Λας Αμέρικα ή αλλιώς ζήλεια
Καμμιά σχέση με την ταινία του Ελία Καζάν, παρότι μπορεί να βρείτε κάποιες σχέσεις εσείς. Το Λας Βέγκας δεν είναι ακριβώς Αμερική, δεν ανήκει ακριβώς στην Αμερική, είναι όμως η πόλη του Φωτός. Δεν χρειάζεται την νοητή λάμψη του Παρισιού, έχει την απίστευτη λάμψη του νέον - είναι η μόνη σαφώς ορατή πόλη από το διάστημα άλλωστε.
Το περί ζήλειας σημαίνει οτι ενώ πίστευα οτι δεν μπορώ να ζηλέψω, τελικά κάποιες στιγμές υποκύπτω - αυτό το ποστ προέκυψε επειδή ζήλεψα τα ταξιδιωτικά της Μιραντολίνας (κυρία μου, έχουμε κι εμείς ταξιδέψει - σαν ταξιδευτές και ουχί σαν τουρίστες). Επειδή το συνέδεσε με Ξυδάκη, για το παρόν μικρό απόσπασμα μνήμης προτείνω το άσμα που παραθέτω στο τέλος του ποστακίου.
Πριν καμμιά δεκαριά χρόνια, αποφάσισα να πάω, μόνος, να βρω ένα παληό μου φίλο που πίστεψε για λίγο οτι μπορεί να στεριώσει εκεί. Τρελλαμένος κι αυτός, κυνηγούσε τη ζωή και το κάνει ακόμα, σήμερα στα Κλειδιά, Κη Γουεστ, παρέα με τη μουσική και τη σύζυγο (ελληνίδα αυτή τη φορά, ήρθε, παντρεύτηκε και την πήρε μαζί του). Είχε κάποτε "οικογένεια" αλλά λίγο το εφήμερο της Αμερικής, λίγο που δεν κατάφερε να καταπιεί το σπίτι-γραφείο, έμεινε να βλέπει τα δυο του παιδιά (από τον πρώτο γάμο) στις διακοπές. Κάτι σαν "υπεύθυνος μπαρ" (οι ειδικοί στις ορολογίες ας με διαφωτίσουν) στο Excalibur - τότε το μεγαλύτερο ξενοδοχείο του κόσμου με κάπου 4500 δωμάτια.
Το Excalibur στην πράξη ήταν ένα τεράστιο καζίνο βγαλμένο από κάποιο παραμύθι - έμοιαζε με τον πύργο της Ματζίκα Ντε Σπελ, στο πιο μεγαλοπρεπές του ή, για τους πιο ρεαλιστές, με το κάστρο του Αλκαζάρ στην Ισπανία (εδώ και εδώ).
Αγαπητέ αναγνώστη, υπόσχομαι οτι αν καταφέρω να βρω τις δικές μου φωτό τόσο από το κάστρο του Αλκαζάρ όσο και από το κάστρο του τζόγου, θα τις μοιραστώ.
Ολο το ταξίδι αυτό ήταν σαν παραμύθι για μένα - πέρασμα του Ατλαντικού, δεν είναι λίγο! Μετά είδα ΤΗΝ πόλη και επαναδιατύπωσα τη σημασία του "λίγο". Εντάξει, χάζεψα ένα δίωρο στο αεροδρόμιο JFK, παρέα με μια ελληνίδα που περίμενε κι αυτή συνδετική πτήση, είδα και λίγο από Νέα Υόρκη, αλλά... καμμία σχέση.
Εχουμε συνηθίσει να λέμε διάφορα για το περιτύλιγμα, για τη λάμψη κλπ. Ομως εδώ η λάμψη είναι η ουσία, η πόλη ζει με, για και από τη λάμψη. Εχει πάψει να είναι επιφάνεια - εδώ η λάμψη είναι η ουσία.
Αχ, βιαστικέ αναγνώστη, θα σου πώ και πώς περνούν πίσω από τα φώτα και πόσο πάει η ζωή και τι σημαίνουν όλα αυτά, αλλά πρέπει πρώτα να καταλάβεις οτι εδώ η λάμψη είναι η ζωή.
