Οι φίλες μου
Εχω δυο φίλες, εργαζόμενες και μόνες. Η μία είναι σχεδόν 30, ας την πούμε Τίνα και η άλλη σχεδόν 36, ας την πούμε Ευγενία.
Την Τίνα τη γνωρίζω πολλά χρόνια. Εχει ένα αριστοκρατικό παρελθόν, αλλά στην οικογένειά της έτυχαν διάφορες αναποδιές και τώρα, μεταξύ άλλων, αναγκάζονται να νοικιάζουν τον ένα όροφο της μονοκατοικίας τους, για να διατηρήσουν όσα "προνόμια του παρελθόντος" μπορούν. Η Τίνα δουλεύει με εξοντωτικά ωράρια σε μεγάλη εταιρία.
Την Ευγενία τη γνώρισα πέρισυ. Δεν έχει ανάλογο παρελθόν, αλλά έχει ένα αξιόλογο παρόν: μια καλή δουλειά και ένα καλό "όνομα" στο χώρο της. Η Ευγενία δουλεύει συνήθως με εξοντωτικά ωράρια, αφού είναι ελεύθερη επαγγελματίας και προφανώς το απολαμβάνει.
Η Τίνα κερδίζει αρκετά χρήματα, όμως φεύγουν εύκολα στην προσπάθεια διατήρησης ενός status. Είναι και οι ανασφάλειες που λογικά ακολουθούν (μα να μην έχω ένα ζευγάρι Prada?) και ιδού ένας ωραίος καταναλωτής-θύμα.
Η Ευγενία κερδίζει περισσότερα (έως πολλά), αλλά δεν έχει το χρόνο να τα απολαύσει και ιδού ένα καλολαδωμένο γρανάζι του συστήματος, που παλεύει διαρκώς για περισσότερα.
Οι γυναίκες αυτές είναι ωραίες (όχι μοντέλα αλλά ωραίες) - και μόνες. Οχι από επιλογή, αλλά επειδή δεν προλαβαίνουν να κάνουν σχέση. Ασε που δεν ξέρω πολλούς που θα ήθελαν να ζουν με μια γυναίκα-φάντασμα.
Επιπλέον έχουν ελάχιστες φιλίες, ίσως μόνο αυτές των παιδικών χρόνων που "κρατάνε γερά". Η Ευγενία προσθέτει κατά καιρούς φιλίες που "αγοράζει".
Πάνε διακοπές, αλλά κι αυτές τυπικές και "εμφιαλωμένες". Προκαθορισμένες, συνήθως με το κινητό στο χέρι.
Το ερώτημα που τους έθεσα είναι "γιατί δουλεύετε;". Ουσιαστικά δεν πήρα απάντηση.
Ωρες ώρες σκέφτομαι μήπως κατά βάθος βλέπουν το λάθος, αλλά στηρίζουν τις επιλογές τους για να μην παραδεχθούν την ήττα τους σε προσωπικό επίπεδο, σε επίπεδο ζωής. Με άλλα λόγια, δουλεύουν για να ζουν ή ζουν για να δουλεύουν;
Ισως βέβαια θέλουν να αποδείξουν κάτι στον εαυτό τους, αλλά δεν είναι μια μορφή αυτοκαταστροφής και αυτό;
Θέλουν άραγε να κάνουν παιδί; Πώς θα το πετύχουν;
Ξέρω οτι η Τίνα περιμένει τον πρίγκηπα, έχει ζήσει στο παραμύθι και πιστεύει οτι έτσι θα γίνει κάποτε - βλέπει ένα ευτυχισμένο τέλος, αγνοώντας το παρόν.
Αγνοώ τι περιμένει η Ευγενία, ίσως κάτι που θα την ξεπερνάει, αν και έχει ήδη μια σοβαρή και αποτυχημένη σχέση στο παρελθόν της. Δηλώνει ρεαλίστρια και "σκληρή" (άλλωστε η ζωή της αυτό δείχνει), αλλά υποψιάζομαι οτι την τρώνε αυτά τα ερωτήματα.
Τελικά, έχω κολλήσει στο ερώτημα: απολαμβάνουν τη ζωή τους;
Την Τίνα τη γνωρίζω πολλά χρόνια. Εχει ένα αριστοκρατικό παρελθόν, αλλά στην οικογένειά της έτυχαν διάφορες αναποδιές και τώρα, μεταξύ άλλων, αναγκάζονται να νοικιάζουν τον ένα όροφο της μονοκατοικίας τους, για να διατηρήσουν όσα "προνόμια του παρελθόντος" μπορούν. Η Τίνα δουλεύει με εξοντωτικά ωράρια σε μεγάλη εταιρία.
Την Ευγενία τη γνώρισα πέρισυ. Δεν έχει ανάλογο παρελθόν, αλλά έχει ένα αξιόλογο παρόν: μια καλή δουλειά και ένα καλό "όνομα" στο χώρο της. Η Ευγενία δουλεύει συνήθως με εξοντωτικά ωράρια, αφού είναι ελεύθερη επαγγελματίας και προφανώς το απολαμβάνει.
Η Τίνα κερδίζει αρκετά χρήματα, όμως φεύγουν εύκολα στην προσπάθεια διατήρησης ενός status. Είναι και οι ανασφάλειες που λογικά ακολουθούν (μα να μην έχω ένα ζευγάρι Prada?) και ιδού ένας ωραίος καταναλωτής-θύμα.
Η Ευγενία κερδίζει περισσότερα (έως πολλά), αλλά δεν έχει το χρόνο να τα απολαύσει και ιδού ένα καλολαδωμένο γρανάζι του συστήματος, που παλεύει διαρκώς για περισσότερα.
Οι γυναίκες αυτές είναι ωραίες (όχι μοντέλα αλλά ωραίες) - και μόνες. Οχι από επιλογή, αλλά επειδή δεν προλαβαίνουν να κάνουν σχέση. Ασε που δεν ξέρω πολλούς που θα ήθελαν να ζουν με μια γυναίκα-φάντασμα.
Επιπλέον έχουν ελάχιστες φιλίες, ίσως μόνο αυτές των παιδικών χρόνων που "κρατάνε γερά". Η Ευγενία προσθέτει κατά καιρούς φιλίες που "αγοράζει".
Πάνε διακοπές, αλλά κι αυτές τυπικές και "εμφιαλωμένες". Προκαθορισμένες, συνήθως με το κινητό στο χέρι.
