Πέμπτη, Ιανουαρίου 29, 2015

Γόρδιος δεσμός


Ξεκαθαρίζω οτι το κείμενο είναι μέρος διηγήματος που γράφω και προφανώς διατηρώ αποκλειστικά όλα τα πνευματικά δικαιώματα, τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρωθεί, οπότε:
"Επιτρέπω τη μερική ή ολική (ανα)δημοσίευση ΕΦΟΣΟΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟ (α) υπάρχει σαφής αναφορά στο πρωτότυπο και (β) αυτή η εντός εισαγωγικών πρόταση ακολουθεί αυτούσια κάθε αναδημοσίευση."



Κάποια πράγματα είναι δύσκολο να τα πιάσεις, όταν τα έχεις αφήσει για πολλές μέρες.
Μπορώ όμως να προσπαθήσω. Συνέχεια στο σενάριο-διηγημα λοιπόν, με έμπνευση από σημερινό ποστ και σχόλια.
.
(ο γόρδιος δεσμός)
Εχουμε λοιπόν ένα γόρδιο δεσμό, με σκοινί από χρυσάφι.
Μέσα του κρύβονται διαμάντια και σκορπιοί.
.
Η πρώτη σκέψη είναι αν αξίζει τον κόπο να προσπαθήσει κανείς.
Ξεχνάμε βέβαια σπαθιά και ονειροφαντασίες, επειδή μιλάμε για ανθρώπους (άνθρωπος είμαι κι εγώ άλλωστε).
Επιπλέον, δεν θέλουμε να καταστραφεί το σκοινί, για να μην διαλύσουμε το περιεχόμενο - απαιτείται σεβασμός στις κινήσεις.
Δεχόμαστε λοιπόν, μετά από αρκετή σκέψη (αφου είναι άγνωστο αν θα λυθεί), οτι αξίζει τον κόπο.
Προφανώς, αν κάναμε λάθος εκτίμηση, θα το πληρώσουμε - και ίσως ακριβά. Χαλάλι όμως.
.
Και κάπως έτσι αρχίζει ένα θέατρο προσπαθειών.
Κάποιες στιγμές, βγαίνει ένα κομματάκι και χαιρόμαστε.
Κάποιες στιγμές, μπλοκάρουν τα πάντα και κάνουμε διάλειμμα καφέ να ξελαμπικάρουμε.
Κάποιες στιγμές, πάμε για ένα τσιπουράκι με τα φιλαράκια, γιατί έτσι.
.
(σε πρώτο πρόσωπο)
Ερχονται στιγμές που σκέφτομαι οτι το παιχνίδι τελείωσε και ο κόμπος δεν λύνεται και κρίμα η προσπάθεια.
Η ζωή συνεχίζεται όμως - μεροδούλι, μεροφάι, στιχουργική που θα έλεγε κι ο πάλαι ποτέ Νιόνιος.
Ενα ποίημα εδώ, ένα τραγουδάκι εκεί, ένα ταξίδι απρόβλεπτο.
Προκύπτουν κι άλλοι κόμποι, παρέα με περαστικά κουτάκια σκέψεων και συναισθημάτων.
Ενα διήγημα η πορεία μας, ένα σενάριο τελικά!
.
Κάθε τόσο κοιτάω αν ο γόρδιος δεσμός είναι ακόμα εκεί, αλλά στον κουρνιαχτό του πλήθους δεν πολυφαίνεται.
Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Τί να γίνει, ποτέ δεν δέχτηκα οτι η ζωή μας είναι προγραμμένη.
.
Κάποιες φορές βλέπω ένα φως, κάνω κάποια προσπάθεια ακόμα, λύνεται ένα μικρό κομματάκι, αναπτερώνεται η ελπίδα, πάντα για ένα ελάχιστο αποτέλεσμα.
Και η ζωή συνεχίζεται, το σενάριο γράφεται.
.
(παιχνίδια)
Το σκάκι και η πόκα είναι δύο διαφορετικά παιχνίδια.
.
Με το σκάκι μαθαίνεις τακτική, είτε παίζεις με άνθρωπο είτε με υπολογιστή. Σε ισάξιους αντιπάλους, προβλέπεις τον αντίπαλο χωρίς ψυχολογία - αρκεί το μυαλό. Οι κινήσεις είναι αρκετά προβλέψιμες, οι περισσότερες ήδη γραμμένες στα βιβλία. Η εμπειρία βέβαια, παραμένει χρήσιμη. Με την ευκαιρία, αν ξέρετε σκάκι, θα είστε καλοί και στο Sudoku. Η φαντασία μόνο κέρδος χρόνου δίνει. Μια τυπική παρτίδα σκάκι όμως, έχει χρονόμετρα, με δεδομένο το χρόνο για κάθε αντίπαλο. Αναγκαστικά, προσαρμόζομαι στο χρόνο του αντιπάλου.
.
Η πόκα είναι αλλιώς, δε φτάνει η λογική, όταν παίζεις με ανθρώπινο αντίπαλο.
Το σκάκι βοηθάει να καταλάβεις την πόκα, όσο τα βιβλία βοηθάνε να ψαρέψεις. Ομως για να κερδίσεις, χρειάζεται φαντασία, έμπνευση, δολοπλοκία, δύναμη...
