Σάββατο, Μαρτίου 04, 2006

Εξουσία και έρωτες στην κορυφή

Εχοντας ήδη υποσχεθεί ένα κείμενο με δικτυακές ιστοριούλες στη Μιραντολίνα και με αφορμή αυτό το ποστ της Κωσταντίνας, νομίζω πως ήρθε η ώρα να γράψω μια ιστοριούλα για τον καιρό που έπαιζα neopets. Ισως ξέρετε οτι αυτό το παιχνίδι έχει σήμερα πάνω από 35 εκατομμύρια χρήστες σε όλο τον κόσμο - η εταιρία πουλήθηκε το Μάιο του 2005 στην Viacom/MTV. Ο αριθμός των χρηστών δεν μας ενδιαφέρει με ακρίβεια, αρκεί να ξέρουμε οτι μιλάμε για το πιο εθιστικό παιχνίδι στο ιντερνετ, που απευθύνεται κατά κανόνα σε παιδιά 13-15 ετών.
Ο τίτλος θα μπορούσε να είναι και "η μοναξιά της κορυφής" - είχα γράψει πρόσφατα στον Orlando για το πόσο μόνες είναι, κατά κανόνα, οι πολύ όμορφες γυναίκες (οι "σεξοβόμβες" όπως συνηθίσαμε να λέμε). Αυτές βέβαια δεν προσπάθησαν ιδιαίτερα για να γίνουν όμορφες, αλλά αντιμετωπίζουν και αυτές το κόστος της "επιτυχίας".
Δώσε κλώτσο στην ανέμη...

Το καλοκαίρι του 2000, μου δείχνουν ένα νέο τότε παιχνίδι (το neopets) και μου εξηγούν πόσο ωραίο είναι. Στην αρχή το βρήκα βαρετό, μέχρι που ανακάλυψα οτι έχει οικονομικά στοιχεία μέσα (μεγάλη αδυναμία μου: η έλλειψη οικονομικών γνώσεων) και το βρήκα ενδιαφέρον για πειραματισμούς.
Κάπου στα τέλη του χρόνου είχα ήδη εθιστεί (στην Αμερική υπάρχουν κλινικές απεξάρτησης από το ιντερνετ και ειδικά προγράμματα θεραπείας για συγκεκριμένους δικτυακούς εθισμούς).
Εβλεπα την hrobi στην κορυφή τόσους μήνες, με κάθε μέθοδο επικοινωνίας κλειστή - "τι ντίβα, τι ελιτισμός!" ήταν οι σκέψεις μου.
Λίγο η ζήλεια, λίγο το πείσμα, έβαλα στόχο την κορυφή. Τον πέτυχα στις αρχές του 2001, οπότε ανέβηκα σε ένα βάθρο - πρώτο τραπέζι πίστα, ο alombar με το μεγαλύτερο εικονικό μαγαζί και, πολύ σύντομα, με τα περισσότερα εικονικά λεφτά.
Στο παιχνίδι υπήρχαν κι άλλοι "πρώτοι", σε άλλες κορυφές, αλλά "τα φώτα της δημοσιότητας" τα απολάμβανε ο πιο πλούσιος.
(Στο σημείο αυτό κόβω τα εισαγωγικά - για να μπείστε στο πνεύμα του παίχτη, είτε πρόκειται για τζόγο είτε για παιχνίδι ρόλων, πρέπει να το ζείτε το παιχνίδι).

Στο παιχνίδι αυτό επέλεξα για πρώτη φορά το ψευδώνυμο alombar42 (είχα και μερικά ακόμη) και βεβαίως ποτέ και πουθενά δεν αναφέρθηκε τίποτα περισσότερο από ένα όνομα: alombar42 = Vas, adult male from Greece.

Ο δρόμος για την κορυφή δεν ήταν εύκολος. Ετρωγα πολλές ώρες κάθε μέρα παίζοντας, καταγράφοντας αριθμούς, σχεδιάζοντας τη διαδρομή για το στόχο.
Μαζί με την προσπάθεια έκανα και αρκετές φιλίες - με μερικά από αυτά τα άτομα μιλάμε ακόμη, με ένα συνεργαζόμαστε και ένα τουλάχιστον θα μας επισκεφθεί το καλοκαίρι.
Εφτιαξα κι ένα forum, που σε έξι μήνες απέκτησε περίπου 5000 μέλη.

Οσο ανέβαινα, ειδικά όταν έφτασα στο top-10, αυξάνονταν ιδιαίτερα τα μηνύματα τύπου "είσαι τόσο πλούσιος, χάρισέ μου αυτό" και "έλα να ψωνίσεις από το μαγαζί μου, είναι πολύ καλό".
Τα μηνύματα αυτά είναι πολύ σημαντικά - ένδειξη οτι ο κόσμος το αντιμετώπιζε σαν πραγματική ζωή, όχι σαν παιχνίδι. Γιατί, τί νόημα έχει να σου χαρίσουν τη νίκη; Γιατί να παίξεις αν δεν υπάρχει ανταγωνισμός;
Μαζί αυξάνονταν οι αιτήσεις για "φιλία" (ένα σύστημα ανάλογο με τις "επαφές" στο MSN) - όσο πιο ψηλά τόσο περισσότεροι ηθελαν να γίνουν φίλοι μου.
Σημειώστε οτι, το παιχνίδι απευθύνεται κυρίως σε ηλικίες της τάξης των 15 ετών. Φυσικά μέσα σε τόσα εκατομμύρια κόσμο, υπάρχουν πολλοί ενήλικες (κάπου 25% άνω των 18 και κάπου 5% άνω των 30).
Με αυτό θέλω να πω οτι οι περισσότερες αιτήσεις φιλίας προέρχονταν από παιδιά - κυρίως κορίτσια.
Μέχρι να φτάσω στην κορυφή...
1) αποδεχόμουν τις περισσότερες από αυτές, έχοντας ταυτόχρονα και το μεηλ μου ανοιχτό σε όλους - όποιος ήθελε, έστελνε
2) απαντούσα στα περισσότερα μεηλ, μέχρι 50 τη μέρα, παραπέμποντας στο forum όσους ζητούσαν απλώς βοήθεια και οδηγίες
3) είχα αρκετά υποστηρικτικά μηνύματα

Λίγο πριν φτάσω στο νούμερο ένα, έλαβα προσωπικό μήνυμα από τον δημιουργό του παιχνιδιού, που απορούσε πώς κατάφερα να ανέβω τόσο γρήγορα, μήπως έκλεβα με κάποιο τρόπο.
Ανταλλάξαμε διάφορα μηνύματα όπου του εξήγησα τις στρατηγικές που ακολουθούσα (γνωστά πράγματα: μονοπώλια, δωράκια, συνεργασίες και πλασάρισμα ενός πολύ όμορφου χαρακτήρα).
Μεταξύ άλλων του είπα οτι ενδιαφέρομαι να φέρω το παιχνίδι στην Ελλάδα (και μου απάντησε χοντρικά οτι είναι πολύ μικρή αγορά).

Αρχές του 2001 λοιπόν ο alombar42 έγινε η πρώτη μούρη στο παιχνίδι. Οσο η απόσταση από την δεύτερη ήταν μικρή, η συμπεριφορά των υπολοίπων ήταν χοντρικά η ίδια, εκτός από την άυξηση των μηνυμάτων. Συνέχισα να απαντάω, παραπέμποντας όλο και περισσότερο στο forum.
Εδώ όμως άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα μηνύματα "είμαι ερωτευμένη μαζί σου", "πάντα έψαχνα κάποιον σαν εσένα" κλπ. Τα περισσότερα από ηλικίες 13-18.
Παράλληλα άρχισαν να με συζητάνε εκτός παιχνιδιού, σε διάφορα δορυφορικά sites, σε forums, στο Usenet κλπ - άργησα να τα ανακαλύψω, μιας και ασχολιόμουν αποκλειστικά με το παιχνίδι. Στην αρχή μάλιστα, δεν είχα ιδέα για την ύπαρξη αυτών των "πυρήνων συζητήσεων".
Ανάμεσα στα άλλα, άρχισε το ψάρεμα αφελών από διάφορους πονηρούς, που έγραφαν ένα μήνυμα σε κάποιο forum "είμαι ο alombar42 κι έχω κόλπο για 10 εκατομμύρια - δώσε το ψευδώνυμο και τον κωδικό σου για να σου στείλω το κόλπο". Πολύ αργότερα βρήκα ένα βουνό τέτοια μηνύματα κι ένα μεγαλύτερο βουνό από αφελείς (παιδιά είναι όμως).