Το ερώτημα που τους έθεσα είναι "γιατί δουλεύετε;". Ουσιαστικά δεν πήρα απάντηση.
Ωρες ώρες σκέφτομαι μήπως κατά βάθος βλέπουν το λάθος, αλλά στηρίζουν τις επιλογές τους για να μην παραδεχθούν την ήττα τους σε προσωπικό επίπεδο, σε επίπεδο ζωής. Με άλλα λόγια, δουλεύουν για να ζουν ή ζουν για να δουλεύουν;
Ισως βέβαια θέλουν να αποδείξουν κάτι στον εαυτό τους, αλλά δεν είναι μια μορφή αυτοκαταστροφής και αυτό;
Θέλουν άραγε να κάνουν παιδί; Πώς θα το πετύχουν;
Ξέρω οτι η Τίνα περιμένει τον πρίγκηπα, έχει ζήσει στο παραμύθι και πιστεύει οτι έτσι θα γίνει κάποτε - βλέπει ένα ευτυχισμένο τέλος, αγνοώντας το παρόν.
Αγνοώ τι περιμένει η Ευγενία, ίσως κάτι που θα την ξεπερνάει, αν και έχει ήδη μια σοβαρή και αποτυχημένη σχέση στο παρελθόν της. Δηλώνει ρεαλίστρια και "σκληρή" (άλλωστε η ζωή της αυτό δείχνει), αλλά υποψιάζομαι οτι την τρώνε αυτά τα ερωτήματα.
Τελικά, έχω κολλήσει στο ερώτημα: απολαμβάνουν τη ζωή τους;
ΥΠΟΓΡΑΦΗ: alombar42 ΣΤΙΣ 09:55
40 Comments:
Τα ερωτήματα πολλά και δύσκολα φίλε. Πάντως αν ψάχνουν απλά ένα καλό και υγιή πατέρα (μόνο μέχρι τη διαδικασία εννοείτε) είμαι ο άνθρωπος τους. Ξέρεις που θα με βρείς για να με ειδοποιήσεις!
Alombar, έχω μιά φίλη ;-) που είναι σαν τις φίλες σου plus δεν γίνεται καν πιο πλούσια με τα χρόνια. Δεν είναι θέμα επιλογής καλέ μου, είναι θέμα συνθηκών και συνήθειας. Δεν επιλέγεις να δουλεύεις πολύ (τουλάχιστον όχι η ... φίλη μου) προκύπτει, ειδικά αν αγαπάς αυτό που κάνεις και τυχαίνει να είσαι μόνος οπότε έχεις και τον χρόνο να αφιερώσεις! Σίγουρα επίσης δεν επιλέγει κανείς να είναι μόνος/η. Νομίζω όμως, ότι είναι σαφώς πιο τίμια για τον εαυτό μας (όχι εμένα και εσένα, των φιλενάδων μας)η επιλογή να είσαι μόνος αντί να είσαι με κάποιον μόνο και μόνο για να μην είσαι μόνος. Και σαφώς πιο δύσκολη.
Στο ερώτημα "απολαμβάνουν την ζωή τους;" μμμμ.... ;-) ΟΤΑΝ συνειδητοποιήσουν ότι ζωή δεν είναι αυτό που βλέπουμε στις παλιές Ελληνικές ταινίες αλλά πολλά ΠΟΛΛΑ άλλα μικρά ή μεγάλα, όταν αφεθούν ... νομίζω πως ναι. Δεν ξέρω αν οι φίλες σου το κάνουν, το ελπίζω ... η δικιά μου το προσπαθεί !!!!!!
μάκια
Δεν ξέρω τι απολαμβάνουν απο τη ζωή που επέλεξαν, υποθέτω όμως ότι οι επιλογές τους τις γεμίζουν. Υπάρχουν γυναίκες κολλημένες με το ντύσιμο, πρέπει να έχουν τα καλύτερα, τα πιό μοδάτα κλπ. Αν αυτό συνεπάγεται με ώρες εξόντωσης στο γραφείο it's worth it!
Δεν απολαμβάνουν όλοι οι άνθρωποι ότι απολαμβάνεις εσύ με τον ίδιο τρόπο. Το να έχεις μία ωραία σχέση και παιδί στα μάτια σου ίσως να είναι το ωραιότερο αγαθό. Για τις καρριερίστες όμως το να αποδείξουν την αξία τους είναι σημαντικότερο απο έναν μπέμπη.
Απολαμβάνουν να βγάζουν χρήματα.
καπως ετσι βασικα δεν μας εχουν κανει ολους μας; απολαμβανουμε πιστευω,στο κατω κατω της γραφης ,τι αλλο να κανουμε;πως ζουνε πραγματικα; εμεις στα ψεματα ζουμε;
Με άλλα λόγια, δουλεύουν για να ζουν ή ζουν για να δουλεύουν;
Δουλεύουν για να δουλεύουν τους εαυτούς τους.
Been there, done that, got the T shirt.
Ο καθένας μας φτιάχνει τη δική του κόλαση και το δικό του παράδεισο...
Φιλιά
Η δουλεία είναι δουλεία, τα λεφτά είναι ευτυχία και η σκέψη μαλακία.
No brain, no pain...
Χορηγός επικοινωνίας village roadshow.
Ευχαριστώ την επάρατον δεξιά που με υποβίβασε. Δεν είμαι πλέον στέλεχος και έχω χρόνο να απολαμβάνω φίλους, παρέες, ελεύθερα σ/κ.
Ζω σαν άνθρωπος, μέχρι που ερωτεύτηκα κιόλας!
To say nothing of the blog!!!!
:pp
Εμένα πάλι γιατί δε μου το βγάζει κανείς απο το μυαλό οτι όταν μια γυναίκα αφοσιώνεται στην καριέρα της, σημαίνει οτι έχει πρόβλημα στην προσωπική της ζωή; Ή για να το θέσω αλλιώς, επειδή για χ λόγους δεν έχει προσωπική ζωή;
Ίσως βέβαια να κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια.
Καλό απόγευμα :)
Ε, κάποιες στιγμές θα τις απολαμβάνουν.. όπως όλοι μας υποθέτω.. στιγμές είναι η ευτυχία, έτσι δεν είναι;
Το ζουμί είναι αν παραπονιούνται για τη ζωή τους οι ίδιες και δεν την αλλάζουν...