Κυρίως χρειάζεται χρήμα, ανταμοιβή που να ανεβάζει την αδρεναλίνη.
Οσο μεγαλώνει το ρίσκο, τόσο δελεαστική γίνεται η επιβράβευση.
Δεν μπορώ να κάτσω για πόκα παίζοντας με φασόλια - μόνο για μαύρα κέρδη, κατάμαυρα. Αλλιώς παίζω και μπιρίμπα.
.
Είναι γνωστό οτι, στην πόκα, τα συναισθήματα χρησιμοποιούνται εις βάρος του αντιπάλου. Οποιος τα εκδηλώσει πρώτος, χάνει μια μάχη (προφανώς βρέθηκα αρκετές φορές χαμένος).
Το πιο μεγάλο μυστικό είναι η μπλόφα. Αν βάλεις δόλωμα για τσιπούρα, δύσκολα πιάνεις καρχαρίες. Θέλει λίγο περισσότερη φαντασία, τελικά.
Το παιχνίδι το κερδίζει ο απρόβλεπτος - νόμος.
.
(η ζωή συνεχίζεται)
Περνούσαν όμορφα οι μέρες και είχα μείνει στο ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι ψηφίσουμε.
Δεν είμαστε για γόρδιους δεσμούς τώρα, υπάρχει αρκετό χρυσάφι στο δρόμο και επιπλέον το ταξίδι είναι πάντα γοητευτικό.
Κοιτούσα όμως και πίσω, παρατηρούσα, σκεπτόμουν, σχεδίαζα, έγραφα. Κάποιες φορές δοκίμαζα να λύσω κάτι, πάντα με προσοχή και σεβασμό.
Η ζωή συνεχιζόταν, με προσεκτικά σχεδιασμένες κινήσεις.
.
(πίσω στο γόρδιο δεσμό, κάτι έγινε)
Οπως είχα απομακρυνθεί, ο άνεμος σφυράει (εκεί και τότε) οτι θα πέσει ένας σβώλος χρυσού, ακριβώς μπροστά μου.
Σφύριξε επίσης οτι ήταν εντελώς τυχαίο, όμως δεν πιστεύω σε τύχη και άλλα χαριτωμένα - τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Ο σβώλος αυτός έπεσε για κάποιο λόγο, δεν μπορεί. Κάτι έγινε με το γόρδιο δεσμό. Η μόνη άλλη εξήγηση είναι να έκανα ένα απίστευτα τεράστιο λάθος τόσο σε επίπεδο λογικής όσο και σε επίπεδο διαίσθησης.
Τίποτα δεν αποκλείεται φυσικά, προτίμησα όμως την αισιόδοξη πλευρά.
Εβγαλα τις σημειώσεις μου αλλά, επειδή δεν είχα πολύ χρόνο, αποφάσισα να αφήσω το σβώλο για την ώρα. Δεν γίνεται να είμαστε σε δυο σημεία ταυτόχρονα!
Σχεδίασα αμέσως τις επόμενες κινήσεις μου. Οπως λέει και το ανέκδοτο, τρελός μπορεί να είμαι, βλάκας όμως όχι.
.
Λίγο αργότερα, ο άνεμος (πάλι) έφερε κάποιο ψίθυρο - οι σκορπιοί λέει του γόρδιου δεσμού, διψάνε.
Το πρώτο που σκέφτηκα είναι οτι ο άνεμος μου κάνει πλάκα, οι σκορπιοί δε μπορεί να ακούγονται ακόμα, άσε που δεν ξέρω αν κάπου έχουν βρει νερό. Μέσα στην έρημο είναι και δύσκολο να διακρίνω, πολύς ήλιος και πολλή σκόνη.
Αποφάσισα να το ρισκάρω και πήρα το δρόμο για να δω τί συμβαίνει εκεί.
Στη διαδρομή παρατηρούσα τα σημάδια του ανέμου και σχεδίαζα τις κινήσεις μου - εάν αυτό τότε έτσι, αν το άλλο, τότε αλλιώς...
.
Φτάνοντας διαπίστωσα απλώς οτι ο γόρδιος δεσμός είναι ακριβώς στη θέση που τον είχα αφήσει την τελευταία φορά.
Ηταν περιέργως καθαρός, αν και έλειπε ένα μικρό κομματάκι.
Το μόνο που μπόρεσα να συμπεράνω είναι οτι, πέρασε κάποια αμμοθύελα κι έσπρωξε σε μένα το κομματάκι, κάτι που άλλωστε εξηγεί και τη γυαλιστερή εμφάνιση.
Δύσκολο να λύσεις ένα δεσμό όταν απομακρύνεσαι, εκτός πια κι αν λυθεί μόνος του (ποτέ μη λες ποτέ).
.
(υποχρεωτική διακοπή, ένα βιβλίο δεν γράφεται σε μια μέρα)
Να βγάζουμε και κανένα ψιλοσυμπέρασμα, είχε κάποτε πει ένα φίλος.
Το συμπέρασμα λοιπόν, είναι...
Μπορώ να εγκαταλείψω την προσπάθεια, μπορώ να προσπεράσω, μπορώ να ψάξω για άλλους θησαυρούς, όχι όμως να ξεχάσω.
Και το παιχνίδι συνεχίζεται, με αμείωτη ελπίζω ένταση!
.