Μέσα του 2001, ο alombar42 είχε δεχτεί εκατοντάδες ερωτικά μηνύματα, με πιο χαρακτηριστικό ένα από την κόρη μιας φίλης στο παιχνίδι, που έλεγε περίπου "είμαι ερωτευμένη μαζί σου, θα κάνω τα πάντα για σένα, αλλά μην το πεις στη μαμά μου σε παρακαλώ".
Εδώ μπαίνει η εξουσία του τίτλου. Προφανώς κανείς δε μπορεί να ερωτευτεί ένα ψευδώνυμο, μπορεί όμως να ερωτευτεί την εξουσία που πηγάζει από αυτό, την εξουσία που κατέχει.
Κάπου εκεί κλείνω το μεηλ μου στο παιχνίδι (επιτρέποντάς το μόνο σε όσους ήταν στις επαφές μου), αφαιρώ από τις επαφές μου όλα σχεδόν τα ψευδώνυμα κάτω των 18 ετών και γράφω μια ανακοίνωση στο μαγαζί μου οτι δεν δέχομαι αιτήσεις επαφών κάτων των 18 ετών.
Παράλληλα κλείνω το forum, έτσι ώστε όποιος ήθελε να συμμετέχει θα έπρεπε να λάβει πρόσκληση από ένα ήδη μέλος.
Αυτό με έκανε αυτόματα απρόσιτο από οποιονδήποτε νεοφερμένο και πρακτικά από όλο τον κόσμο εκτός από αυτούς που ήδη γνώριζα (και οι οποίοι παρά τη θέλησή τους γίνανε γραμματείς μου, αφού συνέχιζαν να λαμβάνουν μηνύματα τύπου "είσαι φίλος/η του alombar42, πες κάτι για μένα").
Η κατάσταση άρχισε να με ενοχλεί, άρχισα να στεναχωριέμαι που δεν μπορούσα να κάνω νέους φίλους, αλλά στο παιχνίδι δεν πήγα για να κάνω δημόσιες σχέσεις - πήγα για να παίξω (με σκοπό να κερδίσω φυσικά).
Εγινα έτσι ένας απολύτως ψυχρός παίκτης, γιατί απλώς δεν γινόταν διαφορετικά.

Γύρω στις αρχές του 2002 φτάνω τόσο ψηλά που πρακτικά ποτέ κανείς δε θα μπορούσε να φτάσει, όσο ήμουν εκεί - έπαψα να έχω σοβαρό ανταγωνισμό.
Τα μηνύματα στα δορυφορικά sites αυξάνονται. Ολοι ασχολούνται μαζί μου, λέγοντας το μακρύ τους και το κοντό τους.
Συνεχίζω να απέχω από το εκτός παιχνιδιού δρώμενα και βάζω μια ανακοίνωση στο μαγαζί μου "όπου δείτε alombar42 δεν είμαι εγώ - κάποιος σας πουλάει εκδούλευση".
Φτιάχνω και ένα FAQ για τον alombar42, μαζεύοντας τις πιο συχνές ερωτήσεις που λάμβανα όσο το μεηλ μου ήταν ανοιχτό.

Για να έχετε κάποια νούμερα σύγκρισης, το μαγαζί μου στο παιχνίδι, που ήταν ο κύριος πόλος έλξης, είχε σχεδόν δέκα χιλιάδες μοναδικούς επισκέπτες τη μέρα.
Μέσα του 2002 αρχίζουν να εμφανίζονται μηνύματα τύπου "ο αλομπαρ δεν είναι άνθρωπος, είναι πρόγραμμα που έφτιαξε ο δημιουργός του παιχνιδιού για να υπάρχει ένας άφθαστος στόχος".
Κάπου εκεί με διαγράφουν, ίσως από λάθος ίσως για δοκιμή αντιδράσεων. Εστειλα δύο μηνύματα στο τμήμα υποστήριξης και δεν έλαβα απάντηση- επί δέκα μέρες!
Την ενδέκατη ξεκινάει petition, παρακαλώντας όποιον ενδιαφέρεται να βάλει στο μαγαζί του ένα banner ("support alombar42"). Πριν περάσει μια μέρα, ο λογαριασμός μου επαναφέρεται λόγω του θορύβου που προκλήθηκε!

Αρχές του 2003 με απολύουν από την μεγάλη πολυεθνική στην οποία εργαζόμουν (ευκαιρία για διακοπές και αλλαγή πορείας - ποτέ δεν κατάλαβα γιατί με αντιπετώπισαν σαν δυστυχισμένο όταν μου το ανακοίνωσαν... αφού το προκάλεσα κατά κάποιο τρόπο).
Αυτό παράλληλα σήμαινε περισσότερο χρόνο για παιχνίδι οπότε, ελλείψει ανταγωνισμού, βάζω δεύτερο χαρακτήρα στο παιχνίδι και τον προχωράω σχεδόν αυτόνομα (τον διαφημίζω στο κεντρικό μου μαγαζί όμως και τον υποστηρίζω πλαγίως).
Εξι μήνες αργότερα έχω τις δύο πρώτες θέσεις στο παιχνίδι, με τον alombar42 να έχει ξεφύγει τελείως από κάθε έννοια ανταγωνισμού - όταν οι άλλοι πάλευαν για μερικά εκατομμύρια (λεφτά) είχα κάπου πέντε δις.
Οταν έγραφα ένα μήνυμα στο μαγαζί μου, αυτόματα προκαλούνταν αντιδράσεις σε όλο το παιχνίδι...

Τα μηνύματα εκτός παιχνιδιού έχουν γίνει σωρός κι εγώ πρακτικά δεν μπορώ να μιλήσω. Τι να πω; Οπουδήποτε κι αν έγραφα ένα μήνυμα, θα ακολουθούσαν 100 σχόλια, εγώ δε θα μπορούσα να τα παρακολουθήσω και αυτόματα θα με κατηγορούσαν για ελιτισμό - όχι πως δεν έγινε κι αυτό βέβαια. Πολλοί με κατηγόρησαν για αναισθησία και άλλα χαριτωμένα. Μα ήταν πρακτικά αδύνατον να απαντήσω έστω και στο 10% των όσων απευθύνονταν σε μένα - αλλά αυτό κανείς δεν το σκεφτόταν, όλοι έλεγαν "δε μου απαντάς σε αυτό που σε ρώτησα".
Η μοναξιά της κορυφής που λέγαμε...

Τέλη του 2003 με διαγράφουν οριστικά (you were not playing by the manners of this game), που αυτό σε απλά ελληνικά μεταφράζεται σε "έχεις αποκτήσει υπερβολική εξουσία". Λογικό :)

Ο γκουγκλης σήμερα βγάζει μόλις 18 χιλιάδες αναφορές για alombar42 - έχουν αρχίσει και γίνονται νορμάλ τα πράγματα κι εγώ έχω μείνει με μερικές δεκάδες άτομα στο μεηλ μου, με τα οποία έχουμε μιλήσει αρκετά.
Σιγά σιγά ξαναγίνομαι άνθρωπος :)

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: Δείτε και τη σχετική καταγραφή της "διαγραφής" και του petition που έγινε εδώ

62 Comments:

Blogger Λαμπρούκος ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

An και δε γνωρίζω το neopets καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείς.

Χρονια τώρα μου συμβαίνει το ίδιο. Είμαι ένας όμορφος, διάσημος, έξυπνος, πολίτης αυτής της χώρας. Με μια λέξη θα με χαρακτήριζα (εντελώς αντικειμενικά) σεξοβόμβο.

Σε κάθε μου βόλτα γίνεται λαικό προσκύνημα.

Σε κάθε μου εμφάνιση στα μέσα εκτοξεύεται η AGB. Νιώθω τις θαυμάστριες μου να θέλουν να με πνίξουν.

Η ζωή γίνεται αφόρητη. Μόνο μέσα στο σπίτι μου αισθάνομαι ασφαλής και ήσυχος. Αποφεύγω τελευταία τις πολλές δημόσιες εμφανίσεις γιατί δε μπορώ να κάνω βήμα χωρίς κάποιο δημοσιογράφο κολλημένο στην πλλάτη μου.

Καμιά φορά σκέφτομαι αυτό που έλεγε ο Τζάκ (Νίκολσον - πολύ φίλος μου.) Κάνουμε τα πάντα για να γίνουμε διάσημοι και μετά φορούμε μαύρα γυαλιά για να μη μας αναγνωρίζουν.

Αλόμπαρ42, ας γίνουμε φίλοι να περιφέρουμε τις διάσημες μοναξιές μας στα καπηλιά και τα χαμετυπία.