:-)
Λαμπρούκος
Εσύ το έχεις κάνει ύμνο το "καλύτερα με πίθηκο παρά με άντρα ανήθικο";;;
KV
Δεκτή η επιλογή να είναι κανείς μόνος. Στις συγκεκριμένες δεν είναι επιλογή όμως, είναι συμβιβασμός. Ελπίζω κι εγώ να το απολαμβάνουν, αλλά επειδή τις βλέπω να "ψάχνονται", πολύ αμφιβάλλω...
Marina
Δουλεύουν για να κερδίσουν αρκετά, ώστε να πάρουν τα Prada να τα φορέσουν... στη δουλειά - φαύλος κύκλος. Δε συγκρίνω τις δικές μου αξίες, απλά σκέφτομαι οτι η δουλειά ή τα λεφτά δεν έχει νόημα να είναι αυτοσκοπός!
Your Man
Οπως όλοι. Αλλά όχι συνέχεια, μερικές φορές έρχεται και η συνειδητοποίηση, όχι;
Giramondo
Κάπως έτσι, αλλά μήπως είναι απλώς ένα σκηνικό;
Epikairos
Θρησκεία - ακριβώς αυτό!! Οσο για το επίπεδο, ίσως κρίνεις από το δημόσιο (μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ)...
Sal.lό
Τι να τα κάνεις τα λεφτά, όταν δεν έχεις φράγκο;
Το no brain no pain όμως χρειάζεται που και που :)
Composition Doll
Πρόσεχε με τα blogs γιατί είναι κι αυτά ένας λόγος απώλειας ;)
Παυσίλυπη
Οποιοσδήποτε "αφοσιώνεται" στην καριέρα του δεν έχει προσωπική ζωή. Και το ερώτημα είναι: αξίζει τον κόπο; Τι να την κάνεις την καριέρα, αν δεν σου προσφέρει μια καλύτερη ποιότητα ζωής;
Rodia
Μπορούν να περιορίσουν τη δουλειά τους και να αφιερώσουν περισσότερο χρόνο στον εαυτό τους. Δεν το κάνουν, αλλά αυτό δεν τους αρέσει κιόλας. Υποθέτω οτι η μεν Τίνα έχει ανασφάλειες (κι αν βρεθώ στο δρόμο αύριο;) η δε Ευγενία μεγάλους στόχους (να γίνω κάτι σημαντικό). Ισως απλά να βλέπουν το φύλλο και να χάνουν το δάσος...
... απολαμβάνουν τη ζωή τους;...
Θα αναρωτιόσουνα ακόμα και αν οι φίλες σου ήταν φίλοι;
Έχω την εντύπωση πως τότε δεν θα σε απασχολούσε τόσο πολύ αυτή η ερώτηση, και δεν θα περνούσε καν από το μυαλό ότι η ζωή τους είναι η δική του επιλογή...
Αλλιώς συμφωνώ και με την KV και με την Marina, πολλά είναι θέμα συνθηκών, πολλά εξίσου θέμα προτεραιοτήτων.
Οι γυναίκες, όπως και οι άνδρες είναι άνθρωποι με μυαλό το οποίο έχει άπειρους τρόπους χρήσης, άρα δύσκολο να απαντηθεί η ερωτησή σου, εκτός ...
από το εαν της ρωτήσεις φυσικά :-)
Kαλησπέρα.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ξέχασα, και αν εκείνες αγοράζουν prada άλλοι αγοράζουν εισητήρια για το παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ή τροφές για αδέσποτα του δρόμου. Ο καθένας και τα ενδιαφέροντά του :-)
Φυσικά και δεν αξίζει τον κόπο.
Προτιμότερο σε μέτρια οικονομική κατάσταση με προσωπική ευτυχία παρά σε πλούτη παρέα με τη μοναξιά (με την "κακή" έννοια)...
Αλλά δυστυχώς τα λόγια απέχουν απο τις πράξεις. Σχεδόν όλοι στο κυνήγι του (υλικού) θησαυρού.
Καλό βράδυ :)
"To be nobody but yourself in a world which is doing its best, night and day, to turn you into everybody else means to fight the hardest battle which any human being can fight; and never stop fighting."
Είχα αποφασίσει να κάνω ένα μακροσκελές post αλλά άλλαξα γνώμη. Τα παραπάνω συνοψίζουν πολύ καλύτερα τις απόψεις μου.
Και αν το παραμύθι σημαίνει ότι θα συνεχίσει κανείς να μπορεί να δακρύζει αλλά και να αγαλλιάζει με όλη τη δύναμη της ψυχής του στο Vissi d'Arte για κάποιους από μας ΑΥΤΟ είναι αρκετό.
Όσο για τις ανασφάλειες δεν χρειάζεται να σχολιάσω τη μέγιστη ανασφάλεια 'πρέπει να κάνω οικογένεια και παιδιά αλλιώς θα είμαι αποτυχημένος και θα μείνω στο ράφι'.
Έζησα για τη ζωή, για την αγάπη, για την τέχνη.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Α.....και Dolce & Gabbana όχι Prada.....πολύ bourjouis η Prada.....
Alombarako ένα σκηνικό δεν είναι όλα...ή μήπως δεν ζούμε σε ένα σκηνικό όλοι μας;;
Μετά απ' όλα αυτά γιατί ενισχύεται η εντύπωσή μου ότι οι γυναίκες χάνουν πάντα το δάσος στην αναζήτηση του δέντρου τους;
Αν συνηθίσεις να φοράς prada, δεν μπορείς μετά να συμβιβαστείς με κάτι λιγότερο .Γίνεται τρόπος ζωής. Αυτοί οι οίκοι μόδας, μας έχουν κλείσει τον δικό μας οίκο.
Vista
Τα ίδια ισχύουν για πολύ κόσμο, τα περάσαμε ή τα περνάμε κι εμείς (κι εγώ μαζί), όχι όμως σε τέτοιο βαθμό και σίγουρα όχι για πάντα. Ωραία και καλά τα ενδιαφέροντα και δίνουν ένα νόημα στην εργασία, όχι όμως όταν ανατροφοδοτούν την εξάρτηση από αυτή την εργασία! Σα να λέμε δηλαδή να δουλεύει κανείς για να βελτιώσει τη δουλειά του, με σκοπό να δουλεύει ακόμα περισσότερο.
