Στο Βελιγράδι μια φορά

Αφήνω τη Χρύσα να διηγηθεί, με το μήνυμα που έστειλε. Το γράψιμό της "μιλάει" κυριολεκτικά. Εχω βάλει μερικά κενά και παραγράφους, τα υπόλοιπα όπως ακριβώς τα έγραψε.

Ελπίζω κάποτε να τη γνωρίσω προσωπικά - από κάτι τέτοιους ανθρώπους θα ήθελα να παίρνω συνεντεύξεις!


μα δεν ειμαι εγω για τετοια πια. ειμαι? περασαν και δεκα χρονια απο τοτε.. που να θυμαμαι.. ημουν και 18 βλεπεις και κηνυγουσα τ ονειρο της ανεξαρτησιας.

το βελιγραδι φανταζε γη της επαγγελιας στα ματια μου, οχι πως δεν ηταν. κι αμα οι απαιτησεις δεν ειναι κι ιδιαιτερα ακριβες, το ανατολικο μπλοκ γινεται πραγματικα ονειρικο.
λιγα λεφτα και πολλα γουστα. η ψευδαισθηση του πλουτου.. οχι πως δεν ηταν ευχαριστη, μια χαρα υποκαταστατο το χρημα.

ομως.. απ την αρχη καλυτερα.
αυτη πηγε για να σπουδασει εκει, η επιλογη καθαρα γεωγραφικη. απ την πολη, εκει συνηθιζανε να πηγαινουνε ειτε για να σπουδασουν. ειτε για ν αγορασουν adidas.
πηγε για το πρωτο.
μικρο παιδι στα δυσκολα.
υποτυπωδεις οι γνωσεις της γλωσσας. ισα για να περασουν τις εξετασεις τους ειχαν μαθει να απαντουν στις ερωτησεις "απο που ειναι" και "τι ηρθαν να σπουδασουν".
μια χαρα το λεγε το ποιημα, κι ετσι βρεθηκε να κανει κατι που λεγανε οτι δεν ειναι δυσκολο για φυγοπονους τυπους, και στο τελος τελος, αποτελουσε κι οικογενειακη τους παραδοση.

γρηγορα μπηκε στο νοημα.

η παρεα με ελληνες της φαινοταν ανιαρη, αδιαφορη. εδειχναν φοβισμενοι και η γκετοποιηση ηταν ο μονος δρομος τους.
δε της πηγαινε αυτο, κι ετσι στο πανεπιστημιο κανει παρεα με σερβους -ειναι αληθεια οτι βοηθουσε λιγο κι κοψια της- οι αντρες δεν εκαναν παρεα στις ελληνιδες, γιατι τις εβρισκαν υποδεεστερες εμφανισιακα απ τις δικες τους, αντιθετως οι σερβιδες γουσταραν πολυ τους ελληνες, οπως κι αν ηταν, αρκει να ειχαν φραγκα.

εκει τα πρωτομαθε αυτα.
διαχωρισμοι, με βαση τη μουρη,τα φραγκα, ετσι απλα.
μια φυσικη ροπη -κατι σα κουσουρι- την εσπρωχνε να τα δει ολα.

διαβαζε για να ειναι ενταξει στις υποχρεωσεις της, μα μετα δεν επαιζε μπιριμπα βριζοντας το κωλομερος που βρισκοταν, οπως εκαναν οι συμφοιτητες της, κατεβαζοντας τζονυ και τα συναφη, παρα μπηκε σε παρεες περιεργες. παρεες μαφιοζων που διοικουσαν γειτονιες, τετραγωνα -αμα εισαι νεος εχεις κι αγνοια κινδυνου-.

κι ετσι εγινε γυναικα του αρχηγου!
μπουζουκια, ντυσιματα, προσωπικος σωφερ, μικρο πιστολι στο τσαντακι της για παν ενδεχομενο, μπραβοι, χοροι, πανακριβα εστατορια.
η μια πλευρα τοσο λαμπερη, κι αλλη τοσο πονεμενη.
πολυ πλουσιοι και πολυ φτωχοι.κι μικρη περιεργη το πρωι ντυμενη φοιτητρια, και το βραδυ με λαμε να παρελαυνει αναμεσα σε παρακμιακους, ηθελε να ρουφηξει οτι απλοχερα της δινοταν.
σα ταινια ηταν τοτε, κι αυτη η πρωταγωνιστρια να κινει τα νηματα, να καθοριζει τυχες για την πλακα της, να γινεται διαμεσολαβητης γα να κανονιστουν δουλειες, μαγαζατορες να υποκλινονται.

εισοδος στο μαγαζι σημερα, αφηνουμε τα κινητα μας στο τραπεζι.
εισοδος στο μαγαζι τοτε, αφηνανε τα πιστολια στο τραπεζι.

ποσο μακρινα ολα αυτα. κι οι φιλοδοξοι ανθρωποι ποσο μικροι γινονται καμμια φορα, για να φτασουν στους στοχους τους, νομιζω οτι η μικρη σταθηκε τυχερη στη ζωη, γιατι ποτε δε θελησε αληθινα τιποτα. δεν κηνυγησε τιποτα. εγινε βασιλισσα της μαφιοζικης νυχτας χωρις καλα καλα να το καταλαβει.

ολα ειναι ωραια να τα δοκιμαζει κανεις και μετα να αποφασιζει τι του παει και τι οχι.

ηταν ωραιες οι νυχτες. μα η μερα πληγωνε. στα σουπερ μαρκετ,τα καλαθια ειχαν δυο τρια πραματα. πως λοιπον να ψωνισει, οταν οι αλλοι πεινανε.
το πρωι στριμωχνοταν στα λεωφορεια, ακουγε να βριζουν την αμερικη που ειναι πισω απ ολα, ωσμονοταν τια σκελιδες του σκορδου που αφειδως το ετρωγαν -για καλη υγεια- και μετα παρακαλουσε να γινει νυχτα, να μη βλεπει. να μη πονα.

οι νυχτες ηταν ωραιες τοτε. ειχαν πολυ αλκοολ, πολυ ψεμα, και μια δοση ανεκπληρωτου τα πρωινα.

οταν ο ηλιος τρυπωνε στο φοιτητικο δωματιο, ολα φανοντουσαν ξενα, κι εφτανε λιγος ελληνικος καφες για να χαμογελασει.

ετσι απλα..


Υπόκλιση στο Βατραχοκόριτσο, για το μήνυμά της για την Αννούλα και τον 50 cent.