Υ.Γ. Και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ βγαλε αυτό το word verification

4/3/06 12:49  
Blogger Λαμπρούκος ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Μήνυμα 2
------------
Από όλες τις υπέροχες φωτογραφίες που τραβάς, στο προφίλ σου έβαλες αυτή τη στραβή???

Έχασες το θέμα άνθρωπε μου!!!
Ούτε βζα φαίνονται, ούτε τίποτις.

Μας άφησες με την όρεξη.

Υ.Γ. Και ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΟ βγαλε αυτό το word verification

4/3/06 12:52  
Blogger alombar42 ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Καλημέρα σας κύριε Νομάρχα!

Τιμή μου να κάνουμε παρέα τα θκιο μας στα καταγώγια και στις μαζώξεις των δε-γαμείς-υποψιασμένων :)

Επειδή και μόνο ανέφερες το θεό, δηλαδή το Jim Morisson, για χάρη του και μόνο το επαναλαμβάνω, βγάζω το verification!

4/3/06 12:57  
Blogger alombar42 ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

ΔΕΝ ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ!

Εβγαλα το verification, έκανα republish κι αυτό ακόμα εδώ είναι! Ούτε ο Jim Morisson το σκιάζει!!

Οσο για τη φωτό στο προφιλ, είναι για λόγους image making - προβάλλω εκείνα τα λεπτά σημεία του χαρακτήρα μου που θα κάνουν τον κόσμο να πει "μα ποιος είναι αυτός ο πούστης;" :)))

4/3/06 13:00  
Blogger Rodia ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Η ελίτ στο διαδίκτυο λοιπόν..
"οι ΕΛΙΤ περιφέρονται γύρω από τον πλούτο -δεν μετέχει η ίδια η ελίτ στον πλούτο, είναι θεραπαινίς (υπηρέτης) του πολιτικού/κοινωνικού συστήματος.."
Θα μπορούσες να συμπληρώσεις τη μελέτη για την ελίτ. Κάτι χρόνια το προσπαθώ να βγάλω άκρη!

:-)

4/3/06 13:20  
Blogger Βασιλική Παπαδημητρίου ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

καλημερα!
για τα γραφωμενα?
δεν θα θελα με τιποτα να ημουν μεσα στο μυαλο σου, οταν αυτο κατεστρωνε το σχεδιο της απολυτης εικονικης εξουσιας!! χαος? το λιγοτερο....
ευγε ομως που καταφερες να καταλαβεις την αταξια και να την κανεις...ταξη...
πολλους αγωνιστικους χαιρετισμους στον λαμπρουκο (για χατηρι του,ε?) που σε καταφερε και εβγαλες αυτο το ζαβοπραγμα....
;)))

4/3/06 13:58  
Blogger mickey ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Περίμενα πώς και πώς αυτό το post, από τότε που με παρέπεμψες στο σχετικό κείμενο για τον alombar42 και τα neopets, έπειτα από τη "σαρωτική" νίκη μου στο Fun and Games :), για να μάθω επιτέλους όλη την ιστορία. Μπορούσα βεβαίως να σου στείλω και mail, αλλά το blog έχει άλλη χάρη ;)

Είναι παρήγορο που έχεις τη διάθεση και το κουράγιο να στήσεις κάτι παρόμοιο, αλλά δεν μπορώ να επενδύσω πάνω από πενταψήφιο νούμερο :(

Υ.Γ. Τα πειράγματά σου με τον Λαμπρούκο είναι πάντα απολαυστικά!

4/3/06 14:07  
Blogger alombar42 ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Ροδιά, ο πραγματικός πλούτος αποκτά υπόσταση - το χρήμα φέρνει χρήμα, χωρίς ουσιαστικά προσπάθεια. Ο πλούσιος κάποια στιγμή αποστασιοποιείται από αυτό - πώς άραγε αντιμετωπίζει 1 εκατομμύριο για τον Bill Gates;
Αυτό το έμαθα στο παιχνίδι, αφού μπορούσα να κερδίζω χωρίς να παίζω καθόλου (άσχετα αν εγώ ήθελα και έπαιζα). Εχω χαρίσει αντικείμενα που ένας καλός παίκτης θα ήθελε 1 χρόνο για να τα αποκτήσει - τόσο επειδή δεν σήμαιναν κάτι για μένα, όσο και επειδή μου ήταν πανεύκολο να τα αγοράσω.
Το βιβλίο "πλούσιος μπαμπάς, φτωχός μπαμπάς" εξηγεί οτι αυτό ισχύει και στην πραγματικότητα και ήταν ο λόγος που ξεκίνησα να το διαβάζω (αποσπασματικά έστω).

Η ελίτ μπορεί και να είναι υπηρέτης του συστήματος, εξίσου δέσμια με τον τελευταίο κρίκο της αμάξης. Σίγουρα αμέσως ή εμμέσως, στηρίζει το σύστημα - είναι το κερασάκι για όλους τους "δουλεύτε σκληρά για να φτάσετε εκεί".
Η πλεονεξία βλέπεις είναι βασική αμαρτία, αλλά πώς να την αποβάλλεις; Το έκανε ο Βούδας, είμαστε όμως όλοι ικανοί;
Ευτυχυσμένος και ελίτ όμως είναι δύσκολο - πρέπει να καταλάβει κανείς τη ματαιότητα και να είναι έτοιμος να ρίξει μια ζαριά για όλα. Ελίτ ή όχι, για ανθρώπους μιλάμε τελικά.
Προσωπικά, φοβόμουν να ρίξω τη ζαριά, ποτέ δεν έκανα το παιχνίδι πιο χοντρό από όσο άντεχα (αν υποθέσουμε οτι μπορούσε να γίνει τόσο χοντρό). Κατά μια έννοια, ο φόβος (και όχι η πλεονεξία) με έκανε μέρος του συστήματος - στο παιχνίδι πάντα.
Εαν προκύψει η στραβή, το έργο το έχουμε ξαναδεί και δε μασάμε, αλλά στο μεταξύ ποιος έχει όρεξη να ξαναρχίσει, εφόσον μιλάμε για παιχνίδι; Σε αυτό το τελευταίο ίσως το ανάλογο στη ζωή να είναι μια λαμπρή αυτοκτονία.



Orlando, ψάξε το google για alombar42 και απόλαυσε όσα μηνύματα υπάρχουν ακόμα :)

4/3/06 14:08  
Blogger alombar42 ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Βασιλική, δηλαδή εσένα δεν σου βγάζει verification; Εμένα γιατί με πρήζει ακόμα;! Μα τον άγιο Μπάτη δηλαδή! Καλημέρες :)

Mickey, θα μιλήσουμε με mail - έχω κολλήσει σε γραφειοκρατικά θέματα, αλλιώς θα είχε ξεκινήσει...


((κάνω και μια διόρθωση στο κείμενο, να βάλω κι ένα σχετικό σύνδεσμο))

4/3/06 14:19  
Blogger MainMenu ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

καταπληκτικη ιστορια!!

κι εγω δεν εχω ιδεα απο Games, οταν το διαβασα συνηδητοποιησα πολλα πράγματα για τον Αλομπαρ42 σαν περσονα. Μπραβο φιλε απο καθε αποψη ειναι σπανιο αυτο που εισαι, εζησες και περιγραφεις. Το πιο ουσιαστικο ειναι αυτο που περιγραφεις. ΤΟ Ιντερνετ ειναι ενας κοσμος που γλιστραει λιγο εξω απο τον αληθινο και κανει μαγικά κόλπα!

Καλημέρα!!!

4/3/06 14:19  
Blogger Βασιλική Παπαδημητρίου ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

εσβησες cookies?...

4/3/06 14:21  
Blogger alombar42 ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

MainMenu, πραγματικά, στο δίκτυο υπάρχει ζωή. Από το δίκτυο άλλωστε βρήκα τη γυναίκα μου και, μετά από 12 χρόνια που είμαστε μαζί, δε μπορώ να ακούω τρίχες τύπου "το δίκτυο αποξενώνει" :)

Βασιλική, πού τα έμαθες αυτά τα κόλπα; Είχες δίκιο!!

