Παρασκευή, Μαρτίου 31, 2006

Πολιτική μπουρδολογία

Θέλετε να πείτε κάτι βαρύγδουπο στα... γρήγορα;
Θέλετε να συμπληρώσετε τον πολιτικό σας λόγο;
Θέλετε απλώς να σχολιάσετε σε κάποιο forum;

Σας έχω το κατάλληλο εγχειρίδιο, με προσεκτικά επιλεγμένες φράσεις.
Παίρνετε μια φράση από κάθε στήλη, με τη σειρά και... έτοιμη η κατάλληλη πρόταση!
Θυμηθείτε μόνο τις επιλογές σας, για την περίπτωση που κάποιος ενθουσιαστεί και ζητήσει να επαναλάβετε :)

ΣΤΗΛΗ 1ηΣΤΗΛΗ 2ηΣΤΗΛΗ 3ηΣΤΗΛΗ 4η
Κυρίες και Κύριοιη πραγμάτωση των στόχων που έχουμε θέσειμας επιβάλλει να αναλύσουμε πολύ προσεκτικά και συνειδητάτις υπάρχουσες οικονομικές συνθήκες και τα θεσμικά πλαίσια.
Από την άλλη πλευράη έκταση και η μέθοδος διαμόρφωσης των στελεχώνπαίζουν σημαντικό ρόλο για να καθορίσουμετους άξονες μιας μελλοντικής πορείας.
Και ταυτόχροναη σταθερή άνοδος στην ποιότητα και την ποσότητα των προσπαθειών μαςμας υποχρεώνει να προσδιορίσουμε και να καθορίσουμεένα γενικότερο σύστημα πλατιάς συμμετοχής.
Δεν πρέπει όμως να μας διαφέυγει ότιη παρούσα δομή του συστήματος αυτούμας βοηθάει να προετοιμάσουμε και να αφομοιώσουμετις νέες τάσεις και κατευθύνσεις απέναντι στην πρόκληση των καιρών.
Κατά τον τρόπο αυτόένα νέο μοντέλο πολύπλευρης δράσηςεγγυάται την ευρύτερη δυνατή απήχηση ώστε να επεξεργαστούμετις νέες συνιστώσες και συντεταγμένες.
Η καθημερινή πρακτική έχει αποδείξει ότιη ανάπτυξη της ποικιλόμορφης δραστηριότητάς μαςσυμβάλλει με τρόπο αποφασιστικό στο να σηματοδοτήσειτις βάσεις μιας προοδευτικής μετεξέλιξης.
Περιττεύει να υπογραμμίσω τη σημασία αυτών των στοιχείων, γιατίη αδιάκοπη προσήλωσή μας στην πρακτική της τεκμηρίωσης και ενημέρωσηςβοηθάει αποφασιστικά στην προσπάθεια να στερεώσουμεένα δυναμικό σύστημα αντιμετώπισης των νέων μεγάλων απαιτήσεων του καιρού μας.
Η πολύμορφη και πλούσια εμπειρία, αλλά καιτο δυνάμωμα και η επέκταση των δομώνμας δίνουν σε μεγάλο βαθμό την ευχέρεια να εκτιμήσουμετις καλύτερες δυνατές συνθήκες για την επιτάχυνση του έργου μας.
Η επιμέλεια της οργάνωσης και προπάντωνη πλατιά συμμετοχή των λαϊκών μαζών στις σχετικές επεξεργασίεςαποτελούν μια πολύ σημαντική βάση γιαένα καινούργιο μοντέλο ανάπτυξης.
Τα ιδεολογικά κριτήρια, όταν συνδυαστούν, καθώς καιτο ξεκίνημα μιας αποφαστικής καμπάνιαςεγκαινιάζουν μια διεργασία που συμβάλλει στο να τελειοποιήσουμετις διάφορες μορφές ενίσχυσης της επιρροής μας.



Τον πίνακα τον πήρα από μια σελίδα που δεν υπάρχει πια και ανέφερε "Κ. Καλκάνης CCC © 1998"

Θεσσαλονίκη

Η Θεσσαλονίκη αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα - την επέκταση του αεροδρομίου μέσα στο Θερμαϊκό. Δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα της πόλης, αλλά είναι φλέγον και σημαντικό. Υπάρχει, μεταξύ άλλων, κίνδυνος τεράστιας οικολογικής καταστροφής.

Οποιος θέλει να βοηθήσει, ας βάλει στα links του (ή έστω σε μερικά μηνύματα εδώ ή αλλού) το παρακάτω:
<a href="http://tamystikatoukolpou.blogspot.com/2006/03/blog-post_29.html"
>Θεσσαλονίκη</a>

Θα εμφανίζεται έτσι:
Θεσσαλονίκη

Στο μήνυμα αυτό του Πάνου, μπορείτε να σχολιάσετε, προσθέτοντας συνδέσμους προς δικά σας μηνύματα. Ετσι, θα γίνει πιο ολοκληρωμένη για τον ανύποπτο αναγνώστη η παρουσίαση του προβλήματος.
Αργότερα θα υπάρξει πιο συστηματική αντίδραση, την οποία θα έχετε την ευκαιρία να... παρακολουθήσετε!

Πέμπτη, Μαρτίου 30, 2006

Η βατραχοπριγκήπισα

Μόλις το φίλησε, έκανε δυο βήματα και περίμενε να το δει να μεταμορφώνεται σε πριγκήπισα.
Περίμενε, περίμενε, αλλά τίποτε! Το βατραχάκι δε μεταμορφωνόταν!
- Αντε, λοιπόν! Μεταμορφώσου! Τι κάθεσαι; Γιατί δε μεταμορφώνεσαι; ρώτησε ο πρίγκηπας.
- Ξέρω κι εγώ; Τι να σου πω; μουρμούρισε το βατραχάκι. Δε μου λες, μήπως δε με φιλάς με αρκετή αγάπη;
Ο πρίγκηπας φίλησε το βατραχάκι με αρκετή αγάπη, άλλες είκοσι έξι φορές, αλλά το βατραχάκι δε μεταμορφωνόταν.
- Δε μου λες; Τι θα γίνει; ρώτησε ο Λαμπρούκος, που είχε αρχίσει να χάνει την υπομονή του. Θα μεταμορφωθείς ή όχι;
Το βατραχάκι έμπηξε τα κλάματα και τα δάκρυα του έσταζαν ένα ένα στα λουστρίνια του πρίγκηπα.
- Δεν είμαι μαγεμένη πριγκήπισα, ομολόγησε, ψέματα σου είπα! Είμαι ένα απλό, κοινό βατραχάκι!
- Τι έκανε λέει; Απλό, κοινό βατραχάκι; Αδικα δηλαδή σε φιλούσα τόσην ώρα; Δε ντρέπεσαι, αμφίβιο πλάσμα, να παριστάνεις τη μαγεμένη πριγκήπισα και να με εκθέτεις;
- Ντρέπομαι! Ειλικρινά ντρέπομαι! Αλλά τι να κάνω κι εγώ; Είμαι τόσο άσχημο, που κανένας δε με φιλάει διαφορετικά! Αισθάνομαι τόσο παραμελημένο το καημένο! Γι' αυτό πηγαίνω από παλάτι σε παλάτι, λέω στους πρίγκηπες ότι είμαι μαγεμένη πριγκήπισα, κι εκείνοι με φιλάνε.

