Shaolin Kung Fu

Το 497 μΧ ένας Ινδός βουδιστής μοναχός (Μπα Τουο στα κινέζικα) περιόδευε την Κίνα, βοηθώντας και καθοδηγώντας όσους συναντούσε στο δρόμο του.
Σύντομα έγινε γνωστός σε όλη την Κίνα για τη σοφία του και κάποτε τον κάλεσε ο αυτοκράτορας, προσφέροντάς του πλούτη για να συνεχίσει τη διδασκαλία του. Ο μοναχός δεν δέχτηκε, ζήτησε όμως μια έκταση μακρυά από τις "πόλεις" και τον "πολιτισμό". Ο αυτοκράτορας του έδωσε μια μεγάλη έκταση και χρήματα για να χτίσει ένα μοναστήρι.
Η έκταση λεγόταν "Δασάκι στο Λόφο", που στα μανδαρίνικα λέγεται Σαολίν. Ετσι φτιάχτηκε το Σαολίν Σου (ναός)...

Το 539 ο Μπόντι Ντάρμα, ένας Ινδός πρίγκηπας που εγκατέλειψε το παλάτι, ξεκινώντας από τη νότια Ινδία, έφτασε στην Κίνα διδάσκοντας το βουδισμό. Κάποτε έφτασε και στο ναό του Σαολίν (οι Κινέζοι τον έλεγαν Τα Μο και τον θεωρούσαν άγιο άνθρωπο). Μετά από εννέα χρόνια διαλογισμού (υπάρχουν διάφορες ιστορίες μέχρι και μύθοι για το τι συνέβη αυτά τα χρόνια), έγινε τελικά δεκτός στο ναό. Εκεί, βρήκε τους καλόγερους αδύναμους, σε σημείο που έπεφταν κάτω ή κοιμόνταν κατά τη διάρκεια του διαλογισμού. Αφού δεν γινόταν σωστά ο διαλογισμός, αποφάσισε να τους ενδυναμώσει, διδάσκοντας κάποιες ασκήσεις, μαζί με μαθήματα αυτοάμυνας, όπως τα είχε μάθει στην Ινδία.
Αυτές οι τρεις ασκήεις ήταν η πρώτη αρχή του Σαολίν Κουνγκ Φου (που σημαίνει σκληρή δουλειά στο δρόμο για την τελειότητα):
* Η βελτίωση των τενόντων
* Το πλύσιμο του κολοκυθιού
* Οι δεκαοκτώ τεχνικές των χεριών

Ενημερωτικά, γύρω στο μεσαίωνα (δυναστεία των Μίνγκ) καθορίστηκαν για πρώτη φορά οι διάσημες τεχνικές των πέντε ζώων, που αρχικά αναφέρονταν σε Τίγρη, Φίδι, Δράκο, Λεοπάρδαλη και Γερανό.

Σιγά σιγά ο ναός εξελίχθηκε σε ναό της αυτοβελτίωσης, της υγείας, της φιλοσοφίας, της ιστορίας, του πολιτισμού, της ποίησης, των μαθηματικών και φυσικά των πολεμικών τεχνών. Υπάρχουν πάρα πολλές επιβεβαιωμένες ιστορίες (και άπειροι θρύλοι) για τις δυνατότητες των μοναχών του Σαολίν, ειδικά των "δασκάλων-καλογέρων" (για να γίνει κάποιος δάσκαλος, έπρεπε να φτάσει στο ανώτερο επίπεδο μίας τουλάχιστον τεχνικής και επιπλέον να εγκριθεί για τις γνώσεις και τη συνολική του στάση, σαν κατάλληλος για καλόγερος - μόνο όσοι είχαν τη δυνατότητα να προσφέρουν κάτι νέο στο ναό γίνονταν δάσκαλοι και λάμβαναν τις απώτερες γνώσεις, διατηρώντας τις έτσι απόκρυφες για τους υπολοίπους).