4/3/06 14:57  
Blogger Rodia ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Το σχόλιο περί ελίτ το έστειλα ως επιβεβαιωτικό, επειδή μου έκανε εντύπωση ότι ακόμα και έναν πλασματικό 'πλούσιο' αμέσως τρέχουν να τον πλαισιώσουν οι διάφοροι παρατρεχάμενοι.
Παράλληλα με τη μελέτη μου για τη βία, με έλκει η ελίτ και ο ορισμός της. Ακόμα ψάχνω να βρω πώς στην ευχή συμβαίνει αυτή η συνύπαρξη ελπίδας, στόχων, ευαισθησίας, φαντασίας, βλακείας, κλπ. Τα βιβλία που διάβασα παρατηρούν το φαινόμενο, δεν το εξηγούν. Κανονικά, θα περίμενα ένα βιβλίο με ψυχολογικές εξηγήσεις ή τουλάχιστον με αναφορές στη λειτουργία του εγκεφάλου! Το "αμερικανικό όνειρο" είναι ελίτ;

..πολύ.. αφελίτ(!) φαίνομαι σήμερα..

:-)

4/3/06 16:09  
Blogger Rodia ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Βασικό χαρακτηριστικό είναι το αλληλοφάγωμα μεταξύ των παρατρεχάμενων ελίτ. Υπάρχει ακόμα και η τάση εξόντωσης -από την ελίτ- του ινδάλματος, σε περίπτωση που αποδειχτεί κατώτερο των αναμενόμενων ιδιοτήτων, εκείνων που το έχει φορτώσει η φαντασία τους. Συχνά, 'κατασκευάζουν' το αντικείμενο που θα ακολουθήσουν.. ή όχι; Στο παιχνίδι, φυσικά, αυτό είναι αδύνατο. Είναι πιο ξεκάθαρα τα πράγματα.

Παρατήρησες κάτι κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού;

4/3/06 17:05  
Blogger Λύσιππος ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Δεν είναι θέμα αμερικανικής νοοτροπίας Ροδιά - η μεγαλύτερη καταναλωτική αγορά του κόσμου *είναι* απλά στην Αμερική. Αλλά μην ανησυχείτε εσείς οι της πλύσης εγκεφάλου περί Αμερικανικού "τέρατος" - η Κίνα ανέρχεται, the Chinese Dragon is rising fast. It will be fast and swift.

Επί του θέματος. Καταπληκτική η ιστορία σου μιας νέας παγκόσμιας κοινωνίας.

Διαβάστε το Deus X του Norman Spinrad, γραμμένο πριν από δέκα και πλέον χρόνια. Είναι ανατριχιαστικό.

4/3/06 17:46  
Blogger lemon ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Βρε alombar, εξήγησε μου καλέ μου, κι εσείς οι υπόλοιποι αν είναι δυαντόν, δεν είναι άρρωστα αυτά τα παιχνίδια και οι virtual ζωες? Αν όχι, τότε πως ξέρουμε οτι εμείς εδω είμαστε εμείς και δεν είμαστε άλλοι? γιατί θα τρελλαθώ, δεν ξέρω, μήπως παίρνω τη ζωή πολύ στα σοβαρά και θα έπρεπε να τα παίρνω όλα πιο ανάλαφρα?

Εντάξει, να θαυμάσω την εξυπνάδα, την ικανότητα, την επίτευξη διασημότητας, το οτι είχες τη δύναμη να αποτραβηχτείς και να συνεχίζεις, έλα όμως που μου είναι αδύνατον να μην το συνδέω με εμάς εδώ σήμερα... Κι αν όλοι εμείς είμαστε άλλοι, παριστάνουμε άλλους? δεν το θέλω αυτό, με χαλάει αφάνταστα, μόνο που το σκέφτομαι θέλω να φύγω..

:(((((((((

4/3/06 21:48  
Blogger lemon ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Α, και δεν θυμάμαι αν σας είπα οτι είμαι ψηλή, αδύνατη και ξανθειά, θεά.... οχι Λαμπρούκο, μην επιμένεις, οχι, οχι σου λέω....

4/3/06 21:54  
Blogger alombar42 ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

@Rodia
Ολα αυτά (στόχοι, φαντασία κλπ), για μένα, συνοψίζονται στη λέξη "πάθος". Ισως εμμονή και εθισμός, αλλά μάλλον αυτά είναι παρελκόμενα. Ενα μεγάλο "θέλω και θα το πετύχω", με όποιο κόστος (σχεδόν - στη δική μου περίπτωση τουλάχιστον). Δεν έχω κάτσει να κάνω πολλές αναλύσεις, πάντως έχω κι άλλο υλικό για ψυχολόγους :)
Το αμερικάνικο όνειρο δεν είναι ελίτ, είναι σύστημα ελέγχου. Δεν πας ούτε για, ούτε με αυτό όταν στοχεύεις στην κορυφή.
Περί αλληλοφαγώματος, ναι υπάρχει. Υπήρχαν ζήλειες τύπου "για μένα δεν είπε τίποτα, μα εγώ αυτό κι αυτό", όταν τύχαινε να αναφέρω κάποιον στο μαγαζί. Υπάρχουν κι άλλα πολλά, αλλά δεν ήθελα να γράψω μυθιστόρημα!

Και τάση εξόντωσης υπήρξε:

Μου είχαν προτείνει τρεις φορές να δώσω συνέντευξη σε αμερικάνικα περιοδικά (και άλλες για online sites), πάντα μέσω τρίτων, αφού ήμουν "απρόσιτος". Δεν δέχτηκα, θεωρώντας οτι "σιγά μωρέ, ένα παιχνίδι είναι". Βλακεία μου, τώρα που το σκέφτομαι. Θα μπορούσα να βάλω μερικά πράγματα στη θέση τους ή έστω να προσπαθήσω, αφού αμφιβάλλω αν ο κολλημένος με το παιχνίδι 15άχρονος θα διάβαζε σοβαρά πίσω από τις γραμμές.
Εδωσε όμως συνέντευξη κάποιος πρώην ακόλουθος, επίδοξος ανταγωνιστής τύπου "έχω σύστημα, σε 12 μήνες θα τον περάσω". Στο παιχνίδι με προκαλούσε, προσπαθούσε εννοώ, αλλά στην πράξη ήταν άπιαστο όνειρο για εκείνον και τέτοιο θα παρέμενε τελικά. Εφτιαξε όμως "ανταγωνιστικό" forum, ανέπτυσσε συστήματα, έδινε συμβουλές κλπ. Είχε όλα τα φόντα θεωρητικά, αλλά η πράξη από τη θεωρία απέχει - κι αυτό δεν το είχε καν λάβει υπόψη του.
Στη συνέντευξη, έλεγε μεταξύ άλλων οτι "ήμουν φιλική απειλή για τον alombar42 και θα τον είχα περάσει αν..." (friendly challenge). Απόσπασμα, αυτής τουλάχιστον, κυκλοφορεί στο δίκτυο.

@Λύσιππος
Ευχαριστώ για το σχόλιο. Ας ελπίσουμε οτι η Κίνα θα διατηρήσει κάποιες ισορροπίες...
Οσο για το βιβλίο, δεν το έχω και έχω δυστυχώς καταντήσει να διαβάζω περισσότερα από όσα αγοράζω :(

Πάνος
Εχω κι άλλες ιστοριούλες - όχι όλα μαζί όμως, γιατί θα με πιάσει πάλι η Κωσταντίνα στα πλήκτρα της και θα με αδειάσει με ένα Shantih ;)

4/3/06 21:56  
Blogger Kevlarsoul ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Έχω σοκαριστεί.
Επίσης, δεν μπορώ να καταλάβω πως κατάφερες να αποτραβηχτείς και μετά τη διαγραφή.
Και αυτά που είπε η Λέμον, με φόβισαν και εμένα.
Ο εθισμός γενικά είναι τρομακτικός.
Οι virtual ταυτότητες είναι επίσης επικίνδυνες.
Ο συνδυασμός, απρόβλεπτος.

4/3/06 23:01  
Blogger KV ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Δεν ξέρω αν διαφωνώ με όλους (πάλι) ... (ταπ ταπ) μάλλον (εκτός ίσως από σένα Alombar). Δεν είναι virtual το παιχνίδι ... το παιχνίδι είναι πραγματικό, απλά είναι σε μια virtual διάσταση. Τα μαγαζιά, τα λεφτά, οι διαπραγματεύσεις, οι κανόνες, οι αντίπαλοι/ ανταγωνιστές/ συνέταιροι, η στρατηγική, οι μικρότητες : όλα είναι πραγματικά σε αυτή την διάσταση.

