Σάββατο, Δεκεμβρίου 31, 2005

2005 ευχές - 2006 υποσχέσεις

Στη ζωή του δεν κατάφερε και σπουδαία πράγματα, εκτός από τα λιγνιτωρυχεία και τις χειροβομβίδες κι ίσως γι' αυτό να φταίει το οτι γεννήθηκε μεσ' στο Pοζικλαίρ και κάτω απ' το πλανητικό σύστημα του Γκλέν Mίλλερ καί του Mπέννυ Γκούντμαν, που τον βομβάρδισε με μπόλικο σεληνόφως, κορνέτες, σαξόφωνα και τόνους πορφυρού λίπστικ...

Ολα άρχισαν σε κάποιο καλοκαίρι της ασετυλίνης, τότε που πέθαιναν άνυδρες οι σαύρες πάνω στα πεζούλια και τα κορίτσια που αγάπησε είχανε πια χαθεί μαζί με τις έρημες πλατείες και τις στέρνες. Την εποχή που ο Σταύρος άρχισε να παίζει με το δίκαννο του πατέρα του, ο Mιχάλης ο Bιθέντε μπήκε μούτσος για το Kολόμπο, ο Nτόντος με τον Kώστα πιάστηκαν στην Πάτρα έτοιμοι να μπαρκάρουν για τη Λεγεώνα των Ξένων, ενώ παράλληλα κυκλοφορούσε και ο πρώτος Pόνσον στο σχήμα της Kάντιλλακ, κι αυτός ξόδευε απερίσκεπτα τους μύθους του σαβουρογαμώντας εδώ κι εκεί.

Bέβαια ποτέ του δεν αρνήθηκε οτι ήταν ένα άτομο με μειωμένες αντιστάσεις και υποβαθμισμένη πνευματικότητα, γεγονός όμως που του επέτρεπε να σιχαίνεται τους χιπάδες με τα σταμπωτά μπλουζάκια, τα φρικιά που παλαντζάρανε ανάμεσα σε Aστερίξ και Πύλες της Eνόρασης, τους μουσάτους με τ' αμπέχωνα τύπου Bιετνάμ-τροπικάλ και υφάκι τσεγκουεβάρα, και ιδιαίτερα τις γκόμενες που χύνανε ακούγοντας τον παράνομο Nτώυτσε Bέλλε.

Tο σίγουρο όμως είναι οτι έπρεπε να βρεί ένα γρήγορο εισητήριο, που θα τον έδιωχνε μακρυά απ' αυτή τη σκατούπολη.


Το παραπάνω είναι απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Νικολαΐδη Γουρούνια στον άνεμο που, αν μη τι άλλο, αξίζει να διαβαστεί...

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 30, 2005

2005

Μάλλον ακίνδυνο.

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 26, 2005

Χαμογελαστά αδιέξοδα και ρομαντική ελευθερία

Πρέπει να φτιάξω μια εικόνα που να δείχνει μαύρη από τα σύγχρονα αδιέξοδα με μια δόση χιούμορ αλλά από πίσω να κρύβεται μια ρομαντική διάθεση και ένας ύμνος στην ελευθερία. Κάτι σαν τη Ζωζώ να αυτοκτονεί με την καλτσοδέτα της, μπροστά στα μάτια του παπά.
Τυχόν ιδέες θα αμοιφθούν με ένα μεγάλο, πλουσιοπάροχο ευχαριστώ :)

Ασχετο: έψαχνα για Βιτσέντζο Κορνάνο κι έπεσα σε κάτι γραπτά όπου και οι δυο πλευρές συμφωνούν οτι ο Νικηφόρος Φωκάς ήταν ένας μέγας εξολοθρευτής ένα πράμα, αλλά διαφωνούν τα μάλλα για την ταυτότητα των θυμάτων - εδώ. Και δεν είχε και τίποτα αξιόλογο - πτου!

Σάββατο, Δεκεμβρίου 24, 2005

We wish you a...


HAPPY

ABCDE

FGHIJ

KMNOP

QRSTU

VWXYZ



Updated 26/12/2005: Solution to the riddle: the letter L was missing, that is NO EL, so the wish was "Happy Noel" :)

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 23, 2005

Βρύση, Παρίσι κι επιστροφή στη Δύση

Αυτός (τον βρήκα στη Μαρίνα) λέει για μένα:
A  is for  Amorous
L is for Lively
O is for Old
M is for Mellow
B is for Bashful
A is for Alluring
R is for Revolutionary