Πέμπτη, Ιανουαρίου 22, 2015

Στον άλλο κόσμο που θα πας


Ξεκαθαρίζω οτι το κείμενο είναι μέρος διηγήματος που γράφω και προφανώς διατηρώ αποκλειστικά όλα τα πνευματικά δικαιώματα, τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρωθεί, οπότε:
"Επιτρέπω τη μερική ή ολική (ανα)δημοσίευση ΕΦΟΣΟΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟ (α) υπάρχει σαφής αναφορά στο πρωτότυπο και (β) αυτή η εντός εισαγωγικών πρόταση ακολουθεί αυτούσια κάθε αναδημοσίευση."



Κάπου το διάβασα, ίσως δεν το μεταφέρω με ακρίβεια, αλλά ισχύει:
Οταν κάποιος μιλάει λίγο και μιλάει γρήγορα, κρύβει πολλά μυστικά.
.
Ανάμεσα στα διάφορα που έκανα στο κυνήγι της περιπετειας (και του χρήματος), έκανα και κάποια ασυνήθιστα... και επικίνδυνα.
Σκοτεινές μάλλον σελίδες στο παρελθόν μου.
Προφανώς δε γράφω ημερολόγιο καταστρώματος αλλά διήγημα, οπότε απολαύστε υπεύθυνα σε γραμμική Β.
.
Μια εποχή με έπιασε λόξα να κάνω κάτι ενδιαφέρον, κάτι ασυνήθιστο, που να έχει όμως και χρήμα.
Κάποιος μου μίλησε για Αφρική. Τί καταπληκτική ιδέα!
.
Εψαξα, ρώτησα, έκανα και μια συνάντηση με τον πρεσβευτή στην Ελλάδα και τελικά το αποφάσισα.
Εχοντας μια εμπειρία αρκετών ετών στο ιντερνετ (όχι μόνο τεχνικά), ήταν μια καλή περίπτωση για μένα. Το ιντερνετ στα σπάργανα, ελάχιστη η διάδοση υπολογιστών. Επαγγελματικό ταξίδι, σε αναζήτηση ευκαιριών σε μια πεινασμένη τότε οικονομία.
.
Κάπως έτσι, βρέθηκα στο Σουδάν.
.
Εν μέσω αιματηρού και πολύνεκρου εμφυλίου.
Πήγα για δουλειά όμως - ούτε για τουρισμό, ούτε για ανθρωπισμό. Αλλες οι προτεραιότητες, συναίσθημα στο μηδέν και οι αισθήσεις στο άπειρο.
Απέφυγα τις περιοχές του εμφυλίου, στα κεντρικά της χώρας, από φόβο κυρίως. Η πρωτεύουσα ήταν "ασφαλής" και άλλωστε εκεί ζούσαν όλοι σχεδόν οι δυτικοί.
Επιπλέον, οι περισσότερες επιχειρήσεις είχαν έδρα στην πρωτεύουσα.
.
Φθινόπωρο στο Χαρτούμ.
.
Δυο εικοσαδόλαρα στους τελωνειακούς κι ένας Χασάν που με περίμενε με αμάξι στο αεροδρόμιο κι έφτασα στο Meridien.
Στο δρόμο δεν είχα την ευκαιρία να δω πολλά.
Την άλλη μέρα...
.
Μια ματιά από το δωμάτιο, για να ξεκινήσει η μέρα.
Σκηνικό ελληνικής τουριστικής κωμόπολης του 1960.
Μπροστά στο ξενοδοχείο μια κόκκινη κορδέλα, για να εμποδίζει τον κόσμο να κοιμάται στο πεζοδρόμιο.
Και ένας περίπου ασφαλτόδρομος, γεμάτος τρύπες και σκόνη.
Αριστερά χωράφι και σκόνη.
Απέναντι οικόπεδο με 4-5 αρχαία ξεφτισμένα τροχόσπιτα, όλα με άφθονη σκόνη, και ένα μεγάλο κοτέτσι. Μόνιμες κατοικίες πολυπληθών (για τα μέτρα μας) οικογενειών. Στο οικόπεδο, ανάμεσα σε αρκετές κότες και δυο κατσίκες, έπαιζαν παιδάκια. Στη σκόνη.
Παραδίπλα δυο σειρές ισόγεια μαγαζάκια με ένα μικρό χωματόδρομο να τα χωρίζει.
.
Αυτά στο Meridien, το δεύτερο καλύτερο ξενοδοχείο της πόλης (με πρώτο το Hilton που όμως δεν αναγνωριζόταν τότε από την αλυσίδα και ήταν και σχετικά μακρυά για τις δουλειές μου).
.
Στο μεγαλοπρεπές lobby του ξενοδοχείου, ένας μουχλιασμένος αέρας βικτωριανής χλιδής. Η οροφή από σχεδόν βιολέ ύφασμα, που έμοιαζε με μετάξι αλλά είχε κι ένα τεράστιο λεκέ, σαν να είχε βραχεί.
Προχώρησα, καπνίζοντας το πρώτο τσιγάρο, στον πολύ φροντισμένο χώρο του πρωινού.
Πλούσιος μπουφές, αλλά με είχαν προειδοποιήσει, αν όχι τρομοκρατήσει, να τρώω μόνο καλά μαγειρεμένα και συσκευασμένα. Φρούτα που ξεφλουδίζω εγώ, νερό αποκλειστικά εμφιαλωμένο και μακριά από γάλα και γιαούρτι.
Κυκλοφορούσε ελονοσία και διάφορα άλλα. Τα αυτοκόλλητα σιτρονέλας και τα αντικουνουπικά σπρέι τα είχα μόνιμα στο τσαντάκι μέσης. Επαιρνα και προληπτικά φάρμακα (ναι, τόσος φόβος) - μικρή δόση αντιβίωσης και κάτι για τυχόν διάρροιες.
.
Δεν μπορούσα να ρισκάρω χρόνο με ασθένειες ή οτιδήποτε. Είχα αυστηρά πέντε μέρες κι έπρεπε να κάνω πολλά.
.
Κυκλοφορούσα άλλοτε με ταξί κι άλλοτε με τον ντόπιο επιχειρηματία που είχα βρει σαν επαφή και μερικές φορές με τον πρέσβη ή άλλους Ελληνες της εκεί κοινότητας.

