Ενα μπουκάλι γέλιο

Χθες μιλούσα σε τσατ με κάποια κοπέλα από Θεσσαλονίκη. Η συζήτηση ήταν τεχνικού ενδιαφέροντος, γύρω από HTML. Αρχάρια εκείνη, προσπαθούσα να τη βοηθήσω σε κάποιο πρόβλημα με την ιστοσελίδα της. Οπως πολύ σωστά είπε "ο γιατρός πρέπει πρώτα να βρει τις σωστές ερωτήσεις" κι έτσι πήρε κάποια ώρα μέχρι να συνεννοηθούμε.
Η συζήτηση λοιπόν μου έβγαζε κάποιο χαμόγελο - φαινόταν ευχάριστος άνθρωπος, από αυτούς που θέλεις να έχεις σε μια παρέα. Εκείνη όμως κάθε τόσο γελούσε. Ηταν προφανές, έστω κι αν γινόταν μέσα στο τσατ (άλλο το γέλιο που βλέπεις και ακούς κι άλλο το καλωδιωμένο ή εμφιαλωμένο). Εβρισκε το αστείο στη φράση, στην έκφραση, στο υπονοούμενο - και γελούσε.
Δεν ήταν το νευρικό γέλιο που βγαίνει αγχωμένο και ηρεμιστικό. Ηταν το αυθόρμητο, το γεννεσιουργό, το χαρούμενο.
Μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Μα πώς τα καταφέρνει και γελάει έτσι; Μα πώς το κάνει;
Αρχικά σκέφθηκα μήπως της λείπει το άγχος και άρα το γέλιο μπορεί να βγαίνει πιο ελεύθερο, αλλά δεν ήταν άνθρωπος χωρίς προβλήματα, ούτε καν "βλήτο" δηλαδή.
Στο τέλος άρχισα να σκέφτομαι μήπως γνωρίζει το μυστικό που πολλοί από εμάς δεν έχουμε βρει ακόμα.
Μήπως στραβά αρμενίζουμε, ακόμα κι όταν ο γιαλός δεν είναι στραβός, από συνήθεια ίσως;
Μήπως κάτι έχουμε χάσει τελικά;

Αγαπητή μου κυρία, σου εύχομαι ειλικρινά να γελάς πάντα - όλοι χρειαζόμαστε έναν "δάσκαλο" (δασκάλα εντάξει).
Αν το διαβάζεις αυτό, μην αποκαλυφθείς - κράτα το μυστικό σου, γιατί είναι μάλλον πολύτιμο.
Ευχαριστώ που μου χάρισες ένα μπουκάλι γέλιο :)