Σα να λέμε δηλαδή, γέρασα αλλά μυαλό δεν έβαλα. Δεν έπεσε πολύ έξω, κρίνοντας από το μότο μου (I am not young enough to know everything, but I am young enough to try).
Μου θύμισε το σημερινό μου ωροσκόπιο:
Σήμερα θα περάσετε μεγάλη πόρτα κι έξω θα κάνει κρύο, αλλά ίσως βγει ο ήλιος. Προσέξτε τα οικονομικά σας, όχι σπατάλες. Στα ερωτικά υπάρχει μικρή πιθανότητα αλλαγών. Η διάθεσή σας θα είναι η συνηθισμένη. Είστε όμορφος, έξυπνος και κυρίως μετριόφρων - φροντίστε να το μάθουν όλοι, προσέξτε όμως τις ώριμες ντομάτες.
Οι τσιγγάνες με το "ασήμωσε ρε ομορφάντρα να σε πω το μοίρα σου, να σε πώ το ριζικό σου" είναι όχι μόνο πιο ακριβείς, αλλά έχουν να σου πουν και μια ωραία ιστορία.

Βάζοντας το άλλο μου όνομα πάντως, ο αυτός έπεσε πιο πολύ μέσα: όλο ερωτικά υπονοούμενα είχε: αφήστε τη Βρύση και πηγαίντε στο Παρίσι!

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 22, 2005

Γελάει η Ζωζώ;

Να πώς απαντούσε ένας φίλος μου νεφροπαθής (αιμοκάθαρση 3 φορές την εβδομάδα κλπ), πριν λίγα χρόνια, όταν του έλεγες οτιδήποτε σχετικό με πόνο, αρρώστεια, φτώχεια:
"Ξέχνα ρε Μπίλυ τη Φανή, αυτή την έβγαλε καθαρή, εγώ πεθαίνω κάθε μέρα χα χα χα".
(ευτυχώς το παιδί στάθηκε τυχερός στην ατυχία του: η *τρίτη* μεταμόσχευση νεφρού πέτυχε - ετών 30 σήμερα)
Ξέρω κι άλλον... όχι τόσο μικρός, καρκίνος στο στομάχι:
"Τρεις μήνες μου δώσαν οι μαλάκες - ούτε να γαμήσω δεν προφταίνω"

Ποιός θα τολμήσει να τους πεί "κουράγιο";
Θα τον φτύσουν - και καλά θα κάνουν.

Ε: Αν η προϋπόθεση για το άσπρο είναι το μαύρο, δεν ισχύει το ανάποδο;
Α: Ο πόνος θέλει χιούμορ (για το θάνατο δεν ξέρω, αλλά υποθέτω πανηγύρι).

Γιατροί του πόνου, εσείς τι λέτε;

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 21, 2005

Μοντυπιτονιστής

Μετά από τις αποκαλύψεις που διάβασα περί του Ισπανού (είναι βέβαιον αυτό;) φιλοσόφου Μοντ Υ Πιτόν και της κοσμοθεωρίας του, για μένα δεν υπήρξε ποτέ άλλος δρόμος από τον μοντυπιτονισμό.
Είμαι ένας μοντυπιτονιστής!

Οράτε δώθε και κείθε και γουελκαμηθείτε (εκ του γουελκαμίζομαι).
Στους αμφισβητίες λέμε ΝΙ!

Ο Λόγος και τί τραβάμε εμείς οι ελέφαντες...

Το τριήμερο που πέρασε ασχολήθηκα με τις αφιερώσεις (όρα λινκ εδώ παραπέρα) και τη δουλειά κι έτσι έμειναν πίσω οι τυπικές μπλογκοϋποχρεώσεις (υποχρεώσεις στο μπλογκ; πού το έχω ξαναδεί το έργο αυτό;).
Ανάμεσα στα άλλα, μίλησα με κάποιον συμπαθέστατο κύριο που με κατέπληξε, κυρίως επειδή μιλούσε πιο γρήγορα από εμένα (τυχερέ, αν δεν είχα αυτές τις θήκες στα δόντια δε θα τα κατάφερνες).
Μεταξύ άλλων, μου ζήτησε να ανακοινώσω οτι, στη λίστα Λόγος (mailing list ελληνιστί), εκεί γύρω στο 1997-98, "ήμουν κι εγώ εκεί". Ηταν κι αυτός εκεί, παρότι δεν τον θυμόμουν. Για τους μή συνοδοιπόρους, ήταν μια λίστα περί λογοτεχνίας που συνέχισε σε κάτι μεταξύ ποικίλης ύλης και Χ-λατρείας (όπου Χ βλέπε Θρησκεία και δή ορθόδοξη, Ελλάδα και δή αρχαία, Πολιτισμός και δή ανύπαρκτος, άντε καμμιά φορά και Επικαιρότητα).
Υποψιάζομαι οτι όλο και κάποιος συμμετέχων θα βρεθεί, έστω και με άλλο ψευδώνυμο, όπως του λόγου μου (μόνο το Ν.Σ. έχω αναγνωρίσει, αφού υπογράφει επώνυμα).