Παυσίλυπη
Σε δυο γραμμές συνόψισες το νόημα :)
Tatiana
Το ράφι είναι μια... παράπλευρη απώλεια κι αυτή παίζεται, επειδή για πολλούς είναι μια προκατ επιθυμία. Ο σύντροφος όμως; Η παρέα; Η έξοδος με φίλους; Το χαλαρό Σαββατοκύριακο; Τίποτα, μόνο η δουλειά είναι ο δρόμος;
Giramondo
Εσύ έχεις ξεφύγει λίγο ;)
Ναι, ζούμε ένα Matrix, να το γνωρίζουμε τουλάχιστον!
Darthiir
Κάπως έτσι (βέβαια δεν το είπα ειδικά για τις γυναίκες, απλά σε αυτές "φαίνεται" περισσότερο και άλλωστε αυτές είχα σαν παράδειγμα για την ώρα).
The resident
Αγοράζω και κινέζικα - κι αν είχαν μεγαλύτερα μεγέθη, θα ήμουν ευτυχής :)
Morgana
Κανείς δεν έχει λύσει όλα του τα προβλήματα, όλοι όμως έχουν δικαίωμα στην αμφιβολία - έτσι προάγονται οι συζητήσεις :)
Η ουσία του μηνύματος όμως δεν ήταν "γυναίκες παντρευτείτε", παρεξηγείς. Η ουσία είναι στο ερώτημα "αξίζει να δουλεύει κανείς με τη δουλειά ή το χρήμα σαν αυτοσκοπό;".
Οταν κάτι δεν είναι τέλειο στη ζωή οποιουδήποτε, άρα έχει έρθει από λάθος επιλογές ή από απρόβλεπτες καταστάσεις, καλό είναι να το αναγνωρίζει και να κάνει κάτι γι' αυτό. Η συζήτηση είναι κάτι. Διαφωνώ με το "επαναπαύομαι στην αποτυχία μου", παρότι δικαιολογώ το "απολαμβάνω τις αποτυχίες μου".
Τελικά, όποιος ζει τη ζωή του "όπως γουστάρει κι αγαπά", είναι ευτυχισμένος - δεν αναφέρομαι σε αυτόν. Αναφέρομαι σε αυτόν που συστηματικά υποβαθμίζει τη ζωή του κυνηγώντας ένα κατασκευασμένο όνειρο, κάτι που τους "προσφέρθηκε" σαν όνειρο.
ισως να τις υποσχεθηκαν τα παντα και να κρατησαν το Κ23 για να νερωσουν το ουισκι τους και αυτες να μεινανε με το 42 να προσγειωνεται κατακουτελα μαζι με τον χαμενο καναπε.
θες και λινκς?
:D
Ειμαι 43, εφυγα απο την Ελλαδα λιγο πριν τα 18. Προσπαθω να καταλαβω, δεν σας κανω την εξυπνη. Κοινωνιολογικως αναλυοντας, κανεις θα μπορουσε να γραφει για ωρες. Εγω εφυγα, εκτος των αλλων, γιατι στο δεδομενο σεναριο δεν ηθελα να παιξω (εννοω, πτυχειο, γαμος, κυριακες με την θεια τη Φωφω, κλπ).
Ναι μεν το εκανα αλλαχου, αλλα ειτανε ελεγχομενο και κυριως, ειλικριν-ΕΣΤΕΡΟ, ισως. Ισως, βεβαια και γιατι δεν καταλαβαινα και τοσα, ξενη ουσα.
Νομιζω, οτι η Ελλας ειναι κομπλεξικη. Βαθυτατα κομπλεξικη. Θα με συγχωρεσετε, αλλα ο τροπος χρησης της αγγλικης, εστω και στα μπλογκς, ειναι εκπληκτικο φαινομενο.Νομιζω, ισως εκτος της Ιταλιας, πρωτοφανες...
Τωρα για τις Ελληνιδες γυναικες. Νομιζω οτι σε πολυ μικρο χρονικο διαστημα, ο 'ρολος' τους και οι απαιτησεις των ρολων τους, αλλαξαν ριζικα. Αραγε, ποιος παιζει το ντεφι? Οι γυναικες? (Θα σημειωνα, οτι οι Ελληνιδες δεν συμμετειχαν σε κινηματα οπως των σουφραζετων, για παραδειγμα-δηλαδη, αστικων πολιτικων κινηματων. Αντιθετα, οι 'γυναικες της Πινδου', σαν συμβολο.......) Την Πασοκικη εποχη και τις μετεξελιξεις της δεν τις ξερω. Θα τις μαθω, ομως.
Οι ρολοι εχουνε γινει κουλουβαχατα, αλλα νομιζω οτι οι γυναικες δεν φταινε σ αυτο. Η αποδοχη ειναι το α και ω. Οι Ελληνιδες δεν ειχανε ποτε μπουσουλα. Δεν δρουσαν, αντιδρουσαν. Εξ ΟΥ και τα προτυπα..
Δυσκολο το δεν μου κανεις, πιο δυσκολο το γιατι..........
Υποτιθεται οτι υπαρχει το 'προτεσταντικο' και το 'ορθοδοξο η μεσογειακο' μοντελλο θεωρησης της δουλειας. Αυτο το εφαγε η μαρμαγκα της αναγκης. Εγω, που ποτε δεν φορεσα επωνυμους, δουλευω για τις αναγκες που διαλεξα να εχω. Και ως Ελληνις ανευ προικας-γιατι εφυγα- πλην ομως με αυτοπεποιθηση, καταληγω- δεν το παιζει το ντεφι η ελληνιδα, σε κανενα επιπεδο. Απλως αντιδρα.
erodami@yahoo.co.uk
Το ίδιο προβληματίζονται και οι νέοι άνδρες,π.χ. εδώ, μόνο για τις γυναίκες, που είναι επιφορτισμένες με τη γέννα και το μεγάλωμα παιδιού είναι κρίσιμο ερώτημα.
Νομίζω ότι έχουμε όλοι περιπλέξει τη ζωή μας και μοιάζουν δύσκολα τα απλά. Γύρω απο το "εγώ" μας γυρίζουν όλα. Καταξίωση, στάτους, αυτοπραγμάτωση κλπ κλπ (Τι πόσα,που, έγραφα με παρόμοιο προβληματισμό και εγώ)
Αλλά ενός εστι χρεία...αγάπη, μοίρασμα.
