Πέμπτη, Μαρτίου 16, 2006

Ατυχήματα και πόνος

Ατυχήματα, πόνος και ερωτήματα
μαθαίνεται και συνηθίζεται ο πόνος;




Να γιατί δεν έγραψα σχεδόν τίποτα τόσες μέρες!

ΑτυχίαΤο απόγευμα του Σαββάτου είχαμε ένα ατύχημα: ο μικρός ξέφυγε από την προσοχή μας και κατάφερε να ρίξει πάνω του μια κούπα καφέ που μόλις είχε βγει από το μπρίκι.
Το αποτέλεσμα ήταν εκτεταμένα εγκαύματα, κυρίως στο στήθος και στο δεξί χέρι και, σε μικρότερο βαθμό και έκταση, στο σαγόνι και στην κοιλιά. Στη φωτογραφία φαίνεται μόνο ένα μικρό μέρος στο χέρι, που έχει σχεδόν επουλωθεί και η αλοιφή που έχει νοτίσει την περιοχή του στήθους. Οπως μας είπε ο χειρούργος που του έδωσε τις πρώτες βοήθειες, το πρόβλημα δεν ήταν τόσο η ένταση όσο η έκταση των εγκαυμάτων, που έκανε το παιδί να χάνει γρήγορα θερμοκρασία.
Οι προηγούμενες εμπειρίες του ήταν μόνο οι συνηθισμένες πτώσεις, με μικρομώλωπες που εξαφανίζονταν σε λίγες μέρες.
Για την ιστορία να πω οτι το σοκ ήταν μέγάλο, τόσο για τον μικρό όσο και για μας, ειδικά στην αρχή που ακούγαμε απίστευτα αντιφατικές γνώμες από συγγενείς και φίλους. Το παιδί βίωνε τον πόνο, τόσο με το αρχικό κάψιμο, όσο και με τις πρώτες αλλαγές που σίγουρα ήταν επώδυνες.

Τώρα που τα πράγματα εξελίσσονται φυσιολογικά, σκέφθηκα να μοιραστώ έναν προβληματισμό - ένα ερώτημα που μάλλον δεν έχει ξεκάθαρη απάντηση και θα χαιρόμουν να ακούσω γνώμες και εμπειρίες.
Ο πόνος πρέπει να είναι προδιαγεγραμμένο μέρος της εκπαίδευσης του παιδιού;


Σαν παιδί είχα αρκετά ατυχήματα, από πολύ μικρός, εκτός από τα συχνά και πολύ συνηθισμένα (γδαρσίματα, μώλωπες, κλπ). Από την άλλη πλευρά, η γυναίκα μου την έβγαλε μόνο με γρατζουνιές κι αυτές ελάχιστες - προφανώς ήταν φρόνιμο παιδί :)
Αυτό μας κάνει να βλέπουμε λίγο διαφορετικά το θέμα των ατυχημάτων του παιδιού.

Παραθέτω ορισμένα από τα δικά μου που, για διαφορετικούς λόγους, θυμάμαι καλά και τα οποία ίσως βοηθήσουν στη συζήτηση :
  1. πέντε ετών, γλύστρημα, πτώση και σούρσιμο στο πεζοδρόμιο - έβγαλαν δυο χαλικάκια από το δέρμα και το έραψαν με τρία "τσιμπιδάκια" (τότε δεν υπήρχε η ειδική κλωστή)
  2. δέκα ετών, παίζοντας κρυφτό, κάνω βουτιά χωρίς να προσέξω ένα κατακόρυφο σιδερένιο στήριγμα σε σχήμα Γ, το οποίο καρφώθηκε στο πόδι μου σκίζοντας ένα κομμάτι - με πήγαν σε στρατιωτικό γιατρό ενώ κρατούσα το κομμάτι με το χέρι για να μην πέσει κάτω (από μια πετσούλα κρεμόταν) και το έραψε χωρίς αναισθητικό (δώδεκα ράματα)
  3. δεκαοκτώ ετών αφήνω το μισό μου μπούτι πάνω στην εξάτμιση της αγαπημένης μου εντούρο και ταυτόχρονα σκίζω το γόνατο του άλλου ποδιού - για να μην τρομοκρατήσω τους γονείς μου (άλλωστε "ήμουν μεγάλος") αλλά κυρίως για να μην μου απαγορεύσουν τη μηχανή, δεν τους λέω τίποτα και δεν κάνω τίποτα εκτός από το να βουτήξω στη θάλασσα (καλοκαίρι και μόνος στο εξοχικό) και να περιμένω δυο μέρες ξαπλωμένος στο σπίτι να ξεραθούν και να θρέψουν οι πληγές - τελικά το πήραν χαμπάρι απορώντας που έμενα συνέχεια σπίτι και ήρθαν να δουν τι συμβαίνει, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία :)


Από το πρώτο ατύχημα θυμάμαι μόνο τη σκηνή της πτώσης και τίποτα περισσότερο, παρότι έχω ακόμα τα σημάδια από τα τσιμπιδάκια, αν και είναι κάπως αχνά σήμερα. Μερικές φορές μάλιστα σκέφτομαι οτι ίσως να μην θυμάμαι τη σκηνή καθαυτή, αλλά να μου έχει εντυπωθεί από τις περιγραφές των γονιών μου.

Το δεύτερο ατύχημα το θυμάμαι καλά. Θυμάμαι ιδιαίτερα πόσο ψυχρά αντιμετώπισα το ατύχημα αυτό καθαυτό και πόσο φόβο και πόνο ένιωσα στη διαδικασία του ραψίματος (μου είχαν βάλει στο στόμα δυο μαντήλια!). Την ώρα του ατυχήματος δεν είχα πάρει χαμπάρι τίποτα, πέρα από ένα μικρό πόνο που νόμιζα για γρατζουνιά. Αργότερα, όταν σηκώθηκα για να συνεχιστεί το παιχνίδι, ένιωσα την σαγιονάρα να πλατσουρίζει και χρειάστηκε να πάω στο φως (ήταν νύχτα) για να ανακαλύψω οτι... υπάρχει μια τρύπα στο πόδι μου (αυτό ακριβώς φώναξα στην παρέα μου)!
Στην αρχή ο πόνος ήταν ελάχιστος - ο φόβος ίσως ήταν λίγο περισσότερος, σίγουρα πάντως ήταν λίγος. Οι δικοί μου όμως πήραν μια απίστευτη τρομάρα βλέποντα τη (μεγάλη) πληγή, την οποία πιθανότατα μου μετέδωσαν και ο φόβος μου γινόταν σιγά σιγά τρόμος, παρότι μέχρι να βρεθεί γιατρός και να πάμε τελικά, ο πόνος συνέχιζε να είναι ελάχιστος.

Το τρίτο ατύχημα το θυμάμαι επίσης καλά (και μια άλλη ψυχή επίσης, αφού της έμεινε μια κοκκινίλα στο γόνατο από στιγμιαία επαφή με την εξάτμιση). Ανάμεσα στα άλλα θυμάμαι τη μωρωδιά του καμμένου δέρματος - σα να ψήνεις παϊδάκια :)
Οπως είπα, ήμουν "μεγάλος" μεν για να ανησυχήσω τους δικούς μου, αλλά όχι αρκετά μεγάλος για να πάω σε ένα γιατρό (σιγά μωρέ, θα περάσει). Πήγα απλώς στη θάλασσα και βούτηξα, μιας και ήξερα οτι το αλάτι ψήνει τις πληγές. Το μόνο που με ένοιαζε πραγματικά ήταν μην τυχόν και το μάθουν οι δικοί μου και μου πάρουν τη μηχανή.

