Πέμπτη, Δεκεμβρίου 22, 2005

Γελάει η Ζωζώ;

Να πώς απαντούσε ένας φίλος μου νεφροπαθής (αιμοκάθαρση 3 φορές την εβδομάδα κλπ), πριν λίγα χρόνια, όταν του έλεγες οτιδήποτε σχετικό με πόνο, αρρώστεια, φτώχεια:
"Ξέχνα ρε Μπίλυ τη Φανή, αυτή την έβγαλε καθαρή, εγώ πεθαίνω κάθε μέρα χα χα χα".
(ευτυχώς το παιδί στάθηκε τυχερός στην ατυχία του: η *τρίτη* μεταμόσχευση νεφρού πέτυχε - ετών 30 σήμερα)
Ξέρω κι άλλον... όχι τόσο μικρός, καρκίνος στο στομάχι:
"Τρεις μήνες μου δώσαν οι μαλάκες - ούτε να γαμήσω δεν προφταίνω"

Ποιός θα τολμήσει να τους πεί "κουράγιο";
Θα τον φτύσουν - και καλά θα κάνουν.

Ε: Αν η προϋπόθεση για το άσπρο είναι το μαύρο, δεν ισχύει το ανάποδο;
Α: Ο πόνος θέλει χιούμορ (για το θάνατο δεν ξέρω, αλλά υποθέτω πανηγύρι).

Γιατροί του πόνου, εσείς τι λέτε;

8 Comments:

Blogger hardrain ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

γελάει η Ζωζώ,η Ζωζώ με Φορτηγό. Κλαυσίγελος ηχηρός.

22/12/05 15:00  
Blogger Unknown ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Άδραξε την μέρα θα έλεγα, Ζήσε ακόμα και όστι έχεις και ζήσ'το όπως θες.
Μην αναβάλεις, κάντα όλα...

Μπορεί είτε να βρείς το κουράγιο και την δύναμη να ανταπεξέλθεις, είτε τουλάχιστον να πας γεμάτος.

22/12/05 16:01  
Blogger alombar42 ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Γέλα παλιάτσε που έλεγε κι ένα τραγουδάκι (θα το θυμηθώ, πού θα μου πάει).

Εκεί, στο 42 είναι το νόημα: αφού η Ζωή είναι δανεική, ας την κάνουμε ό,τι προλαβαίνουμε (αν μας αφήσει η Λίζα δηλαδή).

22/12/05 18:29  
Blogger Rodia ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

ο καπνιστής
Ρίξε μια ματιά εδώ, είναι απαύγασμα (!!) συναναστροφής με ταχύτατα οδεύοντα προς. Το γλεντήσαμε ωραία. Ο αυτοσαρκασμός, κλπ κλπ, μια φράση του Δημόκριτου πάω να θυμηθώ απο το πρωί.. πού θα μού πάει?

22/12/05 19:32  
Blogger ViSta ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Εχω την εντυπωση πως κανεις δεν μπορει να δωσει κουραγιο με λεξεις σε καποιο που βρισκεται σε μια ασχημη κατασταστη. Ητε για λογους υγειας, ητε για αλλους.
Εχω την εντυπωση πως μαλλον βοηθα να δειξει κανεις το ενδιαφερον του με πραξεις.
Αυτος που πασχει θα βρει τροπο μονος να βρει το ασπρο αν το θελει, δεν μπορουμε εμεις να του το δειξουμε ουτε να απαιτουμε να το βρει προκειμενου να νοιωσουμε εμεις καλυτερα γιατι δεν θα χρειαζεται να ανησυχουμε πλεον.
Υπαρχουν στιγμες για χιουμορ και στιγμες για δακρυ.
Ο πασχον πρεπει να τις διαλεξει, εμεις μακαρι να μπορουμε να του κραταμε το χερι, οταν εκεινος το θελησει.

Δυσκολο ομως το θεμα, δυσκολο, συμφωνω.

22/12/05 19:51  
Blogger alombar42 ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Ροδιά, πάρα πολύ καλό - δικό σου είναι;
Για να κριτικάρω, θα έλεγα οτι του λείπει κάτι, εκτός από την τελευταία και κορυφαία στροφή, όπου οι άγγελοι κολυμπούν στην πίσσα!
Ασχετο: μήπως να μειώσεις τα μπλογκς, ή έστω να δηλώσεις κάποιο σαν "σημείο επαφής", κάτι σαν το Καφέ της Ροδιάς ας πούμε;

Βίστα, το δάκρυ δημιουργεί ρυτίδες, δεν προσφέρει απολύτως τίποτα (άσε που συνήθως χώνει τον άλλο πιο βαθιά), χαλάει εσένα και τελικά χειροτερεύει την κατάσταση: αν έχεις μία πιθανότητα να βοηθήσεις κάποιον, με το δάκρυ μπορεί να την χάσεις.
Εννοώ οτι όταν συμπάσχουμε με τον πόνο του άλλου, κάτι απολύτως ανθρώπινο, συνήθως κάνουμε κακό. Προσωπικά απλώς ελπίζω να ξεπεράσω κάποτε αυτό το λάθος.

Το πολύ δύσκολο πάντως είναι να συμμερίζεσαι τη χαρά του άλλου.

23/12/05 13:07  
Blogger ViSta ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Εχω την εντυπωση alombar42 πως το δακρυ ξεσπα την ενταση. Αν την δεχθει κανεις μπορει να την ξεπερασει, οσο την καταπολεμα ή την αρνηται με χιουμορ ισως, τοσο μεγαλωνει. Προσωπικη μου αποψη ομως και μπορει να μη βοηθα ο τροπος μου τους αλλους...

23/12/05 15:19  
Blogger alombar42 ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Δεν τίθεται ζήτημα να αρνηθεί κανείς τον πόνο - ζούμε με αυτόν και κανείς δε θα ρωτήσει αν μας αρέσει. Από μια άλλη οπτική γωνία μάλιστα, για άλλους είναι φίλος και για άλλους εχθρός.

Το ερώτημα είναι ο τρόπος που "ξεσπάει" ο πόνος, το πώς εξωτερικεύεται δηλαδή. Αλλοι γελάνε, άλλοι κλαίνε, άλλοι εκνευρίζονται, άλλοι ξεσπούν σε τρίτους. Κατά την γνώμη μου, το γέλιο είναι η πιο υγιής αντίδραση, όσο κι αν είναι δύσκολο στην πράξη.

24/12/05 16:02  

Δημοσίευση σχολίου

<< ΠΙΣΩ