"..αξίζει να δουλεύει κανείς με τη δουλειά ή το χρήμα σαν αυτοσκοπό;"
Το ερώτημα είναι μάλλον άσκοπο και μάταιο, αφού αυτό (η δουλειά για τη δουλειά ή το χρήμα), είναι κάτι που γίνετε ούτος ή αλλως και δε πρόκειται να αλλάξει για πάρα πολλους ανθρώπους. Είτε αξίζει είτε όχι. Ελάχιστοι είναι αυτοί που έχουν την πολυτέλεια να πούν οτι θα δουλέψουν κατ επιλογήν, κάνοντας ακριβώς αυτό που θέλουν και θα σταματήσουν να δουλεύουν άπαξ και ζοριστούν/βαρεθούν, γιατί έχουν μια -μεγάλη- καβάντζα πίσω τους..
Οι περισσότεροι δουλεύουμε για να τα βγάλουμε πέρα με τις ανάγκες (όποιες είναι αυτές, είτε λέγεται pampers, λογαριασμός ΔΕΗ, Prada, κινέζικα..). Οι γυναίκες δε, είναι πλέον υποχρεωμένες να δουλεύουν ακόμα ποιο σκληρά, αφενώς για να συνδράμουν στο είσοδημα, αφετέρου για να μη θεωρούνται "κατίνες" και αμόρφωτες την σημερινή εποχή.. και να μη ξεχνάμε βέβαια και τα κλασσικά, "σπίτι", "οικογένεια", "παιδιά", "σκυλιά" ...
Το να μπορούμε να ΕΡΓΑΖΟΜΑΣΤΕ πάνω στο αντικείμενο που αγαπάμε-κάτω απο ανθρώπινες συνθήκες και χωρίς κίνδυνο κατάθλιψης-, και όχι απλά να ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ γιατί το έχουμε ανάγκη, είναι το ιδανικό, και για μας και για την κοινωνία και τα νεύρα όλων!
Το να ξέρεις επίσης οτι έχεις τη δυνατότητα να σταματήσεις να εργάζεσε ανα πάσα στιγμή για οποιονδήποτε λόγο, είναι ενα boost στην εργατικότητα σου γιατί ξέρεις οτι είσαι ελεύθερος και ότι κάνεις το κάνεις κατ'επιλογή. Αλλωστε χωρίς κέφι, δεν υπάρχει και απόδοση.
Η σωστή ερώτηση πάντως θα ήτανε: Τι θα κάνετε με τα λεφτά που θα βγάλετε; :-)
Με κάλυψε πλήρως το Κουρκουμπίνι.
;ο)
Την καλησπέρα μου σε Όλους και Όλες!
Καλώς σε βρήκαμε ξανά Βασίλη!
Ήθελα κι εγώ να κάνω λίγο πλάκα με "προξενιά" και ελληνική version του "Sex and the City", αλλά τα σχόλια είναι πολύ σοβαρά και μάλλον δε με παίρνει...
Οι επιλογές είναι καλές, αλλά εκτός από τις όποιες ικανότητες, μεγάλο ρόλο παίζουν και οι συγκυρίες. Και συχνά ένα και μόνο λάθος, μπορεί να σου στοιχίσει πολλές δυνατότητες επιλογής στο μέλλον. Πάντως, για όσους "ψάχνονται" και δεν κολλάνε στην παραδοσιακή "καριέρα", η εποχή είναι πρόσφορη. Δυστυχώς δε θα έλεγα το ίδιο και για το κράτος που ζούμε :(
Όταν είσαι μόνος, συνήθως έχεις πολύ περισσότερες επιλογές από όταν έχεις οικογένεια να θρέψεις. Στη δεύτερη περίπτωση, έτσι και κολλήσεις σε μια εταιρεία ή συγκεκριμένη καριέρα, δύσκολα μπορείς να ξεφύγεις.
Μια συζήτηση για τη σχέση Εργασία-Εισόδημα-Παραγωγικότητα θα ήταν ενδιαφέρουσα, αλλά φοβάμαι ότι ξεφεύγει από τα πλαίσια του post. Πάντως, γενικά μιλώντας, από την εμπειρία μου σε διάφορους χώρους, διαπίστωσα πως σε γενικές γραμμές δουλεύουμε πολύ και παράγουμε ελάχιστα (αναφέρομαι στον Ιδιωτικό Τομέα βεβαίως - στο Δημόσιο τα πράγματα είναι γνωστά). Κυρίως, επειδή δεν αξιοποιείται ορθά η τεχνολογία, δεν έχουμε χρόνο για να σκεφτούμε πώς θα κάνουμε την εργασία μας πιο παραγωγική και κυρίως επειδή κάτι τέτοιο σπάνια πληρώνεται!
Συμφωνώ απόλυτα με alombar42, epikairos και Πάνο. Έχω επιλέξει κι εγώ "λιγότερα λεφτά / καλύτερη ζωή". Αν και μου έχει στοιχίσει σε κάποιες περιπτώσεις, τα πλεονεκτήματα είναι πολύ περισσότερα και για την ψυχική μου υγεία και για τη "συλλογή εμπειριών" - αν και ορισμένες θέλουν μπόλικο χρήμα. Το πλεονέκτημα αυτής της επιλογής είναι ότι μπορείς δυνητικά να ανταλλάξεις όποτε θέλεις κάποιο μέρος του ελεύθερου χρόνου σου με πρόσθετη εργασία (και χρήματα) ή απλά να τον απολαύσεις. Πολλές φορές σκέφτομαι τι δουλειές (και χρήματα) μπορεί να χάνω δυνητικά, ασχολούμενος π.χ. με την μπλογκόσφαιρα τόσες ώρες, αλλά από την άλλη χαίρομαι τη ζωή μου, ενώ παράλληλα βγάζω και κάποια χρήματα (με ικανοποιούν προς το παρόν) - και αυτό είναι που έχει τελικά σημασία!
Θα ηθελα να ρωτησω το εξης - ανθρωποι γυριζουν απο την Ελλας και περιγραφουν μια κατασταση αλαλουμ, με ανεργιες, φτωχεια και κυριως αλλοτριωση. Απο την αλλη, αυτα τα ηλιθια κουτσομπολιστικα προγραμματα, λεγανε χτες(ειμαι σε διακοπες) οτι τα παναθλια νυχτερινα κεντρα ειναι γεματα. Απο την αλλη, αυτη η Βαρβακειος αγορα και το ποσο παει το κοψιδι...Ελεος!Σκεφτομαι και βραχυκυκλωνω, το πολυ ενδιαφερον ερωτημα σας, ποσους αφορα? Μια φορα με πηγανε στου Ψυρρη, οπου μεσημεριατικα ειτανε ολες πανω στα τραπεζια, αλλα με πληροφορησανε οτι αυτες οι κοπελλιτσες δουλευουνε κυριως σε φουρνους και στις αλυσιδες γρηγορου φαγητου... Ποσοι εχουν την δυνατοτητα επιλογης μεταξυ 'ζωης και χρηματων'? Ποιοι ειναι? Σε μια τοσο πρωιμη οικονομικα χωρα, ποσες γυναικες εχουν τετοιες δυνατοτητες επιλογης?
