Αφιερωμένο εξαιρετικά
Εφτιαξα ένα μπλογκ για να κάνω τις αφιερώσεις μου - το ονόμασα, φυσικά, αφιερωμένο εξαιρετικά.
Ακόμα θυμάμαι κάτι ξενύχτια (στο γυμνάσιο τότε) πάνω από τα μηχανάκια, με την αγωνία "άραγε μας πιάνουν στον Πειραιά;". Δεν είχα και μεγάλη εμπειρία πάντως - άλλοι σίγουρα έχουν να πουν πολύ περισσότερα.
(Οποιος θέλει να συν-μπλογκάρει, ας επικοινωνήσει)
Ακόμα θυμάμαι κάτι ξενύχτια (στο γυμνάσιο τότε) πάνω από τα μηχανάκια, με την αγωνία "άραγε μας πιάνουν στον Πειραιά;". Δεν είχα και μεγάλη εμπειρία πάντως - άλλοι σίγουρα έχουν να πουν πολύ περισσότερα.
(Οποιος θέλει να συν-μπλογκάρει, ας επικοινωνήσει)
ΥΠΟΓΡΑΦΗ: alombar42 ΣΤΙΣ 13:13
15 Comments:
Είναι τόσο τρυφερό κι όμορφο αυτό που έκανες! Δεν έχω λόγια. Και δεν ξέρω πως, αλλά με μενα χτύπησες φλέβα.μου ρθε ένας κόμπος στο λαιμό.
Θυμασε που ειχαμε τα αλμπουμ και γραφαμε για τους φιλους μας; Ηταν για μενα πολυ δυσκολο, θαυμαζω ολους οσους μπορουν να ψυχολογουν ετσι τοσο καλα, οπως εσυ το κανεις.
Καλησπερα και σε ευχαριστω για την αφιερωση.
Αγαπητοί ταξιδευτές (πώς είναι το θυληκό; η ταξιδεύτρια μου θυμίζει ταξιθέτρια), έτυχε πρόσφατα να ακούσω το κομμάτι του Σαββόπουλου για τον ραδιοπειρατή και θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια (2-3 χρόνια πριν δηλαδή, μη νομίζετε οτι είναι τίποτα αιώνες).
Επειδή ποτέ δεν χόρτασα αυτή την κατάσταση (έκανα λίγες εκπομπές με ένα φίλο και, πολύ αργότερα, μία μόνο ζωντανή -ελέυθερη- εκπομπή σε γνωστό σταθμό), είπα να την ξαναθυμηθώ, υποκαθιστώντας τις αφιερώσεις με ένα μπλογκ. Δεν είναι το ίδιο, αλλά για όσους έχουν ζήσει την εμπειρία, ελπίζω οτι όλο και κάτι θα τους θυμίσει (κάποιον/κάποια συνήθως). Εβαλα και το σχετικό κομμάτι εκεί.
Κοσμοπολίτη, πρώτο σκαλί είναι, πού αλλού να πάει εάν όχι στο έσχατο παρελθόν; Επίσης, μόνο μικρό μπορεί να είναι, εκτός κι αν γεννηθεί κανείς βασιλιάς ας πούμε :)
(Δεν θα το πώ σε κανένα για το λινκ - εγώ, εσύ και ΤΑ ΝΕΑ)
Αμα κατάφερες ανέβεις το πρώτο σκαλί του κομπιούτορα, η κορυφή απέχει καμμιά τριανταριά πόντους, όσο μια οθόνη δηλαδή :)
Σημασία έχει να απολαμβάνεις το ταξίδι: μόνο έτσι μαθαίνεις (ρώτα όποιον χάκερ θέλεις να στο επιβεβαιώσει).
Είστε μερακλής alombar? Λίγο το ποστ του τσέλιγκα, λίγο το δικό σας που το έχω δει από τα χθες κ μου σφήνωσε στο μυαλό κ μένα το τραγούδι του Σαββόπουλο για τον ραδιοπειρατή!
Σε ποιο άλμπουμ βρίσκεται;
Ευχαριστούμε πολύ για τον κόπο κ την αφιέρωση.
Αθήναιε, είμαι που να μην ήμουνα...