Ασχετο:
Δεν είμαι web designer (το κάνω κατά καιρούς κι αυτό, κατά το όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω), αλλά το κειμενάκι που βρήκα περιγράφει μια χαρά τις καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε στο χώρο μας, συχνά-πυκνά.
Απολαυστικό :)

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 16, 2005

Αφιερωμένο εξαιρετικά

Εφτιαξα ένα μπλογκ για να κάνω τις αφιερώσεις μου - το ονόμασα, φυσικά, αφιερωμένο εξαιρετικά.
Ακόμα θυμάμαι κάτι ξενύχτια (στο γυμνάσιο τότε) πάνω από τα μηχανάκια, με την αγωνία "άραγε μας πιάνουν στον Πειραιά;". Δεν είχα και μεγάλη εμπειρία πάντως - άλλοι σίγουρα έχουν να πουν πολύ περισσότερα.

(Οποιος θέλει να συν-μπλογκάρει, ας επικοινωνήσει)

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 14, 2005

alombar42: σύμβολα και μύθοι

Το ψευδώνυμό μου, το διάλεξα το 2000 όταν μου πρότειναν να παίξω neopets (ένα web-based παιχνίδι τύπου RPG με καρτουνίστικους χαρακτήρες). Το πρώτο συστατικό είναι ο Alombar από το βιβλίο του Τομ Ρόμπινς "Το άρωμα του ονείρου" (Jitterbug Perfume) - εξαιρετικό βιβλίο, διαβάστε το. Το 42 είναι απλά το νόημα της ζωής κατά τον Douglas Adams (όσο περνάει ο καιρός τόσο βεβαιώνομαι οτι δεν είναι λάθος).
Στο παιχνίδι αυτό τα πήγα πολύ καλά - για την ακρίβεια τα πήγα πολύ καλύτερα από όσο μπορούσε ακόμα και ο δημιουργός του να φανταστεί (είχαμε και αλληλογραφία).
Στα τέλη του 2004, με διέγραψαν - με σαχλές δικαιολογίες. Υποψιάζομαι οτι αυτό έγινε επειδή πρακτικά δεν θα μπορούσε κανείς ποτέ να με πλησιάσει, άρα από τη μία αποτελούσα πιθανό κίνδυνο (δεν έκλεινα και το στόμα μου εύκολα) και από την άλλη, ένα παιδάκι βλέποντας το χαρακτήρα μου πιθανόν θα αποκαρδιωνόταν (πού να φτάσω εκεί). Σημειωτέον οτι εκείνο τον καιρό η επιχείρηση διευθυνόταν από σαηεντολόγους κατά πως λένε.
Μέχρι τότε όμως, είχα γίνει κάτι σαν μέτρο σύγκρισης, για να μην πω σύμβολο στο παιχνίδι (μιλάμε για μερικά μύρια χρηστών σε όλο τον κόσμο). Εάν ποτέ μου επιτραπεί να δημοσιεύσω την αλληλογραφία μου, θα γουρλώσουν πολλοί :)
Δείτε τι φτάσανε να γράφουν για μένα (απορώ γιατί αυτό είναι σχετικά πρόσφατο, θα έπρεπε να ξέρει - έστω κι αν το σχόλιο "ο alombar δεν είναι άνθρωπος είναι πρόγραμμα" είχε αρχικά δημοσιευτεί το 2003). Ο Adam και η Donna είναι οι δημιουργοί του παιχνιδιού!

Λοιπόν, αποφάσισα να στήσω ένα παιχνίδι ανώτερο (από πολλές απόψεις), καλύτερο (playability) και συνολικά πιο επιτυχημένο. Μου λείπουν τα κεφάλαια, αλλά όπως φαίνεται δεν είναι τόσο δύσκολο να βρεθούν σε αυτή την περίπτωση - μάλλον θα περισσέψουν. Είμαι αρκούντως πεισματάρης, I learned from the masters και, παρότι ο στόχος είναι ιδιαίτερα μεγάλος (το neopets.com πουλήθηκε τον Μάιο στο MTV-Viacom για 160 μύρια), "ίσως είναι από τις λίγες περιπτώσεις που κάτι παγκόσμιο θα ξεκινήσει από την Ελλάδα", όπως είπε κάποιος που δικαιούται να μιλάει.

Οποιος θέλει να βοηθήσει, με οποιοδήποτε τρόπο (ένα λινκ μπορεί να είναι σημαντική βοήθεια την κατάλληλη στιγμή), ας ενημερώσει.