(Διασκευή από κείμενο του Ευγένιου Τριβιζά που βρήκα σε παληό μήνυμα και αναφέρεται σε ένα ξανθό βατράχι)

Τετάρτη, Μαρτίου 29, 2006

Εκλειψη Ηλίου

Είπα μια φορά κι εγώ να κάνω ηλιοθεραπεία στο διάστημα και αμέσως όλοι να διαδώσουν οτι θα γίνει έκλειψη ηλίου!
Τσκ τσκ τσκ, αδιάκριτοι. Μα δεν μπορούσαν να το πουν πιο ευγενικά οτι χρειάζομαι δίαιτα;

Προσοχή με την έκλειψη - μην τολμήσετε να δείτε οτιδήποτε χωρίς τα ειδικά φίλτρα. Ξεχάστε τα κάρβουνα και τα γυαλιά για να μην καταστρέψετε τα μάτια σας.
Οδηγός παρατήρησης από το Πλανητάριο Θεσσαλονίκης.

Σύντομη ιστορία της ανθρωπότητας

Επειδή αυτό που ετοιμάζω είναι κάπως μεγάλο, επειδή ο χρόνος δεν βοηθάει, επειδή το μπλογκ κινδυνεύει να πιάσει αράχνες...

Συνοπτικός πίνακας της ιστορίας της ανθρωπότητας υπό Francois Cavanna



2.000.000 π.Χ.
Εμφάνιση του πρώτου ανθρώπου σε μία κατά τα άλλα αξιοπρεπή οικογένεια πιθήκων. Η μητέρα πεθαίνει από ντροπή και ο πατέρας γίνεται αλκοολικός.

1.999.999 π.Χ.
Ο άνθρωπος πέφτει από το δέντρο. Θα πέσει ακόμα μια φορά. Συνολικά θα πέσει 8.990.533 φορές. Αρχίζει να υποψιάζεται ότι η μοίρα του δεν είναι να ζήσει στα δέντρα.

1.999.998 π.Χ.
Ο άνθρωπος κάνει το πρώτο του βήμα. Δεν θα κάνει δεύτερο: πάτησε μέσα σε κακά δεινοσαύρου και έπεσε. Απογοητευμένος θα καθίσει στη σκιά ενός προϊστορικού δέντρου και αποφασίζει να μην ξανακουνηθεί. Θα μείνει έτσι για 450.000 χρόνια.

1.500.000 π.Χ.
Ο άνθρωπος βάζει τα δάχτυλά του στη μύτη του και διαπιστώνει με έκπληξη ότι το χέρι του είναι εργαλείο.

1.000.000 π.Χ.
Ο άνθρωπος βάζει τα δάχτυλα και του άλλου του χεριού στη μύτη του και διαπιστώνει ότι και το άλλο του χέρι είναι εργαλείο.

800.000 π.Χ.
Ο άνθρωπος μαθαίνει να κατεργάζεται την πέτρα με τα δόντια του. Θα κάνει ότι μπορεί μέσα σ'αυτό το δημιουργικό του οίστρο: ακόντια, βέλη, χτενάκια, μικρούς πύργους του Eiffel και ένα σωρό άλλα αναμνηστικά.

700.000 π.Χ.
Πρώτη περίοδος παγετώνων. Εμφάνιση του συναχιού που θα γίνει ο πιστότερος σύντροφος του ανθρώπου. Ο άνθρωπος ανακαλύπτει το πρώτο κασκόλ από ακατέργαστη πέτρα.

600.000 π.Χ.
Τέλος της πρώτης περιόδου παγετώνων. Ο άνθρωπος βγάζει τη φανέλα του και την στραγγίζει.

500.000 π.Χ.
Δεύτερη περίοδος παγετώνων. Ο άνθρωπος διοργανώνει ανασκαφές για να βρει το κασκόλ του. Μάταια. Πρέπει να κάνει ένα άλλο από κατεργασμένο πολύτιμο λίθο αυτή τη φορά, γιατί η μόδα άλλαξε.

400.000 π.Χ.
Ο άνθρωπος ανακαλύπτει μια τεχνική πολύ πιο αποτελεσματική για το στίλβωμα της πέτρας. Αντί το να την τρίβει με τους γλουτούς του, όπως έκανε μέχρι τώρα, την τρίβει με τους γλουτούς των άλλων. Ο ρυθμός της Ιστορίας επιταχύνεται.

300.000 π.Χ.
Τρίτη περίοδος παγετώνων. Ο άνθρωπος βρίσκει ότι έχει αρχίσει να παραγίνεται το κακό. Παρόλα αυτά το κοινωνικό του status προάγεται: το συνάχι έδωσε τη θέση του στην καλπάζουσα φυματίωση.

200.000 π.Χ.
Ο άνθρωπος ανακαλύπτει τη φωτιά. Οι περίοδοι των παγετώνων έχουν όμως τελειώσει. Μην ξέροντας τι να κάνει την ανακάλυψή του, την πετάει πίσω από την πλάτη του και βάζει φωτιά στο δάσος. Γέννηση της Σαχάρας και της ερήμου του Cobi.

100.000 π.Χ.
Ο άνθρωπος του Νεάντερταλ αποκαλεί τον άνθρωπο του Κρο-μανιόν "βρωμιάρη μετανάστη". Δε θα το επαναλάβει δεύτερη φορά.

50.000 π.Χ.
Ο άνθρωπος εφευρίσκει τον τροχό. Χωρίς να χάσει χρόνο σκέφτεται την εφεύρεση του ποδηλάτου. Κατόπιν ωρίμου σκέψεως "εφευρίσκει" το άλογο, που είναι λιγότερο κουραστικό.

40.000 π.Χ.
Ο άνθρωπος ανακαλύπτει τη μέθοδο να κάνει έρωτα, με τόσο αποκρουστικό τρόπο που δε μπορεί να περιγραφεί στο παρόν: μέσα σε σφραγισμένο φάκελο και με πέντε χιλιάδες σε γραμματόσημα.

30.000 π.Χ.
Ο άνθρωπος κάνει τις δύο πιο σημαντικές εφευρέσεις στη γεωργία: την άμαξα και το μαχαίρι για τον ευνουχισμό των μοσχαριών.

20.000 π.Χ.
Ένας φωτισμένος άνθρωπος έχει την ιδέα να χρησιμοποιήσει το στόμα του για να βγάλει έναρθρους ήχους. Η ιδέα αυτή γνωρίζει αμέσως επιτυχία. Σκοτώνονται αμέσως όλοι όσοι επιμένουν να θέλουν να παραμείνουν εγγαστρίμυθοι.

15.000 π.Χ.
Ένας ευεργέτης της ανθρωπότητας ανακαλύπτει τη γραφή. Ένας σαδιστής εγκληματίας ανακαλύπτει την ορθογραφία.

10.000 π.Χ.
Ο άνθρωπος μαθαίνει να τρώει το μικρό της αγελάδας για να μπορεί να κλέψει το γάλα της. Από τον καημό της αγελάδας, το γάλα ξινίζει. Ο άνθρωπος ανακαλύπτει το γιαούρτι.

8.000 π.Χ.
Ο άνθρωπος ανακαλύπτει το χαλκό. Ο χαλκός επιτρέπει την επανάληψη στην εργασία. Βυθίζουμε το μαχαίρι στην κοιλιά και κατόπιν χύνουμε λιωμένο χαλκό στην πληγή. Έχουμε ένα πανομοιότυπο μαχαίρι. Η βαριά βιομηχανία γεννιέται.