[λείπει κείμενο]


Η πόλη είχε επίσης...
- λίγο από προάστεια Σόφιας (Βουλγαρία) του 1995 - εγκατάλειψη παντού.
- λίγο από Μόσχα του 1980 - "ασφάλεια" παντού (στρατιωτικοί σε κομβικά σημεία φρόντιζαν γι' αυτό).
Και σκόνη, κίτρινη σκόνη της ερήμου, παντού σκόνη.
Πολλή σκόνη.
.
Σκόνη που σκέπαζε τα πάντα.
Τα μαγαζιά.
Τις θρησκείες.
Τα συμφέροντα.
Τα πετρέλαια του βορρά.
Τα διαμάντια του νότου.
Τον υπολογισμένο εμφύλιο.
Και τα πρόσωπα.
Κυρίως τα πρόσωπα.
.
Οι Ελληνες πια λίγοι, ελάχιστοι - γνώρισα τους μισούς.

[συνεχίζεται]

Κυριακή, Ιανουαρίου 11, 2015

Αχ αυτό το μάτριξ



Το μεσημέρι τρώγαμε και πίναμε με φιλαράκια.
Στην παρέα και μια φίλη, η Ευανθία, με πορεία στην ψυχολογία.
Μεταξύ των πολλών που είπαμε, η συζήτηση ήρθε και στο ΦΒ.
.
(Παρένθεση ανάγκης)
Εχω χρόνια στο Δίκτυο και αποτελεί μέρος της δουλειάς μου.
Πάνε χρόνια που γράφω, σπανίως επί πληρωμή, συνήθως για το κέφι μου.
...και χρόνια που τα συνδυάζω.
.
(πίσω στο παρελθόν)
Πρέπει να ήμουν γύρω στα 16 όταν πρωτάκουσα για το Penpal.
Εβλεπα και σε έντυπα (δε θυμάμαι λεπτομέρειες πια) αιτήματα για αλληλογραφία.
Ξεκίνησα να αλληλογραφώ - στα αγγλικά μόνο, για να τα βελτιώσω, ο αμελής. Σιγά σιγά, απέκτησα πολλούς φίλους και φίλες, με τους οποίους αλληλογραφούσα. Εκτός όμως από τη βελτίωση των αγγλικών, αντιλήφθηκα οτι, τελικά, ανταλλάσουμε εμπειρίες. Ετσι, σταδιακά, προτίμησα κυρίως γυναίκες από μακρινές -στα μάτια μου- χώρες.
Τελικά έμεινα με έξι άτομα, από τέσσερεις χώρες μόνο: Βραζιλία, Αυστραλία, ΗΠΑ και Ιρλανδία.
Περίπου έξι γράμματα το μήνα (πέντε γυναίκες, ένας άντρας, κουτσομπόληδες).
Κράτησε λίγα χρόνια αυτό.
.
(επί της ουσίας)
Ενα καλοκαίρι, μια φίλη από Αυστραλία μου δήλωσε οτι έρχεται Ελλάδα, για αρκετές μέρες.
Η Λαντόνα είχε ασυνήθιστα γούστα, στα δικά μου μάτια, τουλάχιστον.
Περάσαμε μερικές μέρες στην Αθήνα με όλα τα τυπικά, για ένα τουρίστα. Πήγαμε όμως και διακοπές με μεγάλη παρέα στη Σέριφο (κλείσαμε ολόκληρη την πανσιόν αν θυμάμαι σωστά). Εμείς να κολυμπάμε, να πίνουμε και να γελάμε... κι εκείνη να παίρνει τα βουνά να δει τη φύση.
Γνώρισε και γνώρισα κάτι διαφορετικό, τελικά.
.
Ηρθε κι άλλη μια φίλη, από ΗΠΑ, για λίγες μέρες, στα πλαίσια γύρου της Ευρώπης.
Ξεχνάω και το όνομά της... ίσως επειδή δεν μου έκανε κάποια εντύπωση, τίποτα ασυνήθιστο ή εξαιρετικό.
.
(παρένθεση)
Σταδιακά διέκοψα την αλληλογραφία.
Φοιτητής τότε, δεν είχα ακριβώς το μυαλό μου στην αλληλογραφία.
Διατήρησα μόνο μία φίλη, με πολύ συχνή αλληλογραφία και με την οποία μιλάμε μέχρι σήμερα.
Προφανώς δεν αναφέρω όνομα (με διαβάζει άλλωστε, με μεταφραστή), θα την πω Μάρτα, όπως την ενημέρωσα ήδη.
Με τη Μάρτα γράφαμε πολλά, αναλύαμε συμπεριφορές και συνήθειες, εμπειρίες και καταστάσεις.
Από πολιτική μέχρι έρωτες κι από ταξίδια μέχρι μαγειρική, ποιος ζει και ποιος πεθαίνει, όλα στο χαρτί...
.
(επιστροφή)
Κάποιον Οκτώβριο, η Μάρτα ήρθε Ελλάδα για δέκα μέρες, αφού πέρασε μία εβδομάδα σε δύο ευρωπαϊκές χώρες, σε ανάλογους Penpals.
Το πιο σημαντικό, ας το πω: περάσαμε υπέροχα.
