχι σαν παιχνίδι. Γιατί, τί νόημα έχει να σου χαρίσουν τη νίκη; Γιατί να παίξεις αν δεν υπάρχει ανταγωνισμός;
Μαζί αυξάνονταν οι αιτήσεις για "φιλία" (ένα σύστημα ανάλογο με τις "επαφές" στο MSN) - όσο πιο ψηλά τόσο περισσότεροι ηθελαν να γίνουν φίλοι μου.
Σημειώστε οτι, το παιχνίδι απευθύνεται κυρίως σε ηλικίες της τάξης των 15 ετών. Φυσικά μέσα σε τόσα εκατομμύρια κόσμο, υπάρχουν πολλοί ενήλικες (κάπου 25% άνω των 18 και κάπου 5% άνω των 30).
Με αυτό θέλω να πω οτι οι περισσότερες αιτήσεις φιλίας προέρχονταν από παιδιά - κυρίως κορίτσια.
Μέχρι να φτάσω στην κορυφή...
1) αποδεχόμουν τις περισσότερες από αυτές, έχοντας ταυτόχρονα και το μεηλ μου ανοιχτό σε όλους - όποιος ήθελε, έστελνε
2) απαντούσα στα περισσότερα μεηλ, μέχρι 50 τη μέρα, παραπέμποντας στο forum όσους ζητούσαν απλώς βοήθεια και οδηγίες
3) είχα αρκετά υποστηρικτικά μηνύματα

Λίγο πριν φτάσω στο νούμερο ένα, έλαβα προσωπικό μήνυμα από τον δημιουργό του παιχνιδιού, που απορούσε πώς κατάφερα να ανέβω τόσο γρήγορα, μήπως έκλεβα με κάποιο τρόπο.
Ανταλλάξαμε διάφορα μηνύματα όπου του εξήγησα τις στρατηγικές που ακολουθούσα (γνωστά πράγματα: μονοπώλια, δωράκια, συνεργασίες και πλασάρισμα ενός πολύ όμορφου χαρακτήρα).
Μεταξύ άλλων του είπα οτι ενδιαφέρομαι να φέρω το παιχνίδι στην Ελλάδα (και μου απάντησε χοντρικά οτι είναι πολύ μικρή αγορά).

Αρχές του 2001 λοιπόν ο alombar42 έγινε η πρώτη μούρη στο παιχνίδι. Οσο η απόσταση από την δεύτερη ήταν μικρή, η συμπεριφορά των υπολοίπων ήταν χοντρικά η ίδια, εκτός από την άυξηση των μηνυμάτων. Συνέχισα να απαντάω, παραπέμποντας όλο και περισσότερο στο forum.
Εδώ όμως άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα μηνύματα "είμαι ερωτευμένη μαζί σου", "πάντα έψαχνα κάποιον σαν εσένα" κλπ. Τα περισσότερα από ηλικίες 13-18.
Παράλληλα άρχισαν να με συζητάνε εκτός παιχνιδιού, σε διάφορα δορυφορικά sites, σε forums, στο Usenet κλπ - άργησα να τα ανακαλύψω, μιας και ασχολιόμουν αποκλειστικά με το παιχνίδι. Στην αρχή μάλιστα, δεν είχα ιδέα για την ύπαρξη αυτών των "πυρήνων συζητήσεων".
Ανάμεσα στα άλλα, άρχισε το ψάρεμα αφελών από διάφορους πονηρούς, που έγραφαν ένα μήνυμα σε κάποιο forum "είμαι ο alombar42 κι έχω κόλπο για 10 εκατομμύρια - δώσε το ψευδώνυμο και τον κωδικό σου για να σου στείλω το κόλπο". Πολύ αργότερα βρήκα ένα βουνό τέτοια μηνύματα κι ένα μεγαλύτερο βουνό από αφελείς (παιδιά είναι όμως).

Μέσα του 2001, ο alombar42 είχε δεχτεί εκατοντάδες ερωτικά μηνύματα, με πιο χαρακτηριστικό ένα από την κόρη μιας φίλης στο παιχνίδι, που έλεγε περίπου "είμαι ερωτευμένη μαζί σου, θα κάνω τα πάντα για σένα, αλλά μην το πεις στη μαμά μου σε παρακαλώ".
Εδώ μπαίνει η εξουσία του τίτλου. Προφανώς κανείς δε μπορεί να ερωτευτεί ένα ψευδώνυμο, μπορεί όμως να ερωτευτεί την εξουσία που πηγάζει από αυτό, την εξουσία που κατέχει.
Κάπου εκεί κλείνω το μεηλ μου στο παιχνίδι (επιτρέποντάς το μόνο σε όσους ήταν στις επαφές μου), αφαιρώ από τις επαφές μου όλα σχεδόν τα ψευδώνυμα κάτω των 18 ετών και γράφω μια ανακοίνωση στο μαγαζί μου οτι δεν δέχομαι αιτήσεις επαφών κάτων των 18 ετών.
Παράλληλα κλείνω το forum, έτσι ώστε όποιος ήθελε να συμμετέχει θα έπρεπε να λάβει πρόσκληση από ένα ήδη μέλος.
Αυτό με έκανε αυτόματα απρόσιτο από οποιονδήποτε νεοφερμένο και πρακτικά από όλο τον κόσμο εκτός από αυτούς που ήδη γνώριζα (και οι οποίοι παρά τη θέλησή τους γίνανε γραμματείς μου, αφού συνέχιζαν να λαμβάνουν μηνύματα τύπου "είσαι φίλος/η του alombar42, πες κάτι για μένα").
Η κατάσταση άρχισε να με ενοχλεί, άρχισα να στεναχωριέμαι που δεν μπορούσα να κάνω νέους φίλους, αλλά στο παιχνίδι δεν πήγα για να κάνω δημόσιες σχέσεις - πήγα για να παίξω (με σκοπό να κερδίσω φυσικά).
Εγινα έτσι ένας απολύτως ψυχρός παίκτης, γιατί απλώς δεν γινόταν διαφορετικά.