6.000 π.Χ.
Έχοντας βαρεθεί να χάνει συνέχεια στους καυγάδες, ο άνθρωπος ανακαλύπτει τους πολέμους για να κρύβεται πίσω από τους άλλους. Γίνεται στρατηγός και η μητέρα του είναι περήφανη για το γιο της.

5.000 π.Χ.
Γέννηση, απόγειο και αφανισμός των μεγάλων αρχαίων πολιτισμών: Αίγυπτος, Μεσοποταμία, Κίνα, Ινδία, Ελλάδα κ.α. Παραμένουν αθάνατες ζωντανές πηγές όπου καταφεύγει η φαντασία του ανθρώπου, όταν αναζητά επίμονα μία μεταμφίεση για κάποιο χορό Τσικνοπέμπτης.

50 π.Χ.
Ο Ιούλιος Καίσαρας ανακαλύπτει τη σάλτσα από δάφνη.

1 π.Χ.
Οι άνθρωποι έχουν βαρεθεί να μετρούν ανάποδα τα χρόνια. Το βρίσκουν ταπεινωτικό. Οι προφήτες τους υπόσχονται ότι γρήγορα θα γεννηθεί ο Μεσίας και όλα θα γίνουν κανονικά. Ο Ιησούς Χριστός καλά θα κάνει να βιαστεί.

0
Γέννηση του Ιησού Χριστού. Το εκρεμμές μπορεί επιτέλους να γυρίσει στη σωστή κατεύθυνση. Οι άνθρωποι βάζουν τα ρολόγια τους στη σωστή ώρα και σταυρώνουν το Χριστό.

100 μ.Χ.
Κατόπιν ωρίμου σκέψεως οι άνθρωποι χρίζουν τον Χριστό Θεό. Αν και δεν του κάνει καλό, δεν μπορεί να του κάνει ούτε κακό και τέλος πάντων δε βρίσκεται εδώ για να πει το αντίθετο.

Κυριακή, Μαρτίου 26, 2006

Fata Morgana

Fata MorganaΠούθ' έρχεσαι; Απ’ τη Βαβυλώνα.
Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα.
Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα.
Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα.


Τη Φάτα Μοργκάνα, στην οποία ο Καββαδίας αφιέρωσε το σχετικό ποίημα, είχαμε την ευτυχία να γνωρίσουμε κι εμείς.

Η Φάτα Μοργκάνα λοιπόν, φόρεσε το διαμαντικό της, σαν γνήσια τσιγγάνα μάγισσα και δέχτηκε να μας μιλήσει για την τέχνη της.
Διευκρίνησε βέβαια οτι η προσφώνηση "Φάτα", που τη συνοδεύει, δεν έχει καμμία σχέση με το "φάτα Λίζα και κάντα κορνίζα" αλλά προέρχεται από το Φαταούλα Μοργκάνα, κατά παράφραση.

Οπως βλέπετε μας δέχθηκε στο γραφείο της, λιτά διακοσμημένο σε τόνους του γκρι, με μόνο στοιχείο πολυτέλειας την επαγγελματική της πολυθρόνα.
Μας μίλησε για τη ζωή της, για την τέχνη της, για τον εσωτερικό της κόσμο, για τις σχέσεις της (παρελθούσες και μελλοντικές, αφού τις βλέπει στη γυάλινη σφαίρα της), για τις επιτυχίες της, για την καθημερινότητά της, για τη δυστυχία του να είσαι διάσημος κλπ.
Μας μίλησε επίσης για τον εαυτό της, για τη Φάτα, για τη Μοργκάνα και για τη Φάτα Μοργκάνα.
Ξέχασα να σας πω οτι μας είπε λίγα λόγια και για εκείνη την ίδια.

Οπως καταλαβαίνετε τα είπε όλα μόνη της. Κανείς δεν προλάβαινε να μιλήσει, προφανώς επειδή ήξερε κάθε ερώτηση πριν την διατυπώσουμε.

Απέδειξε τελικά οτι την κατέχει την τέχνη της και την ευχαριστούμε που μας έκανε την τιμή να μας δεχθεί στο σεμνό της παλάτι.


Διευκρίνηση: η φωτογραφία παρουσιάζει μια άλλη μάγισσα, που μοιάζει στην Ματζίκα Ντε Σπελ. Η Φάτα Μοργκάνα φέρνει περισσότερο προς Μάγισσα Φούρκα.

Σάββατο, Μαρτίου 25, 2006

Παρασκευή κι απόβραδο

Την Παρασκευή το βράδυ
πήγαμε για το Θησείο,
στην πλατεία ένα ρημάδι,
κάποτ' ήταν καφενείο.

Ητανε που λες μια τρύπα,
δώδεκα Θησείου οδός.
"Ας καθήσουμ' έξω" είπα,
"είν' εντάξει ο καιρός".

Ετσι ξεκινήσαν όλα:
η Σιντί, μωράκι μπάνικο,
το Κουρκουμπίνι και η Ψεύτρα
κι ο Oldskipper κοντομάνικο.

Και ο Σκίπερ ξαπλωμένος
σε μια όμορφη κουβέρτα
και ο γράφων αραγμένος
χάζευε τα σούρτα φέρτα.

Ητανε και ένας τύπος
σερβιτόρος τυπικά
αλλά εις το βάθος κήπος
και γωνία μπακλαβά.

Παραγγείλαμε ανέτως
τι μας φέρανε δεν είδα.
Φάγαμε τα πάντ' αμέσως
κι όχι δεν μου λείπει βίδα.

Και μας πιάσαν τα κεφάκια
κι όλο βάζαμε κρασί.
Ηπιαμε κάτι κιλάκια
τσούκου τσούκου όλοι μαζί.

Και αρχίσαν οι ιδέες
και οι αμπελοφιλοσοφίες
κι όλο κατεβαίναν νέες
και χωρίς διαμαρτυρίες.

Ητανε και το γκαρσόνι
Χρήστος είναι τ' όνομά του
που γουστάριζε να χώνει
τραγουδώντας τα δικά του.

Αρκετά όμως σας είπα
να 'χει κι η Σιντί να γράφει
γιατί εγώ πάλι τα ήπια
και δεν έχω κλείσει μάτι.

Αντε κι αύριο θα τα πούμε
με κάνα φρέσκο ποστάκι
μέχρι τότε γειά χαρά σας
από ένα φιλαράκι.

Παρασκευή, Μαρτίου 24, 2006

Κωδικός "Θεσσαλονίκη"

Το μυστικό σχέδιο εξόντωσης της φιλοφρόνησης "χαμουτζήδες".



Επιτέλους κάποτε πρέπει εμείς οι από κάτω να βάλουμε χέρι στους αποπάνω.
Δεν είναι δυνατόν να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα την εξουσία τους.
Δεν μπορεί να επιτρέπουμε στους αποπάνω να απολαμβάνουν εξωφρενικά προνόμια, όπως λίγο Φεστιβάλ, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου.

Εμπρός να βάλουμε ένα τέρμα στην υποτιμητική θεώρηση των αποκάτω από τους αποπάνω.
Εμπρός να δείξουμε στα Μπαόκια πόσα απίδια βάζει ο σάκος.
Εμπρός να σπάσουμε τα στερεότυπα.
Εμπρός της γης οι χαμουτζήδες.
Εμπρός, Μήτσο εσύ;


Θα 'ναι πρωί τ' Απρίλη
κάπου στην Κηφισιά
θα μαζευτούν οι μπλόγκερς
να εκδράμουν στο βορρά.