Γνωριζόμασταν καλά, άλλωστε. Μετά από τόσα χρόνια αλληλογραφίας, δημιουργήθηκαν παράξενοι δεσμοί. Η συνάντησή μας ήταν και μια μορφή λύτρωσης.
Οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία, αλλά ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΥΠΕΡΟΧΑ.
Με δάκρυα ο αποχωρισμός στο αεροδρόμιο.
Στο κυνήγι του χρήματος τότε, είχα και διάφορες παρέες, κανένα σοκ, ευτυχώς (δεν εξετάζω το ΑΝ!).
Από το 1990 και μετά συνεχίσαμε την επικοινωνία με email και αργότερα με το facebook.
Ενα καταπληκτικό φιλαράκι, αν μη τι άλλο.
.
(εξέλιξη)
Μετά το 1987, στις τότε BBS, συνδεόμαστε και μιλούσαμε, κάποτε για ώρες. Γράφαμε κείμενα, όπως αυτό εδώ, για να διαβαστούν - σε άλλο χρόνο, από άλλους. Οι άλλοι απαντούσαν και κάπως έτσι εξελίσονταν και καταγράφονταν συζητήσεις.
Κάναμε όμως και συναντήσεις. Και πάρτι. Κι εκδρομές. Προσωπικά οργάνωσα μέχρι και αιμοδοσία.
Τα tweety, somebody, oytis, sexymf, venix, firefly έπαψαν να είναι ψευδώνυμα.
Εγιναν άνθρωποι, φίλοι, φιλαράκια, συνεργάτες κι άλλα πολλά.
Και η ζωή συνεχίστηκε, μαζί με την τεχνολογία που εξελίχτηκε.
Εξελιγμένα BBS, usenet, mailing lists, fora (forums ok), blogs, facebook...
Επικοινωνία, τελικά.
.
(σήμερα)
Σήμερα το μεσημέρι λοιπόν, η Ευανθία υποστήριξε την άποψη οτι με το ΦΒ δεν κάνεις φιλίες και είναι περίπου άχρηστο - τρία χρόνια το είχε και τελικά το εγκατέλειψε.
Δική μου θέση ήταν οτι, το εγκατέλειψε είτε επειδή είχε κάποια τραυματική εμπειρία από αυτό, είτε επειδή δεν φρόντισε να το αξιοποιήσει σαν ΜΕΣΟΝ, που αυτό και μόνο αυτό είναι.
(ώρες αργότερα)
Προτείνω σε τρολοφίλη καφέ, να γνωριστούμε. Η απάντηση, περίπου: "με το ιντερνετ δεν μπορείς να κάνεις σχέσεις"
.
(στο δια ταύτα)
Γράφω γιατί μου αρέσει να γράφω.
Ταξιδεύω, γιατί μου αρέσει να γνωρίζω κόσμο, να συλλέγω εμπειρίες πρώτα και εικόνες μετά.
Προσπαθώ να μένω και να συχνάζω σε μέρη ντόπιων, να συναναστρέφομαι μαζί τους - γι' αυτό και προτιμώ οικογενειακές πανσιόν, ακόμα και φάρμες, αντί για πεντάστερα (εντάξει σήμερα είναι και οικονομικό το θέμα).
Ποτέ δε θυμάμαι τον εαυτό μου τουρίστα - πλην των επαγγελματικών μου ταξιδιών (τότε και μόνο πεντάστερα, δεν υπάρχει χρόνος να σκεφτείς θέματα διαμονής κλπ).
Οταν αντιληφθώ οτι ο συνομιλητής μου είναι αξιόλογος, θέλω και να τον γνωρίσω.
Δεν θέλω να μείνω στην εικόνα που προβάλλει στο δίκτυο, το θεωρώ ψέμα.
Αντιλαμβάνομαι οτι υπάρχουν άνθρωποι που για χίλιους δυο λόγους δεν επιθυμούν να γίνουν γνωστοί.
Το σέβομαι σαν απάντηση, διατηρώ όμως πάντα μια επιφύλαξη προς αυτούς - παραμένει ψέμα, έστω κι αν είναι αναγκαίο.
.
(υπόκλιση και κατάκλιση)
Θεωρώ το ιντερνετ σαν εργαλείο επικοινωνίας και σαν τέτοιο το αντιμετωπίζω.
Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να δω το ΦΒ σαν αυτοσκοπό, η ζωή δεν είναι εκεί μέσα, αλλά ΕΞΩ.
Τα μισά μου φιλαράκια τα γνώρισα ηλεκτρονικά, αλλά έχουμε πιει κι ένα (βυτίο) κρασί μαζί.
Γνωριστείτε στο ιντερνετ, βγείτε όμως έξω να βρεθείτε σαν άνθρωποι.
Η ζωή είναι ΕΞΩ, βγείτε από το μάτριξ.