Γύρω στις αρχές του 2002 φτάνω τόσο ψηλά που πρακτικά ποτέ κανείς δε θα μπορούσε να φτάσει, όσο ήμουν εκεί - έπαψα να έχω σοβαρό ανταγωνισμό.
Τα μηνύματα στα δορυφορικά sites αυξάνονται. Ολοι ασχολούνται μαζί μου, λέγοντας το μακρύ τους και το κοντό τους.
Συνεχίζω να απέχω από το εκτός παιχνιδιού δρώμενα και βάζω μια ανακοίνωση στο μαγαζί μου "όπου δείτε alombar42 δεν είμαι εγώ - κάποιος σας πουλάει εκδούλευση".
Φτιάχνω και ένα FAQ για τον alombar42, μαζεύοντας τις πιο συχνές ερωτήσεις που λάμβανα όσο το μεηλ μου ήταν ανοιχτό.

Για να έχετε κάποια νούμερα σύγκρισης, το μαγαζί μου στο παιχνίδι, που ήταν ο κύριος πόλος έλξης, είχε σχεδόν δέκα χιλιάδες μοναδικούς επισκέπτες τη μέρα.
Μέσα του 2002 αρχίζουν να εμφανίζονται μηνύματα τύπου "ο αλομπαρ δεν είναι άνθρωπος, είναι πρόγραμμα που έφτιαξε ο δημιουργός του παιχνιδιού για να υπάρχει ένας άφθαστος στόχος".
Κάπου εκεί με διαγράφουν, ίσως από λάθος ίσως για δοκιμή αντιδράσεων. Εστειλα δύο μηνύματα στο τμήμα υποστήριξης και δεν έλαβα απάντηση- επί δέκα μέρες!
Την ενδέκατη ξεκινάει petition, παρακαλώντας όποιον ενδιαφέρεται να βάλει στο μαγαζί του ένα banner ("support alombar42"). Πριν περάσει μια μέρα, ο λογαριασμός μου επαναφέρεται λόγω του θορύβου που προκλήθηκε!

Αρχές του 2003 με απολύουν από την μεγάλη πολυεθνική στην οποία εργαζόμουν (ευκαιρία για διακοπές και αλλαγή πορείας - ποτέ δεν κατάλαβα γιατί με αντιπετώπισαν σαν δυστυχισμένο όταν μου το ανακοίνωσαν... αφού το προκάλεσα κατά κάποιο τρόπο).
Αυτό παράλληλα σήμαινε περισσότερο χρόνο για παιχνίδι οπότε, ελλείψει ανταγωνισμού, βάζω δεύτερο χαρακτήρα στο παιχνίδι και τον προχωράω σχεδόν αυτόνομα (τον διαφημίζω στο κεντρικό μου μαγαζί όμως και τον υποστηρίζω πλαγίως).
Εξι μήνες αργότερα έχω τις δύο πρώτες θέσεις στο παιχνίδι, με τον alombar42 να έχει ξεφύγει τελείως από κάθε έννοια ανταγωνισμού - όταν οι άλλοι πάλευαν για μερικά εκατομμύρια (λεφτά) είχα κάπου πέντε δις.
Οταν έγραφα ένα μήνυμα στο μαγαζί μου, αυτόματα προκαλούνταν αντιδράσεις σε όλο το παιχνίδι...

Τα μηνύματα εκτός παιχνιδιού έχουν γίνει σωρός κι εγώ πρακτικά δεν μπορώ να μιλήσω. Τι να πω; Οπουδήποτε κι αν έγραφα ένα μήνυμα, θα ακολουθούσαν 100 σχόλια, εγώ δε θα μπορούσα να τα παρακολουθήσω και αυτόματα θα με κατηγορούσαν για ελιτισμό - όχι πως δεν έγινε κι αυτό βέβαια. Πολλοί με κατηγόρησαν για αναισθησία και άλλα χαριτωμένα. Μα ήταν πρακτικά αδύνατον να απαντήσω έστω και στο 10% των όσων απευθύνονταν σε μένα - αλλά αυτό κανείς δεν το σκεφτόταν, όλοι έλεγαν "δε μου απαντάς σε αυτό που σε ρώτησα".
Η μοναξιά της κορυφής που λέγαμε...

Τέλη του 2003 με διαγράφουν οριστικά (you were not playing by the manners of this game), που αυτό σε απλά ελληνικά μεταφράζεται σε "έχεις αποκτήσει υπερβολική εξουσία". Λογικό :)

Ο γκουγκλης σήμερα βγάζει μόλις 18 χιλιάδες αναφορές για alombar42 - έχουν αρχίσει και γίνονται νορμάλ τα πράγματα κι εγώ έχω μείνει με μερικές δεκάδες άτομα στο μεηλ μου, με τα οποία έχουμε μιλήσει αρκετά.
Σιγά σιγά ξαναγίνομαι άνθρωπος :)

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: Δείτε και τη σχετική καταγραφή της "διαγραφής" και του petition που έγινε εδώ