Με αεροπλάνα και βαπόρια
και με τους μπλόγκερς τους παληούς
με τσιπουράκια και ουίσκια
θα τους μεθύσουμε τους Σαλονικιούς.

Αντε πάμε τσάρκα στη Θεσσαλονίκη
να τριγυρνάμε στις ακροθαλασσιές
ασ' τις αντιρρήσεις και θυμήσου οτι
έχουν ένα κάτι οι Σαλονικιές.

Βόλο, Λάρισα, Καρδίτσα
να γλεντήσω μια βραδιά
και στο τέλος αγκαλίτσες
με μια Θεσσαλονικιά.

Οι χαμουτζούδες ν' αρχίσουν τσιφτετέλια
ν' ανάψουνε τα τέλια, ολοταχώς.
Κι οι χαμουτζήδες να κάψουν το πατάρι,
χορεύει και γουστάρει, ο Σαλονικιός.

Θεσσαλονίκη, Σαββατόβραδο κι Απρίλης
προφιτερόλ θα τρώμε και μετά
σε κάποια απόμερη γωνιά της Νέας Κρήνης
με το τζουκ-μποξ θα τριγυρνάμε στα παλιά.

Είσαι η κρυφή φωτιά του μπλογκ μου
Θεσσαλονίκη όμορφη γλυκειά
κι αν είμ' όλο κρεπάλες στην Αθήνα
για σένανε μεθώ κάθε βραδυά.


Με αυτό, καλούμε τους χαμουτζήδες σε μαζική άνοδο στη Θεσσαλονίκη.
Οσοι πιστοί... να οργανωθούμε :)



Μέσα Απριλίου ανεβαίνουμε Θεσσαλονίκη, άνευ απροόπτου.
Μια εβδομάδα πριν των Βαΐων, άνευ απροόπτου.
Παρασκευή πρωί με Δευτέρα βράδυ (τρεις νύχτες), άνευ απροόπτου.
Κάποια ψυχή έριξε την ιδέα για ενοικίαση βαν.
Εμείς θα πάρουμε το τρελλό φορτηγό, το μωρό και τον Αρη και θα κλείσουμε κάπου εκτός κέντρου (για να δεχτούν εύκολα τον Αρη).
Ανευ απροόπτου...

Πέμπτη, Μαρτίου 23, 2006

OldSkipper - εν Ελλάδι

Ο Χρήστος (OldSkipper) και ο Skipper βρίσκονται στην Ελλάδα (Αττική).

Οσοι πιστοί, δώστε σήμα!

--

Στο δρόμο μποστά στο σπίτι (απ' όπου δουλεύω) γίνονται έργα για τοποθέτηση φυσικού αερίου. Δεν έχει θόρυβο, μόνο που για να ακουστούμε πρέπει να ουρλιάζουμε.
Λέω λοιπόν να κάνω μια βόλτα στο Λαύριο ;)

Τρίτη, Μαρτίου 21, 2006

Εαρινή ισησπερία

Παράξενη μέρα η σημερινή: εαρινή ισημερία, μέρα κατά του ρατσισμού, μέρα της ποίησης, μέρα της δασοπονίας, μέρα του ύπνου, πρωτοχρονιά στο Ιράν.

  • Στις 21 Μαρτίου του 1960 στο Σαρπβηλ της Νοτίου Αφρικής η αστυνομία σκότωσε 69 άτομα, κυρίως γυναίκες και παιδιά, σε μια ειρηνική διαδήλωση, στην οποία προσέφεραν τους εαυτούς τους για σύλληψη (λεπτομέρειες εδώ).
    Σύντομα η Νότιος Αφρική αντιμετώπισε τη διεθνή απομόνωση. Στις 26/10/1966 ο ΟΗΕ όρισε την 21η Μαρτίου σαν Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού.

  • Η ΠΟΥ υϊοθετεί την 21η Μαρτίου σαν Παγκόσμια Ημέρα του Υπνου. (δυστυχώς ελάχιστες ιστορικές αναφορές βρήκα, κυρίως στα κινέζικα).
    "Ενα καλό γέλιο και ένας γερός ύπνος είναι τα καλύτερα φάρμακα στα ιατρικά βιβλία" - γνωμικό της Ιρλανδίας.

  • Το Ιράν σήμερα γιορτάζει την πρωτοχρονιά.

  • Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας - προτάθηκε από την Ευρωπαϊκή Αγροτική Συνομοσπονδία (European Confederation of Agriculture - CEA, Ελβετία 1948) και γιορτάστηκε πρώτη φορά το 1971.
    Ο σκοπός φυσικά να αφυπνήσει τον κόσμο για τη σημασία των δασών (περισσότερα)

  • Η UNESCO, το Νοέμβριο του 1999, υιοθέτησε την 21η Μαρτίου σαν Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Την Ελλάδα εκπροσωπούσε ο πρέσβης Βασίλης Βασιλικός.



Είχα σκοπό να γράψω πολύ περισσότερα αλλά τελικά η καθημερινότητα δεν το επέτρεψε.
Μιας και είναι πολύ αργά, αφήνω τον Douglas Adams να μιλήσει για ποίηση ;)