Νεώτερα όταν έχω μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα.

(τα είπα και ξαλάφρωσα)

Τρίτη, Δεκεμβρίου 13, 2005

κάτι τρέχει

Είμαι χαρούμενος σήμερα, σας το είπα;

Κάτι τρέχει, κάτι τρέχει
και ο κόσμος κέφια έχει
το παράθυρο δε μπάζει
και η βρύση μας δε στάζει.

Στην κρεμάστρα το φουστάνι
μοναχό του σκέρτσα κάνει
κι ο παλιός μας ο καθρέφτης
τρεις φορές γίνεται ψεύτης.

Κάτι τρέχει, κάτι τρέχει
και το σύννεφο δε βρέχει
ξεγελάστηκε τ' αστέρι
βγήκε μέρα μεσημέρι.

Οι ληστές τα αντικλείδια
τα κρεμάσανε στολίδια
φρονιμέψαν τα κορίτσια
κι οι γριές κάνουν καπρίτσια.

(Σώτια Τσώτου, Κώστας Χατζής)

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 12, 2005

σοκολάτες, έρωτες και άλλα πάθη

Δεν είχα χρόνο να ψάξω για τις πορδές (υπόσχομαι έκπληξη πάντως), οπότε έκανα μια σύντομη αναζήτηση για τη σοκολάτα.
Βρήκα χιλιάδες θέματα αλλά αυτό είναι ένα απλό μπλογκ, όχι εγκυκλοπαίδεια...
Μετά από αυτά, μη μου μιλάτε πια για αγάπη, έρωτες και τρίχες - όλα λίγες σταγόνες κυκλοπεντανοϋπερυδροφαιναθρένιον είναι - να θυμηθώ σήμερα να πάρω τις σταγόνες "κολοβαράω εσκεμμένα".

Από διάφορα "ήξερες οτι...":
* O ισχυρότερος μυς στο ανθρώπινο σώμα είναι η γλώσσα.
* Η σοκολάτα περιέχει την ίδια ουσία -φενιλεθιλαμίνη- που παράγει ο εγκέφαλος του ανθρώπου που είναι ερωτευμένος!

Από εδώ: http://www.food-info.net/gr/qa/qa-fp60.htm
Η σοκολάτα περιέχει τρεις ουσίες, καφεϊνη, θειοβρωμίνη και φαινυλαιθυλαμίνη που θα μπορούσαν να σχετίζονται με αυτόν τον μύθο. Η καφεϊνη δρα ως διεγερτικό. Η θειοβρωμίνη διεγείρει τον καρδιακό μύ και το νευρικό σύστημα. Και η φαινυλαιθυλαμίνη φημίζεται (χωρίς αδιάψευτες αποδείξεις ακόμη) για τις αντικαταθλιπτικές τις ιδιότητες και φαίρνει καλή διάθεση.
Ο συνδυασμός των τριών αυτών ουσιών δίνει ενέργεια, κάνει την καρδιά να χτυπά γρηγορότερα, φέρνει λίγη νευρικότητα και δημιουργεί ένα κάπως χαζοχαρούμενο αίσθημα.. είναι, λοιπόν, προφανές πώς μπορεί η σοκολάτα να συνδέεται με τον έρωτα. Πράγματι, ο βασιλιάς των Αζτέκων, Montezuma συνήθιζε να πίνει ένα αφρώδες ρόφημα σοκολάτας πριν να επισκεφτεί μια από τις συζύγους του.

Από τα Χημικά Χρονικά, Νοέμβριος 1997: http://www.xhmikos.gr/arthreex.htm
διαβάστε μερικά άρθρα εκεί, θα εκπλαγείτε!
Τι είν' αυτό που το λένε αγάπη . . .
Αυξημένα επίπεδα του νευροδιαβιβαστή φαινυλαιθυλαμίνη (ΡΕΑ) παράγουν ένα αίσθημα σαν αυτό που οι άνθρωποι χαρακτηρίζουν σαν "αγάπη". Πόση φαινυλαιθυλαμίνη πρέπει κάποιος να πάρει για να αγαπήσει ; Τα επίπεδα της ΡΕΑ στον εγκέφαλο μετρώνται από τη συγκέντρωση του μεταβολίτη της, του φαινυλοξικού οξέος, στα ούρα. Δεν υπάρχουν τροφές πλούσιες σε ΡΕΑ, αλλά τροφές πλούσιες σε πρωτεϊνες περιέχουν φαινυλαλανίνη, ένα αμινοξύ πρόδρομο της ΡΕΑ. Ισως ένα δείπνο με μπριζόλες είναι ένας τρόπος να νιώσει κάποιος αγάπη . . .