***
Να ξεκαθαρίσω οτι το κείμενο είναι μέρος διηγήματος που γράφω και προφανώς διατηρώ αποκλειστικά όλα τα πνευματικά δικαιώματα, τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρωθεί, οπότε:
"Επιτρέπω τη μερική ή ολική (ανα)δημοσίευση ΕΦΟΣΟΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟ (α) υπάρχει σαφής αναφορά στο πρωτότυπο και (β) αυτή η εντός εισαγωγικών πρόταση ακολουθεί αυτούσια κάθε αναδημοσίευση."

Παρασκευή, Ιανουαρίου 09, 2015

Ο φόβος της αγάπης και η αγάπη του φόβου



(ψυχανάλυση της δεκάρας για μια αγάπη που ψυχορραγεί αγέννητη)
.
Από μικρό παιδί είχα αρχίσει να χτίζω τείχη.
Ευάλωτος και ντροπαλός, έπρεπε να βρω έναν τρόπο να κινηθώ στη ζούγλα.
Επρεπε κάπως να μη με αγγίζουν τα όσα συναντούσα, γιατί δεν τα απέφευγα, ο ταξιδευτής.
Ηθελα βλέπεις να ζήσω, έστω και άρρωστος. Αδιανόητο, να περιμένω το θάνατο υγιής.
Αναγκαστικά αντιμετώπισα το αδύνατο, που θα έλεγε κι ένας τοίχος.
.
Τοποθετούσα ένα προς ένα τα τουβλάκια, με χειρουργική ακρίβεια.
Τα έδενα προσεκτικά με συρματάκια.
Τα τουβλάκια κάποτε γίναν τούβλα και άρχισα να ρίχνω μπετά.
Τα συρματάκια μεγάλωσαν κι έγιναν σίδερα με πτυχές.
Τείχη με μπετό(ν).
.
Ημουν και αυστηρός με τον εαυτό μου. Αυτό καλό, αυτό κακό. Δικαστής αδέκαστος.
Δεν μου έφτανε το περιβάλλον, έχτιζα τείχη και για πάρτη μου.
Τελειομανής και περήφανος, σαν κερασάκι στην τούρτα, ο χαριτωμένος. Μύγα μην περάσει.
.
Οσο μεγάλωνα, μεγάλωναν και τα τείχη.
Κάθε εμπειρία κι ένα τούβλο, κάθε συναίσθημα κι ένα σίδερο.
Κάθε αυτοκριτική γινόταν μπετό.
Κάθε σκέψη, καρφί.
.
Και μεγάλωνα.
Και μεγάλωναν τα τείχη μαζί μου.
.
(το σ' αγαπώ δεν το λέω, δεν το λέω)
Μέχρι πρόσφατα, μια φορά μόνο, στα μισά μιας σχέσης, μου ξέφυγε -σχεδόν- ένα "σ' αγαπ".
Είχα μια σχέση διαρκείας στα εικοσιπέντε, με μια πολύ όμορφη κοπέλλα (από όλες τις απόψεις).
Εκείνη τότε απάντησε, επί λέξει "πες το ρε μαλάκα επιτέλους".
Κάποιες γυναίκες ξέρουν πώς να ξεβρακώνουν έναν άντρα.
Μπετό, πολύ μπετό, στα τείχη μου.
.
Το κλάμα, λένε, είναι αναζωογονητικό.
Τυχεροί όσοι κλαίνε.
Το δικό μου κλάμα στέγνωσε νωρίς.
Το αντικατέστησα όμως με χιούμορ.
Το χιούμορ σκοτώνει, αφού.
Κάπως έτσι έγινα κυνικός.
.
(αλλαγή σελίδας)
Κάποτε ανακάλυψα την Εικόνα. Από τη στιγμή εκείνη και μετά την έκανα Εργαλείο.
Η Εικόνα έχει απίστευτη δύναμη. Χτυπάει αδιακρίτως και με ακρίβεια.
Δεν πονάει, δεν φοβάται.
Γίνεται αγενής, καυστική και εριστική.
Είχα την Εικόνα ΜΟΥ και τα Τείχη ΜΟΥ.
Ημουν πια ασφαλής.
.
(αλλαγή σελίδας)
Με αυτά και με αυτά πορευόμουν και μάζευα, σε διάφορα πεδία.
Εμπειρίες και τραύματα, γνώσεις και θαύματα, βιβλία κι αισθήματα, απόψεις και χρήματα...
Ταξίδευα και μάζευα. Μάζεψα πολλά, πάρα πολλά, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον.
Κάποιες φορές κάτι έλειπε, αλλά δεχόμουν -και δέχομαι- οτι, το απόλυτο είναι για τους τέλειους. Εμείς είμαστε άνθρωποι.
Επιτυχία, σκέφτηκα.
.
(αλλαγή σελίδας)
Πριν λίγο καιρό θέλησα να κλάψω.
Για μια Ντάμα Μπαστούνι.
.
Την πρώτη φορά δεν τα κατάφερα.
Τα Τείχη και η Εικόνα με προστάτευαν.
Τη δεύτερη φορά δεν τα κατάφερα.
Τα Τείχη και η Εικόνα με προστάτευαν.
...
Μια ολόκληρη εβδομάδα σε είχα καρφωμένη στο κεφάλι μου.
Μια ολόκληρη εβδομάδα προσπαθούσα να κλάψω.
Για σένα.
.
(πάμε για το φινάλε, ο λύκος κλαίει)
Και είπεν η Εικόνα:
ΔενξέρωείσαικούκλασελατρεύωσεθέλωλιώνωγιασέναμονογιασεναζωειμαιερωτευμενοςμωρομουΦΟΒΑΜΑΙ.
Και είπεν η Εικόνα:
ΔενξέρωτρελλάθηκασεμισώσεθέλωλατρειαμουέλακοντάμουδενμπορώμακρυάσουχρόνιασεέψαχναΦΟΒΑΜΑΙ.
.
Κάπως έτσι έκλαψα.
Ξυράφι το κλάμα.
Κόβει τείχη, μάγκα μου.
.
Μου φάνηκε απίστευτο.
Εκλαψε ο λύκος;
Τώρα τί θα κάνουν τα πρόβατα;
.
Εκλαψα ξανά, για την αδυναμία μου αυτή τη φορά.
Μια, δυο, τρεις...
Πρώτη φορά που δεν έκλαιγε η Εικόνα.
.
Αποκάλυψη.
Εκσταση.
.
Και ανακούφιση.
Και χαρά.
.
Ελευθερία.
.
(εδώ)
Ο φόβος είναι εργαλείο χειραγώγησης και το ξέρεις.
Αν φοβάσαι το Φόβο, είμαι ανίσχυρος μπροστά Του.
Φοβάσαι την αγάπη;
Μήπως φοβάσαι το άγνωστο;
Μήπως φοβάσαι το Λέοντα που βρυχήθηκε;
Μήπως φοβάσαι την Εικόνα που έφτιαξα ακριβώς για σένα;
Μήπως φοβάσαι Εσένα τελικά;
.
Εχεις κοφτερό μυαλό, η απόφαση δική σου.
.
Θυμήσου όμως.
Οταν αγκαλιάζεις μια φοβισμένη γατούλα, όσο κι αν αυτή φοβάται, εσύ την αγαπάς.
Και σιγά σιγά σε αγαπάει κι εκείνη. Κατανόηση το λέω αυτό.
.
Ο φόβος είναι πανίσχυρος, αν του επιτρέψεις να σε οδηγεί.
Αλλιώς, γίνεται παιχνίδι στα χέρια των τρελλών.
.
Η αγάπη είναι πανίσχυρη, αν τη νιώσεις.
Αλλιώς, γίνεται Φόβος.
.
(παρένθεση και αυλαία γιατί πρέπει και να μαγειρέψω, το νηστικό αρκούδι)
Μπορεί να πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό, αλλά δώσε μου φουρτούνα και πάρε μου την ψυχή.
Είσαι μεγάλη φουρτούνα, στο είπα;
Περιμένω απάντηση με στυλ, επειδή υποψιάζομαι οτι μπορείς και η διαίσθησή μου ποτέ, ΠΟΤΕ, δε με γέλασε.