Ο ναός ήταν σχεδόν πάντα το καταφύγιο των επαναστατών, των διωγμένων ή αυτο-διωγμένων αριστοκρατών αλλά και των "εναντίον της κεντρικής εξουσίας". Κυρίως όμως ήταν το καταφύγιο των ανεξάρτητων και ελεύθερα σκεπτόμενων.
Μέχρι πολύ πρόσφατα (1990 περίπου), η εκάστοτε κινέζικη κυβέρνηση προσπαθούσε να κλείσει το ναό, αλλά και τους άλλους πέντε "δορυφορικούς" ναούς, που στο μεταξύ δημιουργήθηκαν.
Σαν αποτέλεσμα, από τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας του και μέχρι το 1927, ο ναός αντιμετώπισε τρεις καταστροφικές φωτιές και πολλές επιθέσεις από τον εκάστοτε αυτοκράτορα (ξαναχτίστηκε τρεις φορές), άπειρες απαγορεύσεις, επιθέσεις ληστών και βαρβάρων αλλά και τη μήνι των Μαντσού (Μαντζούριοι).
Οσο όμως αυξάνονταν οι επιθέσεις και τα προβλήματα, τόσο βελτιώνονταν οι τεχνικές και οι μέθοδοι που διδάσκονταν στο ναό.
Ειδικά στη φωτιά του 1647 όπου κάηκαν όλοι οι μεγάλοι ναοί μαζί με τον αρχικό αλλά και οι περισσότεροι μικροί ναοί, καταστράφηκαν πολλά από τα χειρόγραφα των Σαολίν. Από τότε και μετά ο ναός έγινε ο πιο γνωστός "χώρος αντίστασης" στην Κίνα.

Η χειρότερη καταστροφή για τους Σαολίν ήρθε με την κομμουνιστική επανάσταση και τον Μάο, ο οποίος απαγόρευσε οτιδήποτε θεωρείτο ελεύθερη σκέψη ή ανεξαρτησία, υποχρεώνοντας τους πάντες να διδάσκουν μόνο τα λόγια του. Απαγορεύτηκαν όχι μόνο οι πολεμικές τέχνες αλλά και ο Βουδισμός, ο Ταοϊσμός, η Ιατρική και ό,τι άλλο δημιουργικό διδασκόταν στο ναό.
Ετσι, κάπου μεταξύ 1927 και 1949 καταγράφεται ο επίσημος "θάνατος" των αυθεντικών Σαολίν.

Μετά τις ταινίες του Μπρους Λι και του Τσάκι Τσαν, η κινέζικη κυβέρνηση είδε στο Σαολίν μια "πηγή εσόδων" και έδωσε εντολή (και χρήμα) σε έναν πραγματικό δάσκαλο Σαολίν (Σου Ζι) να ξαναζωντανέψει το ναό, στο ίδιο πνεύμα μεν, χωρίς Κουνγκ Φου δε. Στη θέση του Κουνγκ Φου έβαλαν το Βου Σου, μια ακροβατική παρωδία Κουνγκ Φου.
Ο Σου Ζι ανέπτυξε μια "εγκεκριμένη" παραλλαγή της αυθεντικής τεχνικής της μίμησης των ζώων του Κουνγκ Φου, ορίζοντας τα πέντε κύρια ζώα σε Μαϊμού, Αετό, Γερανό, Φίδι και Αλογάκι της Παναγίας. Ταυτόχρονα, έκλεισαν όλους τους ναούς που δίδασκαν Σαολίν, αφήνοντας μόνο τον αρχικό, στον οποίο "διδάδκονται" τα νέα συστήματα και ο οποίος είναι "εγκεκριμένος και υποστηριζόμενος από την κυβέρνηση".

Σήμερα, το Σαολίν γίνεται σιγά σιγά μια τουριστική ατραξιόν, έχοντας χάσει την "εσωτερικότητα" του Δράκου...

***
Την Παρασκευή 14/7 βρεθήκαμε στο Λυκαβητό για να παρακολουθήσουμε μια "παράσταση" από την εγκεκριμένη-επίλεκτη ομάδα των Σαολίν. Ηταν μια μικρή θεατρική παράσταση-επίδειξη, βασισμένη σε μια κεντρική ιστορία-πλοκή και διανθισμένη με εικονικές μάχες και επιδείξεις.

Ηταν βεβαίως εντυπωσιακά και, ειδικά αν δεν έχεις ξαναδεί κάτι ανάλογο, μένεις με ανοιχτό το στόμα. Ταυτόχρονα όμως, αν γνωρίζεις την ιστορία, διακρίνεις μια σκιά σε όλα αυτά...

Αν οι οργανωτές είχαν φροντίσει λίγο περισσότερο το πάρκιν, όλα θα ήταν πιο ευχάριστα



Κλικ στις φωτογραφίες για μεγαλύτερη ανάλυση