Από το ΒΗΜΑ SCIENCE: http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=14453&m=H06&aa=1
Αλλη χημική ουσία που υπάρχει στη σοκολάτα, η φαινυλαιθυλαμίνη, έχει το παρατσούκλι «αμφεταμίνη της σοκολάτας». Υψηλές συγκεντρώσεις φαινυλαιθυλαμίνης προάγουν τα αισθήματα έλξης, ενθουσιασμού, επιπολαιότητας αλλά και φόβου. H ίδια ουσία λειτουργεί διεγείροντας τα κέντρα ευχαρίστησης του εγκεφάλου και φθάνει σε υψηλό επίπεδο κατά τον οργασμό.
Τα παραπάνω ισχύουν και για το ανανταμίδιο, που θεωρείται η πιο ισχυρή ψυχοτρόπος ουσία της σοκολάτας. Το ανανταμίδιο είναι νευροδιαβιβαστής που στοχεύει στις ίδιες εγκεφαλικές δομές, όπως και το THC, η ενεργή ουσία της ινδικής κάνναβης.

Από το ΚΛΙΚ, Μάρτιος 1996 (H απιστία)
Στα ζωικά είδη η συντροφική αφοσίωση είναι εξαιρετικά σπάνια. H φύση έχει προγραμματίσει τα είδη της να είναι άπιστα, για τον απλούστατο λόγο ότι η μονογαμία θα δυσκόλευε πάρα πολύ την ανταλλαγή γενετικού υλικού και κατά συνέπεια την επιβίωσή τους. H μονογαμία και η συζυγική πίστη ήρθαν πολύ αργότερα, με τον πολιτισμό και τη Xριστιανική Hθική -και αυτό βέβαια όχι παντού.
Στους Tροπικούς, ακόμα και σήμερα, δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου μονογαμικές κοινωνίες. Ωστόσο και στις σύγχρονες κοινωνίες η απιστία είναι κάτι το συνηθισμένο και αυτό διαπιστώνεται από πολλές έρευνες. Tι συμβαίνει λοιπόν; Mήπως η απιστία έχει βιολογικά αίτια; Mήπως φταίει η χημεία που λέγαμε στην αρχή; «Nαι», απαντάνε ορισμένοι ερευνητές. Στον εγκέφαλο του ερωτευμένου εκκρίνονται αμφεταμίνες, όπως η φαινυλαιθυλαμίνη, που ευθύνονται για την κατάστασή του. Δυστυχώς το χημικό ελιξήριο του έρωτα δεν κρατάει πολύ, συνήθως από 2 έως 4 χρόνια. Για την ανθρωπολόγο Φίσερ αυτό δεν είναι τυχαίο, αλλά αποτελεί ένα μηχανισμό που ανέπτυξε η εξέλιξη προκειμένου να κρατάει μαζί ένα ζευγάρι, τουλάχιστον τον χρόνο που απαιτείται για να αναπτυχθεί αρκετά ο απόγονός τους.
Mετά υποχωρεί η επήρεια των ερωτικών ουσιών και αντί για αμφεταμίνες στο αίμα κυκλοφορούν ενδορφίνες. Στη θέση του πάθους αναπτύσσονται τώρα συναισθήματα συμπόνοιας, φροντίδας και αγάπης. Aν αυτά δεν είναι ικανά να σε κρατήσουν, τότε ξεκινάς χωρίς ενοχές την αναζήτηση νέου συντρόφου. Kαι όταν συλληφθείς για τις απιστίες σου, θα ξέρεις πια και τη δικαιολογία:
«Δεν φταίω εγώ, αγάπη μου, η φαινυλαιθυλαμίνη μου μ' εξουσιάζει».

Από την Ιερά Μητρόπολη Αττικής: http://www.i-m-attikis.gr/html/gr/prosvasis/04/06.htm
Αν μου πείτε τι είναι αυτό που το λένε αγάπη, τότε ίσως μπορέσω και εγώ με την σειρά μου να σας πω τι είναι αυτό που το λένε Θεός.

Κυριακή, Δεκεμβρίου 11, 2005

Arthur C. Clarke

When a distinguished but elderly scientist states that something is possible, he is almost certainly right. When he states that something is impossible, he is very probably wrong.

