Πέμπτη, Ιανουαρίου 22, 2015

Στον άλλο κόσμο που θα πας


Ξεκαθαρίζω οτι το κείμενο είναι μέρος διηγήματος που γράφω και προφανώς διατηρώ αποκλειστικά όλα τα πνευματικά δικαιώματα, τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρωθεί, οπότε:
"Επιτρέπω τη μερική ή ολική (ανα)δημοσίευση ΕΦΟΣΟΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟ (α) υπάρχει σαφής αναφορά στο πρωτότυπο και (β) αυτή η εντός εισαγωγικών πρόταση ακολουθεί αυτούσια κάθε αναδημοσίευση."



Κάπου το διάβασα, ίσως δεν το μεταφέρω με ακρίβεια, αλλά ισχύει:
Οταν κάποιος μιλάει λίγο και μιλάει γρήγορα, κρύβει πολλά μυστικά.
.
Ανάμεσα στα διάφορα που έκανα στο κυνήγι της περιπετειας (και του χρήματος), έκανα και κάποια ασυνήθιστα... και επικίνδυνα.
Σκοτεινές μάλλον σελίδες στο παρελθόν μου.
Προφανώς δε γράφω ημερολόγιο καταστρώματος αλλά διήγημα, οπότε απολαύστε υπεύθυνα σε γραμμική Β.
.
Μια εποχή με έπιασε λόξα να κάνω κάτι ενδιαφέρον, κάτι ασυνήθιστο, που να έχει όμως και χρήμα.
Κάποιος μου μίλησε για Αφρική. Τί καταπληκτική ιδέα!
.
Εψαξα, ρώτησα, έκανα και μια συνάντηση με τον πρεσβευτή στην Ελλάδα και τελικά το αποφάσισα.
Εχοντας μια εμπειρία αρκετών ετών στο ιντερνετ (όχι μόνο τεχνικά), ήταν μια καλή περίπτωση για μένα. Το ιντερνετ στα σπάργανα, ελάχιστη η διάδοση υπολογιστών. Επαγγελματικό ταξίδι, σε αναζήτηση ευκαιριών σε μια πεινασμένη τότε οικονομία.
.
Κάπως έτσι, βρέθηκα στο Σουδάν.
.
Εν μέσω αιματηρού και πολύνεκρου εμφυλίου.
Πήγα για δουλειά όμως - ούτε για τουρισμό, ούτε για ανθρωπισμό. Αλλες οι προτεραιότητες, συναίσθημα στο μηδέν και οι αισθήσεις στο άπειρο.
Απέφυγα τις περιοχές του εμφυλίου, στα κεντρικά της χώρας, από φόβο κυρίως. Η πρωτεύουσα ήταν "ασφαλής" και άλλωστε εκεί ζούσαν όλοι σχεδόν οι δυτικοί.
Επιπλέον, οι περισσότερες επιχειρήσεις είχαν έδρα στην πρωτεύουσα.
.
Φθινόπωρο στο Χαρτούμ.
.
Δυο εικοσαδόλαρα στους τελωνειακούς κι ένας Χασάν που με περίμενε με αμάξι στο αεροδρόμιο κι έφτασα στο Meridien.
Στο δρόμο δεν είχα την ευκαιρία να δω πολλά.
Την άλλη μέρα...
.
Μια ματιά από το δωμάτιο, για να ξεκινήσει η μέρα.
Σκηνικό ελληνικής τουριστικής κωμόπολης του 1960.
Μπροστά στο ξενοδοχείο μια κόκκινη κορδέλα, για να εμποδίζει τον κόσμο να κοιμάται στο πεζοδρόμιο.
Και ένας περίπου ασφαλτόδρομος, γεμάτος τρύπες και σκόνη.
Αριστερά χωράφι και σκόνη.
Απέναντι οικόπεδο με 4-5 αρχαία ξεφτισμένα τροχόσπιτα, όλα με άφθονη σκόνη, και ένα μεγάλο κοτέτσι. Μόνιμες κατοικίες πολυπληθών (για τα μέτρα μας) οικογενειών. Στο οικόπεδο, ανάμεσα σε αρκετές κότες και δυο κατσίκες, έπαιζαν παιδάκια. Στη σκόνη.
Παραδίπλα δυο σειρές ισόγεια μαγαζάκια με ένα μικρό χωματόδρομο να τα χωρίζει.
.
Αυτά στο Meridien, το δεύτερο καλύτερο ξενοδοχείο της πόλης (με πρώτο το Hilton που όμως δεν αναγνωριζόταν τότε από την αλυσίδα και ήταν και σχετικά μακρυά για τις δουλειές μου).
.
Στο μεγαλοπρεπές lobby του ξενοδοχείου, ένας μουχλιασμένος αέρας βικτωριανής χλιδής. Η οροφή από σχεδόν βιολέ ύφασμα, που έμοιαζε με μετάξι αλλά είχε κι ένα τεράστιο λεκέ, σαν να είχε βραχεί.
Προχώρησα, καπνίζοντας το πρώτο τσιγάρο, στον πολύ φροντισμένο χώρο του πρωινού.
Πλούσιος μπουφές, αλλά με είχαν προειδοποιήσει, αν όχι τρομοκρατήσει, να τρώω μόνο καλά μαγειρεμένα και συσκευασμένα. Φρούτα που ξεφλουδίζω εγώ, νερό αποκλειστικά εμφιαλωμένο και μακριά από γάλα και γιαούρτι.
Κυκλοφορούσε ελονοσία και διάφορα άλλα. Τα αυτοκόλλητα σιτρονέλας και τα αντικουνουπικά σπρέι τα είχα μόνιμα στο τσαντάκι μέσης. Επαιρνα και προληπτικά φάρμακα (ναι, τόσος φόβος) - μικρή δόση αντιβίωσης και κάτι για τυχόν διάρροιες.
.
Δεν μπορούσα να ρισκάρω χρόνο με ασθένειες ή οτιδήποτε. Είχα αυστηρά πέντε μέρες κι έπρεπε να κάνω πολλά.
.
Κυκλοφορούσα άλλοτε με ταξί κι άλλοτε με τον ντόπιο επιχειρηματία που είχα βρει σαν επαφή και μερικές φορές με τον πρέσβη ή άλλους Ελληνες της εκεί κοινότητας.

[λείπει κείμενο]


Η πόλη είχε επίσης...
- λίγο από προάστεια Σόφιας (Βουλγαρία) του 1995 - εγκατάλειψη παντού.
- λίγο από Μόσχα του 1980 - "ασφάλεια" παντού (στρατιωτικοί σε κομβικά σημεία φρόντιζαν γι' αυτό).
Και σκόνη, κίτρινη σκόνη της ερήμου, παντού σκόνη.
Πολλή σκόνη.
.
Σκόνη που σκέπαζε τα πάντα.
Τα μαγαζιά.
Τις θρησκείες.
Τα συμφέροντα.
Τα πετρέλαια του βορρά.
Τα διαμάντια του νότου.
Τον υπολογισμένο εμφύλιο.
Και τα πρόσωπα.
Κυρίως τα πρόσωπα.
.
Οι Ελληνες πια λίγοι, ελάχιστοι - γνώρισα τους μισούς.

[συνεχίζεται]