Αλλες ιστοριούλες:
  • Μεγαλώνοντας, ανακαλύπτω οτι φοβάμαι και αποφεύγω τον προγραμματισμένο πόνο (πχ οδοντίατρος: ξέρει καλά οτι χωρίς ένεση δεν κάθομαι καν στην καρέκλα) ενώ ανέχομαι (έως και αδιαφορώ) για τον ξαφνικό, από ατύχημα (πχ χτυπήματα, καψίματα, κοψίματα).
  • Πριν λίγα χρόνια, ο γιός του κουμπάρου μας, ετών 18 τότε, χτύπησε στον αστράγαλο και η κουμπάρα μας φαγώθηκε να πάει στο νοσοκομείο κλπ. Το τραύμα δεν ήταν σημαντικό, οπότε της πρότεινα να αφήσει το παιδί έτσι (άλλωστε κι αυτός το αντιμετώπιζε χαλαρά) για να "μάθει τον πόνο".
  • Βλέπω σήμερα το γιο μου, που παρότι πονάει ελάχιστα τώρα πια (και μόνο όταν καθαρίζουμε το τραύμα), γκρινιάζει προκαταβολικά στην ιδέα, φοβούμενος οτι θα πονέσει.
    Μέχρι πριν από το ατύχημα, είχε διάφορες πτώσεις, αλλά τις αντιμετώπιζε πολύ καλά. Σιγά σιγά καταλαβαίνει οτι "όταν ο μπαμπάς λέει πρόσεχε, υπάρχει κίνδυνος". Επίσης, είναι πολύ προσεκτικός στο πώς σκαρφαλώνει (παντού) και όταν δεν μπορεί να κατέβει, έχει μάθει να περιμένει, φωνάζοντας "κάτω".


Τελικά, νομίζω οτι η εκπαίδευση του παιδιού θα πρέπει να περιλαμβάνει "προγραμματισμένες δόσεις" πόνου, ώστε να μην βρεθεί προ απροόπτου και του μείνουν ψυχικά τραύματα, τα οποία είναι μάλλον πιο σημαντικά από ένα σημάδι στο γόνατο.

47 Comments:

Blogger Xνούδι ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Φυσικά και όχι!!!!!

Προδιαγεγραμμένος πόνος= Σίγουρος ψυχικός πόνος μετά.

Αγάπη. Τίποτα άλλο.
Και προσοχή.


Βρε alombar μου κι αν σου πω, ότι σκέφτηκα κάποια στιγμή, πως κάτι έχει συμβεί, θα με πιστέψεις;

Να γίνουν γρήγορα καλά εύχομαι τα σημάδια, να μην πονάνε. Οσο πιο γρήγορα γίνεται.

Σε φιλώ. Περαστικά.

16/3/06 00:30  
Blogger Spark D' Ark ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

παιδιά που λόγω νευρολογικού προβλήματος δεν νοιώθουν τον πόνο αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα καθώς πχ δεν μπορούν να νοιώσουν το κάψιμο και να τραβηχτούν αλλά συνεχίζουν να καίγονται.

από την άλλη όμως πρέπει να ξεχωρίσουμε τον πόνο από τον φόβο των ιατρών. και δεν πρέπει οι γονείς να μεταφέρουν το άγχος τους στα παιδιά και να υπάρχει μία γενική υστερία. συνήθως τα παιδιά είναι πολύ πιο ψύχραιμα από τους γονείς σε ανάλογες καταστάσεις.

τέλος πλέον υπάρχουν αρκετές μορφές αναισθησίας για να κάνει την όλη διαδικασία πιο ανώδυνη. ακόμα και για τα εγκαυματα υπάρχει κρέμα που δρα ως τοπικό αναισθητικό και επαλείφεται σε μείγμα πάνω στο έγκαυμα βοηθώντας το άτομο να μην υποφέρει κατά τη διάρκεια της επούλωσης

16/3/06 00:36  
Blogger NinaC ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

"προγραμματισμένες δόσεις" πόνου

Επειδή το βάζεις σε εισαγωγικά, υποθέτω ότι εννοείς "εισαγωγή" του παιδιού στον πόνο (σωματικό βέβαια, ο ψυχικός είναι άλλη, εντελώς διαφορετική ιστορία) μέσω ΤΥΧΑΙΩΝ περιστατικών, ασθενειών ή ατυχημάτων που ενδέχεται να του συμβούν. Αυτό επιτυγχάνεται με ψύχραιμη αντίδραση του περιβάλλοντος, με επεξήγηση του γιατί επισημαίνουμε κάποια πράγματα ή αρνούμαστε άλλα (επικινδυνότητα κ.λ.π.)και, τέλος διδαχή υπομονής μέχρι θεραπείας.

Φυσικά, δεν διανοούμαι ότι θα προκαλέσει κάποιος πόνο σε ένα παιδί, απλά και μόνο για να του τον "διδάξει".

16/3/06 00:58  
Blogger Melina's Art ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Ο πόνος είναι πόνος. Όση "εκπαίδευση" όπως λες, και αν έχεις, δε πρόκειτε να λιγοστέψει ώστε την επόμενη φορά να πονάς λιγότερο. Ψυχικό τραύμα προκαλείται κυρίως απο το σοκ, τον φόβο και την ένταση της στιγμής. Άρα, αν πρέπει κάποιος να μάθει κάτι, αυτό είναι η ψυχραιμη αντιμετώπιση των πραγμάτων. Και όσο ψύχραιμος είσαι, τόσο περισσότερο ελέγχεις το σώμα σου και τη λογική σου. Σε αυτό παίζουν σημαντικότατο ρόλο οι γονείς. Και για να λες οτι ο μικρός είχε διάφορες πτώσεις αλλά τις αντιμετώπιζε καλά, σημαίνει οτι οι γονείς τον έχουν "εκπαιδεύσει" καλά ως εδώ.
Τώρα, αυτές τις προγραμματισμένες δόσεις πόνου, δε τις καταλαβαίνω. Άντε να το ρίξουμε κάτω δλδ, για να δει πως είναι;
Τα απρόοπτα δε μπορεί κανείς να τα αποφύγει, ούτε και αυτός που νομίζει οτι έχει σκεφτεί όλες τις πιθανότητες και όλες τις λύσεις. Άλλωστε, ΕΣΥ βρίσκεις κακό το βρεθείς προ απροόπτου (βάζω στοίχημα οτι δε σου αρέσουν ούτε οι ευχάριστες εκπλήξεις! :-p ), και ΕΣΥ βρίσκεις πιθανό να σου μείνουν τραύματα απο τα απρόοπτα. Ο γιός σου όμως, ή ο οποιοσδήποτε άλλος έχει πιθανότερα μια διαφορετική αντιμετώπιση.
Τα ατυχήματα συμβαίνουν, είναι και αυτά μέρος της ζωής, καλώς ή κακώς και δε μπορούμε να ζούμε με τον φόβο αυτών. Τα αντιμετωπίζεις όταν έρθει η ώρα.
Ο μεγαλύτερος πόνος όμως είναι ο ψυχικός και αυτός είναι που αφήνει τα μεγαλύτερα τραύματα. ΕΚΕΙ είναι που πρέπει να γίνει η σωστή ..."εκπαίδευση".

16/3/06 01:02  
Blogger cyrus ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Μπα, θα πονέσει αρκετές φορές έτσι κι αλλιώς.

Μην ανησυχείς. Το παιδί ενός φίλου έπαθε το ίδιο πριν από δυο χρόνια -- και μάλιστα στο πρόσωπο. Τον πρώτο καιρό το έβλεπες και σ' έπιανε η ψυχή σου. Σήμερα, δεν φαίνεται απολύτως τίποτε.