Alombar, διαβάζοντας το ποστ σου (δεν ήξερα την ιστορία) άρχισα να ακούω ήχους ηλεκτρονικού παιχνιδιού, ξέρεις αυτούς που επιταχύνονται σοφά όταν ο ήρωας is in trouble! Είναι δυνατά γραμμένο και απίστευτα ωμό, όπως του άξιζε! Αποκορύφωση ίσως η φράση "Εγινα έτσι ένας απολύτως ψυχρός παίκτης, γιατί απλώς δεν γινόταν διαφορετικά." [αληθινή για οποιαδήποτε κορυφή και δύσκολη]

Άνοιξες όμως μεγάλο θέμα (και ας το αντιμετωπίζουμε σαν εθισμό σε virtual πραγματικότητας). Εθισμός στην "δύναμη", όποια και αν είναι και όπως και αν εκφράζεται, ακόμα και αν αυτή είναι virtual ... Νομίζω ότι αν κοιτάξουμε μέσα μας όλοι θα βρούμε τον παίκτη ή τους θαυμαστές του!

4/3/06 23:50  
Blogger FUFUTOS ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Το διάβασα το μεσημέρι αλλά μετά κόλλησε ο blogger. Το ξαναδιάβασα τώρα (μαζί με τα νεότερα ενδιαφέροντα σχόλια) και μάλλον θα επανέλθω γιατί είναι πολλά τα θέματα. Προς το παρόν περιορίζομαι να αναφωνήσω:
What a story!!!

5/3/06 00:16  
Blogger Λύσιππος ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Τα παιχνίδια στο Internet έχουν πάψει προ πολλού να είναι μόνο για παιδιά. Υπάρχουν επαγγελματίες παίκτες - Cyberathletes - με διαγωνισμούς και έπαθλα εκατοντάδων χιλιάδων δολλαρίων. Λόγω του όγκου των παικτών - εκατομμύρια σε πολλά role-playing games - υπάρχουν εκατομμύρια δολλάρια at stake. Ενας γνωστός μου, πούλησε για $5 εκατομμύρια δολλάρια ένα gaming web site το οποίο το δημιούργησε μέσα σε 1 χρόνο μόλις. Η κοινότητα των παικτών - οι μάζες - είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά.

Είναι κανένας τώρα για ένα Counterstrike Deathmatch? :-)

5/3/06 00:31  
Blogger Mirandolina ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Ευχαριστω, Αλόβαρέ μου, που κρατάς τις υποσχέσεις σου, ευχαριστώ που μοιράστηκες αυτή την απίστευτη ιστορία!!

5/3/06 00:48  
Blogger alombar42 ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

@Lemon
Αρρώστεια τα παιχνίδια τύπου RPG (Role-Playing Games); Μπορεί, δεν ξέρω. Ισως πρέπει να ρωτήσουμε και την άλλη πλευρά, μιας και παίζω τέτοια από το... 1987 (online πάντα). Εχεις παίξει ποτέ παντομίμα; Κατά μια έννοια, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια προέκταση παντομίμας. Κατά μια άλλη βέβαία είναι ένας εικονικός κόσμος - μια ιδέα του αύριο, ένα μικρό Matrix, παρότι πιο ανώδυνο. Δε βλέπω τι ακριβώς σε χαλάει - δεν είμαστε τελείως "άλλοι", απλά δείχνουμε ένα χαρακτήρα λίγο καλύτερο, λίγο χειρότερο, λίγο διαφορετικό... ανάλογα το άτομο και τις συνθήκες. Κανείς όμως δε μπορεί να είναι άσπρος και να δείχνει μαύρος για πολύ καιρό.

Οσο για τη σύνδεση... το παθαίνω κι εγώ. Δεν ξέρω αν είναι σωστό ή λάθος, δεν ξέρω τι πρέπει και τι όχι, όταν όμως τυχαίνει να βλέπω κάποιον που σήμαινε "κάτι" για μένα, όσο νάναι κάτι παθαίνω. Κάποιες φορές προκύπτει η απομυθοποίηση, κάποιες ο μύθος δυναμώνει. Θα πω και τέτοιες ιστορίες κάποτε, που όμως δεν έχουν υπολογιστές μέσα :)


@Kevlarsoul
Αποτραβήχτηκα περισσότερο γιατί φοβήθηκα - άλλωστε διέγραψαν μαζί και μερικά άλλα άτομα "ισχύος", που ήταν ταυτόχρονα φίλοι μου. Πληροφοριακά, τότε το παιχνίδι το έλεγχαν σαηεντολόγοι, όπερ έδει δείξαι.
Ολα επικίνδυνα είναι, κι όλα ένα παιχνίδι είναι. Και με το κουζινομάχαιρο αυτοκτονεί κανείς. Αρκεί να έχει τα μάτια ανοιχτά και να βλέπει πότε κρατάει όπλο και πότε κόβει ψωμί.


@KV
Σωστό το περί διάστασης - όλα είναι αληθινά εκεί, τα ζεις. Ανέφερα ήδη οτι έκοψα τα εισαγωγικά, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο. Οσο έπαιζα δεν ήμουν παρά ο alombar42 (εντάξει, δεν ήμουν και στα σύννεφα εντελώς, αλλά ίσως αποτελούσα εξαίρεση).
Σωστό και το περί ωμότητας. Σκέψου γιατρό που να κλείνει τα μάτια όταν βλέπει αίμα. Δεν θέλω ευαίσθητους γιατρούς, θέλω καλούς γιατρούς (έστω κι αν, όπως είπε η Πηγασώ, δεν μπορεί να υπάρξει πλήρης αποστασιοποίηση).
Η συζήτηση εκκρεμεί. Θα υπάρξουν κι άλλες αφορμές ;)


@Fufutos
Ευχαριστώ και... δώσε κλώτσο στην ανέμη :)

5/3/06 01:05  
Blogger alombar42 ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

@Λύσιππος
Αυτά είναι αλήθειες;! Μέχρι που έγραψες για το γνωστό σου, νόμιζα οτι περιγράφεις το βιβλίο που ανέφερες πιο πριν! Κρίμα που δεν τα ήξερα πιο νωρίς...


@Mirandolina
Χαίρομαι που σου άρεσε :)

5/3/06 01:11  
Blogger ---. ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Αν και την ιστορία σου την είχα ακούσει live, τελικά γράφεις πανέμορφα. Είναι απίστευτο πραγματικά πόσα μπορεί να σου δώσει μια ιντερνετική προσωπικότητα. Γιατί αν ήταν πραγματική, τα ρίσκα που παίρναμε εκεί μέσα θα τα παίρναμε και εδώ έξω και θα γινόμασταν bill gates. Αλλά τελικά δεν είναι έτσι. Ίσως μέσα από μια δεύτερη προσωπικότητα δοκιμάζουμε συμπεριφορές, καταστάσεις και όρια.
Έχω μια φίλη που ξεκίνησε να παίζει ένα τέτοιο παιχνίδι με τον άντρα της. Πήρανε στην πορεία ξεχωριστούς υπολογιστές, τα παιδιά τους τα μεγαλώνουν οι γιαγιάδες και χώρισαν αφού βρήκαν συντρόφους που ερωτεύτηκαν μέσα από το παιχνίδι. Τώρα μένουν χωριστά και τα παιδιά συνεχίζουν να τα μεγαλώνουν οι γιαγιάδες. Φρίκη.


ΕΓΡΑΨΕΣ ΦΙΛΑΡΑΚΙ :)

5/3/06 13:27  
Blogger Lion ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

alombar42, γεμισε το μπλογκ σου απο ψηλες, ξανθες θεες βρε παιδι μου. Πωπω, τρεχουμε και δεν φτανουμε. Κι ο λαμπρουκος ανθρωπος ειναι κι αυτος, ποσες να προλαβει ;-)

Πολυ ωραιο ποστ - απο games ομως δεν ξερω τιποτα. Με ξενιζει λιγο αυτη η ιδεα του ανταγωνισμου. Επειδη ειχα (και εχω) πολυ ανταγωνισμο στην καθημερινη μου ζωη, θα ηθελα στο παιχνιδι να υπαρχει μονο το ερεθισμα, η διασκεδαση με τον συμπαικτη, οχι εναντιον του.
Ποτε δεν θα ειχα την δικη σου υπομονη / αντοχη να κανω αυτο που εκανες εσυ. Βρισκω πολυ κουραστικο να μπαινω σε εναν οποιονδηποτε ρολο. Ποτε δεν μπορουσα να υποδυθω καποιον - και παντα θαυμαζα τους ηθοποιους.

