Εαρινή ισησπερία

Παράξενη μέρα η σημερινή: εαρινή ισημερία, μέρα κατά του ρατσισμού, μέρα της ποίησης, μέρα της δασοπονίας, μέρα του ύπνου, πρωτοχρονιά στο Ιράν.

• Στις 21 Μαρτίου του 1960 στο Σαρπβηλ της Νοτίου Αφρικής η αστυνομία σκότωσε 69 άτομα, κυρίως γυναίκες και παιδιά, σε μια ειρηνική διαδήλωση, στην οποία προσέφεραν τους εαυτούς τους για σύλληψη (λεπτομέρειες εδώ).
  Σύντομα η Νότιος Αφρική αντιμετώπισε τη διεθνή απομόνωση. Στις 26/10/1966 ο ΟΗΕ όρισε την 21η Μαρτίου σαν Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού.

• Η ΠΟΥ υϊοθετεί την 21η Μαρτίου σαν Παγκόσμια Ημέρα του Υπνου. (δυστυχώς ελάχιστες ιστορικές αναφορές βρήκα, κυρίως στα κινέζικα).
  "Ενα καλό γέλιο και ένας γερός ύπνος είναι τα καλύτερα φάρμακα στα ιατρικά βιβλία" - γνωμικό της Ιρλανδίας.

• Το Ιράν σήμερα γιορτάζει την πρωτοχρονιά.

• Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας - προτάθηκε από την Ευρωπαϊκή Αγροτική Συνομοσπονδία (European Confederation of Agriculture - CEA, Ελβετία 1948) και γιορτάστηκε πρώτη φορά το 1971.
  Ο σκοπός φυσικά να αφυπνήσει τον κόσμο για τη σημασία των δασών (περισσότερα)

• Η UNESCO, το Νοέμβριο του 1999, υιοθέτησε την 21η Μαρτίου σαν Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Την Ελλάδα εκπροσωπούσε ο πρέσβης Βασίλης Βασιλικός.

Είχα σκοπό να γράψω πολύ περισσότερα αλλά τελικά η καθημερινότητα δεν το επέτρεψε.
Μιας και είναι πολύ αργά, αφήνω τον Douglas Adams να μιλήσει για ποίηση ;)