16/3/06 01:15  
Blogger Μαύρος Γάτος ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Αλομβάρδε φίλε μου περαστικά στον μικρούλη σου.

Ο πόνος είναι πολύ σχετικός. Σε μια επίσακεψη στον αλλεργιολόγο, είμαστε οικογενειακώς πολύ αλλεργικοί, έκανε σ'εμένα και =στην αδερφή μου ΤΑ ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΣΙΜΠΗΜΑΤΑ, καλμμιά τριανταριά, με αντιγόνα. Εγώ αποδείχτηκα πολύ πιο αλλεργικός από αυτήν, τα σημεία έγιναν όλα τούμπανα. Της αδερφής μου πολύ λιγότερο. Αυτή όμως χτυπιόταν πάνω κάτω φωνάζοντας "πονάω, πονάω, δεν αντέχω, ενώ εγώ... ζεν.

Και γυρνάει, κοιτάει το πρησμένο μου χέρι, και μού λέει: καλά δεν πονάς;;;

Ε, πονάω, της λέω, και τι να κάνω, να χτυπιέμαι πάνω-κάτω;

Μα καλά, μού απαντάει, αναίσθητος είσαι;

Ακόμα και σήμερα επιμένει ότι παρά τα οφθαλμοφανέστατα διπλάσια σε μέγεθος καρούμπαλα εγώ λέει δεν πονούσα, γιατί αν πονούσα θα χτυπιόμουνα.

καλό βράδυ, και πάλι, περαστικά.

Σ:)

16/3/06 01:30  
Blogger alombar42 ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Νομίζω πως βάζουμε την ευαισθησία πάνω από τη λογική. Τι σημαίνει ΤΥΧΑΙΟ περιστατικό;

Οταν παίζει κυνηγητό, δεν θα πέσει; Σίγουρα θα πέσει.
Οταν μένει ώρες στον ήλιο, δεν θα καεί; Θα καεί.
Οταν ψαρεύει, δεν θα του κάψει η πετονιά τα χέρια; Οταν πετάει αετό μήπως δεν θα του κάψει τα χέρια το σκοινί;
Οταν βγαίνει βόλτα στο βουνό, τριγυρνώντας στις ξερολιθιές και στις τσουκνίδες, δεν θα νοιώσει σωματικό πόνο;

Αυτά είναι τυχαία; Οχι βέβαια - προγραμματισμένα είναι, εμείς επιτρέπουμε στα παιδιά τέτοιες "επικίνδυνες" καταστάσεις, προσέχοντάς τα λιγότερο από το ιδανικό. Και πολύ σωστά κάνουμε κατά τη γνώμη μου.

Μήπως πρέπει κάποτε να παραδεχθούμε οτι πραγματικά εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας στον πόνο και απλώς δεν το φωνάζουμε, επειδή ακούγεται "κάπως";
Μήπως τελικά το ίδιο δεν κάνουν και όλα τα ζώα; Ελεγχόμενες καταστάσεις πόνου - όλα τα ζώα και φυσικά ο άνθρωπος.


Χνούδι
Ευχαριστώ για τις ευχές - και εκ μέρους του :)
Η αγάπη προϋποτίθεται πάντα - αυτό όμως δεν αναιρεί τίποτα, ούτε αντιφάσκει. Αλλο αγάπη, άλλο υπερπροστατευτισμός.


Amanda
Εντάξει μιλάμε για φυσιολογικές καταστάσεις, όχι αναισθησία στον πόνο.
Δεν έχω φόβο των γιατρών, μάλλον αποφεύγω όποια διαδικασία γνωρίζω οτι προκαλεί πόνο (ανέφερα τον οδοντίατρο ακριβώς επειδή έχω ευαισθησία στα δόντια και πονάω με το παραμικρό). Προσέχω πάντως τι "λαμβάνει" το παιδί :)
Συμφωνούμε οτι τα παιδιά είναι πολύ πιο ψύχραιμα σε δύσκολες καταστάσεις.
Για την αλοιφή, τέτοια έχουμε - ο καθαρισμός είναι που υποψιάζομαι οτι πονάει (πρέπει να φεύγει η προηγούμενη για να δράσει η νέα επάλειψη).

Composition Doll
Οπως εξήγησα, αυτό ακριβώς κάνουμε, όσο κι αν δυσκολευόμαστε να το παραδεχθούμε: προκαλούμε πόνο, στα πλαίσια της εκπαίδευσης του παιδιού. Ας μην ξεχνάμε οτι πρέπει κάποτε να σταθεί στα πόδια του και να επιβιώσει.

kourkoubini
Δεν είναι θέμα "ποσότητας" ο πόνος, είναι όμως θέμα αντιμετώπισης. Οπως το είπες: ψύχραιμη αντιμετώπιση, πρώτα από τους γονείς, ώστε να μεταδοθεί και στο παιδί αυτή η ψυχραιμία.
Για τον προγραμματισμό, το εξήγησα: δεν θέλουμε παιδιά μεγαλωμένα σε ένα θάλαμο, αλλά στον πραγματικό κόσμο - και αυτό κάνουμε.
Δεκτό και για τον ψυχικό πόνο - αυτό έγραψα και στο συμπέρασμά μου :)

16/3/06 01:37  
Blogger alombar42 ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Μαύρε Γάτε, μαζί σου! Πονάμε, αλλά δεν είναι δυνατόν να σταματήσει η γη να γυρίζει επειδή πονάμε. Αλλωστε οι σπασμωδικές αντιδράσεις μπορεί να έχουν δραματικές εξελίξεις.

Με έχει τσιμπήσει σφήκα την ώρα που οδηγούσα τη μηχανή - ο πόνος αφόρητος, αλλά οδήγησα τη μηχανή μέχρι να βρω αμμωνία... Τρέμω στην ιδέα ενός ανθρώπου που θα έχανε τον έλεγχο σε τέτοια φάση!

16/3/06 01:42  
Blogger alombar42 ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Cyrusgeo, πιθανότατα δεν θα μείνει τίποτα, αν κρίνω και από τα δικά μου :)
Και ναι, θα πονέσει αρκετές φορές φυσικά (μένει να το χωνέψουμε εμείς οι γονείς!).

16/3/06 01:49  
Blogger ka8y ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Περαστικούλια στον μικρούλι σου!!

Εγώ πάντως βλέπω τα σημάδια απο τότε που ήμουν πιτσιρίκι και καμαρώνω..

(και τα εμπλουτίζω ακόμα γιατί είμαι ατσούμπαλη....)

16/3/06 02:17  
Blogger Melina's Art ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

"Και ναι, θα πονέσει αρκετές φορές φυσικά (μένει να το χωνέψουμε εμείς οι γονείς!)."

Α, εδώ έρχετε ο έλεγχος του νου, η αυτοσυγκέντρωση και η ...αποστασιοποίηση! :p
Γιατί να πονέσει και να μη μάθει να αντιμετωπίζει κάθε πόνο πριν πονέσει; Έτσι και οι γονείς είναι ήσυχοι και το παιδί "καλυμμένο". Ξέρεις, υπάρχουν και ειδικά σεμινάρια Silva για παιδιά :)

16/3/06 02:22  
Blogger FUFUTOS ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Κατ' αρχήν ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ στο λεβέντη σου.

Τυχαίνει να έχω κι εγώ αρκετά "παράσημα" από τραυματισμούς - όχι όμως από κατάγματα ή εγχειρίσεις.