(σας παρακαλω ας εξαιρεθουν οι δημοσιοι υπαλληλοι-το φαινομενο ειναι αποκλειστικο, αφυσικο και δεν νομιζω οτι θα εχει μεγαλη διαρκεια)
Δεν ειμαι ανωνυμη. Το ονοματακι μου ειναι αυτο¨- erodami@yahoo.co.uk (το ε, για Ελενη) - ανωνυμη δεν ειμουνα ποτε.
Μια κουβέντα έχω να πω για τους ρόλους που καλείται να παίξει μια γυναίκα: σιγά τα ωά! Κι όσες δεν μπήκαν στο μαντρί(βλ. γάμος κι όσα μας "επιβάλλει" η κοινωνία) δεν είναι απαραίτητο να μην περνάνε καλά ούτε να νιώθουν ανολοκλήρωτες!Αρκεί να έχουν συμφιλιωθεί μ' αυτό που είναι!
Δεν καταλαβαινω τι (και γιατί) σε προβληματίζει η ζωή και οι επιλογές των φιλων σου.. Και'γω έχω μια φίλη που έχει μεγάλη ακίνητη περιουσία, πήρε νωρίς σύνταξη (στα 45) από μια δουλειά που έλεγε ότι την καταπίεζε, είχε μεγάλα σχέδια, αλλά έμεινε με τη σύνταξη και την περιουσία και δυο σκυλάκια. Δεν παντρεύτηκε ποτέ, καναδυο δεσμοί κοσμούν τις αναμνήσεις της, και αυτοί στη σφαίρα του μύθου. Της λέω καμμιά φορά «δεν πουλάς ένα διαμέρισμα να πας ένα ταξίδι, να γνωρίσεις κόσμο, να δει το μάτι σου μερικά όμορφα πράγματα; Πόσο χρόνο έχεις μπροστά σου;» Στα 63 σήμερα, είχε γενέθλια πριν λίγες μέρες, σέρνεται ανάμεσα στο σούπερ μάρκετ και τη λαϊκή, μεταξύ εκκλησίας και τράπεζας, ανεβοκατεβάζει τα σκυλάκια για κατούρημα, έχει κι ένα τουτού που σπάνια το κινεί, δεν ψωνίζει σχεδόν τίποτα για τον εαυτό της, κλπ κλπ Και όλ' αυτά (την απουσία κάθε ενδιαφέροντος) τα λέει ΖΩΗ.
"τι κανεις;" τη ρωτάω
"ζω" μου απαντάει.
ΖΕΙ..???
Εμ, για να το λέει, κάτι ξέρει παραπάνω...
(και σταματώ να έχω απορίες)
Α! Εχει ένα σημαντικό ταλέντο. Δίνει συμβουλές απο το τηλέφωνο. Δεν ξέρω πώς τό'χει καταφέρει και υπάρχει ένα σωρό κόσμος που της τηλεφωνεί για να τη συμβουλευτεί. Πώς να αντιμετωπίσει κρίσεις στο γάμο, τι να κάνει με τα παιδιά του, με τους γονείς, με τη δουλειά, κλπ κλπ, κι εκείνη συμβουλεύει πρόθυμα και από καθέδρας. Εχει μια πειστικότητα που θα τη ζήλευε και αρεοπαγίτης!
Μια δυο φορές επεχείρησε να συμβουλέψει και μένα, αλλά πέτυχε τοίχο και έπαψε να μου πιπιλίζει το μυαλό πως να μεγαλώσω τα παιδιά μου, ας πούμε. Ποτέ δεν της αρέσει ό,τι φοράω και πώς κουρεύομαι, αλλά τη νοιώθω φίλη μου. Γνωριζόμαστε από παιδιά, ίσως γι αυτό. Οι συναντήσεις μαζί της με αγχώνουν γιατί προσπαθεί να με αλλάξει -ακόμα, τόσα χρόνια το προσπαθεί! Τη συναντώ παρ' όλ' αυτά, ίσως επειδή με ξαφνιάζει η επιμονή της, ίσως επειδή πιστεύω ότι θά'ρθει μια μέρα που θα παραιτηθεί από αυτή την προσπάθεια...
Γιατί τα γράφω αυτά εδώ; Ετσι... Ξέμεινα ως αργά και είπα να κάνω μια... αρμένικη βίζιτα! Να ξεχαρμανιάσω από την ταξινόμηση των εικόνων που κοντεύει να με εξοντώσει... αλλά... μ' αρέσει!
:-)
Epikairos
Λίγο-πολύ συμφωνώ σε όλα όσα είπες!!
Morgana
Ο γενικός κανόνας είναι οτι οι άντρες δουλεύουν περισσότερο, αλλά οι εξαιρέσεις τείνουν να γίνουν τόσες πολλές που μάλλον παύει να ισχύει.
Πάντως δεν αναφέρομαι στο "μέσο όρο" ακριβώς. Αναφέρομαι σε όσους παλεύουν για κάτι, κυνηγώντας το καρότο και χάνοντας την ουσία.
Jamella
Ολα αυτά για μια υπόσχεση; Μέσα είσαι, αλλά συμφωνείς κιόλας;
Erodami (Anomymous 15:08)
Στην Ελλάδα έχουμε πολλά κόμπλεξ με τη γλώσσα μας και το τελικό αποτέλεσμα είναι μάλλον ένας αχταρμάς, ανάλογα με το μικρόκοσμο στον οποίο αναφέρεται κανείς.
Πολλοί παλεύουν για τη διατήρηση ή/και ενίσχυση της ελληνικής γλώσσας, συχνά όμως καταφεύγουν σε ανεφάρμοστες μεθοδεύσεις (λεξιπλασία που δεν συνάδει με το γλωσσικό αίσθημα/κριτήριο).