Οσο για το άλμπουμ, δεν το έχω μπροστά μου (κακή οργάνωση αρχείων) αλλά υποψιάζομαι οτι είναι στα Τραπεζάκια Εξω που για μένα είναι η τελευταία συλλογή του Νιόνιου - μετά έγινε Σαββόπουλος.
Οποιος το έχει πρόχειρο ας μας διαφωτίσει!
Ωραία ατμόσφαιρα, πραγματικά!
Μπράβο alombar42.
Y.Γ. Βρε συ, δεν είμαι τόοοοσο κάφρος για να μου αφιερώσεις τον ύμνο!
;)))))
Καλτσόβρακε, είσαι καλλιτέχνης κι έχεις αίσθηση του χιούμορ (στον κόσμο μου αυτά πάνε μαζί), αλλά σε κάθε περίπτωση ο σταθμός θα συνεχίσει να εκμπέμπει :)
Πάνο, για να είμαι ειλικρινής σταμάτησα να παρακολουθώ την πορεία του Σαββόπουλου από κάποια φορά που τον είδαμε ζωντανά σε ένα μικρό μαγαζί, ούτε θυμάμαι πού (έτυχε κάποιος από την παρέα να είναι φίλος του), γύρω στο 1995.
Κάτι ειπώθηκε τότε, ίσως κάποιο νέο τραγούδι, που στάθηκε αφορμή να... "χωρίσουμε" και εννοώ οτι έκλεισα εντελώς αυτιά και μάτια. Δέχομαι οτι μπορεί να τον αδίκησα, δώσε μου λίγο χρόνο να ανανήψω (εάν και εφόσον).
Αυτά που λέει η λογική πολύ σωστά είναι - το έργο υπερβαίνει το πρόσωπο και δε χωράει αντίρρηση.
Για σκέψου όμως κάποιον που τρέφει λατρεία για το Σαββόπουλο "και ξαφνικά παθαίνει συγκοπή". Το πάθος γίνεται μίσος κι από την άλλη δε μπορείς να ξεχάσεις κιόλας!
Αλλά είπαμε, δώσε μου λίγο καιρό, τώρα που το πάθος έσβησε, η λογική μπορεί να επανέλθει :)
πολύ όμορφη ιδέα!
μπράβο! :)
εγώ δεν μπόρεσα ποτέ λοιπόν να αποσυνδέσω τον καλλιτέχνη απο τον άνθρωπο, που λένε. Όσοι καλλιτέχνες αγαπάω για πάντα υπήρξαν και υπέροχα αγόρια, μοναδικά και φωτεινά, ακόμη κι όταν πέφταν κάτω (και λασπώνονταν και βαζαν μπρος τα δυό τους χέρια και σηκώνονταν).
Από το Σαββόπουλο θα μείνουν πολύ λιγότερα απ ότι περιμέναμε κάποτε. Εκτός αν βάλει κι αυτός μπρος τα δυό του χέρια.
(Πάνο, βουρκώνω με τη Σούλα και το Δεσποτίδη, θήλαζα τον αυτοκράτορα και του τραγουδούσα το μικρό μονομάχο. Είναι παρεξηγημένος δίσκος αυτός -- προσεξτε τον).
πολύ φρέσκος στη blogoσφαιρα είμαι και μου έχει έρθει ''κάπως''.
Είναι ωραία, σα Συνομωσία.
Στο μεταξύ πρόσεξα πως σε όσα σχόλια έχω αφήσει εδώ και εκεί, ξεκινώ πάντα με γράμμα μικρό.Υπάρχει μια διάθεση ροής,συνέχειας, σα ποτάμι που κυλάει κάτω από τα πόδια μας.
Χαιρετισμό μπήκα και εγώ να αφήσω, μου καλάρεσε το κείμενο, με άγγιξε, επιστρέφω στη δουλειά μου -διαφήμιση- όλοι τέτοια εποχή τα θέλουν προχτές αντί του συνηθισμένου χτες. Καλό απόγευμα.
...καλό απόγευμα, χωρίς τελεία για να ξεκινήσω πάλι με μικρο
Μάστορη, για περάστε για κερασματακι από την λοκάντα, παρακαλώ!
Στο μεταξύ για δείτε αυτό που ανακάλυψα μόλις (δεν ξέρω τίποτα, μην με κατηγορήσετε αν είναι άουτ)
περιοδικό Η Κλίκα
Δημοσίευση σχολίου
<< ΠΙΣΩ