"δεν θέλουμε παιδιά μεγαλωμένα σε ένα θάλαμο, αλλά στον πραγματικό κόσμο" λες σε μία απάντησή σου σε σχόλιο και συμφωνώ απόλυτα. Το χειρότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε πιστεύω θα ήταν ο "αποστειρωμένος κώδων του εργαστηρίου".
Και ζημιές θα κάνει, και χωματάκι θα φάει, και ρουχαλάκια θα σκίσει, και γονατάκια θα γδάρει, και θα τραυματιστεί κλπ...
Εννοείται βέβαια ότι δεν πρέπει να παίξει με τις μπρίζες, να λουστεί με χλωρίνη κλπ...

Αυτό που έχω εγώ στο μυαλό μου (η κόρη μου είναι 13μηνών) είναι η "εκπαίδευση" στην ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ (με ταυτόχρονη βέβαια αυτοσυγκράτηση του γονιού) χωρίς εκφοβισμούς.
Και, μεγαλώνοντας, η "εκπαίδευση" στην κριτική ικανότητα του παιδιού και στην ειλικρίνεια.
Και πάλι περαστικά

16/3/06 02:36  
Blogger FUFUTOS ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Επειδή μπορεί να φανηκε πολύ θεωρητικό το παραπάνω σχόλιό μου να δώσω ένα παράδειγμα για το πώς το εννοώ:

Να πει το παιδί: αμάν, την έπαθα, ώχ! μάλλον είναι σοβαρό, θα χρειαστώ βοήθεια...
και να ΜΗΝ πεί: αμάν τη γάμησα, και μου λεγε ο γέρος να προσέχω, τώρα εκτός από τη ζημιά μου θα μου την πούνε κιόλας...(επειδή δεν πρόσεξα όπως μου είχαν πει)
Εκτιμώ ότι αυτό θα είναι πιο χρήσιμο όταν (με το καλό) αρχίσει να ...καβαλάει μηχανές και φιλενάδες.

16/3/06 02:47  
Blogger lemon ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Περαστικά σας alombar, και στον μικρούλη και σε σας-που μάλλον τρομάξατε περισσότερο απο όσο αυτός κάηκε...
Δεν είναι σπάνιο, ξέρω κι εγω μικρούλα που κάηκε απο τον ελληνικό καφέ της γιαγιας-και η γιαγιά ζεματίστηκε πιο πολύ, φυσικά, αλλά πάει, πέρασε, τέτοια να είναι, περαστικά...
Νομίζω οτι και το μάθημα πιο πολύ δικό σας-των γονιών είναι, κι ας με πεις σκληρή, οτι το μωρό μας δεν γίνεται να είναι στα πούπουλα, και πληγές σωματικές και ψυχικές θ αποκτήσει, εμείς όμως θα είμαστε πάντα δίπλα του να κάνουμε οτι περνάει απο το χέρι μας...
Κανενός είδους μάθημα δεν μπορεί να διδάξει στον μικρό να μην πάθει ατυχήματα-κάθε είδους, μόνο να φτύνουμε όλοι τον κόρφο μας κάθε μέρα, να είναι καλά-τα παιδάκια τα φυλάνε οι άγγελοι, και να είμαστε εμείς απο δίπλα ΠΑΝΤΑ, να στηριχτούν πάνω μας...

16/3/06 02:48  
Blogger Pegasus ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Περαστικά να είναι όλα! Φιλιά στον μπόρμπιρα που σας έκανε να λαχταρίσετε λίγο. Αχ τα μικρά είναι άγγελοι αλλά και διαολάκια μαζί. Πότε προλαβαίνουν να κάνουν το κακό...

Όσο για τις προγραμματισμένες δόσεις πόνου, νομίζω πως όσο κι αν προσέξουμε το παιδί μας θα φάει κάπου, κάπως, κάποτε τα μούτρα του. Όσο τζιζ κι αν πούμε, όσο κι αν το τραβήξουμε από την πηγή του κινδύνου. Δεν πρέπει να φτάνουμε στην υστερία όταν προσέχουμε λοιπόν ένα παιδί, προσπαθούμε απλά να μην πάθουν κάτι σοβαρό.

Θυμάμαι τον παππού μου να λέει στον ξάδερφό μου : "σταμάτα να πηδάς από το ένα κρεβάτι στο άλλο θα χτυπήσεις... καλάαα αν χτυπησεις, μην κλαψεις όμως γιατί θα σε μαλώσω!!!" Έπεσε, χτύπησε αρκετά για να κλάψει αλλά όχι για τρεχάματα στο νοσοκομείο, και φυσικά δεν έκλαψε για να μην τον μαλώσει ο παππούς. "Προγραμματισμένος" πόνος δεν ήταν αυτός; ;)

16/3/06 05:03  
Blogger paragrafos ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Όταν πρόκειται για τα παιδιά μας, μια κατάρα έχω για τον πόνο, μια αντρίκια κατάρα(κι ελπίζω να με συγχωρέσετε γι αυτό), μια κατάρα από τον αδελφό μου (ο οποίος "έφυγε" ξαφνικά και για πάντα πριν λίγους μήνες), από τον αγαπημένο μου αδελφό που πονούσε πιο πολύ από μένα για το παιδάκιμου:
να παέι να γα....εί ο πού....ης ο πόνος!!!

Συγχωρέστε με

Παράγραφος

16/3/06 08:12  
Blogger Λαμπρούκος ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Alombarako42 περαστικά βρε να είναι... και μη στεναχωριέσαι. Θα γίνει άντρας που έλεγε κι η γιαγιά μου η συχωρεμένη.

Τώρα επι της ουσίας του ερωτήματος σου δε δύναμαι να τοποθετηθώ αλλά θέτω το εξής αντερώτημα: "Ο πόνος είναι προδιαγεγραμμένο μέρος της μύησης της νεαρής κορασίδας στα μυστικα του έρωτα;"

Χρειάζομαι ψυχανάλυση ο ακόλαστος...

16/3/06 08:46  
Anonymous Ανώνυμος ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

ζωη χωρις πονο δεν υπαρχει...

απλα κοιτα τι θα κανεις για του μειωσεις τ οσωματικο πονο και να το προφυλαξεις απο το ψυχικο πονο.

(κα ιπρος Θεου, μακρυα απο τα σεμιναρια silva που ανεφερε το κουρκουμπινι! Πιπερι!)

16/3/06 08:56  
Blogger Lion ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Περαστικα στον μπεμπη alombar42. Να γινει γρηγορα καλα.

Η πρωτη μου αντιδραση στα λογια σου: ακριβως οτι λεει το Χνουδι στο πρωτο σχολιο. Με 5 θαυμαστικα στο τελος.
Ποτε πονος - μονο αγαπη μας ταιριαζει.

Μια πιο "ορθολογικη" αντιδραση: τελικα εξαρταται απο το ατυχημα. Μην ξεχναμε οτι ο οργανισμος εχει απιστευτους μηχανισμους. Σε ενα ατυχημα παραγεται ενα απιθανο κοκταιηλ ορμονων (δεν ειμαι γιατρος - μη βαρατε), με εναν κυριο σκοπο. Την τελικη επιβιωση του οργανισμου.
Ο Μαυρος Γατος μαλλον πονουσε λιγοτερο απο την αδερφη του. Δηλ. στο σωμα του υπηρχαν και αλλες ορμονες που του "ελεγαν", οτι ολα ειναι ελεγχομενα και οτι συντομα ο πονος θα περασει.