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 05, 2005

το σύνταγμα και το διαδίκτυο

Ορμώμενος από αυτό το μήνυμα (διαβάστε το πρώτα) του "e-lawyer" όπου, πολύ χοντρικά, λέει οτι δεν έχουμε δικαίωμα διαγραφής σχολίων στο blog μας ενώ (υπό συνθήκες) έχουμε την υποχρέωση, έκανα μερικά σχόλια αλλά, επειδή δεν έτυχαν απάντησης ακόμη, αποφάσισα να τα μεταφέρω εδώ.
Παρακαλείται τυχόν αναγνώστης με νομικές γνώσεις και εμπειρία στο αντικείμενο να με... διαφωτίσει, διαψεύσει ή επαληθεύσει :-)

Αντιγραφή:
---

1. Είμαι ένας φιλοξενούμενος της blogger.com στο χώρο που αυτή μου παραχώρησε, δίνοντάς μου ταυτόχρονα όσα εργαλεία η δική της νομοθεσία θεωρεί σύννομα (άρα και σύννομη τη χρήση τους), εξ' όσων υπάρχουν διαθέσιμα (ή υπάρχουν γενικώς). Δεν μου γνωστοποίησε άλλον τρόπο χρήσης τους, πλην του FAQ.


2. ...ενός blog που είναι ανοιχτό σε σχόλια
...προσκαλεί ανά πάσα στιγμή τον οποιονδήποτε αναγνώστη να πει τη γνώμη του.


Πώς ορίζεται το "ανοιχτό σε σχόλια"; On-Off;
Εγώ θέλω στο "μερικώς ανοιχτό" (ή κλειστό υπο συνθήκες) blog μου:
α) να επιτρέπονται μόνο όσα σχόλια είναι κολακευτικά για μένα
β) να ακούγονται όλα τα σχόλια, εφόσον προέρχονται από άτομα με τα οποία έχω βγει για καφέ.
γ) να επιτρέπονται όλα τα σχόλια από τις ξαθές γαλανομάτες.
δ) να απαγορεύονται όλα τα σχόλια, καθώς και η ανάγνωση, από όλους τους υπαλλήλους του Υπουργείου Εξωτερικών.
Με λίγα λόγια, θέλω ένα δεδομένο και ξεκάθαρα ορισμένο ειδικό blog και σαφώς δεν θέλω να είναι ένα "δημόσιο βήμα" για τον καθένα.
Αυτό φυσικά το κάνει ένα ειδικό blog, εξ'ορισμού - η λέξη "ειδικό" δεν αναφέρεται μόνο στη θεματολογία βεβαίως.
Το οτι δεν μπορώ τεχνικά να ορίσω σαν ειδικό το blog μου, δεν σημαίνει οτι δεν είναι τέτοιο!

3. ...Ενώ έχουμε κάθε δικαίωμα να φτιάξουμε blogs με passwords, ή ειδικά passwords για τους σχολιαστές-φίλους μας, ή να επιτρέψουμε μόνο σε bloggers τα σχόλια, ή να κλείσουμε τελείως τα σχόλια.

Ακριβώς αυτό - η τεχνολογία μας περιορίζει (σήμερα) σε μόλις 2-3 επιλογές. Αν δεχθούμε οτι "αυτές είναι, βολέψου" τότε και με το delete ισχύει το "αυτό είναι, βολέψου".

4. ...όποιος διαθέτει τον χώρο για δημοσιεύσεις έχει εκ του νόμου συνευθύνη για το περιεχόμενο όσον δημοσιεύονται στον χώρο του...

Ποιός ακριβώς διαθέτει το χώρο; Η blogger.com της οποίας όλοι είμαστε φιλοξενούμενοι φαντάζομαι - αυτή άλλωστε δημοσιεύει τα πάντα.
Εμείς απλώς στέλνουμε κείμενα προς δημοσίευση τα οποία "συγκεντρώνονται" (blog) με τη μεθοδολογία που έχει ορίσει η blogger.com και την οποία δεχόμαστε αναγκαστικά.
Μπορώ να κάνω μια μήνυση στη blogger.com οτι δεν μου επιτρέπει να θέσω ΧΨ κανόνες στο blog μου, υποχρεώνοντάς με να γίνω παράνομος στην Ελλάδα;

5. ...ευρισκόμενος στην Ελλάδα δημοσιεύει στο ίντερνετ...

Και πώς μπορεί να ξέρει κανείς πού βρίσκεται ο blogger, πού ο χώρος (blogger.com) και που ο σχολιαστής, ώστε να εφαρμόσει τον εκάστοτε νόμο;
Αυτό σημαίνει οτι όταν γράφω στα αμερικάνικα fora/blogs με δεσμεύουν οι ελληνικοί νόμοι και τούμπαλιν;
Αν μπώ στο blogger.com μέσω τρίτου, χρησιμοποιώντας λογαριασμό από Αμερική (τον αγόρασα όταν ήμουν εκεί), με βάση ποιό δίκαιο κρίνομαι; Αυτό της χώρας στην οποία βρισκόμουν εγώ τη στιγμή δημοσίευσης του σχολίου ή αυτόν της χώρας όπου βρίσκεται ο σχολιαστής (ο λογαριασμός δηλαδή);
Αν γράφω μέσω anonymizer, ήτοι δεν καταγράφεται πουθενά η προέλευσή μου, είμαι υπαρκτό πρόσωπο για την ελληνική νομοθεσία;