Η βογκονική ποίηση είν' η τρίτη χειρότερη ποίηση στο Σύμπαν. Η δεύτερη χειρότερη είν' η ποίηση των Αζγότθων της Κρία. Κατα τη διάρκεια μιας απαγγελίας από τον Αρχιποιητή τους, Γκρούνθο τον Πεφουσκωμένο, του ποιήματος του, "Ωδή Σ' Ένα Μικρό Σβόλο Στόκου Που Βρήκα Στη Μασχάλη Μου Ένα Πρωΐ Του Μεσοκαλόκαιρου", τέσσερις από το ακροατήριο πέθαναν από εσωτερικήν αιμορραγία κι ο Πρόεδρος του Μεσογαλακτικού Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου επέζησεν έχοντας φάει ένα μόνο πόδι του. Ο Γκρούνθος λέγεται πως "απογοητεύτηκε" από την αποδοχή που 'χε το ποίημά του κι ήταν έτοιμος ν' αρχίσει το διάβασμα του δωδεκάτομου επικού του ποιήματος με τίτλο "Οι Αγαπημένες Μου Γαργάρες Του Λουτρού", όταν το παχύ του έντερο, σε μιαν απελπισμένη προσπάθεια να σώσει τη ζωή και τον πολιτισμό, όρμησε πάνω, μες από το λαιμό του και του στραγγάλισε το μυαλό.
Η χειρότερη ποίηση στο Σύμπαν χάθηκε μαζί με τη δημιουργό της, τη Πώλα Νάνσυ Μίλστοουν Τζένιγκς από το Γκρήνμπριτζ του Έσεξ, στην Αγγλία, όταν καταστράφηκεν η Γη.
Ο Προστακτικός Βόγκον Ζελτς χαμογέλασε πολύ αργόσυρτα. Αυτό δε το 'κανε για εντυπωσιασμό, αλλά γιατί προσπαθούσε να θυμηθεί ποιους μυς έπρεπε να κουνήσει. Είχεν ουρλιάξει στους κρατουμένους του μ' ένα τρόπο πάρα πολύ καλό για την υγεία του και τώρα ένιωθεν αρκετά ήρεμος κι έτοιμος να φανεί αρκετά πορωμένος. (Σημ. δική μου: γιατί ετοιμάζεται να πραγματοποιήσει τη τρομερή απειλή του να τους πετάξει έξω στο διάστημα, αλλ' όχι πριν τους διαβάσει λίγη από τη ποίησή του, ποίηση που -κατά τον Φορντ- έχει λιγότερο σεξαπίλ κι από αυτοκινητιστικο δυστύχημα. Η απειλή δε, συνίσταται, όχι τόσο στο... εκπαραθύρωμα, μα στην... ανάγνωση αυτή καθαυτή).
Οι κρατούμενοι κάθονταν δεμένοι σ' ειδικές καρέκλες Ποιητικής Εκτίμησης. Οι Βόγκον δεν είχανε ψευδαισθήσεις για την εκτίμηση που αντιμετωπιζόταν η ποίησή τους. Οι πρώτες τους προσπάθειες στη ποιητική σύνθεση οφείλονταν στη πειθαναγκαστική επιμονή τους να γίνουνε δεκτοί σα μια εξελιγμένη και πολιτισμένη φυλή, αλλα τώρα πια το μόνο πράγμα που τους έκανε να συνεχίζουν, ήταν καθαρή ξεροκεφαλιά.
Ο ιδρώτας ήταν κρύος στο μέτωπο του Φορντ Έσκορτ και κυλούσε στα ηλεκτρόδια που 'ταν στερεωμένα στους κροτάφους του. Τα ηλεκτρόδια ήταν συνδεδεμένα σε μια συστοιχία ηλεκτρονικών συσκευών -καλολογικούς ενισχυτές διαμορφωτές ρυθμού, ισοσταθμιστές παρηχήσεων και προενισχυτές παρομοιώσεων- σχεδιασμένες όλες για να εντείνουνε το βίωμα του ποιήματος και να εξασφαλίσουνε πως δε θα χανόταν η παραμικρή απόχρωση της σκέψης του ποιητή.
Ο Αρθουρ Ντεντ καθότανε τρέμοντας ολόκληρος. Δεν είχε ιδέα για το τι επρόκειτο να συμβεί, αλλ' ήξερε πως τίποτα απ' όσα είχανε γίνει ως τώρα δε του άρεσε και δεν πίστευε πως τα πράγματα θ' αλλάζανε τώρα.
Ο Βόγκον άρχισε να διαβάζει ένα βρωμερόν απόσπασμα που είχε γράψει μόνος του.
- "Ω μαιανδρωδική γρυλλιστοσάλπιγγα..." άρχισε. Το Φορντ τονε πιάσανε σπασμοί - ήτανε χειρότερο απ' όσο περίμενε.
"...οι συχνοουρίες σου είναι για μένα σαν πλιατσικολογημένες αμφικλινερυθροκηλίδες σ' αλλλεργικά πετούμενα".
- "Ααααααααααααααααργγγγγγγκκκχχχχχχχχχχχχχχχχχ!" φώναξε ο Φορντ Έσκορτ, τινάζοντας πίσω το κεφάλι του που βούιζε από τους πόνους. Αμυδρά είδε δίπλα του τον Αρθουρ να χτυπιέται στη καρέκλα του. Έσφιξε τα δόντια του.
- "Επιψηλάφησε σ' εκλιπαρώ", συνέχισεν ο αμείλικτος Βόγκον, "τις πηγαδιαστές μου τορνευτοδρομάδες". Η φωνή του υψωνότανε σ' ένα τρομερό τόνο ένθερμης οξύτητας.
- "Και βραχνοκρώζοντας σύρεμε με ζαρωμένες κληματσίδες! Ή θα σε συντρίψω στις ροχαλιασμένες κρεατοελιές με το θολοσπυροθρυμματιστή μου, σοβαρολογώ!"
- "Νννννννννννιιιιιιιιιιααααααααρρρρργγγγγγκκκκκκκκκκχχχχχχ!" ούρλιαξεν ο Φορντ Έσκορτ μ' ένα τελευταίο σπασμό, καθώς η ηλεκτρονική εξύψωση του τελευταίου στίχου τονε βρήκε κατακούτελα. Έμειν' ακίνητος, εξουθενωμένος. Ο Αρθουρ είχε παραλύσει.
- "Και τώρα Γήινοι..." είπεν ο Βόγκον (δεν ήξερε πως στη πραγματικότητα ο Φορντ Έσκορτ ήταν από ένα μικρό πλανήτη στα περίχωρα του Μπετελγέζ, αλλά και να το 'ξερε δε θα τον ένοιαζε), "η εκλογή είναι δική σας! Θα πεθάνετε στο κενό του Διαστήματος ή..." σταμάτησε για να δώσει μελοδραματικήν εντύπωση στα λόγια του, "...θα μου πείτε πόσο καλό ήτανε το ποίημά μου, κατά τη γνώμη σας!" Έπεσε σε μια τεράστια δερμάτινη πολυθρόνα σε σχήμα νυχτερίδας και τους κοίταξε. Ξαναχαμογέλασε με τον ίδιο τρόπο.
Ο Φορντ αγωνιζόταν ν' αναπνεύσει. Πέρασε τη ξασπρισμένη του γλώσσα στα ξεραμένα χείλια του κι έβγαλε ένα βογγητό.
Ο Αρθουρ είπε ζωηρά:
- "Βασικά, εμένα μ' άρεσε".
Ο Φορντ γύρισε και τονε κοίταξε μ' ανοιχτό το στόμα. Αυτή η αντιμετώπιση του θέματος δε του 'χε περάσει από το νου. Ο Βόγκον δε, γεμάτος έκπληξη, σήκωσε ένα φρύδι, που επισκίασε τη μύτη του, πράγμα καθόλου άσχημο.
- "Α, ωραία..." είπε, σα να τα 'χε χαμένα.
- "Μα βέβαια", είπεν ο Αρθουρ, "πιστεύω πως πολλές από τις μεταφυσικές παρομοιώσεις, ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακές".
Ο Φορντ συνέχισε να τονε κοιτάζει, οργανώνοντας σιγά-σιγά τις σκέψεις του γύρω απ' αυτή την εντελώς καινούργια ιδέα. Θα καταφέρνανε τελικά να γλυτώσουνε;
- "Ναι, συνέχισε..." είπεν ο Βόγκον.
- "Αα... και, εε... είχεν ενδιαφέροντα ρυθμικά τεχνάσματα επίσης", συνέχισε ο Αρθουρ, "που φαίνονταν να 'ρχονται σ' αντίστιξη με... μεεεε...", κόμπιασε.
Ο Φορντ έσπευσε να τονε βοηθήσει, διακινδυνεύοντας:
- "...σ' αντίστιξη με τον σουρεαλισμό της βασικής μεταφοράς της ...εε..." άρχισε να κομπιάζει κι αυτός, αλλά ο Αρθουρ ήταν έτοιμος:
- "...της ανθρωπιάς της..."
- "Βογκονιάς" του σφύριξε ο Φορντ.
- "Α ναι, της βογκονιάς (συγγνώμη) της ευσπλαχνικής ψυχής του ποιητή", ο Αρθουρ είχε πάρει θάρρος τώρα, "που κατορθώνει μέσω της ποιητικής δομής να εξυψώσει επί ίσοις όροις τις βασικές διχοτομίες του τελευταίου", (έφτανε πια σ' ένα θριαμβευτικό κρεσέντο...) "και τελικά αποκτά κανείς μια βαθιά κι έντονη ενόραση σχετικά με... με..." (...που ξαφνικά τον εγκατέλειψε).
Ο Φορντ έσπευσε να δώσει τη χαριστική βολή:
- "Σχετικά μ' αυτό στο οποίο αναφερότανε το ποίημα!" φώναξε. Και πιο σιγά, με την άκρη του στόματός του: "Πολύ ωραία, Αρθουρ, τα πήγες πολύ καλά".
Ο Βογκόν τους κοίταξε εξεταστικά...