Εχω δει προβατο φριχτα πληγωμενο (δεν θελω να δωσω ανατριχιαστικες λεπτομερειες). Το προβατο αυτο "ετρεχε" μαζι με το υπολοιπο κοπαδι. Φεροταν σαν να μην συμβαινει τιποτα - αν και πρεπει να ειχε φοβερους πονους. Ο λογος: αν δειξεις σακατης, το κοπαδι θα σε εγκαταλειψει και τοτε θα σε φαει ο λυκος.

Το παιδι σου - οπως και ολοι μας - δεν μπορει να "μαθει" τον πονο, πονωντας. Ουτε να "συνηθισει", ουτε να "γινει αντρας". Το τελευταιο ειναι μαλλον σεξιστικη προκαταληψη - αρκετα διαδεδομενη δυστυχως.
Ο καθε πονος ειναι καινουργιος και διαφορετικος απο την προηγουμενη φορα. Γι αυτο: αποφυγε τον οσο μπορεις.

Και παλι περαστικα και τις θερμοτερες ευχες.

16/3/06 09:15  
Blogger Βασιλική Παπαδημητρίου ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

περαστικα!...
και καλημερα!
:)

16/3/06 09:42  
Blogger Lili ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Aλομπαρ δεν διαβασα ολες τις ιστοριουλες, δεν αντεξα, το μυαλο μου εμεινε καρφωμενο στο μωρο, στην αγωνια σας και στον πονο του.
Με ολη μου την καρδια και ψυχη να περασουν γρηγορα οι πληγες...
Να μου το φιλησεις με οση δυναμη εχεις και να πεις οτι ειναι απο μια κυρια που το σκεφτεται και θελει να γινει γρηγορα καλα!!!

16/3/06 11:09  
Blogger Unknown ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

O πόνος έιναι συνυφασμένος με την ζωή μας. Πρέπει να μάθουμε λοιπόν να τον δεχόμαστε και να τον αντιμετωπίζουμε.
Αν δεν μάθουμε, τότε την πρώτη φορά που θα πονέσουμε θα αισθανθούμε πολύ άσχημα. Όσο μεγαλύτεροι, τόσο το χειρότερο.

Το παιδί όμως πρέπει να το προστατεύουμε. Να το προστατεύουμε από τις ακραίες καταστάσεις, ώστε να μην μπείσε κίνδυνο η ΄ζωή του, όσο δεν έχει ακόμα πλήρως ανεπτυγμένη την ικανότητα να αυτοσυντηρείται.

Όχι να το υπερπροστατεύουμε ωστε να μην του συμβεί ποτέ τίποτε.

Διαφωνώ στο προγραμματισμένο.
Συμφωνώ στην με μέτρο προστασία, ώστε σε φυσιολογικό επίπεδο να πονέσει λίγο και να πάρει τις εμπειρίες που απαιτούνται. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι θα το ρίξεις στον πόνο. Απλά προσέχεις με μέτρο. Η ζωή θα κάνει μόνη της την δουλειά της.

Ας μην ξεχνάμε πόσες φορές μιλάμε για ανθρώπους κλεισμένους σε χρυσά κλουβιά και τους παρομοιάζουμε με τα καναρίνια που δεν μπορούν να επιζήσουν εκτός φυλακής. Ένα υπερπροστατευμένο παιδί εκεί καταλίγει....

16/3/06 11:30  
Blogger Mirandolina ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Περαστικά του μωρού μας - μου πήγε η καρδιά στην κούλουρη μέχρι να πεις ότι όλα οκ!

Να μου τον φιλήσεις και καλή δύναμη και σε σας - τι αγωνία περάσατε!

(ο πόνος είναι μέρος της ζωής, κι όπως έλεγε και στο Ντιούν, όποιος νικήσει τον πόνο νικάει και το φόβο).

16/3/06 11:45  
Blogger Γιουτζίν ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Λογική και ευαισθησία..
Όταν ήμουν μικρή και τραυματιζόμουν ο πατέρας μου φιλούσε το τραύμα για να γιάνει.

Να ένας συνδυασμός πόνου και αγάπης, προαιώνιο γιατρικό

16/3/06 12:16  
Blogger Ναταλία ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Περαστικούλια στο νινί!!!
Και όχι..δεν θα απαντήσω στην΄αλλη ερώτηση γιατί απλά δεν αντέχω να σκέφτομαι ένα μωρό να πονάει. Για κανέναν λόγο!

16/3/06 12:38  
Blogger alombar42 ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Ευχαριστώ για τις ευχές!
Ο μικρός σήμερα βγήκε βόλτα έξω - αυτό ήταν μάλλον το σημαντικότερο, γιατί του έλειψε :)

Fufutos
Ακριβώς αυτό - εκπαίδευση στην ψυχραιμία. Με την ευκαιρία, αν η κόρη σου είναι 5 μήνες πιο μικρή, έχει ελπίδες να γνωρίζει τον γιόκα μου ;)

lemon
Δεν μπορείς να διδάξεις το "να μην πάθει" επειδή είναι μια ανύπαρκτη κατάσταση - θα πάθει, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Να διδαχτεί όμως να τα αντιμετωπίζει λογικά, χωρίς πανικό!

Pegasus
Συμφωνώ - προγραμματισμένος πόνος ήταν, αυτό εννοούσα άλλωστε.

Paragrafos
Είναι μερικές καταστάσεις που δυσκολευόμαστε ακόμα και να τις περιγράψουμε...

Λαμπρούκος
Ψήφους χρειάζεσαι εσύ, όχι ψυχανάλυση - δουλειά λοιπόν :)

OldSkipper
Δεν είναι ζήτημα να συνηθίσει (αυτό θα ήταν απάνθρωπο), είναι ζήτημα αντίδρασης και αντιμετώπισης. Ενα παιδί που έχει χτυπήσει μερικές φορές, ξέρει τι να κάνει, τι να περιμένει, πώς να αντιδράσει σε μια δύσκολη στιγμή. Ενα παιδί που έζησε στο κλουβί, χωρίς συγκρούσεις με το περιβάλλον, δύσκολα θα αντιμετωπίσει τον κόσμο, εφόσον χρειαστεί - και δύσκολα ζει κανείς για πάντα σε ένα κλουβί. Το ίδιο φαντάζομαι ισχύει και για τις σωματικές "συγκρούσεις". Δεν είμαστε ακριβώς πρόβατα, αλλά διατηρούμε αρκετά από τα "ζωώδη" ένστικτά μας!

Vasiliki
Ευχαριστώ :)

Lili
Φιλάκι δόθηκε - ο μικρός χαμογελάει :)

Darthiir
Συμφωνούμε επειδή η προστασία με μέτρο σημαίνει προγραμματισμένο πόνο. Αυτό ακριβώς εννοούσα!

Mirandolina
Αγωνία ρε γμτ... ενώ δεν θα έπρεπε - ήταν προφανές οτι θα περάσει, αλλά πώς το αντέχει κανείς;
Οσο για το πόνος ή φόβος, ο φόβος για μένα είναι το ισχυρότερο συναίσθημα, ανώτερο από τον πόνο (ήτοι διαφωνώ με τον κύριο αν και δεν ξέρω αν ισχύει και για άλλους αυτό).

Γιουτζίν
Ειδικά για τα παιδιά, η αγάπη ειναι προϋπόθεση σε ό,τι κι αν συμβεί - και φυσικά το προαιώνιο γιατρικό ισχύει ακόμα :)

Natalia
Δεν το αντέχουμε στα λόγια, στην πράξη όμως το αντέχουμε - πρέπει άλλωστε...