Σκεφθείτε το Λουτράκι στις χρυσές του μέρες, προ καζίνο εποχή, πολλαπλασιάστε επί εκατό τα μεγέθη, επί χίλια τα φώτα και επί δέκα την έκταση, για να πάρετε μια ιδέα. Οι ταινίες δε δείχνουν παρά μια μικρή αποσπασματική εικόνα των μεγεθών - τίποτα δεν είναι μικρό εκεί, παρά μόνο ο χρόνος. Δεν σας είπα οτι δεν υπάρχουν ρολόγια ε; Πουθενά δε βρίσκεις ένα ρολόι, παρά μόνο σε μερικά ξεχασμένα χέρια άλλης εποχής. Εκεί ο χρόνος δεν έχει σημασία, όλα λειτουργούν συνεχώς και, είτε έξω (στο κέντρο) είτε μέσα (σε διασκεδαστήριο πάσης φύσεως), δεν έχει καμμία διαφορά αν είναι νύχτα ή μέρα. Την επονομαζόμενη νύχτα, οι προβολείς ανταγωνίζονται επάξια τον ήλιο.
Το Λας Βέγκας είναι ένα τεράστιο τζουκ μποξ του '70.
Με τα φωτάκια του, με τους ήχους του, με το χορό του και με τα αμέτρητα δίφραγκα που το κάνουν να παίζει χωρίς σταματημό.
Το Λας Βέγκας είναι ένα τεράστιο παιχνίδι.
Αρκεί να έχεις λεφτά, αρκεί να το δεις σαν παιχνίδι. Αν δεν προσαρμοστείς, ανήκεις στο -ελάχιστο- περιθώριο που διάλεξε λάθος πόλη ή που βρέθηκε σε αυτήν για λάθος λόγους. Δεν χρειάζεσαι πολλά - μπορείς με ελάχιστο κόστος να περάσεις ζωή και κότα, αρκεί να ξέρεις τα κατατόπια.
Είσοδος στο ακριβότερο μπουφέ της πόλης (Paradise Restaurant, δε θυμάμαι σε ποιο καζίνο), που το μενού του περιείχε μέχρι και αστακό ψητό. Η ευγένεια στην κορυφή, τα πάντα στη θέση τους, το φαγητό χωρίς περιορισμούς σε χρόνο, είδος ή ποσότητα, το αλκοόλ επίσης (εντάξει δεν είχαν και την τρομερή κάβα στο μπουφέ, ενώ από καφέ μόνο βραστό αλλά μην είμαστε και άπληστοι). Οι σερβιτόροι εκπαιδευμένοι στην εντέλεια (όπως μου εξήγησε και ο -σχετικός με το επάγγελμα- φίλος) και έτοιμοι να ικανοποιήσουν κάθε επιθυμία σου.
Υποθέτω οτι κάπως έτσι ζούσαν οι βασιλιάδες!
Α, ναι, το κόστος... είσοδος 15 δολάρια το άτομο - τότε.
Σας φάνηκε ακριβό; Κανένα πρόβλημα! Υπάρχουν πολλά μπουφέ στην κατηγορία των 2-5 δολλαρίων το άτομο, με περιορισμένη ποικιλία στο φαγητό (πχ ελάχιστα ψαρικά, όχι σαμπάνια κλπ). Βλέπω οτι ο Excalibur σήμερα χρεώνει 12-14 δολάρια το άτομο (lunch/dinner) - ακρίβηναν κι αυτά!
Ποτέ δεν υπήρξα αδύνατος αλλά εκεί πήρα 3 κιλά σε 18 μέρες - μόνο τρεις φορές έφαγα εκτός ξενοδοχείων, τη μία από ανάγκη (δεν προλαβαίναμε, πήραμε μπιγκ μακ από ντραιβ θρου) και τις δύο από περιέργεια (κινέζικο και πολυνησιακό εστιατόριο).
Το Λας Βέγκας ζεί στο ρυθμό του τζόγου.
Ολα τα υπόλοιπα εξαρτώνται και συνδέονται άμεσα με αυτό το γεγονός. Ολα.
Τα εισητήρια μετάβασης προς την πόλη είναι σαφώς φθηνότερα από τα εισητήρια επιστροφής (τα καζίνο χρηματοδοτούν τη μετάβαση στην πόλη). Το πάρκιν είναι δωρεάν, αρκεί να αποδείξεις οτι πέρασες από το καζίνο (με εισητήρια που ακυρώνεις μέσα στο καζίνο, ασχέτως αν έπαιξες). Η διαμονή είναι πάμφθηνη - στο Excalibur για 2 τουλάχιστον νύχτες το κόστος ήταν κάπου 25-30 δολάρια τη νύχτα (και φυσικά υπάρχουν τόσο ειδικές προσφορές όσο και πακέτα).