Τα παιχνίδια τύπου RPG τα βρισκω "φτωχα". Μην με παρεξηγησεις παρακαλω, δεν κρινω κανεναν. Αλλα απο ολες μου τις αισθησεις δινω την μεγαλυτερη βαρυτητα στην οσφρηση και την αφη. Και αυτες ειναι ακριβως οι αισθησεις που μου λειπουν στην virtual reality, ενω τις εχω τοσο εντονες στην "real reality".
Ισως στο μελλον, οταν εξελιχθουν περισσοτερο τα online παιχνιδια και οταν εξασθενησει (κι αλλο) το σωμα μου, να αρχισω και εγω τα RPG.

5/3/06 13:30  
Blogger Lion ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Sorry, το ξεχασα στο προηγουμενο σχολιο: με απασχολει το ερωτημα, πως εσυ - ενας οσφρητικος τυπος οπως φαινεται απο το νικ σου - μπορεις να παθιαστεις με κατι τοσο αοσμο.

5/3/06 13:40  
Blogger MainMenu ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

genika pantos oudepote yphrkse epoxh me koinonikes kai oikonomikes antifaseis pou na mhn prosfere mhxanismous opou oi kato zoun to oneiro tou pano tou isxyrou. To theatro, to sinema einai oles tetoies empeiries. Akoma kai to karnavali ksekinhse san enas tropos na ginesai esto gia liges ores vasilias, ekatommyriouxos ktl. To Internet prosferetai gia tetoiou eidous koinonikh ektonosh. Den einai kako. Einai kainourio. Ki exei dynatothtes pera apo auto pou vlepoume.

Sto kato kato ths grafhs ayth h eveliksia gyro apo thn taytothta mas, mas kanei na niothoume to mataio orismenon pragmaton

Parolayta h empeiria tou Alombar einai foverh protognorh. Einai pragmatika ena gegonos spanio anamesa se alla koinotypa. Mhn pame na to eksomoiosoume me tis dikes mas empeiries. O anthropos ekane to akatorthoto. Eftase sthn koryfh. Den egine o Bill Gates. Alla kyriarxhse anamesa se alles persones...auto einai monadiko ki eksairetiko. Mhn pame na to ekdhmokratisoume kai na to ithikologhsoume giati xanoume thn ousia. Mesa sto amerikaniko oneiro zoume oloi. Na milhsoume gia auto empeirika exontas geytei esto kai ligo, esto kai ton afro tou. Ola ta alla einai theories...

5/3/06 14:57  
Blogger Loucretia ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Ηξερα για τα ιντερνετικα παιχνιδια και τις μαχες που δινονται,μολονοτι δεν εχω παιξει ποτε (μονο με ενα tetris ξεσκαω, παρακαλω μη γελατε). Αν και χρονια στο νετ, φρικαρα με το ποστ σου γιατι μου εδειξες εναν τελειως αγνωστο κοσμο. Μαλλον εχεις πολλα ακομα να μας πεις ;-)

5/3/06 15:28  
Blogger lemon ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Alombar, κρατώ αυτό ως απάντηση στην απορία μου αν είμαστε εδω εμείς ή είμαστε άλλοι που παριστάνουμε εμάς: κανείς όμως δε μπορεί να είναι άσπρος και να δείχνει μαύρος για πολύ καιρό , μ αυτή τη φράση με κάλυψες σχεδόν 100%, έτσι μάλιστα, συμφωνώ, και το θέμα μπορεί να κλείσει-πολύ ικανοποιητικά, για μένα!

Δεν μπορούσες, βρε παιδί μου, να μου το πείς αυτό απο την αρχή, και με κατατρόμαξες?!!

5/3/06 19:06  
Blogger alombar42 ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

@Costantina
Συμφωνούμε στα συμπεράσματα - στο εικονικό (ακόμα) δοκιμάζουμε πράγματα που στην πραγματικότητα ίσως δεν τολμάμε. Ισως...
Οσο για τη φίλη σου και το παιχνίδι, αν δε γράψεις εσύ περισσότερα, θα γράψω δικές μου σχετικές ιστοριούλες :)

@OldSkipper
Φίλε μου, τον Λαμπρούκο οι γυναίκες τον θέλουν για το κορμί του, εμένα για την εξουσία μου :)
Οσο για τον ανταγωνισμό, δεν ξεκίνησα για να πετύχω κάποιο στόχο, πέραν της απομυθοποίησης. Οταν βλέπω έναν μύθο, μου αρέσει να τον προκαλώ, όχι άμεσα σε ένα προφανώς άνισο αγώνα, αλλά δοκιμάζοντας την ίδια διαδρομή. Οταν όμως είσαι μέσα στο παιχνίδι, παθιάζεσαι. Αν μάλιστα δεν υπάρχει τρόπος να το κλέψεις, τότε σχεδιάζεις στρατηγικές, βάζεις στόχους, κλπ. Επαιζα άλλωστε και αφότου έπαψε να υπάρχει η παραμικρή έννοια ανταγωνισμού, δοκιμάζοντας πια τα όρια του παιχνιδιού (τεχνικά: ο αριθμός των χρημάτων που μπορεί να έχει κανείς πιθανότατα είναι ένας unsigned integer, δηλαδή μια μεταβλητή με όριο 2 δις - προσπάθησα να το ξεπεράσω). Για να αναφερθώ πάλι στο σχετικό ποστ της Κωσταντίνας, αυτή είναι η νοοτροπία ενός χάκερ: ψάχνει τα όρια του συστήματος, όχι του ανταγωνισμού.
Οσο για αισθήσεις, ασχέτως με τι θα παθιαστείς κάθε φορά, τσέκαρε μήπως συμμετέχουν και οι πέντε αισθήσεις - μερικές συνεπαρμένες από τις υπόλοιπες. Πάντως δεν είναι μακρυά η εποχή που το εικονικό θα προσφέρει πλήρη συμμετοχή όλων των αισθήσεων (όραση, ακοή και αφή ήδη προσφέρει αν και η τελευταία σε εμβρυακό στάδιο ακόμα).

Γιατί παθιάζομαι; Ισως επειδή σκέπτομαι οτι από την άλλη άκρη του καλωδίου είναι άνθρωποι. Ισως επειδή ψάχνω τελικά τα δικά μου όρια, μέσα από διάφορα "εργαλεία", είτε αυτά λέγονται online games, είτε moto cross.


@MainMenu
Δεν είναι κακό - είναι καινούργιο. Συμφωνούμε!
Πάντως στο περί κυριαρχίας, τα λες καλά ως ένα βαθμό όμως. Από κάποιο σημείο και μετά, δεν υπάρχει κυριαρχία έναντι των άλλων αλλά έναντι του συστήματος και ίσως έναντι του ίδιου σου του εαυτού. Σηκώνει μεγάλη, πολύ μεγάλη συζήτηση αυτό το σημείο...

@Loucretia
Μη φρικάρεις κι εγώ θα γράφω ιστοριούλες. Εχω πολλές και για όλα τα γούστα :)

5/3/06 19:18  
Blogger alombar42 ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

@lemon
Νόμιζες οτι είμαι ένα αιμοβόρο κτήνος που ρουφάει το αίμα του κόσμου με καλαμάκι και παράλληλα παριστάνει το αγγελούδι;
Από μπρος παρθένα από πίσω μπαίνουν τρένα δηλαδή;!
:)))

5/3/06 19:20  
Blogger Βασιλική Παπαδημητρίου ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

χαιρετω τον αρχοντα...
τι λεει? τους εχεις στειλει παντως πακετο... και χωρις γραμματοσημο μαλιστα!!!!
;))
ΥΓ: ειδες ο Αγιος Μπατης...??? :))

5/3/06 19:29  
Blogger alombar42 ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Vasiliki
Μπάτης καλέ, ο ροκάς του 1930, ο γερο-ρεμπέτης :)

M13
Φχαρστώ τσούπρα μ' :)

5/3/06 21:05  
Blogger Βασιλική Παπαδημητρίου ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

και τοτε τι σχεση ειχε με το verification και τον επικαλεσθεις??..
και ΄γω την πατησα και εδωκα βοηθεια???....
(περσινα ξυνα σταφυλια θα με πεις αλλα ετσι ειμαι εγω.. οτι θυμαμαι χαιρομαι!!!...)
;)))

5/3/06 21:22  
Blogger Xνούδι ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

α, καλημέρα!!!!! Αναγνώσεις με καφεδάκι και κουλουράκι βουτύρου (δεν νυστευουμε εμείς).

Ωραίο κείμενο. Αλλά πάω να πετάξω τώρα τον μπλε χαρταετό μου.