Αλλοι αδιαφορούν και εισάγουν άκριτα ξενικούς όρους, ενώ άλλοι νομίζουν οτι κάνουν κάτι σημαντικό γράφοντας σε greklish (που, για μένα, είναι άθλιο μίγμα).
--
Δεν μπορώ να θυμηθώ γυναικείο κίνημα στην Ελλάδα, ίσως όμως να φταίει η μνήμη μου. Μέχρις αμφισβητήσεως, συμφωνώ μαζί σου, για τη "μέση Ελληνίδα". Δεν νομίζω όμως οτι αυτά τα παραδείγματα είναι στο μέσο όρο αν και μπορεί να κάνω λάθος...
Katerina
Ισως φταίει και το γεγονός οτι η κοινωνία και το κράτος δεν έχουν ακόμα καταλάβει την τεράστια σημασία μιας νέας ζωής - από κάθε άποψη και ειδικά για την αποθνήσουσα Ελλάδα.
Kourkoubini
Αρχικά να ξεκαθαρίσω οτι δεν μιλάω για όσους δουλεύουν για να αντιμετωπίσους βασικές ανάγκες διαβίωσης.
Από εκεί και πέρα, συμφωνώ οτι για πολύ κόσμο είναι απλά η πραγματικότητα. Αρέσει όμως; Κι αν όχι, γιατί συνεχίζεται; Λόγω μοιρολατρίας ή λόγω ανάγκης; Μήπως είναι απλώς ανασφάλειες; Γιατί δεν κόβουν τα Prada για να δουλέψουν λιγότερο και να διασκεδάσουν περισσότερο; Να ξεφύγουν από το φαύλο κύκλο;
Τώρα... είναι πράγματι οι γυναίκες "υποχρεωμένες" σε αυτό το ρόλο; Μήπως, στην προσπάθεια "ανόδου" (αυταπόδειξης ή ό,τι άλλο), γίνονται τελικά αντικείμενο εκμετάλλευσης;
Τέλος, για το ερώτημα, εκτός από το "τί" θα ρωτούσα και το "πότε" :)
Πάνος
Στο ηθικό δίδαγμα συμφωνούμε. Πάντα κάτι λείπει (βρέθηκα και βρίσκομαι και από τις δυο πλευρές κατά καιρούς). Αλλοτε βαριέσαι (λόγω συνήθειας στο τρέξιμο!) κι άλλοτε σου λείπουν τα... περιττά :)
Mickey
Καλώς τον - πού εξαφανίστηκες πάλι;
Θυμίζω πάντως οτι δεν μιλάω για όσους δουλεύουν για τις βασικές τους ανάγκες.
Συμφωνούμε στα υπόλοιπα :)
Erodami (Anonymous 17:38)
Οι φούρνοι βγάζουν καλά λεφτά - η εργασία εκεί αρχίζει κατά τις 4 το πρωί και τελειώνει στις 4 το μεσημέρι. Οπότε συχνά διασκεδάζουν αμέσως μετά τη δουλειά. Φαντάζομαι το ίδιο ισχύει για όσους έχουν ασυνήθιστα ωράρια.
Δεν έχω ιδέα πόσοι και πόσες είναι στην κατάσταση των παραδειγμάτων. Ανέφερα αυτές τις φίλες μου επειδή μου κάνει τρομερή εντύπωση η αφοσίωσή τους στη δουλειά τους, έχοντας παρωπίδες στην υπόλοιπη ζωή τους. Είναι σε μια φάση "πονάω αλλά μου αρέσει"!
Αυτοί που γεμίζουν τα μαγαζιά του Ψυρρή είναι οι ίδιοι που χρωστάνε τη δόση για το καταναλωτικό τους δάνειο. Είναι κι αυτό μια διέξοδος, αλλά υψηλού ρίσκου (υποψιάζομαι οτι δεν το γνωρίζουν). Υποθηκεύουν το μέλλον τους στις τράπεζες. Σίγουρα όχι αυτές οι φίλες μου πάντως.
Θυμίζω οτι ο δανεισμός στην Ελλάδα ήταν αστείος μέχρι πριν λίγα χρόνια. Με το καρότο των επιτοκίων, οι τράπεζες κάνουν χρυσές δουλειές, οι πονηροί και οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί... φτωχότεροι. Δυστυχώς το καρότο είναι πολύ δελεαστικό.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι κατηγορία από μόνοι τους - δέκα πληρώνονται, από τους οποίους οκτώ κάθονται, ένας δουλεύει κι ένας κανείς δεν ξέρει τι κάνει.
Renata
Δεκτόν, μπορεί να αισθάνονται πάρα πολύ ωραία. Απλώς δεν ξέρω τι το ωραίο βρίσκει κανείς γυρνώντας πτώμα σπίτι του καθημερινά και συνεχίζοντας το ίδιο την επόμενη μέρα, όταν δεν έχει πραγματικές ανάγκες να καλύψει!
Rodia
Κάπως σαν τη φίλη σου λοιπόν, αυτό λέω - και αναρρωτιέμαι κι εγώ, είναι ζωή αυτό;!
Παρακολουθώ τη συζήτηση, δεν ήθελα να λάβω μέρος... αλλά! Μόνο μια ένσταση στα πολλά και ενδιαφέροντα που διαβάζω: ΔΕΝ είναι υποχρεωτικό να γράφεται ότι "οι ελληνίδες είμαστε από τις πιο κομπλεξικές" κ.λπ. αν ΔΕΝ αισθάνεσαι μέρος αυτού που περιγράφεις (σόρυ δεν είναι προσωπική επίθεση - κάθε άλλο, απλώς, δεν αισθάνθηκα ποτέ μέρος κανενός συνόλου (μαθηματικά μιλώντας).
Γεννήθηκα εδώ, είμαι από την Πάρο -οι Παριανές ε΄΄ιναι μαλακισμένες , θα έπρεπε να αισθάνομαι ότι ανήκω στην κατηγορία; Πιο πολλά κοινά έχω με τον Βραζιλιάνο απ' όπου κάνω downloads, παρά με τον μπακάλη στην Παροικιά.
εγώ τώρα πειράζει να μην σχολιάσω και να αφήσω μια καλημέρα να αιωρείται εδώ μέσα;;;
Καλημέρα λοιπόν καλέ μου alombar και καλή εβδομάδα.