Η βογκονική ποίηση είν' η τρίτη χειρότερη ποίηση στο Σύμπαν. Η δεύτερη χειρότερη είν' η ποίηση των Αζγότθων της Κρία. Κατα τη διάρκεια μιας απαγγελίας από τον Αρχιποιητή τους, Γκρούνθο τον Πεφουσκωμένο, του ποιήματος του, "Ωδή Σ' Ένα Μικρό Σβόλο Στόκου Που Βρήκα Στη Μασχάλη Μου Ένα Πρωΐ Του Μεσοκαλόκαιρου", τέσσερις από το ακροατήριο πέθαναν από εσωτερικήν αιμορραγία κι ο Πρόεδρος του Μεσογαλακτικού Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου επέζησεν έχοντας φάει ένα μόνο πόδι του. Ο Γκρούνθος λέγεται πως "απογοητεύτηκε" από την αποδοχή που 'χε το ποίημά του κι ήταν έτοιμος ν' αρχίσει το διάβασμα του δωδεκάτομου επικού του ποιήματος με τίτλο "Οι Αγαπημένες Μου Γαργάρες Του Λουτρού", όταν το παχύ του έντερο, σε μιαν απελπισμένη προσπάθεια να σώσει τη ζωή και τον πολιτισμό, όρμησε πάνω, μες από το λαιμό του και του στραγγάλισε το μυαλό.
Η χειρότερη ποίηση στο Σύμπαν χάθηκε μαζί με τη δημιουργό της, τη Πώλα Νάνσυ Μίλστοουν Τζένιγκς από το Γκρήνμπριτζ του Έσεξ, στην Αγγλία, όταν καταστράφηκεν η Γη.
Ο Προστακτικός Βόγκον Ζελτς χαμογέλασε πολύ αργόσυρτα. Αυτό δε το 'κανε για εντυπωσιασμό, αλλά γιατί προσπαθούσε να θυμηθεί ποιους μυς έπρεπε να κουνήσει. Είχεν ουρλιάξει στους κρατουμένους του μ' ένα τρόπο πάρα πολύ καλό για την υγεία του και τώρα ένιωθεν αρκετά ήρεμος κι έτοιμος να φανεί αρκετά πορωμένος. (Σημ. δική μου: γιατί ετοιμάζεται να πραγματοποιήσει τη τρομερή απειλή του να τους πετάξει έξω στο διάστημα, αλλ' όχι πριν τους διαβάσει λίγη από τη ποίησή του, ποίηση που -κατά τον Φορντ- έχει λιγότερο σεξαπίλ κι από αυτοκινητιστικο δυστύχημα. Η απειλή δε, συνίσταται, όχι τόσο στο... εκπαραθύρωμα, μα στην... ανάγνωση αυτή καθαυτή).
Οι κρατούμενοι κάθονταν δεμένοι σ' ειδικές καρέκλες Ποιητικής Εκτίμησης. Οι Βόγκον δεν είχανε ψευδαισθήσεις για την εκτίμηση που αντιμετωπιζόταν η ποίησή τους. Οι πρώτες τους προσπάθειες στη ποιητική σύνθεση οφείλονταν στη πειθαναγκαστική επιμονή τους να γίνουνε δεκτοί σα μια εξελιγμένη και πολιτισμένη φυλή, αλλα τώρα πια το μόνο πράγμα που τους έκανε να συνεχίζουν, ήταν καθαρή ξεροκεφαλιά.
Ο ιδρώτας ήταν κρύος στο μέτωπο του Φορντ Έσκορτ και κυλούσε στα ηλεκτρόδια που 'ταν στερεωμένα στους κροτάφους του. Τα ηλεκτρόδια ήταν συνδεδεμένα σε μια συστοιχία ηλεκτρονικών συσκευών -καλολογικούς ενισχυτές διαμορφωτές ρυθμού, ισοσταθμιστές παρηχήσεων και προενισχυτές παρομοιώσεων- σχεδιασμένες όλες για να εντείνουνε το βίωμα του ποιήματος και να εξασφαλίσουνε πως δε θα χανόταν η παραμικρή απόχρωση της σκέψης του ποιητή.
Ο Αρθουρ Ντεντ καθότανε τρέμοντας ολόκληρος. Δεν είχε ιδέα για το τι επρόκειτο να συμβεί, αλλ' ήξερε πως τίποτα απ' όσα είχανε γίνει ως τώρα δε του άρεσε και δεν πίστευε πως τα πράγματα θ' αλλάζανε τώρα.
Ο Βόγκον άρχισε να διαβάζει ένα βρωμερόν απόσπασμα που είχε γράψει μόνος του.
- "Ω μαιανδρωδική γρυλλιστοσάλπιγγα..." άρχισε. Το Φορντ τονε πιάσανε σπασμοί - ήτανε χειρότερο απ' όσο περίμενε.
"...οι συχνοουρίες σου είναι για μένα σαν πλιατσικολογημένες αμφικλινερυθροκηλίδες σ' αλλλεργικά πετούμενα".