16/3/06 13:08  
Blogger ---. ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Αν και δεν έχω κατασταλαγμένη άποψη για το θέμα, νομίζω ότι δεν θα μπορούσα παρά να συμφωνήσω με το Κουρκουμπίνι. Αρκεί να είσαι δίπλα του ότι κι αν συμβεί. Σε όλα. Αν και γαμώτο ο πόνος από κάψιμο είναι ελεεινός και αργεί να περάσει.
Να μου το φιλήσεις και να προσπαθήσετε να πονάτε λιγότερο απ΄αυτό, ώστε να είστε αρκετά δυνατοί όταν ξαναχρειαστεί.
:(

16/3/06 13:53  
Blogger Μαύρος Γάτος ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Αλομβάρ, καλημ΄λερα, ευχάριστα τα νέα του παιδιού.

Δεν φαντάζεσαι πόσοι μηχανόβιοι καταλήγουν στο νοσοκομείο μετά από πτώσεις λόγω απώλειας ελέγχου μετά από ένα απρόσμενο πόνο, όπως ένα τσίμπημα εντόμου. Δεν φαντάζεσαι.

Μού έχει κι εμένα συμβεί, και το έντομο, και σκουπιδάκι στο μάτι, και άλλα, αλλά φυσικά το έλεγξα. Σκέψου να πέσεις για ένα τσίμπημα ή για ένα σκουπιδάκι στο μάτι! Ή για οτιδήποτε παρόμοιο...

Κι όμως, οι περισσότεροι θα έπεφταν.

Καλησπέρα!

Σ;))))))))))))))

16/3/06 14:33  
Blogger hardrain ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Alombar, τα είπαν όλα οι καλοί φίλοι εδώ, τα είπες και εσύ πολύ σοφά στο δεύτερο σχόλιό σου νομίζω.

Η «τυχαιότητα» της ζωής έτσι και αλλιώς τα προγραμματίζει όλα. Εμείς, δεν μπορούμε να παιδαγωγήσουμε ένα παιδί μέσω του σωματικού πόνου, μπορούμε όμως να το παιδαγωγήσουμε έναντι του πόνου, γλυκά με κανάκεμα και οδηγίες.

Έτσι και αλλιώς, τα «ατυχήματα» διδάσκουν. Ίσως να πρέπει να βοηθήσουμε τη διδαχή, να πιάσει μεγαλύτερες και βαθύτερες ρίζες.

Άσε που νομίζω πως όταν πονάνε τα παιδιά μας, για οποιοδήποτε λόγο τη μούρλα....εμείς την περνάμε.

Και μετά, αρχίζουμε τα πρήζουμε με τις ενήλικες υστερίες μας: εεε.! Τι κάνεις εκεί; Θα πέσεις πάλι από το ποδήλατο σαν την άλλη φορά και θα κλαις! Δε σου έγινε μάθημα;ε;;;

Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι η χειρότερη υπηρεσία που μπορούμε να προσφέρουμε στο παιδί μας.....


Φιλιά (σε σένα)

Το Alombardaki θα το ξεπεράσει πιο γρήγορα!

16/3/06 16:09  
Blogger YO!Reeka's ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Περαστικά στο μωρό βρε... να του δώσεις μια μικρή τσιμπιά και ένα playmobil από μένα!

16/3/06 16:59  
Blogger MainMenu ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Αλομπαρ μονο η φωτογραφια του μπομπιρα ητανε αρκετη για χιλια σχολια. Γυρισα πισω, αλλαξα, επεσα σε σκεψεις, δε μπορεις να φανταστεις...περαστικα στο μικρό και φιλιά

Μ.Μ

16/3/06 18:03  
Blogger Juanita La Quejica ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Περαστικά και στους 3 σας, από το σοκ κυρίως.
Σε κάθε περίπτωση πόνου από ατύχημα, το μόνο που μπορείς να ελπίζεις -νομίζω- είναι ότι θα πάρει ένα μάθημα για τις δυσκολίες της ζωής και θα γίνει πιο προσεκτικός. Στο μεταξύ, εσείς θα έχετε αποκτήσει μαζεμένες μερικές άσπρες τρίχιες παραπάνω.

16/3/06 20:45  
Blogger Rodia ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Τα γράψανε όλα σχεδόν μέχρι τώρα, εκτός από ενα: Το ζουμί είναι να διδάξει ο γονιός, με όποιο τρόπο μπορεί (και παραδείγματα, χωρίς όμως να "θεοποιεί" τον εαυτό του), την αντοχή και ανοχή στον πόνο, να εξηγήσει το ΓΙΑΤΙ πονάμε, όχι να "εκπαιδεύσει" (και πολύ περισσότερο να προκαλέσει ή να εκθέσει το παιδί) στον πόνο.

Το πώς θα διδάξεις, νομίζω ότι το γνωρίζεις επειδή είσαι παθών! Οχι, δεν εννοώ να υποτιμούμε τον πόνο και το μέγεθός του (δεν πονάνε τα παληκάρια ή δεν είναι τίποτα), αλλά να μάθουμε π.χ. στο παιδί -όταν μεγαλωσει λίγο, ε) πώς να περιποιείται τα τραύματά του, να τα απολυμαίνει, να καταλαβαίνει πότε ένα τραύμα μπορεί να είναι σημαντικότερο από άλλα επιπόλαια, κλπ κλπ

Οταν ο πατέρας μου με μάθαινε να φτιάχνω αετούς με καλάμια, με δίδαξε παράλληλα πώς αφαιρούμε μια αγκίθα από καλάμι. Οταν με... αμόλαγε να σκαρφαλώνω, μου είχε μάθει πώς να περιποιούμαι τις πληγές που πιθανότατα θα αποκτούσα, τη σημασία της απολύμανσης, κλπ κλπ

Μπορώ να γράψω ένα ποστ διπλάσιο απο το δικό σου με εμπειρίες δικές μου και άλλων και τρόπους αντιμετώπισης, αλλά λέω να το αποφύγω...:-))

Το μόνο που θα αποκαλύψω (!!) είναι ότι η "παληκαρίσια" αντιμετώπιση του πόνου βοηθάει να αντιμετωπίζουμε τους φόβους μας και να χαλυβδώνουμε την ψυχή μας. Ετσι το εισέπραξα ως παιδί και ως ενήλικας.

Τις τούμπες που έχω φάει, δεν πιστεύω να τις έχει φάει άλλος από εδώ μέσα!!! Εχω κάνει εκατοντάδες ενέσεις αντιμετωπίζοντάς τες ως κάτι "ευχάριστο" (!!!!) επειδή δε γινόταν να τις αποφύγω.. Σιγά σιγά βρίσκει το παιδί τρόπους και ψυχικούς μηχανισμούς να αμύνεται στον πόνο.. Την ιδέα του οδοντίατρου πάντως δεν τον αντέχω με τίποτα..;-) παπαπαπαπαπαπα! Αν και ο τελευταίος που πηγαίνω δεν με υποβάλλει στα γνωστά μαρτύρια, εντούτοις κάθε φορά τρέμω πριν χτυπήσω το κουδούνι.

ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΥΛΙΑ ΚΑΙ ΚΟΥΡΑΓΙΟ!!!:-))))+αγκαλίτσες

Είναι μικρούλης και δε θα θυμάται τίποτα όταν μεγαλώσει και δεν υπάρχει λόγος να του το θυμίζετε συχνά...

Α! Εχω και ιστορίες σχετικές με το φόβο..

16/3/06 21:47  
Blogger mickey ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Φίλε alombar, πολλές ευχές και περαστικά για τον μικρό και από μένα! Xαίρομαι που βγήκε έξω και είμαι βέβαιος ότι θα το ξεπεράσει (κι εσείς μαζί) σύντομα.