Σας ευχαριστω. Αν και παρορμητικως θα σας βομβαρδιζα με ερωτησεις (και τους και κυριως τις αναγνωστριες σας) δεν θα κανω περαιτερω καταχρηση. Οχι, δεν ειχαμε διεκδικητικο αστικο γυναικειο κινημα, ποτε. Κομματια κι αποσπασματα μιμησης υπηρξαν, εκτος βεβαια της περιοδου του εμφυλιου και της μετεπειτα περιοδου, που δεν ξερω πως διαολο εχουν (αν εχουν) εμπεδωθει απο την 'μεση ελληνιδα'-που μακαρι να ηξερα ποια ειναι... Εσεις (ολοι εσεις) ξερετε? Σας ευχαριστω και παλι. (εγω βεβαια, εχω μια κρυφη ελπιδα οτι θα συνεχιστει η συζητηση, αλλα...)
erodami@yahoo.co.uk
Πιστευω οτι ολα (πρεπει να) ταχει ο μπαξες. Ο Larry Elisson της Oracle εχει περιουσια 400 εκατομμυριων $, ο Hasso Plattner της SAP "μολις" 350 εκ. $ και μεχρι πριν λιγους μηνες συναγωνιζονταν μεταξυ τους για το ποιος θα εχει την μεγαλυτερη εταιρεια. Προφανως με 70ωρες βδομαδες εργασιας και οι 2, εδω και δεκαετιες. Ο Plattner πιο εξυπνος, τα παρατησε φετος στα 66 του για να ασχοληθει με το αγαπημενο του χομπυ.
Αλλο ακρο: ακουω συχνα την φραση "δικαιωμα στην εργασια". Συνηθως παει μαζι με διαδηλωσεις και συζητησεις γυρω απο την ανεργια. Αναρωτιεμαι γιατι "δικαιωμα στην εργασια"; Μηπως εννοουν δικαιωμα σε μια αξιοπρεπη ζωη; Το δευτερο το καταλαβαινω, το πρωτο οχι. Αν εδιναν σε ολους τους ανεργους ενα _γερο_ επιδομα ανεργιας, ποσοι απο αυτους θα ηθελαν να δουλεψουν;
Γνωριζω ανθρωπους που δουλευουν και για τα χρηματα και για την ευχαριστηση. Αλλους παλι που η δουλεια τους ειναι ενα αναγκαιο κακο, προκειμενου να πληρωσουν το νοικι και το φαγητο τους. Γνωριζω ανθρωπους που βγηκαν στην συνταξη μετα απο μια ησυχη δουλεια, ξεκινησαν ενα χομπυ (η μια δευτερη εταιρεια) και πεθαναν σχεδον απο το αγχος της δευτερευουσας δουλειας. Ολα ειναι ΟΚ για μενα.
Δεν νομιζω οτι εχει να κανει με το φυλο. Αντες / γυναικες παλευουν με τα ιδια διλημματα - ο καθενας δινει την δικη του απαντηση.
Αν οι καλημεροκαλησπερες εχουν ενα τετοιο βαρος, οπως βλεπω στα ελληνικα μπλογκς, σας στελνω λοιπον μια.......... Καλησπερα. Αλλα σας ευχαριστω, κυριως. Κυριε Μαυρε Γατε, μην μου πειτε οτι δεν υπαρχουν κανονες και κωδικες κοινωνικης αποδοχης και επικοινωνιας που αντανακλουν την συμπεριφορα ολων.. Κυριως αποδοχης.
Mantalena
Τυχερή που ζεις στην Πάρο, παρά τις σημαντικές ελλείψεις που έχουν τα νησιά!
Για να γίνει συζήτηση, είναι απαραίτητες κάποιες γενικεύσεις, παρότι στην πράξη κάθε άνθρωπος αποτελεί ξεχωριστή οντότητα και αυτόνομη προσωπικότητα. Οταν όμως βάζουμε από τη μία τις σουφραζέτες, κάπως πρέπει να "ομαδοποιήσουμε" τις Ελληνίδες, έστω και προς στιγμήν.
Για τους Ελληνες (και τις Ελληνίδες) ειδικά υπάρχει και το ανέκδοτο:
Ο Θεός είχε δύο ψωμιά να μοιράσει, σε έναν Γάλλο, ένα Γερμανό κι ένα Ελληνα.
Τι έκανε; Εφτιαξε άλλον ένα Ελληνα και έδωσε ένα ψωμί στο Γάλλο κι ένα στο Γερμανό.
Οι δύο Ελληνες τσακώνονταν μεταξύ τους ποιος δικαιούται το ψωμί...
Χνούδι
Εσύ είσαι χνούδι και αυτό δικαιολογεί πολλά :)
Erodami (Anonymous)
Καλοδεχούμενες όλες οι ερωτήσεις, αν και δεν ξέρω αν θα βρεθούν απαντήσεις!
Εχω και για το μέσο όρο ένα αστειάκι: σύμφωνα με τις στατιστικές, αν βάλεις το κεφάλι σου στον πάγο και τα πόδια σου στη φωτιά, κατά μέσο όρο είσαι μια χαρά :)
OldSkipper
Ξέρω ανθρώπους που δουλεύουν επειδή απολαμβάνουν τη δουλειά τους, ασχέτως οικονομικών απολαβών - μου συμβαίνει κι εμένα μερικές φορές. Τότε όμως ο όρος "δουλειά" δεν είναι σωστός - αυτοί οι άνθρωποι δεν δουλεύουν, μάλλον διασκεδάζουν. Υποψιάζομαι όμως οτι λίγοι είναι έτσι - οι περισσότεροι δουλεύουν είτε από συνήθεια, είτε επειδή (όπως ξανάγραψα) βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος...
Ισχύει προφανώς και για άντρες το ίδιο, δεν κάνει το φύλλο τη διαφορά - απλώς στις γυναίκες είναι πιο εμφανές (είναι βλέπεις και η μητρότητα στη μέση).
Anonymous (15:40)
Καλησπέρα - ευχαριστώ κι εγώ. Μαύρος Γάτος; Οχι εγώ :)
Εχμ. Και αγκχμ, άγκχμ, θα έλεγα.
[Μτφ.: Δεν είναι (μόνο) προσωπικοαμπελοφιλοσοφικό το ζήτημα -- αφορά, πρωτίστως, "αναγκαιότητες" του συστήματος. Σιγά την εξυπνάδα που είπα, ξέρω, απλώς την στοιχειοθετώ απουπάν.]
Δημοσίευση σχολίου
<< ΠΙΣΩ