***
Να ξεκαθαρίσω οτι το κείμενο είναι μέρος διηγήματος που γράφω και προφανώς διατηρώ αποκλειστικά όλα τα πνευματικά δικαιώματα, τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρωθεί, οπότε:
"Επιτρέπω τη μερική ή ολική (ανα)δημοσίευση ΕΦΟΣΟΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟ (α) υπάρχει σαφής αναφορά στο πρωτότυπο και (β) αυτή η εντός εισαγωγικών πρόταση ακολουθεί αυτούσια κάθε αναδημοσίευση."

Πέμπτη, Ιανουαρίου 08, 2015

Αναστόπουλος για ΠτΔ


Αυτά τα έγραψα σε σατιρικό γκρουπ, σχετικά με την εκλογή ΠτΔ (η συνεισφορά μου).
ΑΝΑΣΤΟΠΟΥΛΕ ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ ΠΗΔΑ ΜΑΣ ΠΗΔΑ ΜΑΣ!
"Αυτή και μόνο είναι η ρίζα από όπου ξεπετιέται ένας τύραννος: όταν εμφανίζεται για πρώτη φορά έρχεται σαν προστάτης."
Κάτι τέτοιες βλακείες έλεγε ο Πλάτωνας και τον κάνανε άγαλμα.

Ανάξιοι υποψήφιοι, ευτελίζετε το χαρακτήρα των πολιτών και τελικά δεν έχετε παρά έναν όχλο.
Εξυψώστε το χαρακτήρα τους, και θα έχετε τα λιοντάρια του Αλενατόρε!

"Βέλτιστοι γιγνόμεθα προς Αναστό βαδίζοντες" (Πυθαγόρας)
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι τα ήξεραν και τα έγραφαν. ΕΜΕΙΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ;

Η γαλλική διανόηση ΣΤΗΡΙΖΕΙ - ο Γκιστάβ Φλομπέρ δήλωσε:
"Με συνεπαίρνει ο Αναστό, επειδή ο ενθουσιασμός του έχει μεγαλύτερη δύναμη από το γούστο του"

Σε τηλεφωνική μας συνομιλία, θετικά εκφράστηκε και ο ΝΤΙΚΕΝΣ:
"Ο Αναστό έχει μια καρδιά που ποτέ δεν σκληραίνει, ένα χαρακτήρα που ποτέ δεν κουράζει, ένα άγγιγμα που ποτέ δεν πονά."