Επί του θέματος ειπώθηκαν πολλά και δε χρειάζεται να προσθέσω τίποτα. Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με τη στάση σου, ειδικά μετά τις διευκρινίσεις στο σχόλιό σου των 01:37 (16/3/06). Δεν θα κολλήσω σε λεπτομέρειες και ορισμούς λέξεων, καθώς πιστεύω ότι κατάλαβα πολύ καλά τι θέλεις να πεις - ευτυχώς, γιατί προς στιγμήν φοβήθηκα ότι θα εξασκήσεις τις γνώσεις σου περί "προγραμματισμού" σε …incompatible hardware :)

Από μικρός είχα μπόλικα ατυχήματα (μη "προγραμματισμένα" φυσικά) και μερικά σαν τα δικά σου. Κατά διαστήματα έζησα και αρκετά "φυσική" ζωή με χώματα, χαλίκια, ζώα, φυτά και τα τοιαύτα, οπότε ψήθηκα από νωρίς. Ένα από τα πιο εντυπωσιακά πάντως ήταν μια τεράστια σκουριασμένη πρόκα καρφωμένη σε σανίδα στη θάλασσα που μου έκανε μια απίστευτα μεγάλη τρύπα στο πόδι - προφανώς ο Μητσοτάκης ωχριά μπροστά μου ;) Πάντως από εξάτμιση μηχανής την πάτησα κι εγώ - αρκετά μικρότερος από σένα, ως επιβάτης με οδηγό τον μεγάλο ξάδερφο. Καλή βεβαίως η "διδασκαλία", αλλά αν δεν πάθεις δε θα μάθεις - το αυτό ισχύει εις …πολλαπλούν για τα παιδιά!

Γενικά, μπορώ να πω ότι πλέον αντέχω τα πάντα (ακόμα και τον οδοντίατρο), εκτός από τα σχόλια του Λαμπρούκου φυσικά :P

Μια ενδιαφέρουσα προοπτική θα ήταν η κατασκευή ενός Pain Simulator, ο οποίος θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την εκπαίδευση των νεαρών βλαστών σε ρεαλιστικές, αλλά ελεγχόμενες συνθήκες, ώστε να "μάθουν" χωρίς να "πάθουν" (παρά μόνο virtually). Λες να πιάσει στην αγορά; Προσωπικά, με τόσους υπερπροστατευτικούς γονείς παγκοσμίως, προβλέπω να γίνει ανάρπαστος!

Υ.Γ. Πάντως, από δω το πάω από κει το πάω, πάλι στην φουτουριστική τεχνολογία κατέληξα - λες να χρειάζομαι κι εγώ γιατρό;

17/3/06 05:51  
Blogger alombar42 ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Κωσταντίνα, πραγματικά νομίζω οτι τελικά εμείς πονέσαμε περισσότερο - ο μικρός μετά την πρώτη μέρα ήταν (και είναι) μέσα στην καλή χαρά, εκτός από τις ώρες της φροντίδας. Αυτό μάλλον δεν θα το ξεπεράσουμε εύκολα!

Γάτε, έχω υπόψη μου τουλάχιστον μια περίπτωση, άσε...

Menw ektos, όσο ο μικρός εκπαιδεύεται στα ατυχήματα, τόσο εμείς εκπαιδευόμαστε στην ψυχραιμία - δε γίνεται αλλιώς!

Πάνο, κάνε παιχνίδι στο νέο ποστ, αν και το μοντέλο παντρεύτηκε :)

Δύοντα Ανατέλλοντα, ακριβώς - φοβάμαι οτι σπέρνουμε πανικό εκεί που δεν υπάρχει λόγος. Πάντως το παλεύουμε, ώστε μπροστά του να μην δείχνουμε τίποτα.

gelial, μια άλλη ψυχή είχε τη φαεινή ιδέα να του φέρει δώρο την ακριβώς επόμενη μέρα. Ξέχασε και τον πόνο και όλα και αφοσιώθηκε στο παιχνίδι (και πιο πολύ στο κουτί του!).

Orlando, τα μικρά έχουν πολλές αντοχές, απλώς εμείς δεν εννοούμε να το καταλάβουμε. Αυτό το "πάντα" φοβάμαι κι εγώ αλλά θα το διορθώσουμε :)

MainMenu, ασε εγώ δε μπορώ ούτε να τα διαβάζω, απορώ πώς το έγραψα!

Juanita, σοκ, ουφ!

rodia, από τούμπες και γενικώς καλά πάω κι εγώ... κι απο ενέσεις επίσης! Ισως γι' αυτό δεν αντέχουμε τον οδοντίατρο και οι δυο μας ;)

Mickey, καλό παιδάκι θα ήσουν κι εσύ! Οσο για το vr-pain, πολύ καλή ιδέα - και δεν αστειεύομαι καθόλου!

17/3/06 09:05  
Blogger vatraxokoritso ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Χαίρομαι που διαβάζω πως το μωρό είναι καλά να του δώσεις φιλάκι από την θεία Κατερίνα και μια μεγάλη αγκαλιά.
Όσο για την απάντηση μου στο θέμα..
Τι να σου πω..
Τα πάντα είναι θέμα εκπαίδευσης
Αυτός μπορεί να εκπαιδευτεί στον πόνο..
Να τον αντέχει χωρίς να υπερβάλει προς τα πάνω η προς τα κάτω.
Δλδ ούτε να το παίζει ήρωας αλλά ούτε και να είναι χέστης..
Εσείς δεν ξέρω αν ποτέ θα μπορέσετε να εκπαιδευτείτε στην ψυχραιμία απέναντι στον πόνο του παιδιού σας..
Αυτό είναι για μένα κάτι πολύ δύσκολο.
Προχθές μιλούσα με μια φίλη που σε κάποιο ταξίδι στην Γερμανία έχασε για μισή ώρα από τα μάτια της τα 2 κοριτσάκια της-ευτυχώς τα μωρά βρέθηκαν σώα και αβλαβή.
4 και 6 ετών..
το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε ήταν τι θα μπορούσαν να είχαν πάθει και το δεύτερο αν είχαν πάθει κάτι πως θα αυτοκτονούσε..
«Μέχρι και το τρόπο είχα σκεφτεί».. μου είπε.
Μακάρι αν ποτέ γίνω γονιός να είμαι πιο ψύχραιμη αν και αμφιβάλω.

17/3/06 10:27  
Blogger Marina ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Alombar42, περαστικά για το παιδάκι σου, πονάει εκείνο αλλά πιό πολύ πονάτε εσείς σαν γονείς.
Ο πόνος δεν διδάσκεται μόνο βιώνεται. Αυτό που διδάσκεται όμως είναι η εμπιστοσύνη του παιδιού πρός τους γονείς για την αποφυγή του πόνου. Και η εμπιστοσύνη αυτή χτίζεται μέρα-μέρα ανάλογα με την ηλικία του παιδιού..

17/3/06 17:37  
Blogger Περί κουζίνας και όχι μόνο ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Περαστικά κι'από μένα και χίλια φιλάκια στον μικρό.
Σαν την mirandolina, έσκασα μέχρι να πεις οτι είναι καλά ο μικρός.
Τρέμω στην ιδέα του να πάθει κάτι(που κάτι θα πάθει κάποια μέρα) η μικρή μου. Καταλαβαίνω απόλυτα την αγωνία σας.
Δυστυχώς δεν μπορούμε ούτε να προφυλάξουμε ούτε να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας στον πόνο. Το μόνο που μπορούμε να προσπαθήσουμε να κάνουμε, είναι να τα προετοιμάσουμε όσο γίνεται γιά τη στιγμή που θάρθει. Κι'όταν πονέσουν (σωματικά ή ψυχικά) να είμαστε κοντά τους να τα στηρίξουμε. Ο πόνος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας.

