σκέψεις και στιχάκια...

Κάτι που αντιμετωπίζω συνέχεια, είναι οι αμέτρητες σκέψεις που συνήθως δεν προλαβαίνω ούτε καν να αναλύσω, πόσο μάλλον να καταγράψω. Και που κατά καιρούς ξανάρχονται σε στυλ deja vu. Μήπως χρειάζομαι διακοπές γιατρέ μου;
(Με κάποιο περίεργο τρόπο, κάτι με υποχρεώνει να περνάω πάντα καλά στις διακοπές - αυθυποβολή;)

Σήμερα μπλογκόγραψα δυο τσιτάτα που μου άρεσαν και σαν νάρκισσος που είμαι (άμα δεν παινέψεις το σπίτι σου) τα ξαναγράφω, για να με γράψει και η ιστορία (κανονικά!):
- Επιτέλους, πού τραγουδάει αυτή η Συμπόνοια, να της σπάσουμε μια χιλιαδίτσα πιάτα;
- Στον Παράδεισο με τις αναμάρτητες ή στην Κόλαση με τις ακατονόμαστες;

Αντιγράφω από το Γοτθικό Μοναστήρι (κάτι σε Μικρό Ηρωα, στο -πολύ- πιο μεταμοντέρνο του όμως):
...ενώ η Σίβα αποφάσισε ότι οι Guess μπότες την κάνουν πολύ συμβατική και αποφάσισε να πάρει αρβίλες Wermacht. Το άβαταρ της μικρής αγελαδοτρόφου υποκλίθηκε όλο χάρη και έκανε μια πιρουέτα κραδαίνοντας δύο καρδάρες γάλα, σημάδι ότι ο Μαρτίνος ετοιμάζεται για ολομέτωπο επίθεση. ...

Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν, τον παιδικό μου φίλο, παρέα με τον ελέφαντα, να μη μου δίνουν ξύλο.

Εχω πρόβλημα με αυτό το τρίτο μάτι που όλα τα βλέπει κι όλα τα απαγορεύει... Μήπως να κόψω τα ξύδια, ταξίδια, τα ίδια και τα ίδια;!

---

Τώρα ας συγγράψομεν ένα τραγούδι... μια στροφή ο καθένας, χωρίς καμμιά σειρά ή περιορισμό, πέραν του οτι η στροφή θα είναι πάντα 90 μοίρες, συγγνώμη εννοώ έως 160 χαρακτήρες, να βγαίνει και μια άκρη.

Κάθε συνεισφορά ευπρόσδεκτη - τα σχόλιά σας σε στιχάκια παρακαλώ!