6. ...με τη διαγραφή παραβιάζεται η θέληση του σχολιαστή να εκφραστεί μέσα στις συγκεκριμένες συντεταγμένες

α) ποιές είναι οι συντεταγμένες και γιατί εξαντλούνται στο δικό μου blog και όχι στα υπόλοιπα; όλοι οι bloggers είναι εξίσου φιλοξενούμενοι στο χώρο ενός τρίτου.
β) ποιός έδωσε το δικαίωμα στο σχολιαστή να εκφραστεί στο δικό μου blog; ΟΧΙ εγώ, δεν το ήθελα αυτό, αλλά με υποχρέωσε η ανώριμη τεχνολογία.


7.
Εφόσον τόσο ο blogger όσο και ο σχολιαστής είναι ανώνυμοι, η δε τεχνολογία δεν επιτρέπει την απλή/γρήγορη ταυτοποίηση (εδώ υπεισέρχονται κι άλλα ζητήματα φυσικά), αν ποτέ κληθώ σαν "ειδικός", θα καταθέσω το εξής:
ΕΑΝ το αρχικό κείμενο δεν επιτρέπει σαφή ταυτοποίηση προσώπων κλπ, δεν προκύπτουν δηλαδή εμφανώς θιγόμενα ή δικαιούμενα σχολιασμού πρόσωπα, τότε ο εικονικός ιδιοκτήτης του blog κάνει ό,τι θέλει με τα σχόλια, κάνοντας χρήση των εργαλείων που του παρέχονται, κατά βούληση, εκτός αν άλλως ορίζεται στα δικαιώματα χρήσης-φιλοξενίας.

Τη μόνη δηλαδή υποχρέωση που βλέπω να στέκει νομικά είναι εάν και όταν υπάρξει σαφής αναφορά σε αναγνωρίσιμη νομική οντότητα (άτομο, ομάδα, εταιρία κλπ), οφείλω να δώσω βήμα για σχολιασμό σε αυτή την οντότητα. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο από ένα λινκ στην τυχόν απάντηση, σε ανάλογης προβολής θέση, εαν και εφόσον ενημερωθώ οτι υπάρχει (το link, στην Αμερική τουλάχιστον, θεωρείται εξίσου σημαντικό με το αυτούσιο κείμενο, βλέπε και GNU licencing systems - GPL κλπ).




Ας προσθέσω μια άποψη ακόμη:

Αν ο alombar42 εξυβρίσει (ευθέως και χωρίς αμφιβολία) τον e-lawyer, αυτό ΔΕΝ σημαίνει οτι ο Γιάννης έβρισε τον Γιώργο, παρά μόνον στην περίπτωση που η ταυτοποίηση και των δύο είναι προφανής στον κοινό νου ή/και στο μέσο αναγνώστη.

Σε περίπτωση αμφισβήτισης της ταυτότητας ενός εκ των δύο τη στιγμή της δημοσίευσης, τότε...
1) Αν αναγνωρίσιμος είναι ο θιγόμενος, τότε αυτός μπορεί αρχικά να ζητήσει αποκατάσταση από τον παρέχοντα τον χώρο (blogger.com), είτε απαιτώντας διαγραφή του μηνύματος ή/και του blog είτε απαιτώντας βήμα αναλόγου προβολής για απάντηση.
Το να ταυτοποιηθεί και ο θίξας ίσως υπερβαίνει τα όρια του νόμου. Επειδή όμως είναι και ο μοναδικός τρόπος για απαίτηση αποζημίωσης, ειδικά σε μια σοβαρή περίπτωση, είναι μια αναγκαία διαδικασία, κατά τρόπο όμως που δεν διαδίδεται η ταυτότητα του θίξαντος (ειδικά αν ο θίξας έχει γράψει κι άλλα άσχετα μηνύματα), γιατί τότε ταυτοποιείται και με όλα τα μηνύματά του, κάτι που είναι παράνομο, αν δεν κάνω λάθος.
Η ταυτοποίηση τώρα, προϋποθέτει τη συνεργασία της blogger.com (αφού από αυτήν εξαρτάται η ανωνυμία) και δεν γνωρίζω κατά πόσον είναι αυτή υποχρεωμένη να υπακούσει στο ελληνικό δικαστήριο, ειδικά αν της ζητηθεί κάτι που είναι παράνομο για τα δικά της δεδομένα.

