Λας Αμέρικα - μια μέρα στο καζίνο

Ο φίλος έχει βάρδια στις 10 το βράδυ, είμαστε εκεί λίγο πριν, για την παράδοση από τον προηγούμενο (όλα είναι 24/7 είπαμε και οι υπεύθυνοι δεν εξαιρούνται). Αποφασίζει να κάτσει στο μπαρ, βοηθώντας τον μπάρμαν, κυρίως όμως για να με... προσέχει. Στην αρχή του έκανα λίγο παρέα, αλλά μετά είπα να παίξω σε όσο περισσότερα παιχνίδια μπορούσα.
Οι σερβιτόρες ευγενέστατες και ελαφρώς γαργαλιστικές (το Rio, άλλο καζίνο, ήταν σαφώς πιο προχωρημένο σε αυτόν τον τομέα).

Οι άνδρες αναγνώστες να κάνουν υπομονή, η νύχτα στο Λας Βέγκας διαρκεί 24 ώρες και θα υπάρξει κι άλλη συνέχεια.

Το ισόγειο, στο οποίο παρέμεινα, υπολογίζω οτι είχε σχεδόν χίλιους κουλοχέρηδες - μια έκταση ένα στρέμα και βάλε, μόνο με κουλοχέρηδες, πόσους χωράει; Η μουσική φυσικά δεν ακουγόταν σε αυτή την περιοχή - ο ήχος από τα μηχανάκια και τον κόσμο έγραφε πολλά ντεσιμπέλ.

Εφυγα γρήγορα από εκεί, για να πάω στα τραπέζια της αγαπημένης μου ντάμας σπαθί, σε εικοσιμία εκτελέσεις. Πρόλαβα πάντως να πάρω ένα ποτό, ένα φρέσκο πακέτο τσιγάρα, μια σοκολάτα και δυο πακετάκια σπίρτα - όλα παραγγελιά στην ίδια νοστιμούλα :)
Ολα δωρεάν φυσικά - ό,τι καταναλώνεις την ώρα που παίζεις είναι δωρεάν και στο φέρνουν για να μη χρειαστεί να αφήσεις τη θέση σου. Πολλοί είναι προληπτικοί σε σχέση με τη θέση που επιλέγουν για να παίξουν και το παιχνίδι τους σχετίζεται με την εκάστοτε θέση τους.

Κάθομαι λοιπόν στο τραπέζι 2-20 (ελάχιστο-μέγιστο ποντάρισμα), με άλλους δυο ήδη εκεί (χωρούσε έξι).
Εδώ τα πράγματα θέλουν λίγο προσοχή. Υπάρχουν ορισμένοι γραπτοί και άγραφοι κανόνες, οι οποίοι εφαρμόζονται αυστηρότατα. Απαγορεύεται να πλησιάσεις τις μάρκες από τη στιγμή που θα τις ποντάρεις στο τραπέζι, εκτός αν το παιχνίδι το επιτρέπει (πχ σπλιτ). Απαγορεύεται οποιαδήποτε κίνηση ή ομιλία που θα μπορούσε να εκληφθεί σαν παρενόχληση ή προσπάθεια δελεασμού του γκρουπιέρη (πώς λένε τη "μάνα" στην εικοσιμία;). Πέραν του τραπεζιού, κάνε ό,τι θέλεις στα πλαίσια μια στοιχειώδους κοσμιότητας (θα έρθω και σε αυτό) αλλά πάνω στο τραπέζι οι κινήσεις είναι συγκεκριμένες.
Κάποια στιγμή στη μέση του παιχνιδιού, προσπάθησα να πιάσω τις μάρκες για να ρωτήσω κάτι για τους κανόνες (μη με πείτε άσχετο, υπάρχουν μικρά μυστικά που μόνο εκεί ισχύουν). Πριν φτάσει το χέρι μου στις μάρκες, ο τύπος έχει βάλει ένα "χάρακα" ανάμεσα σε μένα και τις μάρκες και σε δευτερόλεπτα έχει έρθει ο σεκιουριτάς για να δει αν υπάρχει ζήτημα κλοπής!! Φυσικά κατάλαβαν σύντομα οτι είμαι απλά άσχετος με το άθλημα και μου εξήγησαν ευγενέστατα οτι ορισμένα πράγματα απαγορεύονται αυστηρά. Είπαμε, οι άνθρωποι είναι επαγγελματίες - δεν είναι το τραπέζι με την τσόχα στο σπίτι μας. Ντράπηκα λίγο είναι η αλήθεια, αλλά το έμαθα το μάθημά μου. Μετά από δυο χαρτωσιές ακόμα πήγα στο φίλο μου για... πληροφορίες. Πίνουμε παρέα δυο μεγαλοσφηνάκια ουίσκυ (εδώ δεν ήταν συνηθισμένο το ουίσκυ σφηνάκι, τότε τουλάχιστον) και, με νέα όρεξη πια, επιστρέφω στο ίδιο τραπέζι, στην ίδια θέση.