- "Ααααααααααααααααργγγγγγγκκκχχχχχχχχχχχχχχχχχ!" φώναξε ο Φορντ Έσκορτ, τινάζοντας πίσω το κεφάλι του που βούιζε από τους πόνους. Αμυδρά είδε δίπλα του τον Αρθουρ να χτυπιέται στη καρέκλα του. Έσφιξε τα δόντια του.
- "Επιψηλάφησε σ' εκλιπαρώ", συνέχισεν ο αμείλικτος Βόγκον, "τις πηγαδιαστές μου τορνευτοδρομάδες". Η φωνή του υψωνότανε σ' ένα τρομερό τόνο ένθερμης οξύτητας.
- "Και βραχνοκρώζοντας σύρεμε με ζαρωμένες κληματσίδες! Ή θα σε συντρίψω στις ροχαλιασμένες κρεατοελιές με το θολοσπυροθρυμματιστή μου, σοβαρολογώ!"
- "Νννννννννννιιιιιιιιιιααααααααρρρρργγγγγγκκκκκκκκκκχχχχχχ!" ούρλιαξεν ο Φορντ Έσκορτ μ' ένα τελευταίο σπασμό, καθώς η ηλεκτρονική εξύψωση του τελευταίου στίχου τονε βρήκε κατακούτελα. Έμειν' ακίνητος, εξουθενωμένος. Ο Αρθουρ είχε παραλύσει.
- "Και τώρα Γήινοι..." είπεν ο Βόγκον (δεν ήξερε πως στη πραγματικότητα ο Φορντ Έσκορτ ήταν από ένα μικρό πλανήτη στα περίχωρα του Μπετελγέζ, αλλά και να το 'ξερε δε θα τον ένοιαζε), "η εκλογή είναι δική σας! Θα πεθάνετε στο κενό του Διαστήματος ή..." σταμάτησε για να δώσει μελοδραματικήν εντύπωση στα λόγια του, "...θα μου πείτε πόσο καλό ήτανε το ποίημά μου, κατά τη γνώμη σας!" Έπεσε σε μια τεράστια δερμάτινη πολυθρόνα σε σχήμα νυχτερίδας και τους κοίταξε. Ξαναχαμογέλασε με τον ίδιο τρόπο.
Ο Φορντ αγωνιζόταν ν' αναπνεύσει. Πέρασε τη ξασπρισμένη του γλώσσα στα ξεραμένα χείλια του κι έβγαλε ένα βογγητό.
Ο Αρθουρ είπε ζωηρά:
- "Βασικά, εμένα μ' άρεσε".
Ο Φορντ γύρισε και τονε κοίταξε μ' ανοιχτό το στόμα. Αυτή η αντιμετώπιση του θέματος δε του 'χε περάσει από το νου. Ο Βόγκον δε, γεμάτος έκπληξη, σήκωσε ένα φρύδι, που επισκίασε τη μύτη του, πράγμα καθόλου άσχημο.
- "Α, ωραία..." είπε, σα να τα 'χε χαμένα.
- "Μα βέβαια", είπεν ο Αρθουρ, "πιστεύω πως πολλές από τις μεταφυσικές παρομοιώσεις, ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακές".
Ο Φορντ συνέχισε να τονε κοιτάζει, οργανώνοντας σιγά-σιγά τις σκέψεις του γύρω απ' αυτή την εντελώς καινούργια ιδέα. Θα καταφέρνανε τελικά να γλυτώσουνε;
- "Ναι, συνέχισε..." είπεν ο Βόγκον.
- "Αα... και, εε... είχεν ενδιαφέροντα ρυθμικά τεχνάσματα επίσης", συνέχισε ο Αρθουρ, "που φαίνονταν να 'ρχονται σ' αντίστιξη με... μεεεε...", κόμπιασε.
Ο Φορντ έσπευσε να τονε βοηθήσει, διακινδυνεύοντας:
- "...σ' αντίστιξη με τον σουρεαλισμό της βασικής μεταφοράς της ...εε..." άρχισε να κομπιάζει κι αυτός, αλλά ο Αρθουρ ήταν έτοιμος:
- "...της ανθρωπιάς της..."
- "Βογκονιάς" του σφύριξε ο Φορντ.
- "Α ναι, της βογκονιάς (συγγνώμη) της ευσπλαχνικής ψυχής του ποιητή", ο Αρθουρ είχε πάρει θάρρος τώρα, "που κατορθώνει μέσω της ποιητικής δομής να εξυψώσει επί ίσοις όροις τις βασικές διχοτομίες του τελευταίου", (έφτανε πια σ' ένα θριαμβευτικό κρεσέντο...) "και τελικά αποκτά κανείς μια βαθιά κι έντονη ενόραση σχετικά με... με..." (...που ξαφνικά τον εγκατέλειψε).
Ο Φορντ έσπευσε να δώσει τη χαριστική βολή:
- "Σχετικά μ' αυτό στο οποίο αναφερότανε το ποίημα!" φώναξε. Και πιο σιγά, με την άκρη του στόματός του: "Πολύ ωραία, Αρθουρ, τα πήγες πολύ καλά".
Ο Βογκόν τους κοίταξε εξεταστικά...