2) Αν αναγνωρίσιμος είναι μόνο ο θίξας, φυσικά δεν προκύπτει κανένα πρόβλημα και δεν θίγεται κανένα φυσικό πρόσωπο. Μόνη μέθοδο αντίδρασης που βλέπω είναι μέσω της blogger.com.


Τελικά, αν στήσω ένα server που δεν καταγράφει τίποτα, στις Σεϋχέλες (λέμε τώρα) και έχω ένα ανώνυμο λογαριασμό εκεί, μπορώ να κάνω ένα σωρό παρανομίες μέσω αυτού του λογαριασμού και ο μόνος τρόπος να με ταυτοποιήσει κανείς είναι:
- να προκύπτει σοβαρή παρανομία
- να συνεργαστεί (και) με τις τοπικές Αρχές
- να συμφωνήσει ο ιδιοκτήτης του server να δώσει τα στοιχεία του λογαριασμού
- να υπάρχει συνεργασία σε δικαστικό επίπεδο

Σωστά;

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 02, 2005

μουσική και ποδόσφαιρο

Με αφορμή κάποια σχόλια σε ένα μήνυμα, μου γεννήθηκαν διάφορες απορίες.
Αρχικά σκέφτηκα:
Πού μοιάζει και πού διαφέρει η Μουσική από το Ποδόσφαιρο;
(πιο σωστό θα ήταν τα σπορ γενικά αλλά δεν αλλάζει πολλά στην ουσία)

Σκόρπιες σκέψεις και απορίες λοιπόν...

1. Και τα δύο είναι μορφές Τέχνης (και μάλιστα καλλιτεχνίας)
2. Και τα δύο έχουν κάποιο κοινό (ακροατές - θεατές κλπ) στο οποίο απευθύνονται
3. Και τα δύο προϋποθέτουν κάποιο κοινό (σωστά;)
4. Και τα δύο έχουν δημιουργούς μοναδικών έργων, τόσο σε επίπεδο ομάδας όσο και σε επίπεδο ατόμου.
5. Και τα δύο επιδέχονται και αποδέχονται μια μορφή διαιτησίας (κριτικός - διαιτητής)
6. Και τα δύο επαφίενται στην "κοινή γνώμη" για να κριθούν από πλευράς επιτυχίας γενικά (ωραίος αγώνας, ωραίο τραγούδι) - με ασαφή κριτήρια, μερικά μόνο εκ των οποίων είναι γνωστά (διαφήμιση πχ).
7. Και τα δύο έχουν "φίλους" και "εχθρούς": σε τόσους αρέσει ο Ολυμπιακός και σε τόσους ο Πάριος, τόσοι αντιπαθούν τους Sex Pistols και τόσοι την Arsenal.
8. Και στα δύο υπάρχει κάποιος φανατισμός και μάλιστα ανάλογος της δημοσιότητας του δημιουργού, εξ ού και σκυλάς ή γαύρος κλπ.
9. Ενα κοινό και περίεργο χαρακτηριστικό: το να είσαι φίλος ή εχθρός ενός δημιουργού ή μιας τάσης δεν φαίνεται να έχει καμία απολύτως σχέση με τις γνώμες των κριτικών:
- μπορεί η Κάλλας να ήταν μια αυθεντία, έχει όμως λίγους φίλους, ενώ οι Sex Pistols, παρότι φίλος μαέστρος μου είχε πει οτι δεν έχουν "αρμονία", μπορεί να έχουν περισσότερους
- μπορεί ο Φωστήρας να έπαιζε εκπληκτικό ποδόσφαιρο (έστω κατά καιρούς) είχε όμως λιγότερους φίλους από τον Ολυμπιακό


Θα μπορούσα να γράψω περισσότερα αλλά καλύτερα να θέσω το ερώτημά μου:
Εφόσον δεχόμαστε ότι υπάρχει Τέχνη για λίγους, πόσοι είναι αυτοί οι λίγοι ώστε λιγότεροι από αυτούς να μη συνιστούν κοινό;

Στο πιο εύθυμο:
Μπορεί μια συναυλία της Κάλλας να είναι τόσο Τέχνη όσο και ένας αγώνας Κολοκοτρωνίτσι-Κακοσάλεσι, ειδικά αν δεχθούμε ότι και στις δύο περιπτώσεις το κοινό είναι συγκριτικά μικρό και ότι οι εκάστοτε «κριτικοί» είπαν καλά λόγια;

Διαφορετικά:
Αν κάνω τέχνη για τον εαυτό μου, που κανένας δεν αναγνωρίζει (ή καταλαβαίνει), παραμένει Τέχνη αυτό;
Υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια στην Τέχνη ή ό,τι δηλώσεις είσαι;