Υπάρχουν σίγουρα πολλά άλλα που ξεχνάω, αλλά είναι γεγονός οτι μπορεί κάποιος να ζήσει εκεί για αξιόλογο διάστημα με ελάχιστα (συγκριτικά) χρήματα.
Εμεινα μαζί με το φίλο μου, στο σπίτι που νοικιάζανε, ένα μεγάλο ψιλοερείπιο στα προάστια της πόλης, όπου το γκαράζ είχε γίνει χώρος για πρόβες (ο αδελφός του έπαιζε ντραμς, άλλοι τρεις συνιστούσαν το συγκρότημα και ο φίλος μου έκανε το μάνατζερ, παράλληλα με τη δουλειά του). Στο ίδιο σπίτι, εκτός από τους μουσικούς, έμεναν κατά καιρούς διάφορες γκόμενες (συγγνώμη κυρίες μου, αλλά αυτή είναι η σωστή έκφραση), συνήθως τρελαμένες με το γεγονός οτι τα είχαν, έστω παροδικά, με κάποιον μουσικό. Δεν ξέρω πού ακριβώς ζει ο έρωτας στο Λας Βέγκας, σας βεβαιώ όμως οτι το σεξ είναι παντού, εύκολο, γρήγορο, φθηνό και αμοιβαία αποδεκτό. Για να το πώ πιο παραστατικά, μια μέρα ξύπνησα με μία δίπλα μου... αγνοώ το πώς ακριβώς βρέθηκε εκεί, το παρελθόν της αλλά και το μέλλον της - ίσως φταίει το αλκοόλ, ίσως το οτι δοκίμασα λίγο γρασίδι να μου φύγει η περιέργεια.
Πάντως το σημείο που ήταν το σπίτι, στα προάστια, έμοιαζε αρκετά με την εξοχή των μικροαστών του 80 στην Ελλάδα - χαμηλά σπίτια χωρίς ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, ένα οικόπεδο 500 μέτρα περίπου το καθένα, με το κηπάκι του κλπ. Μάλιστα περνούσε τακτικά κι ένας παγωτατζής - ο κλασσικός τύπος με το φορτηγάκι που πουλούσε παγωτά! Μια ξεχασμένη φιγούρα άλλης δεκαετίας υποθέτω. Δε ρώτησα βέβαια για τον παγωτατζή - η λέξη "παράξενο" έπαψε να έχει νόημα μετά την πρώτη βόλτα μου στο κέντρο και στα κλασσικά καζίνο.
Προχειρα θυμάμαι τα HorseShoe (για τους παληούς και τους ντόπιους), Flamingo Hilton, Mirage, Caesar's Palace και, εκείνη την εποχή έκανε εγκαίνια το Metro/MGM (υποθέτω της Metro Goldwin Mayer). Πήγαμε και στα εγκαίνια... παρότι δεν πήγα στα εγκαίνια του The Mall, από τις περιγραφές που διάβασα ήταν ένα μικρό δείγμα του πανικού που γινόταν εκεί τις πρώτες μέρες. Οχι τυχαία, αφού είχαν διάφορες προσφορές για να προσελκύσουν κόσμο. Εννοείται οτι πέρασα από όλα τα καζίνο της θρυλικής διασταύρωσης του κέντρου, που πια δεν θεωρείται διασταύρωση αφού το "κέντρο" επεκτείνεται (δείτε μερικές φωτο εδώ και εδώ). Εννοείται επίσης οτι έπαιξα (αυτό έλειπε - once in a lifetime είναι αυτά!). Ελάχιστα στους κουλοχέρηδες (αφού είναι δεδομένο οτι θα χάσεις) και στη ρουλέτα αλλά πολύ (πάρα πολύ) εικοσιμία-blackjack (όντας ριψοκίνδυνος γενικώς, δεν μπορούσα να μην τζογάρω τα όσα εξοικονόμησα από φαγητό και διαμονή).