Δευτέρα, Μαρτίου 20, 2006

Πεθαίνει και θέλει ΑΙΜΑ, ΑΛΛΑ ΠΟΛΥ ΑΙΜΑ!

Εχω ξαναγράψει σχετικό ποστ, αλλά μιας και συνεχίζουν οι αφελείς, ξαναγράφω κάτι, γιατί κινδυνεύουμε να πνιγούμε στο αίμα!

ΟΤΑΝ ΛΑΜΒΑΝΕΤΕ ΜΗΝΥΜΑ ΤΥΠΟΥ "ΣΤΕΙΛΕ ΤΟ ΠΑΝΤΟΥ", ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΤΕ ΤΗΝ ΠΗΓΗ ΣΑΣ.
ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΑΣΥΛΛΟΓΙΣΤΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ, ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΒΟΥΝ ΜΟΙΡΑΙΕΣ.

Οταν το μήνυμα είναι προώθηση με πολλούς αποδέκτες και το πρωτότυπο προέρχεται από τρίτο άτομο, άγνωστο σε σας, πάλι με πολλούς αποδέκτες, είναι σχεδόν βέβαιο οτι πρόκειται για φάρσα ή spam, ασχέτως περιεχομένου.
Οι χαριτωμένοι που κάνουν τέτοιες ενέργειες ποντάρουν ακριβώς σε αυτές τις αντιδράσεις μας (προώθηση αμέσως και άκριτα).
Θυμηθείτε οτι κάθε περιττό τηλέφωνο σε νοσοκομείο μπορεί να βάλει σε κίνδυνο τη ζωή κάποιων ανθρώπων.

Αν θέλετε οπωσδήποτε να το στείλετε κάπου, στείλτε το σε ένα δημοσιογράφο, αφού όμως πρώτα ψάξετε στο Google για αναφορές.
Αν θέλετε πραγματικά να βοηθήσετε, δώστε αίμα εσείς - καλό θα κάνετε έτσι κι αλλιώς.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
  1. Αν έχετε γράψει σχετικό ποστ, δείτε μήπως ΞΑΝΑγράψατε πριν μερικές εβδομάδες ή πριν μερικούς μήνες ή πριν μερικά χρόνια, για το ίδιο θέμα!
  2. Θυμηθείτε την παροιμία με το βοσκό και το λύκο, που όταν υπήρχε πραγματικά λύκος, κανείς δεν τον πίστεψε. Δεν θέλετε να συμβεί και σε σας αυτό!!
  3. Ολοι προωθούν και "καθαρίζουν" - κανείς δε δίνει αίμα. Αν υπάρξει πραγματική ανάγκη, τι θα κάνουμε;



Αφορμή για το ποστ αυτό στάθηκε η παρακάτω πυραμίδα, που είναι προφανώς φάρσα, λόγω του "μόνο εκεί", λόγω του οτι κυκλοφορεί παντού εδώ και ένα χρόνο τουλάχιστον και λόγω του οτι το Google το βρίσκει καμμιά εκατοστή φορές, ελαφρώς παραλλαγμένο.
Προσέξτε επίσης τις ημερομηνίες και πώς εξελίχθηκε στην πορεία, σαν το σπασμένο τηλέφωνο που παίζαμε μικροί.

Αυτός έγραψε κάτι και έκανε QUOTE το όνομα, ποιος ξέρει από πού:

Posted: Mon Feb 07, 2005 12:23 pm
Post subject: Επεγουσα ανάγκη για ΑΙΜΑ!
--------------------------------------------------------------------------------
καλημέρα

Ένα παιδάκι 2,5 ετών πάσχει από οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία. 'Οποιος
γνωρίζει δότες αιμοπεταλίων ή θέλει να δώσει ο ίδιος αίμα, το όνομα είναι:
> Δημήτριος ΜΑΡΙΝΟΣ - ΞΥΔΗΣ του Χαραλάμπους
> Νοσηλεύεται στο Νοσοκομείο Παίδων Αγλαϊα Κυριακού. Μόνο εκεί μπορεί να δώσει.
> Παρακαλώ, προωθείστε το παντού.

(Από το TDM Hellas)

Αυτός "το διάβασε στην εφημερίδα"!!

Δημοσιεύθηκε: Πεμ Φεβ 10, 2005 11:13 am
Θέμα δημοσίευσης: ΠΑΙΔΑΚΙ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ
--------------------------------------------------------------------------------
Αντιγράφω από εφημερίδα.

"Ένα παιδάκι , δυόμισυ ετών , πάσχει από οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία .Όποιος γνωρίζει δότες αιμοπεταλίων ή θέλει να δώσει ο ίδιος , το όνομα είναι :
Δημήτριος Μαρίνος -Ξυδής του Χαραλάμπους.
Νοσηλεύεται στο νοσοκομείο παίδων Αγλαϊα Κυριακού . Μόνο εκεί μπορεί να δώσει .
Παρακαλώ προωθείστε το παντού ."



Πάρτε κι άλλα...

GreekMeds Fora _ Γενικά Ιατρικά _ Ανάγκη για δότες αιμοπεταλίων...
Posted by: Mariza Jun 26 2005, 17:48
O Δημητριος ΜΑΡΙΝΟΣ - ΞΥΔΗΣ του Χαραλαμπους, ενα παιδακι δυομισυ
ετων...πασχει απο οξεια λεμφοβλαστικη λευχαιμια. Όποιος γνωριζει δοτες αιμοπεταλιων ή θελει να δωσει...πρέπει να πάει στο νοσοκομείο παιδων Αγλαϊα Κυριακού όπου και νοσηλεύεται ο Δημήτριος.

(Από το GreekMeds Forum)


SOS Ανάγκη αιμοπεταλίων για μικρό παιδί από evdo
Ημ/νία 29-01-2006 Ώρα 15:25

Παρακαλώ στείλτε το παντού. Ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο ζήτημα. O Δημήτριος ΜΑΡΙΝΟΣ - ΞΥΣΗΣ του Χαραλάμπους, ένα παιδάκι δυόμισι ετών πάσχει από οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία. Οποίος γνωρίζει δότες αιμοπεταλίων ή θέλει να δώσει ο ίδιος να επικοινωνήσει με το νοσοκομείο παίδων Αγλαΐα Κυριακού που νοσηλεύεται διότι μόνο εκεί μπορεί να δώσει τα ανωτέρω. Παρακαλώ προωθείστε το παντού.

(Από το Pathfinder forums)


Sent: Tuesday, February 01, 2005 2:49 AM
Subject: Epeigon

Eνα παιδάκι δυόμισι ετών (συγγενής φίλου) πάσχει από οξεία λεμφοβλαστικη
λευχαιμία. οποίος γνωρίζει δοτές αιμοπεταλίων η θέλει να δώσει ο ίδιος το όνομα
είναι:
Δημήτριος ΜΑΡΙΝΟΣ - ΞΥΔΗΣ του Χαραλάμπους νοσηλεύεται στο νοσοκομείο παίδων
Αγλαΐα Κυριακού. μόνο εκεί μπορεί να δώσει.
Παρακαλώ προωθείστε το παντού

(Από το Athensvoice forum, έχει διαγραφεί σήμερα)


Δημοσίευση: Τρίτη, 14 Μαρτίου, 2006 - 11:25 AM HST
Αποστάλθηκε από : Admin
O Δημήτριος ΜΑΡΙΝΟΣ - ΞΥΔΗΣ του Χαραλάμπους, ένα παιδάκι δυόμισυ ετών πάσχει απο οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία και νοσηλεύεται στο νοσοκομείο Παίδων Αγλαϊα Κυριακού.
Όποιος γνωρίζει δότες αιμοπεταλίων ή θέλει να γίνει ο ίδιος δότης μπορεί να απευθυνθεί στο νοσοκομείο.