Οι σερβιτόρες ανά τακτικά διαστήματα (δε φόρεσα ρολόι βεβαίως) άλλαζαν τασάκια, έφερναν ποτάκια, χαμογελούσαν και γενικά έφτιαχναν διάθεση. Συνέχισα για παίζω, χαμένος στη μαγεία. Μετά από ώρα άρχισε να γίνεται κάπως ανιαρό, παρά τα "κέρδη" (κάπου 500 δολάρια, όχι κι άσχημα). Λίγο που βαρέθηκα, λίγο που κουράστηκα, είπα να γυρίσω στους κουλοχέρηδες που, με τη φασαρία και τον κόσμο τους, θα μου άλλαζαν τη διάθεση. Βρέθηκα να παίζω χωρίς κέρδη και ζημιές για κάποια ώρα, μέχρι που μάλλον άρχισα να δείχνω σημεία κούρασης. Πριν το καταλάβω, μια σερβιτόρα έρχεται δίπλα μου "να σας φέρω ένα νεράκι, αισθάνεστε καλά, θέλετε κάτι να τσιμπήσετε, μπορώ να κάνω κάτι για σας"...

Οπως έμαθα αργότερα, οι μουρτζούφληδες δεν έχουν θέση στο καζίνο - αν ο πελάτης δεν χαμογελάει, υπάρχει πρόβλημα και το σύστημα ενεργοποιείται. Αν δήλωνα πχ οτι κουράστηκα και πεινάω, πιθανότατα θα με συνόδευαν μέχρι το μπουφέ και θα μου έκαναν και το τραπέζι. Οχι κοπέλα μου, καλά είμαι, δεν έχω το δικαίωμα να είμαι κουρασμένος; Αλλά μιλούσε τόσο όμορφα, ήταν και τόσο λαμπερή η ίδια, που σε δυο λεπτά το κέφι μου έφτιαξε πάλι - για όλα υπάρχει ένας επαγγελματικός τρόπος τελικά!

Πλησιάζει ο φίλος μου (ωχ με πήρε χαμπάρι).
- Δεν πάμε σιγά σιγά;
- Καλά είμαι, πού να πάμε, δεν είπες οτι έχεις βάρδια μέχρι το πρωί; Ασε γιατί θέλω να ξαναγυρίσω στην εικοσιμία, που βγάζω και χαρτζηλίκι.
- Ξέρεις τι ώρα είναι;
- Δύο;
- Δέκα και κάτι, έχω παραδόσει, έχω φάει πρωινό και καθόμουν και έπαιζα για να μη σε διακόψω.
- ...

Βγαίνουμε στον ήλιο και τότε συνειδητοποιώ πόσο έχω πιεί, την κούραση και τον ύπνο που μου λείπει.

Κάπως έτσι ήταν το πρώτο μου δωδεκάωρο σε καζίνο.