Λας Αμέρικα - Μια νύχτα στα "μπουζούκια"

Ο καιρός στο Λας Βέγκας θυμίζει σε πολλά την Ελλάδα (τέλη Σεπτεμβρίου πήγα), αν αφαιρεθεί εντελώς η υγρασία. Στην πράξη, οι θερμοκρασίες το καλοκαίρι είναι γύρω στους 5 βαθμούς παραπάνω, φτάνουν και τους 45, αλλά δεν το καταλαβαίνεις. Η ατμόσφαιρα δεν είναι αποπνικτική και ο τυχόν ιδρώτας στεγνώνει αμέσως.
Είναι έρημος, ας μην το ξεχνάμε. Οι ντόπιοι έχουν ξεχάσει τη λέξη βροχή - όταν συμβεί να βρέξει λίγο παραπάνω, η πόλη γίνεται μια μεγάλη λίμνη και μερικά καζίνο έχουν βρεθεί με ένα μέτρο νερό εντός.
Εχουν φτιάξει πάντως μια τεχνητή λιμνούλα, που είναι η "ωραία" περιοχή τους και πάνε και για μπάνιο (μπρρρ - εμένα του Ελληνα, κάτι σε κιτς με λασπόνερα μου έκανε - ένας καλός λόγος να έρθουν οι Λασβεγκανοί στην Ελλάδα είναι για να δουν τι σημαίνει φύση).

Μας δουλεύεις ρε φίλε; Δελτίο καιρού γράφεις; Δε μας λες κάνα νυχτερινό σκηνικό;

Ενα από τα πρώτα βράδυα αποφάσισαν να μου το αφιερώσουν - όλη η μπάντα μαζί με τα κορίτσια τους (τα επίσημα - όχι τις γκόμενες), μας κάνει δέκα άτομα αυτό, βγαίνουμε τσάρκα. Σημειώστε οτι δεν γνωρίζω τι θα επακολουθήσει και δεν ρωτάω βεβαίως.
Η βραδυά ξεκινάει νωρίς σε ένα δίχωρο μπαράκι που το πρώτο μέρος του είναι μπαρ και το πίσω είναι μουσική σκηνή.
Εκεί μαθαίνω οτι το πουρμπουάρ είναι ενα ντάλαρ και "αμα δε γουστάρεις τη φάση, μην του δώσεις τίποτα - αλλά θυμήσου οτι από αυτά ζούνε, ο μισθός τους είναι τρίχες". Ο τύπος-ράστα στο μπαρ είναι πάντως κεφάτος και κουλ, οπότε χαλάλι έτσι κι αλλιώς.
Με κάποιο περίεργο ακουστικό τρυκ, ενώ οι δύο χώροι επικοινωνούν, το μπαρ παίζει ψιλοχαλαρή μουσική (μεηνστρημ ροκ κυρίως) ενώ πίσω γίνεται πανδαιμόνιο.
Πάμε πίσω, όλο το τσούρμο. Πανικ. Στη σκηνή κάποιο γνωστό τους συγκρότημα, κάτω καμμιά εκατοστή τρελλαμένοι πρώτο τραπέζι πίστα σε διαρκή κίνηση και πίσω καπνός, βαβούρα και χαβαλές. Δεν είχε βέβαια τίποτα πέρα από τη σκηνή και το χώρο για το κοινό - ούτε μία καρέκλα.
Με συγχωρείτε αλλά δεν τρελλαίνομαι για χαρντ ροκ και πολύ σκληρά γενικώς, οπότε επιστρέφω στο μπαρ, βρίσκω ένα μεγάλο τραπέζι με αναπαυτικότατο καναπέ και την πέφτω στα σκίουι αναμένοντας τους άλλους και απολαμβάνοντας μέχρι και Πόρτες. Μαζεύονται σιγά σιγά, μαζί και κάτι άλλοι και άλλες που μου τους συστήνουν και τους ξεχνάω μετά από δύο λεπτά.
Τους μόνους που θυμάμαι ακόμα είναι ένα ζευγάρι πολύ φίλοι του κολητού μου και μια γκόμενα ψιλοξενέρωτη. Εχω λόγο να τους θυμάμαι.
Τη γκόμενα, επειδή μετά από δέκα λεπτά συζήτησης περί ανέμων και υδάτων και μάλιστα με πολύ κόπο από μέρους μου (άλλο αγγλικά κι άλλο αμερικάνικα και ποτέ δεν ήμουν εξπέρ), μου δαγκώνει το αυτί και μου προτείνει μια βόλτα μέχρι τον κύριο Winston Churchill (WC). Ομολογώ οτι εκείνη τη στιγμή, είτε ξέχασα τι σημαίνει απ' έξω εμφάνιση κι από μέσα άνεση και θυμήθηκα την Κατερίνα Γώγου (βγάλε το βρακί σου να δούμε τι πουλιά πιάνεις), είτε με κατέβαλαν οι αναστολές περί ατομικής υγιεινής. Γεγονός είναι οτι τα έχασα τόσο που ρώτησα το φίλο μου αν αυτή το εννοεί. Αυτός ούτε κατάλαβε την έκπληξή μου: "αμα δεν τη γουστάρεις, πες της το, δεν την ξέρω κι από χτες". Ασε κυρά μου, είμαι της παληάς σχολής, μου αρέσει ο άντρας να κάνει το παιχνίδι (για μια αξιοπρέπεια ζούμε, να τη σώσουμε ρε γαμώτο!), άσε που γουστάρω πιπίνια (εδώ είχα κάποιο δίκιο)...
Αυτή η σκηνή πάντως ήταν η πρώτη εισαγωγή μου στα "ήθη και έθιμα" του Λας Βέγκας. Η δεύτερη ήρθε μια ώρα αργότερα, στο ίδιο μαγαζί, στην ίδια παρέα.
Το φιλικό ζευγάρι, παντρεμένο ζευγάρι εννοώ, συνεχίζει να είναι μαζί μας. Ο σύζυγος αμερικάνος, ωραίος τύπος και η σύζυγος ταϋλανδέζα, σούπερ τύπος (αχ βαχ, παντρεμένη γμτ). Η σύζυγος κάθεται δίπλα στον φίλο μου και μιλάνε για ώρα. Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ οτι του τρίβεται στο πόδι - και όχι στα κρυφά. Αυτά δε μας τα είπες κολλητέ! Ακολουθεί μίνι ανάκριση...
- Καλά ρε, φίλοι σου δεν είναι;
- Ε, τι θες να κάνω, αφού αυτή με γουστάρει.
- Ρε μλκ, αν το πάρει χαμπάρι ο άλλος θα χαλάσετε τη φιλία σας.
- Αλόμπαρ, ξεχνάς που διάολο βρίσκεσαι; Το ξέρει από καιρό οτι με γουστάρει. Αυτός μάλιστα μου πρότεινε να πάω μαζί της μια δυο φορές μαζί της για να μην έχουν προβλήματα στη σχέση τους. Απλά εμένα δε μου πάει αυτή η κατάσταση και την αφήνω να ονειρεύεται.
Αυτοί ήταν οι λόγοι που θυμάμαι τη γκόμενα και το ζευγάρι. Για τους ίδιους λόγους αναθεώρησα τις απόψεις μου για το σεξ, για τα ρομαντικά προκαταρκτικά και για το φεμινισμό.

Η ώρα είναι έντεκα σχεδόν.
- Τα κορίτσια των παιδιών (των μουσικών εννοεί) έχουν σόου σήμερα, θα πάμε να δεις.
- Σόου;
- Ναι, είναι χορεύτριες σε στριπτηζάδικο, αλλά καμμιά σχέση με ό,τι ξέρεις ή έχεις ακούσει.

Πώς λέμε ευγενικά "έχω μείνει μαλάκας κι έχω ξαναμείνει" και οτι τέλος πάντων το μυαλό μου δεν μπορεί να χωρέσει τόσα σε μια μέρα;

Φτάνουμε. Ενα πολύ όμορφο μαγαζί, με τρεις "πίστες" για τα κορίτσια, ιδιαίτερα διακριτικούς σεκιουριτάδες, μηδέν καπνό παρά τον κόσμο και χλιδή διάχυτη.
Το μεγαλείο της λάμψης - έχει καλύψει τα πάντα, σε σημείο που και ο πιο κακοπροαίρετος να αναρωτιέται αν τελικά κάτι βρωμάει εδώ. Για τους βιαστικούς, τίποτα δε βρωμάει.
Ηταν η πρώτη φορά που πήγα σε στριπτηζάδικο που έμοιαζε με καλόγουστο και άνετο μπιστρό. Ο κόσμος επίσης καλοντυμένος (ακόμα κι ένα τζην μπορεί να είναι καλό ντύσιμο) και γενικά έβλεπες ωραίες φατσούλες, θερτυσάμθινγκ οι περισσότεροι, οι μισοί συνοδευόμενοι (ζευγάρια κοινώς). Ε, ναι, κάπου ένα στα τρία το θηλυκό γένος, ίσως παραπάνω - ήταν κι αυτό έκπληξη για μένα.
Δε θα πω για το χορό, ούτε γαργαλιστικές λεπτομέρειες (μην το κάνουμε τσόντα το κείμενο), εκτός από μία, επειδή μου έκανε κάποια εντύπωση.
Να πώ όμως οτι μπορεί να γίνει περίπου ό,τι ζητήσεις, όταν χορεύει για σένα ένα κορίτσι, αλλά απαγορεύεται να αγγίξεις έστω και στο ελάχιστο (εκείνη όμως επιτρέπεται).
- Θέλεις να σου χορέψει η J? Εχει μάθει φοβερά κόλπα.
- Δεν είναι το κορίτσι του S?
- Αντε πάλι. Πού είμαστε;
- Να μου χορέψει.
Χορεύει, κουνιέται, τρίβεται... μπροστά μου, γύρω μου, γενικά (μα με δεμένα χέρια; κόλαση είναι!)... α και που βάζουμε το δεκαδόλαρο; Βάλτο στο σλιπάκι της, τόσο επιτρέπεται να γευτείς με το χέρι!

Κάποια στιγμή πάντως φύγαμε, όλη η παρέα μαζί. Τα κορίτσια δούλεψαν τέσσερις ώρες περίπου και έβγαλαν κατά μέσο όρο 180 δολάρια η μία - μια μέτρια μέρα, κατά κοινή τους ομολογία.
Πολύ φυσιολογικά, πήγαμε σπίτι πτώματα και η μέρα έλαβε τέλος. Στον ύπνο μου πάντως έβλεπα δεκάδες θηλυκούς Φρόυντ να με βασανίζουν με ερωτήματα "πώς θέλεις να πεθάνεις" και να απαντώ "όπως στο ανέκδοτο με τον παγωτατζή"...

Κυρίες μου λυπάμαι αλλά δεν πήγα σε μέρη για γυναίκες, παρότι υπήρχαν βεβαίως πολλά - ευτυχώς είχα πολλές άλλες επιλογές για να χορτάσω την περιέργειά μου.

Συνεχίζεται, όταν ο χρόνος το επιτρέψει...