Τετάρτη, Δεκεμβρίου 31, 2014

Εκλαιγες κάποτε, θυμάσαι βατραχάκι;


Νόμισαν -κι εγώ μαζί- οτι είσαι βατραχάκι.
Δεν πίστεψες οτι είσαι βατραχάκι όμως.
Κι έκλαψες, θυμάσαι;

Σου έδωσαν -κι εγώ μαζί- καινούργια ρούχα και γέλασες ευχαριστημένη.
Δεν ήταν όμως τα ρούχα που είχες ανάγκη.
Κι έκλαψες, θυμάσαι;

Σου πήραν -κι εγώ μαζί- κοσμήματα
Δεν χρειαζόσουν κοσμήματα όμως, οι χάντρες που είχες έφταναν.
Κι έκλαψες, θυμάσαι;

Σου έδωσαν -κι εγώ μαζί- μια αγκαλιά και γουργούριζες.
Δεν έφτανε όμως αυτό, κάτι ακόμα ζητούσες.
Κι έκλαψες, θυμάσαι;

Σε χάιδεψαν τρυφερά -κι εγώ μαζί- κι αναστέναξες.
Δεν ήταν όμως αυτό, έλειπε κάτι.
Κι έκλαψες, θυμάσαι;

Και μια μέρα σε πίστεψα.
Και σου φώναξα οτι σε πιστεύω, οτι είσαι η μαγεμένη πριγκίπισσα του παραμυθιού.
Και σου φώναξα οτι λαχταράω να σε αγκαλιάσω, να σε φιλήσω, να ταξιδέψουμε, να πετάξουμε, να ακούσουμε το σύννεφο, να πιάσουμε το Νοτιά.
Ούρλιαξα οτι θέλω να γίνεις η δική μου μαγική πριγκίπισσα.

Για μια στιγμή το χαμόγελό σου δυνάμωσε κι έλαμψε το πρόσωπό σου.

Και την άλλη στιγμή τρόμαξες.
Και κρύφτηκες στην άκρη της λίμνης.
Κι έκλαψες, θυμάσαι βατραχάκι;


***
Να ξεκαθαρίσω οτι το κείμενο είναι μέρος διηγήματος που γράφω και προφανώς διατηρώ αποκλειστικά όλα τα πνευματικά δικαιώματα, τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρωθεί, οπότε:
"Επιτρέπω τη μερική ή ολική (ανα)δημοσίευση ΕΦΟΣΟΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟ (α) υπάρχει σαφής αναφορά στο πρωτότυπο και (β) αυτή η εντός εισαγωγικών πρόταση ακολουθεί αυτούσια κάθε αναδημοσίευση."