Σημειώστε οτι, κυκλοφορούν και γιαπωνέζοι (κυρίως) με χαρτοφύλακες... γι' αυτούς υπάρχουν ειδικοί χώροι, συνήθως σε ημιόροφο ή όροφο, για να μην συγχρωτίζονται με την πλέμπα. Εννοώ γιαπωνέζοι που πετούν για ένα Σαββατοκύριακο μόνο για τζόγο και οι χαρτοφύλακες περιέχουν χαρτονομίσματα.
Φώτα, αυλαία, διάλειμμα.
Ας εγκαταλείψω προς το παρόν, με την υπόσχεση οτι θα επανέλθω - όσο γράφω, τόσο θυμάμαι πράγματα :)
Αν ήμουν πλούσιος...
Μεσάνυχτα στη γειτονιά,
η φτώχια, η γρίπη, η παγωνιά
κι ο πολιτσμάνος στη γωνιά
μες στο χιονιά.
Το υπόγειο έμπασε νερά,
περνάει το τρένο και σφυρά
και κλαίν' συνέχεια τα μωρά
στη γειτονιά.
Και δεν μπορώ να κοιμηθώ,
να ονειρευτώ...
Πως είμαι πλούσιος,
πως είμαι πλούσιος,
πως ειμ' αφέντης, βασιλιάς, ταξιδευτής...
Οσα κι εσύ κι εσύ κι εσύ θα ονειρευτείς,
όταν θα σβήσουνε τα φώτα της γιορτής.
Αν ήμουν πλούσιος,
αν ήμουν πλούσιος,
καραβοκύρης, βασιλιάς, ταξιδευτής...
Οσα κι εσύ κι εσύ κι εσύ θα ονειρευτείς,
όταν θα σβήσουνε τα φώτα της γιορτής.
Ξημέρωμα στη γειτονιά,
τρέχει ο παπάς στη λειτουργιά,
το καλυμμαύχι του στ' αυτιά
μες το βοριά.
Κι ο γείτονας στ' αντικρυνό,
τη σούστα ζεύει στο στενό
και βλαστημάει τον παραγιό
τον ορφανό.
Και δεν μπορώ να κοιμηθώ,
να ονειρευτώ...
Πως είμαι πλούσιος,
πως είμαι πλούσιος,
πως ειμ' αφέντης, βασιλιάς, ταξιδευτής...
Οσα κι εσύ κι εσύ κι εσύ θα ονειρευτείς,
όταν θα σβήσουνε τα φώτα της γιορτής.
Αν ήμουν πλούσιος,
αν ήμουν πλούσιος,
καραβοκύρης, βασιλιάς, ταξιδευτής...
Οσα κι εσύ κι εσύ κι εσύ θα ονειρευτείς,
όταν θα σβήσουνε τα φώτα της γιορτής.
(Σώτια Τσώτου, Δώρος Γεωργιάδης)
Το περί ζήλειας σημαίνει οτι ενώ πίστευα οτι δεν μπορώ να ζηλέψω, τελικά κάποιες στιγμές υποκύπτω - αυτό το ποστ προέκυψε επειδή ζήλεψα τα ταξιδιωτικά της Μιραντολίνας (κυρία μου, έχουμε κι εμείς ταξιδέψει - σαν ταξιδευτές και ουχί σαν τουρίστες). Επειδή το συνέδεσε με Ξυδάκη, για το παρόν μικρό απόσπασμα μνήμης προτείνω το άσμα που παραθέτω στο τέλος του ποστακίου.
Πριν καμμιά δεκαριά χρόνια, αποφάσισα να πάω, μόνος, να βρω ένα παληό μου φίλο που πίστεψε για λίγο οτι μπορεί να στεριώσει εκεί. Τρελλαμένος κι αυτός, κυνηγούσε τη ζωή και το κάνει ακόμα, σήμερα στα Κλειδιά, Κη Γουεστ, παρέα με τη μουσική και τη σύζυγο (ελληνίδα αυτή τη φορά, ήρθε, παντρεύτηκε και την πήρε μαζί του). Είχε κάποτε "οικογένεια" αλλά λίγο το εφήμερο της Αμερικής, λίγο που δεν κατάφερε να καταπιεί το σπίτι-γραφείο, έμεινε να βλέπει τα δυο του παιδιά (από τον πρώτο γάμο) στις διακοπές. Κάτι σαν "υπεύθυνος μπαρ" (οι ειδικοί στις ορολογίες ας με διαφωτίσουν) στο Excalibur - τότε το μεγαλύτερο ξενοδοχείο του κόσμου με κάπου 4500 δωμάτια.