Φιλιά και καλά να περνάτε βρε!
:-))))

6/3/06 10:20  
Blogger houlia ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Χμμμ..καιρός ήταν να γράψεις για όλα αυτά. Ξέρω βέβαια ότι πάντα τον μελετάς το χρόνο, αλλά αυτό ήταν απαραίτητο, για να γίνεις οικείος με τους οικείους...Από εδώ θα πρέπει να ξεκινήσει το καινούργιο σου παιχνίδι και είναι ήδη στημένο το χαλί.Είμαι σίγουρη ότι θα το απολαύσουμε!

6/3/06 17:04  
Blogger paragrafos ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Πριν απλώς ζήλευα για την τέχνη και τις γνώσεις σου. Τώρα νομίζω απέκτησα συμπλεγμα κατωτερότητας. Όπως τότε που ήμουνα παιδί κι έπαιζα πιάνο: άκουσα το Ραχμάνινοφ και... έπεσα σε κατάθλιψη...

φιλιά

Παράγραφος

6/3/06 19:20  
Blogger alombar42 ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

@Vasiliki
Τον Μπάτη τον ανέφερα απλώς σαν άγιο - πώς λέμε "μα τον άγιο απαυτό"; Καλά έκανες και βοήθησες γιατί αλλιώς ακόμα θα ψαχνόμουνα (με έβαλες σε άλλους μπελάδες βέβαια: τώρα ξεχνάει διαρκώς ποιος είμαι) :)

Ιχνηλάτης
Καλές οι κορυφές όσο είναι στο παιχνίδι... Αλλού είναι τα ζόρια :)

Χνούδι
Η σοκολάτα είναι νηστήσιμη;
Θαλασσινά φιλιά κι από δω :)))

Houlia
Η ιδέα υπάρχει, η στρατηγική υπάρχει, αν δε ζούσα στο Ελλαδιστάν θα είχε ξεκινήσει ήδη. Καλά είναι εδώ, αλλά για διακοπές, όχι για δουλειά...

Paragrafos
Είπαμε, εσένα σε ζηλεύω για κάτι πιο σημαντικό. Οι τεχνικές γνώσεις αποκτούνται πολύ πιο εύκολα από την εσωτερική δύναμη :)

6/3/06 19:54  
Blogger Melina's Art ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

"Η ιδέα υπάρχει, η στρατηγική υπάρχει, αν δε ζούσα στο Ελλαδιστάν θα είχε ξεκινήσει ήδη. Καλά είναι εδώ, αλλά για διακοπές, όχι για δουλειά..."

Αμόλα καλούμπα alombar και μεις μαζί σου! ;)

7/3/06 01:22  
Blogger des ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Δικτυακά παιχνίδια ρόλων; what is this; Να εκφράζεις ,μήπως, κάτι που δεν είσαι;
Και τι είσαι, τι είναι ο καθένας άραγε, και πως θα μπορούσαμε να εκφράσουμε αυτό που είμαστε. Σε αυτήν την περίπτωση θα πρέπει να ορίσει και να γνωρίσει ο καθένας τι είναι. και να υπερασπιστεί αυτό που είναι. Διαφορετικά το βέβαιο είναι ότι θα παίζει όχι έναν αλλά πολλούς ρόλους. Της μαμάς, της κόρης, της συζύγου, ρόλο επαγγελματικό, κοινωνικό και δε συμμαζεύεται. Κι’αυτά ρόλοι είναι. Δεν είναι ρόλος-μουτσούνα μόνο ότι έχει να κάνει με τη δουλειά και τα λεφτά.

Κι’εντάξει να μην πιστεύει κανείς λέξη απ’ όσα λέει δημόσια πίσω απο ένα μικρόφωνο ή ένα κομμάτι χαρτί. Δουλειά κάνει. Δεν κάνει το χόμπι του. Δουλεύει και πληρώνεται. Κι΄ο μανάβης ,που δουλεύει για τον εαυτό του, φωνάζει εδώ τα καλά τα μανταρίνια. Δεν θα φωνάξει τι σκάρτα που είναι. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο δημοσιολόγος θα πρέπει να έχει τύψεις αντίθεση με τον μανάβη. Το ίδιο πράγμα κάνουνε. Το εάν το ένα εμπόρευμα είναι ακριβότερο απο το άλλο δεν αλλάζει τίποτε. Ούτε τις προθέσεις ,καλές ή κακές, ούτε τις ενοχές.

Δουλειά ή μια, δουλειά κι’ η άλλη. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ορισμένοι απ’ όσους μιλάνε και γράφουν στα Μέσα βγάζουν ώρες ώρες αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές και έχουνε τύψεις. Ένα προϊόν πουλάνε. Οι πωλήτριες δηλαδή στα μαγαζιά τι θα έπρεπε να κάνουν; Να καταστεναχωριούνται επειδή το μαγαζί το αγόρασε 5 και το πούλησε 15;
Ορισμένοι δημοσιολόγοι αισθάνονται ότι πουλάνε τον εαυτό τους, κι’εκτίθενται. Κι’ ο μανάβης την ώρα που βάζει στην σακούλα χαλασμένα πορτοκάλια, τον εαυτό του πουλάει και εκθέτει. Μην τρελαινόμαστε κιόλας. Κι’ οι δυό, ο ένας στο γυαλί ο άλλος στη λαϊκή, και όλοι, για τον ίδιο λόγο χαμογελάμε. Για να πουλήσουμε το προϊόν. Μόνο, καμιά φορά, τυχαίνει, πάντοτε εκεί που …το περιμένεις και δεν το περιμένεις, και χαμογελάς και το νιώθεις. Απο’κει και πέρα…μαγαζιά και προϊόντα είναι όλα.

Μιλάμε για το «σύστημα» λές και είναι ο μπαμπούλας που ήρθε να μας φάει. Και δεν βλέπουμε ότι όλοι συντηρούμε και αγωνιούμε να μπούμε στο στόμα του. Με καλές και ειλικρινείς προθέσεις. Και φυσικά μη αποδεχόμενοι ότι σκάμε μπαλόνια για δαυτο.

Όποιος δεν μπορεί να παίζει, ολομόναχος και φυλάγοντας τους δικούς του απέξω, ας πάει να παίξει τένις που είναι επίσης ενδιαφέρον και ανταγωνιστικό σπόρ. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα απ’ τη στιγμή που παίζει σε ένα παιχνίδι και το ξέρει, όταν φάει το κεφάλι του, να ζητήσει και τα ρέστα. Ότι παθαίνει κανείς, απο το ξερό του το κεφάλι το παθαίνει και δεν του φταίει κανένας. Και είναι η δεύτερη φορά που έχω την ανάγκη και γράφω αυτή την κουβέντα.

Θα το βρείτε κυνικό. Ωραία. Μπορούμε να ξαναβάλουμε τις αποκριάτικες μασκούλες μας και να μιλήσουμε για την Χιονάτη.

Ο κυνισμός είναι η άμυνα των ευαίσθητων. Πόσο μάλλον ο πολύς.

7/3/06 02:45  
Anonymous Ανώνυμος ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

5 δις ε?

ναι, οκ....

ναι λεμε!

ε, σταματα!

ναι σου λεω!

θα σε αφησω να μου κανεις δωρο την porsche που δε μου υποσχεθηκες....

7/3/06 12:49  
Blogger Βασιλική Παπαδημητρίου ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

να 'τος παλι ο αρης.... να παιζει στο γκαζον....
καλα τι θα γινει?... παλι για ανασυγκροτηση πρεπει να παω??... γιατι στο τελος δεν θα θυμαμε ουτε ποια ειμαι!!!....
και οσο για την ταλαιπωρια με τα cookies, παρακαλω τα παραπονα σας στον (ο θεος να τον κανει...) κο bill gates....
;)))

7/3/06 13:37  
Blogger alombar42 ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Πάνο, φτιάξε κείμενο και όσο νάναι κάποιο σούσουρο θα γίνει.

Κουρκουμπίνι, θα ρίξω σήμα όταν είναι κατάλληλος ο καιρός :)

Μοργκάνα, για το μοντέλο δεν απάντησες! Κατά τα άλλα, έχω και μια 350SLC αλλά έχει κι εμένα πάνω της ;)

Βασιλική, Τελείωσαν οι απόκριες κι εγώ έβγαλα τη μάσκα της γκόμενας που χαϊδεύεται - τι πιο λογικό;!
Με τα μπισκοτάκια, τα βρήκαμε.