(Από το Aegean News)

Πα 17/3/2006
O Δημήτριος ΜΑΡΙΝΟΣ - ΞΥΔΗΣ του Χαραλάμπους, ένα παιδάκι δυόμισυ ετών πάσχει απο οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία.

Όποιος γνωρίζει δότες αιμοπεταλίων ή θέλει να δώσει.

Ο Δημητριος ΜΑΡΙΝΟΣ - ΞΥΔΗΣ του Χαραλάμπους νοσηλεύεται στο νοσοκομείο παίδων Αγλαϊα Κυριακού (τηλ. 210 - xxx xxxx).

Μόνο εκεί μπορεί να δώσει.

(Από το chiosnews)

Παρασκευή, Μαρτίου 17, 2006

Περί πάθους

beautyΣηκώθηκα νωρίς και είπα να δω λίγο τα μηνύματα που είχαν μείνει αταξινόμητα εδώ και μια βδομάδα λόγω του ατυχήματος. Η Χρύσα μου είχε στείλει έναν πολύ ενδιαφέροντα "μύθο", που αξίζει να διαβαστεί (ίσως και να συζητηθεί).

Συμμάζεψα λίγο το κείμενο, έκανα και μια μικρή έρευνα και... απολαύστε τρεις διαφορετικές προσεγγίσεις (ποιητής, ιστορικός, μεταφραστής). Περιττόν να πω οτι προτιμώ την πρώτη εκδοχή, σαν παραμύθι :)



μια φορα κι εναν καιρο ηταν ενας βασιλιας, καπου στα βαθη της Μ.ασιας. Κανδαυλη τον λεγανε.

αυτος ανηκε στους ανθρωπους του παθους, σ αυτους που κηνυγανε τη στιγμη, που τους κηνυγα ο χρονος, που ξερουν οτι αξιζει χιλιες φορες περισσοτερο ενας μαγευτικος, γεματος χρωματα θανατος απ τη μονοτονια του ησυχου κρεμ..
προσκυνουσε και θαυμαζε την πανεμορφη γυναικα του. ανεπνεε με την αναπνοη της. θρυμματιζοταν απ την υπαρξη της.

δε χωρουσε αλλο αγαπη.

λιγωμενος απο ερωτα, θελει να παρει μια ανασα, ετσι αποφασιζει να τη μοιραστει.
πρεπει να δειξει κι αλλου το θησαυρο του. να χαρουν κι αλλα ματια την πεμπτουσια της ζωης, που ειχε την τυχη να την κρατα στο παλατι του, ολοδικη του. η ψυχη ενιωθε πως αγγιζε το θειο. σα να ειχε γινει διαφανος, σα να περπατουσε πλαι στον ανεμο.
κορεσμενος απ το παθος του γι αυτην, αποζητα πια τον αφανισμο του. λιγουρευεται τον θανατο του.

ειναι η ωρα... ο γενναιοδωρος "κατεστραμμενος", με την πληροτητα της ευτυχιας εγκατεστημενη σε καθε του κυτταρο, αποφασιζει να παιξει.
καθοδηγει τον αγαπημενο του στρατηγο, τον Γυγη, ωστε κι αυτος να "γευτει" οπτικα την βασιλισσα. καταστρωνει το σχεδιο του, και κινει τα πιονια.

Το σουρουπο θα τελειωσουν ολα.

οταν αχνα πεφτει το σκοταδι, η γυναικα κανει τις συνηθισμενες της κινησεις. καθεται μπρος στον καθρεφτη της, κι αρχιζει να γδυνεται.
ο Γυγης ειναι κρυμενος στο σημειο που του ειχε υποδειξει ο βασιλιας του.
ειναι γυμνη, κι αυτος την κοιτα. ειναι εκει μπροστα του με την ολολευκη επιδερμιδα της, με το σμιλεμενο θαρεις κορμι της.

Γυναικα.

τοτε καταλαβαινει τον ποθο και τον τρομο του κανδαυλη, μπρος σ' αυτη, το θαυμα.
μονο που δεν ειναι ο μονος που καταλαβαινει, ειναι κι βασιλισσα που ενιωσε τα ματια του πανω της.
η προδοσια, σα λαβα δαιπερνα το κορμι της. αποφασιζει σε ενα ανοιγοκλεισμα του ματιου.

θανατος.

αυτον προκαλεσε ο βασιλιας, κι αυτος δεν του χαριστηκε. αυτον αποζητουσε με απογνωση, γι αυτο και περπατησε σε τεντωμενο σκοινι.
κι η ομορφη ειπε... φονος.
αναλαμβανει αυτη τωρα.
στον νεο συνεπαρμενο απ τα καλλη της, διατασσει το φονο του φονια της αγαπης της. η εντολη εκτελειται.
σιγα σιγα, ολα μπαινουν στη θεση τους.

καθαρση.

ο αερας παυει να ειναι τοσο πυκνος.
ο κανδαυλης, εχοντας επιτελεσει την επιθυμια "ενσωματωσης" του στο Γυγη, θυσιαζεται. πεθαινει απο αγαπη.
αφηνει τους δυο ανθρωπους που λατρεψε, να συνεχισουν τον ερωτα του.
λιγοτερο η περισσοτερο. ποιον νοιαζει...

αυτος ειχε το θανατο που επιθυμουσε.

κι εζησαν αυτοι μαλλον καλα κι εμεις μαλλον καλυτερα.

7. Ἡ δὲ ἡγεμονίη οὕτω περιῆλθε, ἐοῦσα Ἡρακλειδέων, ἐς τὸ γένος τὸ Κροίσου, καλεομένους δὲ Μερμνάδας. [2] Ἦν Κανδαύλης, τὸν οἱ Ἕλληνές Μυρσίλον ὀνομάζουσι, τύραννος Σαρδίων, ἀπόγονος δὲ Ἀλκαίου τοῦ Ἡρακλέος. Ἄγρων μὲν γὰρ ὁ Νίνου τοῦ Βήλου τοῦ Ἀλκαίου πρῶτος Ἡρακλειδέων βασιλεὺς ἐγένετο Σαρδίων, Κανδαύλης δὲ ὁ Μύρσου ὕστατος. [3] Οἱ δὲ πρότερον Ἄγρωνος βασιλεύσαντες ταύτης τῆς χώρης ἦσαν ἀπόγονοὶ Λυδοῦ τοῦ Ἄτυος, ἀπ᾽ ὅτευ ὁ δῆμος Λύδιος ἐκλήθη ὁ πᾶς οὗτος, πρότερον Μηίων καλεόμενος. [4] Παρὰ τούτων Ἡρακλεῖδαι ἐπιτραφθέντες ἔσχον τὴν ἀρχήν ἐκ θεοπροπίου, ἐκ δούλης τε τῆς Ἰαρδάνου γεγονότες καὶ Ἡρακλέος, ἄρξαντες μὲν ἐπὶ δύο τε καὶ εἴκοσι γενεᾶς ἀνδρῶν ἔτεα πέντε τε καὶ πεντακόσια, παῖς παρὰ πατρὸς ἐκδεκόμενος τὴν ἀρχήν, μέχρι Κανδαύλεω τοῦ Μύρσου.