Το Excalibur στην πράξη ήταν ένα τεράστιο καζίνο βγαλμένο από κάποιο παραμύθι - έμοιαζε με τον πύργο της Ματζίκα Ντε Σπελ, στο πιο μεγαλοπρεπές του ή, για τους πιο ρεαλιστές, με το κάστρο του Αλκαζάρ στην Ισπανία (εδώ και εδώ).
Αγαπητέ αναγνώστη, υπόσχομαι οτι αν καταφέρω να βρω τις δικές μου φωτό τόσο από το κάστρο του Αλκαζάρ όσο και από το κάστρο του τζόγου, θα τις μοιραστώ.
Ολο το ταξίδι αυτό ήταν σαν παραμύθι για μένα - πέρασμα του Ατλαντικού, δεν είναι λίγο! Μετά είδα ΤΗΝ πόλη και επαναδιατύπωσα τη σημασία του "λίγο". Εντάξει, χάζεψα ένα δίωρο στο αεροδρόμιο JFK, παρέα με μια ελληνίδα που περίμενε κι αυτή συνδετική πτήση, είδα και λίγο από Νέα Υόρκη, αλλά... καμμία σχέση.
Εχουμε συνηθίσει να λέμε διάφορα για το περιτύλιγμα, για τη λάμψη κλπ. Ομως εδώ η λάμψη είναι η ουσία, η πόλη ζει με, για και από τη λάμψη. Εχει πάψει να είναι επιφάνεια - εδώ η λάμψη είναι η ουσία.
Αχ, βιαστικέ αναγνώστη, θα σου πώ και πώς περνούν πίσω από τα φώτα και πόσο πάει η ζωή και τι σημαίνουν όλα αυτά, αλλά πρέπει πρώτα να καταλάβεις οτι εδώ η λάμψη είναι η ζωή.
Σκεφθείτε το Λουτράκι στις χρυσές του μέρες, προ καζίνο εποχή, πολλαπλασιάστε επί εκατό τα μεγέθη, επί χίλια τα φώτα και επί δέκα την έκταση, για να πάρετε μια ιδέα. Οι ταινίες δε δείχνουν παρά μια μικρή αποσπασματική εικόνα των μεγεθών - τίποτα δεν είναι μικρό εκεί, παρά μόνο ο χρόνος. Δεν σας είπα οτι δεν υπάρχουν ρολόγια ε; Πουθενά δε βρίσκεις ένα ρολόι, παρά μόνο σε μερικά ξεχασμένα χέρια άλλης εποχής. Εκεί ο χρόνος δεν έχει σημασία, όλα λειτουργούν συνεχώς και, είτε έξω (στο κέντρο) είτε μέσα (σε διασκεδαστήριο πάσης φύσεως), δεν έχει καμμία διαφορά αν είναι νύχτα ή μέρα. Την επονομαζόμενη νύχτα, οι προβολείς ανταγωνίζονται επάξια τον ήλιο.
Το Λας Βέγκας είναι ένα τεράστιο τζουκ μποξ του '70.
Με τα φωτάκια του, με τους ήχους του, με το χορό του και με τα αμέτρητα δίφραγκα που το κάνουν να παίζει χωρίς σταματημό.
Το Λας Βέγκας είναι ένα τεράστιο παιχνίδι.
Αρκεί να έχεις λεφτά, αρκεί να το δεις σαν παιχνίδι. Αν δεν προσαρμοστείς, ανήκεις στο -ελάχιστο- περιθώριο που διάλεξε λάθος πόλη ή που βρέθηκε σε αυτήν για λάθος λόγους. Δεν χρειάζεσαι πολλά - μπορείς με ελάχιστο κόστος να περάσεις ζωή και κότα, αρκεί να ξέρεις τα κατατόπια.