Η Εκκλησία ΣΤΗΡΙΖΕΙ ! Από την έκτακτη σύνοδο με θέμα την υποψηφιότητα Αναστό, εκδόθηκε σύντομη ανακοίνωση:
"Θεοί μεν γαρ εισίν. Εναργής γαρ Αναστό εστιν η γνώσις" είπεν ο Επίκουρος (ΣΤΜ οι θεοί υπάρχουν σίγουρα, επειδή η γνώση που έχουμε για τον Αναστό είναι εναργής).
Με την ευλογία μας τέκνον Αναστό!

Και ο Νίκος Καζαντζάκης στηρίζει:
Είπα στη μυγδαλιά: «Αδερφή, μίλησέ μου για τον Αναστό». Και η μυγδαλιά άνθισε.

ΣΤΗΡΙΖΕΙ πανηγυρικά ο Βολταίρος:
"Κι αν ακόμα δεν υπήρχε ο Αναστό, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε."
(Ο Ντιντερό απάντησε με διφορούμενη δήλωση, χωρίς να δώσει άλλες εξηγήσεις: "Αυτό ακριβώς κάναμε")

Ο Αλέφαντος φέρεται να δήλωσε μετά τα σημερινά:
"Τιτίκες γίναμε. Με υποψήφιο τον Αναστόπουλο, οι άλλοι θα ήταν Πασαλιμάνι να προεδρεύουν κουτσομούρες."

Κι άλλη δήλωση του Αλέφαντου!!
"Ο Ζάβαλος λέει για πρόεδρος. Ποιός Ζάβαλος, ο τελειωμένος;
Σα να βάλεις την Φουρέιρα να τραγουδήσει όπερα.
Κάντε το μπαμ με Αναστό να πέσουν τα τσιμέντα."

"Κατά νόμον είναι πολλούς Προέδρους, κατά δε φύσιν ένα." - Αντισθένης
(ο νόμος επιτρέπει πολλούς προέδρους, η φύση όμως επέλεξε τον εκλεκτό)
Ο κύβος αφίχθη, τέλος!

Σε τηλεφωνική συνομιλία που είχαμε με το Νίτσε, άφησε σαφή υπονοούμενα για τους αντιπάλους μας:
"Η πιο μεγάλη τέχνη είναι να ξέρεις να αποχωρείς την κατάλληλη στιγμή."
Μην περιμένετε να σας διώξουμε, παραιτηθείτε!

Μόλις λάβαμε μήνυμα στήριξης από Λακεδαιμονίους:
ΑΝΑΣΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ - ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΣΤΟΝ ΚΑΙΑΔΑ

Γκαίτε και Καμί στηρίζουν - φαίνεται οτι έχουμε ρεύμα στον πνευματικό κοσμο διεθνώς
(είναι γνωστή η φράση του Γκαίτε "Αναστό, περισσότερο Αναστό" καθώς και του Καμί "Ο αλενατόρε, όπως το φως, τυφλώνει.")

Δυστυχώς από το Γιώργο Μάγκα δεν κατάφερα να αποσπάσω δήλωση - έπαιζε με το κλαρίνο του όπως πάντα και το μόνο που είπε είναι "ζμπούτσαμ".

- Παίζει η λύση Αλενατόρε δυνατά στα κινέζικα ταμπλόϊντ..Διάβασε και τον πρωϊνό τίτλο των FT "Τσιτσιν χανγιου τσον".
- Χανγιου τσοϊν τσοϊν γράφουν οι Κινέζοι, κι αυτό είναι συγκλονιστικό!

Οι καλλιτέχνες στηρίζουν ενωτικά! Ηδη έφτασε στα χέρια μας το πρώτο ρεμπέτικο προς τιμήν του νέου Προέδρου:
Πράξεις καλές αν κάνεις
σωστά αν θα μιλάς
Αναστό θα σε φωνάζουν
όπου και αν περπατάς

Αναστό θα πει κιμπάρης
Αναστό θα πει σωστός
φιλότιμος, ωραίος και πάντα κοσμικός


Χαμογελάτε, κάνει τους άλλους να ανησυχούν :)

Παρασκευή, Ιανουαρίου 02, 2015

Χαμόγελα αλλά όχι



Ηταν το ένα χαμόγελο που έσερνε τη θλίψη του.
Ηταν και το άλλο χαμόγελο που έσερνε τη δική του θλίψη.
Γεννήθηκαν και περιφέρονταν σε παιδικές χαρές φυσικά.
Εκεί που όλα τα παιδιά φτιάχνουν χαμόγελα.
Αυτά λοιπόν τα χαμόγελα, κάποτε συναντήθηκαν.
Και το ένα χαμόγελο έγινε γέλιο.
Και το άλλο χαμόγελο έγινε γέλιο.
Και μετά η παιδκή χαρά έγινε πεδίο μάχης.
Κι άρχισε ένας πόλεμος.
Τα γέλια ανταγωνίζονταν το ένα το άλλο, ποιο είναι πιο μεγάλο.
Οταν όμως ακούμπησαν, πετάχτηκε μια σπίθα θλίψης.
Και τότε...


Ηταν το ένα χαμόγελο που έσερνε τη θλίψη του.
Ηταν και το άλλο χαμόγελο που έσερνε τη δική του θλίψη.
Γεννήθηκαν και περιφέρονταν σε παιδικές χαρές φυσικά.

...

(Εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε)