Τα κουρκουμπίνια στα Θεοφάνεια

Αντιγράφω το κείμενο όπως το βρήκα στο κουρκουμπίνι, μετά από άδεια... Σχόλιο: παρότι μακρυγορεί και επαναλαμβάνεται, μου άρεσε η ουσία. Οπως λέει και ο Πάνος, με δυο-τρεις *καίριες* αλλαγές, θα ήταν άψογο :)

--
Θεοφάνεια

Θεοφάνια σήμερα, ωραία μέρα, είπα και΄γω να βγάλω έξω τη καμηλοπάρδαλη να πάρει αέρα, να δει και το σταυρό που πετάει ο παπάς στη θάλασσα και τρέχουν οι χειμερινοί κολυμβητές να τον πιάσουν. Περασμένες 10 ήμουνα κάτω. Άργησα! είπα ..αλλά ο κόσμος μαζευότανε.. Μπας και ο κόσμος βλέπει τον άλλο κόσμο που είναι μαζεμένος και μαζεύεται και αυτός; Κάτι σαν το ανέκδοτο που κοιτάει ένας πάνω, έρχεται κιάλλος και κοιτάει πάνω και μετά από ένα 10λεπτο έχει μαζευτεί ένα μπούγιο και όλοι κοιτάνε πάνω. Τι κοιτάνε, ούτε που ξέρουνε!
Όσο περνούσε η ώρα, τόσο η κοσμοπλημμύρα αυξανότανε. Ηλικιωμένοι σινιαρισμένοι, οι γριούλες με το δίποντο τακουνάκι που με κάθε βήμα το πόδι στράβωνε και'γω ίδρωνα! Τώρα θα το στραμπουλίξει! Τώρα θα πέσει!
Γυναίκες με το 10ποντο τακούνι που πηδάγανε από την εξέδρα του Μπάτη κάτω στη παραλία για να έχουνε καλύτερη ορατότητα (και σιγά μη βλέπανε τίποτα ούτος ή άλλως -μόνο η καμηλοπάρδαλη θα έβλεπε). Πάει 11 η ώρα και ξαφνικά αισθάνομαι το έδαφος να τραντάζει. Γυρνάω και βλέπω ένα κοπάδι καλοντυμένων με επίκεντρο αστραφτερές κελεμπίες που σιγανομουρμουράγανε κάτι που θύμιζε ψαλμωδία. Ωπ! Καλά ξυπνητούρια! είπα και πήρα βαθιά εισπνοή από ένα σύννεφο έντονου aftershave, που πέρασε από τη μύτη μου, καθώς οι παπάδες και το υπόλοιπο
καλοντυμένο κοπάδι πέρναγε από μπροστά μου. Πάνω στη Ποσειδώνος, τα κάγκελα είχανε γείρει από τα κουστούμια, μερικά τρέχανε κιόλας καταμεσής της παραλίας για να πιάσουν θέση στην ακρογιαλιά. Εκεί να δεις το λουστρινάκι να γεμίζει χαραγματιές από την άμμο. Τα γούνινα παλτουδάκια να σούρνονται κάτω και να μαζεύουνε τα σκουπίδια. Ο κουλουράς να πουλάει περσινά κουλούρια και η μπαλονού να παίρνει 5 εύρο για ένα μικρό μπαλόνι ... Τελικά, έχασα κάθε ενδιαφέρον για το σταυρό και τους χειμερινούς κολυμβητές που ούτος η άλλως κάθε μέρα τους βλέπω - και σιγά το χειμώνα δλδ- και άρχισα να παρακολουθώ το κόσμο. Μα καλά, κομμωτήριο πήγανε όλες για χάρη των Θεοφανίων;;
Τα συνολάκια ήταν όμως το κάτι απίστευτο. Ευκαιρία βρίσκει ο Έλληνας να δειχτεί! Τι, μόνο μια φορά το χρόνο, κάθε Πρωτοχρονιά, άντε και κάθε Χριστούγεννα, θα καλοντύνεται;; Και να πηγαίνουν χαράμι τόσα λεφτά στις μπουτίκ; Οι παππούδες και οι γιαγιούλες μυρίζανε ναφθαλίνη και Μυρτώ. Οι άντρες με τα κουστούμια τους και τα καλά παλτά τους ψηλώσανε ένα πόντο παραπάνω. Μέχρι και τα hi-ντιζαινάτα παιδικά καρότσια βγάλανε. Ναι, αυτά είναι για "καλές" περιπτώσεις γιατί τις καθημερινές σου βγάζουν το λάδι, ειδικά τα τρίροδα. Που ενώ είναι ότι πρέπει για τους άθλιους δρόμους μας και τα ανύπαρκτα πεζοδρόμια, δεν χωράνε ΠΟΥΘΕΝΑ! Θα πρέπει να έχεις τεράστιο ασανσέρ ή να μένεις σε μονοκατοικία. Και όταν θέλεις να περάσεις από πεζοδρόμιο σε πεζοδρόμιο (λέμε τώρα!, γιατί συνήθως στο δρόμο κυκλοφορούν τα καροτσάκια και τα μωράκια απλούστατα γιατί -αν και επικίνδυνο- δε γίνεται διαφορετικά), πρέπει λοιπόν να βρεις το κατάλληλο κενό ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα που να χωράει να περάσεις.
Θεοφάνια λοιπόν, τα κουστουμάκια και τα συνολάκια με την τακουνάρα και το πλαστικό μπουκαλάκι στο χέρι με τον αγιασμό. Αυτό τους έλλειπε. Σάμπως ξέρουν τι να το κάνουν; Το βάζουν σ'ενα ντουλάπι μαζί με την υπόλοιπη συλλογή αγιασμών από πέρυσι, πρόπερσι. Έτσι, για να πούμε ότι πήραμε.
Έχουμε χάσει το νόημα. Το κουρκουμπίνι κοίταζε το τακούνι της διπλανής (γιαυτό άλλωστε εκείνη τα φορούσε ε!). Οι χριστιανικές εορτές, άσχετα με τα πιστεύω μου ή του καθενός, γινήκανε αργίες. Η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων.
Του Αϊ Γιάννη και αύριο, μεγάλη η Χάρη του, και να σας χαιρόμαστε όλους του Ιωάννηδες και τις Ιωάννες. Και μετά; Προετοιμασία για το Πάσχα! Κιάλλες αργίες, κιάλλες κραιπάλες, κιάλλα κουστουμάκια!