Είσοδος στο ακριβότερο μπουφέ της πόλης (Paradise Restaurant, δε θυμάμαι σε ποιο καζίνο), που το μενού του περιείχε μέχρι και αστακό ψητό. Η ευγένεια στην κορυφή, τα πάντα στη θέση τους, το φαγητό χωρίς περιορισμούς σε χρόνο, είδος ή ποσότητα, το αλκοόλ επίσης (εντάξει δεν είχαν και την τρομερή κάβα στο μπουφέ, ενώ από καφέ μόνο βραστό αλλά μην είμαστε και άπληστοι). Οι σερβιτόροι εκπαιδευμένοι στην εντέλεια (όπως μου εξήγησε και ο -σχετικός με το επάγγελμα- φίλος) και έτοιμοι να ικανοποιήσουν κάθε επιθυμία σου.
Υποθέτω οτι κάπως έτσι ζούσαν οι βασιλιάδες!
Α, ναι, το κόστος... είσοδος 15 δολάρια το άτομο - τότε.
Σας φάνηκε ακριβό; Κανένα πρόβλημα! Υπάρχουν πολλά μπουφέ στην κατηγορία των 2-5 δολλαρίων το άτομο, με περιορισμένη ποικιλία στο φαγητό (πχ ελάχιστα ψαρικά, όχι σαμπάνια κλπ). Βλέπω οτι ο Excalibur σήμερα χρεώνει 12-14 δολάρια το άτομο (lunch/dinner) - ακρίβηναν κι αυτά!
Ποτέ δεν υπήρξα αδύνατος αλλά εκεί πήρα 3 κιλά σε 18 μέρες - μόνο τρεις φορές έφαγα εκτός ξενοδοχείων, τη μία από ανάγκη (δεν προλαβαίναμε, πήραμε μπιγκ μακ από ντραιβ θρου) και τις δύο από περιέργεια (κινέζικο και πολυνησιακό εστιατόριο).
Το Λας Βέγκας ζεί στο ρυθμό του τζόγου.
Ολα τα υπόλοιπα εξαρτώνται και συνδέονται άμεσα με αυτό το γεγονός. Ολα.
Τα εισητήρια μετάβασης προς την πόλη είναι σαφώς φθηνότερα από τα εισητήρια επιστροφής (τα καζίνο χρηματοδοτούν τη μετάβαση στην πόλη). Το πάρκιν είναι δωρεάν, αρκεί να αποδείξεις οτι πέρασες από το καζίνο (με εισητήρια που ακυρώνεις μέσα στο καζίνο, ασχέτως αν έπαιξες). Η διαμονή είναι πάμφθηνη - στο Excalibur για 2 τουλάχιστον νύχτες το κόστος ήταν κάπου 25-30 δολάρια τη νύχτα (και φυσικά υπάρχουν τόσο ειδικές προσφορές όσο και πακέτα).
Υπάρχουν σίγουρα πολλά άλλα που ξεχνάω, αλλά είναι γεγονός οτι μπορεί κάποιος να ζήσει εκεί για αξιόλογο διάστημα με ελάχιστα (συγκριτικά) χρήματα.
Εμεινα μαζί με το φίλο μου, στο σπίτι που νοικιάζανε, ένα μεγάλο ψιλοερείπιο στα προάστια της πόλης, όπου το γκαράζ είχε γίνει χώρος για πρόβες (ο αδελφός του έπαιζε ντραμς, άλλοι τρεις συνιστούσαν το συγκρότημα και ο φίλος μου έκανε το μάνατζερ, παράλληλα με τη δουλειά του). Στο ίδιο σπίτι, εκτός από τους μουσικούς, έμεναν κατά καιρούς διάφορες γκόμενες (συγγνώμη κυρίες μου, αλλά αυτή είναι η σωστή έκφραση), συνήθως τρελαμένες με το γεγονός οτι τα είχαν, έστω παροδικά, με κάποιον μουσικό. Δεν ξέρω πού ακριβώς ζει ο έρωτας στο Λας Βέγκας, σας βεβαιώ όμως οτι το σεξ είναι παντού, εύκολο, γρήγορο, φθηνό και αμοιβαία αποδεκτό. Για να το πώ πιο παραστατικά, μια μέρα ξύπνησα με μία δίπλα μου... αγνοώ το πώς ακριβώς βρέθηκε εκεί, το παρελθόν της αλλά και το μέλλον της - ίσως φταίει το αλκοόλ, ίσως το οτι δοκίμασα λίγο γρασίδι να μου φύγει η περιέργεια.