Αδέσποτη, μεγάλο το σχόλιο, πολλά τα σημεία:
- Αλλος ο ρόλος στον οποίο το σώμα μας υποχρεώνει και άλλος ο ρόλος στο παιχνίδι. Συμφωνούμε.
- Επάγγελμα πουλάνε και οι δημοσιογράφοι και όλοι. Ολα για τη μάσα. Συμφωνούμε, άσχετα αν μας αρέσει αυτό ή όχι.
- Για το σύστημα η κουβέντα είναι πολύ μεγάλη. Αδυνατώ να απαντήσω σε δυο γραμμές. Μπορώ όμως να σημειώσω οτι έχει διαφορά να βρίσκεσαι συνειδητά εντός.
- Το περί ευθύνης το λέω κι εγώ, όπως ακριβώς το έγραψες. Μόνο που κρατάω και μια αμφιβολία, βάζω και λίγη "τύχη" μέσα (περιβάλλον, ώρα, χώρα και λοιπές συνθήκες). Ισως ισχύει μόνο αναλογικά ή μόνο στιγμιαία. Διαφορετικά, πώς συγκρίνεται με μας ένα παιδί στην Ινδοκίνα, που πωλείται σαν αντικείμενο προς 200 δολάρια;
- Συμφωνούμε και στο περί κυνισμού - συνηθίζω να λέω οτι ο κυνισμός προϋποθέτει πτυχίο ευαισθησίας.
Μήπως με λέγανε αδέσποτη ή εσένα alombar σε καμμιά προηγούμενη ζωή;!

7/3/06 14:18  
Blogger hardrain ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Λοιπόν πολύ μου αρέσει το blog σου.

:-))

7/3/06 16:25  
Blogger Alkyoni ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

:) λυπάμαι
Δεν είναι δικιά μου η φωτογραφία αυτή.
Κάπου στο διαδίκτυο τη βρήκα.

7/3/06 18:01  
Blogger Alkyoni ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

:) λυπάμαι
Δεν είναι δικιά μου η φωτογραφία αυτή.
Κάπου στο διαδίκτυο τη βρήκα.

7/3/06 18:02  
Blogger Φίλιππος ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Ναι, ετσι ειναι, κι εγω που εκανα search στο Google βεβαιώνω για τον μύθο του Alombar.
Όμως, μου φαίνεται απίστευτα πληκτικό παιχνίδι το Neopets! Θυμάμαι τον εαυτό μου στα 15, ήθελα βια και laser, όχι σκυλάκια και λιονταράκια να ταξιδεύουν σε λιβάδια με πεταλούδες.... Απορώ ποιοι ασχολούνται και πως εθίστηκες... Το πως έφτασες κορυφαίος παίκτης του πλανήτη με ξεπερνάει απολύτως!

7/3/06 19:09  
Blogger alombar42 ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

@Δυων Ανατελλων
Ευχαριστώ - για το δικό σου στα έχω πει!
Υποψιάζομαι πάντως οτι, αυτά που γράφω τα έχεις ζήσει κι εσύ λίγο-πολύ :)

@Alkyoni
Προσπαθούσα να καταλάβω πού αναφέρεσαι :)
Οι απαντήσεις καλό είναι να βρίσκονται δίπλα στα σχόλια, αλλιώς χάνεται το νόημα. Βάλε δηλαδή μια απάντηση στο δικό σου μπλογκ, κάτω από τα σχόλιά μας!

@Κωπηλάτης του Νείλου
Στα δικά μου 15 δεν είχαμε υπολογιστές (τότε είτε έκλεβα το αυτοκίνητο του πατέρα μου ή εξαφανιζόμουν με ένα ποδήλατο), αλλά με τον πρώτο μου ακόμα υπολογιστή, έναν Amstrad 464, κολλούσα στα παιχνίδια πίστας και στα adventures (ειδικά της τότε Level 9), που αργότερα εξελίχθηκαν σε role-playing games. Τα παιχνίδια καθαρής δράσης δεν με συγκίνησαν ποτέ (ίσως επειδή αποφεύγω τη βία και στην πραγματική μου ζωή).
Αυτά τα παιχνίδια, προσωπικά, δεν τα κρίνω από την εμφάνισή τους αλλά από το περιεχόμενο: την απαιτούμενη στρατηγική, τα προβλήματα που κρύβουν, το ρεαλισμό των συνθηκών κλπ. Το neopets για παράδειγμα έχει πληθωρισμό και χρηματιστήριο (το οποίο κάποιοι λίγοι το είχαμε χειραγωγήσει για ένα διάστημα, μέχρι που βάλανε παράγοντα τυχαιότητας στις τιμές).
Παίζουν και αυτοί που αγαπάνε τα λιονταράκια και τα χρωματάκια, έχει άλλωστε διαγωνισμούς ομορφιάς και τέτοια, αλλά παίζουν και αυτοί που βλέπουν πίσω από το σκηνικό.

7/3/06 20:52  
Blogger NinaC ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Φίλτατε, Alombar42, με κάνετε και σκιάζομαι!

Μήπως να σας συστήσω σε κανέναν από τους horny chatterers μου?

:pppppp

7/3/06 23:33  
Blogger alombar42 ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Αγαπητή μου κυρία, είναι προφανές οτι δεν σκιάζεστε. Οσο για τα τσατογκομενικά σας, θα μπορούσα να γράψω εκτενή ανάλυση ;)

8/3/06 00:18  
Blogger NinaC ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Κάτι ξέρει.... κάτι ξέρει...

8/3/06 03:46  
Blogger Katerina ante portas ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Θελκτική εξιστόρηση και ιλιγγιώδης η αίσθηση των δυνατοτήτων του δικτύου!

6/4/06 02:35  
Blogger Idάκι ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Μπορώ να καταλάβω πολύ εύκολα πώς εθίζεσαι... Ένας καλός φίλος έχει 6 μήνες να ασχοληθεί με το διδακτορικό του διότι παίζει 20 ώρες τη μέρα Lineage, ένα νέο RPG παρόμοιο με το War of Worlds. Είμαι σίγουρη πως θα κολλούσα κι εγώ αν το άρχιζα αλλά τον βλέπω σε τι σημεία έχει φτάσει και λέω άστο καλύτερα - έχω περάσει φάση κολλήματος με Age of Empires/Mythology κτλ κ με ξέρω :P

Στην Αμερική πάντως οι εταιρείες που εκμεταλλεύονται αυτά τα παιχνίδια είναι συμβεβλημένες με delivery στα οποία μπορείς να κάνεις ένα account με την πιστωτική σου, και να παραγγέλνεις τα αγαπημένα σου με ένα απλό slash pizza 1 στο command line...

Πολύ δυνατή η ιστορία σου, ανατρίχιασα σε κάμποσα σημεία - με ενδιαφέρει πολύ ο εθισμός σαν διαδικασία. Έχεις και τον τρόπο να πεις, φυσικά ;))

7/4/06 16:03  
Blogger Chaca-Khan ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Γουάουουουου!!!!
ευχαριστώ

4/5/06 02:37  
Blogger Lili ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Hθελα να ειμαι το 69ο μνμα για να σου προτεινω να γινω groopie.
γινεται δεν γινεται?:P

4/5/06 03:11  
Blogger Kyrios Elefantas ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

αααααα ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ !!!
ΕΙΣΑΙ Ο ΗΡΩΑΣ ΜΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΠΑΝΤΡΕΥΤΩ ,
:) πλάκα κάνω μαν , έχεις γράψει και γαμώ τα πόστ , νά ναι καλα ο dark angel αλλιώς δε θα το έβλεπα :)

4/5/06 14:50  
Blogger haritonspace ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Πιάστε μια κωμική "παραλλαγή" του post εδώ.

4/5/06 15:35  
Blogger Phantasmak ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Καλά το θυμόμουν! Dεν ήσουν man of the year 2002 όπως και στο εξώφυλο του Fortune Οκτωβρίου την εποχή εκείνη; :P

Η τελευταία τρέλα μου πάντως είναι τα expansions του Sims 2 αλλά δεν έχω πολύ χρόνο...

4/5/06 15:38  
Blogger alombar42 ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Katerina, έχουμε να δούμε πολλά ακόμα...

Id, εμείς τα είπαμε :)

Chaka, "ευχάριστο" εννοείς ;)

Lili, καλά να είμαστε και όλα γίνονται :)

Elefantas, Phantasmak, ναι εγώ ήμουν στο Fortune και επίσης εγώ δολοφόνησα τον Τζέι Αρ. Για γάμους και βαφτίσια το λόγο έχουν οι γραμματείς μου :)))

Haritonspace, ευχαριστώ!

4/5/06 23:18  
Anonymous Ανώνυμος ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Έχω βρει ένα blog με πολλά νέα για το Sims 2: m-z-d.blogspot.com

4/8/08 13:21  

Δημοσίευση σχολίου

<< ΠΙΣΩ