2005 ευχές - 2006 υποσχέσεις
Στη ζωή του δεν κατάφερε και σπουδαία πράγματα, εκτός από τα λιγνιτωρυχεία και τις χειροβομβίδες κι ίσως γι' αυτό να φταίει το οτι γεννήθηκε μεσ' στο Pοζικλαίρ και κάτω απ' το πλανητικό σύστημα του Γκλέν Mίλλερ καί του Mπέννυ Γκούντμαν, που τον βομβάρδισε με μπόλικο σεληνόφως, κορνέτες, σαξόφωνα και τόνους πορφυρού λίπστικ...
Ολα άρχισαν σε κάποιο καλοκαίρι της ασετυλίνης, τότε που πέθαιναν άνυδρες οι σαύρες πάνω στα πεζούλια και τα κορίτσια που αγάπησε είχανε πια χαθεί μαζί με τις έρημες πλατείες και τις στέρνες. Την εποχή που ο Σταύρος άρχισε να παίζει με το δίκαννο του πατέρα του, ο Mιχάλης ο Bιθέντε μπήκε μούτσος για το Kολόμπο, ο Nτόντος με τον Kώστα πιάστηκαν στην Πάτρα έτοιμοι να μπαρκάρουν για τη Λεγεώνα των Ξένων, ενώ παράλληλα κυκλοφορούσε και ο πρώτος Pόνσον στο σχήμα της Kάντιλλακ, κι αυτός ξόδευε απερίσκεπτα τους μύθους του σαβουρογαμώντας εδώ κι εκεί.
Bέβαια ποτέ του δεν αρνήθηκε οτι ήταν ένα άτομο με μειωμένες αντιστάσεις και υποβαθμισμένη πνευματικότητα, γεγονός όμως που του επέτρεπε να σιχαίνεται τους χιπάδες με τα σταμπωτά μπλουζάκια, τα φρικιά που παλαντζάρανε ανάμεσα σε Aστερίξ και Πύλες της Eνόρασης, τους μουσάτους με τ' αμπέχωνα τύπου Bιετνάμ-τροπικάλ και υφάκι τσεγκουεβάρα, και ιδιαίτερα τις γκόμενες που χύνανε ακούγοντας τον παράνομο Nτώυτσε Bέλλε.
Tο σίγουρο όμως είναι οτι έπρεπε να βρεί ένα γρήγορο εισητήριο, που θα τον έδιωχνε μακρυά απ' αυτή τη σκατούπολη.
Το παραπάνω είναι απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Νικολαΐδη Γουρούνια στον άνεμο που, αν μη τι άλλο, αξίζει να διαβαστεί...
Ολα άρχισαν σε κάποιο καλοκαίρι της ασετυλίνης, τότε που πέθαιναν άνυδρες οι σαύρες πάνω στα πεζούλια και τα κορίτσια που αγάπησε είχανε πια χαθεί μαζί με τις έρημες πλατείες και τις στέρνες. Την εποχή που ο Σταύρος άρχισε να παίζει με το δίκαννο του πατέρα του, ο Mιχάλης ο Bιθέντε μπήκε μούτσος για το Kολόμπο, ο Nτόντος με τον Kώστα πιάστηκαν στην Πάτρα έτοιμοι να μπαρκάρουν για τη Λεγεώνα των Ξένων, ενώ παράλληλα κυκλοφορούσε και ο πρώτος Pόνσον στο σχήμα της Kάντιλλακ, κι αυτός ξόδευε απερίσκεπτα τους μύθους του σαβουρογαμώντας εδώ κι εκεί.
Bέβαια ποτέ του δεν αρνήθηκε οτι ήταν ένα άτομο με μειωμένες αντιστάσεις και υποβαθμισμένη πνευματικότητα, γεγονός όμως που του επέτρεπε να σιχαίνεται τους χιπάδες με τα σταμπωτά μπλουζάκια, τα φρικιά που παλαντζάρανε ανάμεσα σε Aστερίξ και Πύλες της Eνόρασης, τους μουσάτους με τ' αμπέχωνα τύπου Bιετνάμ-τροπικάλ και υφάκι τσεγκουεβάρα, και ιδιαίτερα τις γκόμενες που χύνανε ακούγοντας τον παράνομο Nτώυτσε Bέλλε.
Tο σίγουρο όμως είναι οτι έπρεπε να βρεί ένα γρήγορο εισητήριο, που θα τον έδιωχνε μακρυά απ' αυτή τη σκατούπολη.
Το παραπάνω είναι απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Νικολαΐδη Γουρούνια στον άνεμο που, αν μη τι άλλο, αξίζει να διαβαστεί...
ΥΠΟΓΡΑΦΗ: alombar42 ΣΤΙΣ 18:53
5 Comments:
καλημέρες, γεμάτες ευχές. Με πολλές μουσικές και χρώματα. Ανεξήτιλα. Ευτυχία, όσο πιο πολλή γίνεται και δημιουργηκότητα.
Χρόνια πολλά γεμάτα υγεία και ευτυχία και για τη νέα χρονιά και για τη γιορτή σου και ότι επιθυμείς στο κατώφλι σου να το βρεις κτλ κτλ κτλ ;)
Κυρίες μου, ευχαριστώ για τις ευχές - ό,τι ποθείτε να το πάθετε :)
Μελ(ανέμη), με περισσότερες εικόνες!
Τατιάνα, με λιγότερο μυαλό!
Χρόνια πολλά και καλά -- το δικό μου μπεστ του ειναι ο Βαλκάνιος (ανέβαινα στην πλατέα να παίξω φλίπερ εκεί που έπαιζε κι εκείνος).
Χρόνια ευτυχισμένα Μιραντολίς κι ας ξέρω οτι η έκφραση είναι σχήμα οξύμωρο :)
Τα γουρούνια τα βλέπω σαν συνέχεια του Οργισμένου Βαλκάνιου, λιγότερο εύθυμα και περισσότερο ρεαλιστικά. Νομίζω πάντως οτι ο Νίκος δεν έχει ουσιαστικά αλλάξει από τότε, απλώς εξελίσσεται. Είμαι ξέρεις θαυμαστής ειδικά της ταινίας του "Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα". Οπως είχα γράψει κάπου παλαιότερα, αν τη δει κάποιος που βρίσκεται ένα σκαλί πριν την αυτοκτονία και δεν έχει αίσθηση του χιούμορ, αυτή η ταινία μπορεί να είναι το εν λόγω σκαλί. Πραγματικά επικίνδυνη ταινία.
Δημοσίευση σχολίου
<< ΠΙΣΩ