Πάντως το σημείο που ήταν το σπίτι, στα προάστια, έμοιαζε αρκετά με την εξοχή των μικροαστών του 80 στην Ελλάδα - χαμηλά σπίτια χωρίς ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, ένα οικόπεδο 500 μέτρα περίπου το καθένα, με το κηπάκι του κλπ. Μάλιστα περνούσε τακτικά κι ένας παγωτατζής - ο κλασσικός τύπος με το φορτηγάκι που πουλούσε παγωτά! Μια ξεχασμένη φιγούρα άλλης δεκαετίας υποθέτω. Δε ρώτησα βέβαια για τον παγωτατζή - η λέξη "παράξενο" έπαψε να έχει νόημα μετά την πρώτη βόλτα μου στο κέντρο και στα κλασσικά καζίνο.
Προχειρα θυμάμαι τα HorseShoe (για τους παληούς και τους ντόπιους), Flamingo Hilton, Mirage, Caesar's Palace και, εκείνη την εποχή έκανε εγκαίνια το Metro/MGM (υποθέτω της Metro Goldwin Mayer). Πήγαμε και στα εγκαίνια... παρότι δεν πήγα στα εγκαίνια του The Mall, από τις περιγραφές που διάβασα ήταν ένα μικρό δείγμα του πανικού που γινόταν εκεί τις πρώτες μέρες. Οχι τυχαία, αφού είχαν διάφορες προσφορές για να προσελκύσουν κόσμο. Εννοείται οτι πέρασα από όλα τα καζίνο της θρυλικής διασταύρωσης του κέντρου, που πια δεν θεωρείται διασταύρωση αφού το "κέντρο" επεκτείνεται (δείτε μερικές φωτο εδώ και εδώ). Εννοείται επίσης οτι έπαιξα (αυτό έλειπε - once in a lifetime είναι αυτά!). Ελάχιστα στους κουλοχέρηδες (αφού είναι δεδομένο οτι θα χάσεις) και στη ρουλέτα αλλά πολύ (πάρα πολύ) εικοσιμία-blackjack (όντας ριψοκίνδυνος γενικώς, δεν μπορούσα να μην τζογάρω τα όσα εξοικονόμησα από φαγητό και διαμονή).
Σημειώστε οτι, κυκλοφορούν και γιαπωνέζοι (κυρίως) με χαρτοφύλακες... γι' αυτούς υπάρχουν ειδικοί χώροι, συνήθως σε ημιόροφο ή όροφο, για να μην συγχρωτίζονται με την πλέμπα. Εννοώ γιαπωνέζοι που πετούν για ένα Σαββατοκύριακο μόνο για τζόγο και οι χαρτοφύλακες περιέχουν χαρτονομίσματα.
Φώτα, αυλαία, διάλειμμα.
Ας εγκαταλείψω προς το παρόν, με την υπόσχεση οτι θα επανέλθω - όσο γράφω, τόσο θυμάμαι πράγματα :)
Αν ήμουν πλούσιος...
Μεσάνυχτα στη γειτονιά,
η φτώχια, η γρίπη, η παγωνιά
κι ο πολιτσμάνος στη γωνιά
μες στο χιονιά.
Το υπόγειο έμπασε νερά,
περνάει το τρένο και σφυρά
και κλαίν' συνέχεια τα μωρά
στη γειτονιά.
Και δεν μπορώ να κοιμηθώ,
να ονειρευτώ...
Πως είμαι πλούσιος,
πως είμαι πλούσιος,
πως ειμ' αφέντης, βασιλιάς, ταξιδευτής...
Οσα κι εσύ κι εσύ κι εσύ θα ονειρευτείς,
όταν θα σβήσουνε τα φώτα της γιορτής.
Αν ήμουν πλούσιος,
αν ήμουν πλούσιος,
καραβοκύρης, βασιλιάς, ταξιδευτής...
Οσα κι εσύ κι εσύ κι εσύ θα ονειρευτείς,
όταν θα σβήσουνε τα φώτα της γιορτής.
Ξημέρωμα στη γειτονιά,
τρέχει ο παπάς στη λειτουργιά,
το καλυμμαύχι του στ' αυτιά
μες το βοριά.
Κι ο γείτονας στ' αντικρυνό,
τη σούστα ζεύει στο στενό
και βλαστημάει τον παραγιό
τον ορφανό.
Και δεν μπορώ να κοιμηθώ,
να ονειρευτώ...