18/3/06 12:25  
Blogger Απολλώνια ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Περαστικά!

Εύχομαι να έιναι ήδη πολύ καλύτερα ο μικρούλης!

Ο πόνος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας και γι αυτό για εκίνον τον πόνο που μπορεί μετά να περάσει χωρίς να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα καλό είναι να μην είμαστε υπερβολικά προστατευτικοί γιατί είναι διδακτικός.

Μαθαίνεις να προστετεύεσαι.
Μόνο που θα πρέπει να ακολουθείται απο κινήσεις αγάπης για να περάσει.
Αλλιώς η αυτοπροστασία θα γίνει σκληράδα υπερβολική.

Φίλισέ μου το σποράκι σου...

18/3/06 18:49  
Blogger alombar42 ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

@vatraxokoritso
Ο μικρός περιμένει τη θεία αυτοπροσώπως λέει :)
Οσο για ψυχραιμία, όλοι τα ίδια λέμε... πριν.

@Marina
Εκπαίδευση στη σωστή αντιμετώπιση, το παλεύουμε (εκπαιδευόμαστε κι εμείς ταυτόχρονα).

@dora in e-space
Χίλια φιλιά κατάθεση, ο μικρός ευχαριστεί :)

@sally
Ευχαριστώ για όλα :)

18/3/06 23:18  
Blogger alombar42 ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Απολλώνια, ακριβώς αυτό προσπαθούμε: να μην γίνουμε υπερπροστατευτικοί. Απλώς είναι κομματάκι δύσκολο :)

18/3/06 23:19  
Blogger Katerina ante portas ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Σαν να είμαστε μπροστά στο συμβάν και συμπάσχουμε.
Μετά απο αυτό η διαπαιδαγώγηση περιλαμβάνει και..ψυχρολουσία;

19/3/06 01:26  
Blogger mindstripper ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Γύρω στα 6-7 έσκισα το πόδι μου στο "καλάμι". 7 ράμματα για ένα σκίσιμο γύρω στα 8-10 εκατοστά (καρα-άσχετος ο γιατρός αλλά αυτό είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο), θυμάμαι ακόμα την λεκάνη που είχαν βάλει κάτω από το πόδι μου για να μην πλυμμηρίσει ο τόπος με αίματα. Την ουλή που έχω από τότε, θα την ζήλευε και εκπαιδευόμενος των ειδικών δυνάμεων. Και ήμουν κι εγώ πολύ ήσυχο παιδί, όπως η γυναίκα σου Alombar, αυτό έχει να το λέει η μάνα μου μέχρι και σήμερα.

Καλώς ή κακώς, ο πόνος είναι μέσα στο πρόγραμμα, κι αυτή η εκπαίδευση και μόνο φτάνει. Η Ροδιά τα λέει πολύ καλά και θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί της. Κι αυτό το δηλώνω υπεύθυνα εγώ, που δεν μπορώ να δω το γελειότερο σπλάτερ movie που θα μου βάλει άνθρωπος να δω.

Πολλά περαστικά και φιλάκια στον μικρούλη σας! :-)

20/3/06 14:53  
Blogger Butterfly ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Πρώτα απ΄όλα περαστικά στον μικρούλι σου. Και μετά σε σας. Το σοκ των γονειών είναι πιο μεγάλο από το σοκ του παιδιού αλλά και από αυτό που θέλουμε εμείς οι ίδιοι να παραδεχτούμε.
Σαν παιδιά και εγώ αλλά και ο πατέρας της κόρης μου δεν ήμασταν τα "ιδανικά" παιδιά από άποψη ατυχημάτων, με αποτέλεσμα ενώ εμείς προσπαθούσαμε να περνάμε στο "ντούκου" τα εκάστοτε ατυχήματα της μικρής, οι παπούδες το κάναν ολόκληρο θέμα. Κατάληξη?? Πριν 2 βρομάδες έπαθε για πρώτη φορά ένα ελαφρύ αλλεργικό σοκ αργά το βράδυ.(αλλεργική γενικά από μωρό). Στο άκουσμα της φράσης "ντύσου γρήγορα να σε πάω στο νοσοκομείο", σχεδόν λυποθήμησε. Δεν ήξερα εάν θα έπρεπε να βάλω τα γέλια ή να της βάλω τις φωνές για να την συνεφέρω. Είναι πλέον 14 χρονών, αλλά δεν παύει να είναι παιδί, και σαν παιδί να φοβάται πάντα το άγνωστο. Όταν τελείωσε η περιπέτεια αναλογίστηκα πόσο πολύ φοβήθηκα τελικά και πόσο αναίσθητη το έπαιξα. Δεν μπορείς να εκπαιδέυσεις κανέναν στον πόνο τελικά.

20/3/06 19:44  
Blogger alombar42 ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Κατερίνα, ευχαριστώ - η ψυχρολουσία σε μας ταιριάζει περισσότερο :)

mindstripper, ευχαριστώ και... να συγκρίνουμε τις ουλές μας στο καλάμι :)

Butterfly, αυτά τα "σημάδια" θέλω να αποφύγω!! Ειδικά εγώ, βάζω τις φωνές σε οποιονδήποτε υπερβάλλει στα μικρο-ατυχήματα. Νομίζω οτι από εκεί ξεκινάνε όλα...

20/3/06 20:05  
Blogger ViSta ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Να με συγχωρείς φίλε μου, είμαι στον κόσμο μου τις τελευταίες μέρες και μόλις τώρα διάβασα το post.

O πόνος και τα ατυχηματάκια είναι αναπόφευκτα αλλά δεν μπορώ να συμφωνήσω ότι πρέπει να συμπεριλαμβάνει "προγραμματισμένες δόσεις" πόνου...
Πώς δηλαδή, θα του δίνετε κάθε μέρα ένα κουταλάκι πικρού καφέ για να συνηθήσει ότι ο καφές είναι πικρός και να μην ξαφνιαστεί άμα τον πιεί στην εφηβεία;
Εγώ πάντα ήμουν ζιζάνιο και πάντα ολο και κάποια τραύματα έφερνα ερχόμενη από το σχολείο, κατα την διάρκεια του δημοτικού έκανα σε 6 διαφορετικες περιπτωσεις ράματα στο κεφάλι, (τα υπόλοιπα δεν τα μετρώ...). Και δεν νομίζω ότι μπορούν να αποκλειστούν τα ατυχηματάκια στα παιδιά, ιδιαίτερα στα αγοράκια που είναι και πιο άταχτα :-)

Έχω όμως την εντύπωση πως συνήθως τα μικρά παιδιά έχουν χίλιους αγγέλους που τα προστατεύουν και το κακό δεν γίνεται σε υπέρμετρο βαθμό.

Αυτό και η αίσθηση ότι το πεπρωμένον φυγή αδύνατο.., μου δείνει μια σχετική ηρεμία και μου αφερεί τον πανικό για το τί μπορεί να συμβεί από την μιά στιγμή στην άλλη.

Καλησπέρα και περαστικά στον μικρούλη :-) :-) :-) :-) :-) :-)

20/3/06 23:54  
Blogger Ναταλία ΨΙΘΥΡΙΣΕ...

Ωρέ νάξερες πόσες φορές σε θυμήθηκα χθες.....

24/3/06 00:41  

Δημοσίευση σχολίου

<< ΠΙΣΩ