Πως είμαι πλούσιος,
πως είμαι πλούσιος,
πως ειμ' αφέντης, βασιλιάς, ταξιδευτής...
Οσα κι εσύ κι εσύ κι εσύ θα ονειρευτείς,
όταν θα σβήσουνε τα φώτα της γιορτής.
Αν ήμουν πλούσιος,
αν ήμουν πλούσιος,
καραβοκύρης, βασιλιάς, ταξιδευτής...
Οσα κι εσύ κι εσύ κι εσύ θα ονειρευτείς,
όταν θα σβήσουνε τα φώτα της γιορτής.
(Σώτια Τσώτου, Δώρος Γεωργιάδης)
ΥΠΟΓΡΑΦΗ: alombar42 ΣΤΙΣ 19:48
6 Comments:
Δεν είναι ζήλεια αυτό -- είναι δημιουργικό τσίγκλισμα! Και πάρα πολύ χαίρομαι!
Ευχαριστούμε Αλόβαρε (το ντάιμ το ριξα και το τζουκ μποξ παίζει Βίβα Λας Βέγκας)
Οι ίδιοι οι αμερικάνοι δήλωναν οτι το Λας Βέγκας δεν είναι Αμερική - δεν το λέω μόνο εγώ!
Οσο για ποτό... η κλασσική διασκέδαση το βράδυ της Παρασκευής για τουν "ντόπιους" (δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, απλά εννοώ όσους εργάζονται εκεί), ήταν "lets get shit", που βγαίνει από το shitfaced, ήτοι τύφλα. Πήγαιναν σε κάποιο μπαρ, έπιναν ένα μπουκάλι σε δυο ώρες και γυρνάγανε τέζα.
Ολοι έπιναν - δεν γνώρισα ούτε έναν να μην πίνει.
Θα επανέλθω (και) με γαργαλιστικές λεπτομέρειες στο περί διασκέδασης :)
Καπου άκουσα καιεγω με το καλό αυτί μου πως είναι μια πόλη λουσμένη στο φως όπως έιπες που ακουμπά απλά πάνω στη γη αλλά δεν ανήκει εκεί , δεν ταιριάζει με τίποτα τριγύρω , λες και είναι μια πόρτα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο που ανοίγεις και σε τρομάζει το εκτυφλωτικό φως...δεν ξέρω όμως θα μου το πιστοποιήσεις εσύ , μυρίζει η σαπίλα της? τι άρωμα αναδύεται απο τα σπλάχνα της?
Η αλήθεια είναι οτι υπάρχει σαπίλα όπως σε οποιοδήποτε άλλο σημείο. Εκεί υπάρχει σκληρός ανταγωνισμός και στη σαπίλα. Αλλο πράγμα να έχεις ένα καζίνο σε ένα νησί κι άλλο, εντελώς άλλο, ένα καζίνο στην πόλη των καζίνο.
mmmm καταλαβα , δεν ξέρω αν θα ήθελα να την επισκεφτώ ποτέ , ίσως για να παντρευτώ μόνο με παπά τον Elvis κανένα τελειωμένο τύπο βγαλμένο απο ταινία του Ταραντίνο...
Σκορπίνα, μη γελιέσαι - με τέτοιο προορισμό, το ταξίδι δεν είναι ούτε καν ο πρόλογος. Ακόμα και χωρίς ποτό και τζόγο, το Λας Βέγκας είναι από τις πόλεις-σταθμούς για όλη τη μουσική κουλτούρα της Αμερικής. Ολοι πέρασαν και περνούν από εκεί. Οσο για μικρά συγκροτήματα (που κάποτε γίνονται Nirvana), έχει πολλά - ίσως εκατοντάδες.
Εσθήρ, οι γάμοι του Σαββατοκύριακου είναι σίγουρα πιο συχνοί και πιο συνηθισμένοι από το Χολυγουντ. Σήμερα μάλιστα, νομίζω οτι κάθε σύγχρονο καζίνο έχει και το εκκλησάκι του, ακριβώς για "χλιδάτους" γάμους.
Κισμαηχελ, δεν ήξερα για την ταινία, παρότι φρόντισα να διαβάσω για τη δημιουργία και την ιστορία του Βέγκας (μόλις επέστρεψα, αυτό έκανα). Θα την ψάξω την ταινία πάντως - ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου
<< ΠΙΣΩ