Η ηγεμονία των Ηρακλειδών πέρασε στα χέρια της γενιάς του Κροίσου, στους Μερμνάδες, ως εξής. Ήταν ο Κανδαύλης, που οι Έλληνες τον λένε Μυρσίλο, τύραννος των Σαρδίων και απόγονος του Αλκαίου, γιου του Ηρακλή. Γιατί ο Άγρων, γιος του Νίνου γιου του Βήλου γιου του Αλκαίου, έγινε πρώτος Ηρακλείδης βασιλιάς των Σαρδίων· ο Κανδαύλης, ο γιος του Μύρσου, τελευταίος. Όσοι βασίλευσαν στη χωρά αυτή πριν από τον Άγρωνα ήταν απόγονοι του Λυδού, γιου του Άτη, από όπου πήρε ο λύδιος λαός ολόκληρος το όνομα του, αυτός που πρώτα ονομαζόταν Μηίων. Από αυτούς και με τη συγκατάθεση τους πήραν την αρχή, στηριγμένοι σε χρησμό, οι Ηρακλείδες, που η γενιά τους κρατούσε από μία δούλη του Ιαρδάνου και από τον Ηρακλή, και που βασίλευσαν είκοσι δύο γενιές, πεντακόσια πέντε χρόνια — κάθε γιος κληρονομώντας την αρχή από τον πατέρα του, ως τον Κανδαύλη, το γιο του Μύρσου.

8. Οὗτος δὴ ὦν ὁ Κανδαύλης ἠράσθη τῆς ἑωυτοῦ γυναικός, ἐρασθεὶς δὲ ἐνόμιζέ οἱ εἶναι γυναῖκα πολλὸν πασέων καλλίστην. Ὥστε δὲ ταῦτα νομίζων, ἦν γάρ οἱ τῶν αἰχμοφόρων Γύγης ὁ Δασκύλου ἀρεσκόμενος μάλιστα, τούτῳ τῷ Γύγῃ καὶ τὰ σπουδαιέστερα τῶν πρηγμάτων ὑπερετίθετο ὁ Κανδαύλης καὶ δὴ καὶ τὸ εἶδος τῆς γυναικὸς ὑπερεπαινέων. [2] Χρόνου δὲ οὐ πολλοῦ διελθόντος (χρῆν γὰρ Κανδαύλῃ γενέσθαι κακῶς) ἔλεγε πρὸς τὸν Γύγην τοιάδε. "Γύγη, οὐ γὰρ σε δοκέω πείθεσθαι μοι λέγοντι περὶ τοῦ εἴδεος τῆς γυναικός (ὦτα γὰρ τυγχάνει ἀνθρώποισι ἐόντα ἀπιστότερα ὀφθαλμῶν), ποίεε ὅκως ἐκείνην θεήσεαι γυμνήν." [3] Ὅ δ᾽ ἀμβώσας εἶπε "δέσποτα, τίνα λέγεις λόγον οὐκ ὑγιέα, κελεύων με δέσποιναν τὴν ἐμὴν θεήσασθαι γυμνήν; ἅμα δὲ κιθῶνι ἐκδυομένῳ συνεκδύεται καὶ τὴν αἰδῶ γυνή. [4] Πάλαι δὲ τὰ καλὰ ἀνθρώποισι ἐξεύρηται, ἐκ τῶν μανθάνειν δεῖ· ἐν τοῖσι ἓν τόδε ἐστί, σκοπέειν τινὰ τὰ ἑωυτοῦ. Ἐγὼ δὲ πείθομαι ἐκείνην εἶναι πασέων γυναικῶν καλλίστην, καὶ σέο δέομαι μὴ δέεσθαι ἀνόμων."

Αυτός λοιπόν ο Κανδαύλης ερωτεύθηκε τη γυναίκα του, και ερωτευμένος μαζί της πίστευε πως η γυναίκα του είναι πολύ πιο όμορφη από όλες τις άλλες. Από μια τέτοια πίστη —γιατί ένας από τους δορυφόρους του ήταν ο Γύγης, ο γιος του Δασκύλου, που είχε κερδίσει την εύνοια του— σ' αυτόν λοιπόν τον Γύγη εμπιστευόταν ο Κανδαύλης τις πιο σπουδαίες υποθέσεις του, παινώντας ξεχωριστά και την ομορφιά της γυναίκας του. Δεν πέρασε πολύς καιρός —γιατί ήταν γραμμένο του Κανδαύλη να κακοπάθει— κι έλεγε μια μέρα του Γύγη: “Γύγη, επειδή δε νομίζω πως πείθεσαι σε όσα σου λέω για την ομορφιά της γυναίκας μου (στα αυτιά συμβαίνει οι άνθρωποι να πιστεύουν λιγότερο απ' ότι στα μάτια τους), δέξου να την δεις εκείνη γυμνή”. Αυτός όμως αναφώνησε κι είπε: “Κύριε μου, τί λόγο αρρωστημένο μου λες, παρακινώντας με, την κυρά μου να την δω γυμνή; Μα από τη στιγμή που μια γυναίκα βγάζει το ρούχο της, αφήνει ακάλυπτη και την ντροπή της. Από τα παλιά χρόνια βρήκαν οι άνθρωποι γνώμες σοφές, που πρέπει να μας διδάσκουν· μια από αυτές είναι και τούτη: να κοιτάζει καθένας τη δουλειά του. Εγώ δέχομαι πως εκείνη είναι από όλες τις γυναίκες η πιο όμορφη, και σου ζητώ να μη ζητάς πράγματα άνομα”.

9. Ὃ μὲν δὴ λέγων τοιαῦτα ἀπεμάχετο, ἀρρωδέων μὴ τί οἱ ἐξ αὐτῶν γένηται κακόν, ὃ δ᾽ ἀμείβετο τοῖσιδε. "Θάρσεε, Γύγη, καὶ μὴ φοβεῦ μήτε ἐμέ, ὡς σέο πειρώμενος λέγω λόγον τόνδε, μήτε γυναῖκα τὴν ἐμήν, μὴ τὶ τοι ἐξ αὐτῆς γένηται βλάβος. Ἀρχήν γὰρ ἐγὼ μηχανήσομαι οὕτω ὥστε μηδέ μαθεῖν μιν ὀφθεῖσαν ὑπὸ σεῦ. [2] Ἐγὼ γάρ σε ἐς τὸ οἴκημα ἐν τῷ κοιμώμεθα ὄπισθε τῆς ἀνοιγομένης θύρης στήσω. Μετὰ δ᾽ ἐμὲ ἐσελθόντα παρέσται καὶ ἡ γυνὴ ἡ ἐμὴ ἐς κοῖτον. Κεῖται δὲ ἀγχοῦ τῆς ἐσόδου θρόνος· ἐπὶ τοῦτον τῶν ἱματίων κατὰ ἕν ἕκαστον ἐκδύνουσα θήσει, καὶ κατ᾽ ἡσυχίην πολλὴν παρέξει τοι θεήσασθαι. [3] Ἐπεὰν δέ ἀπὸ τοῦ θρόνου στείχῃ ἐπὶ τὴν εὐνήν κατὰ νώτου τε αὐτῆς γένῃ, σοὶ μελέτω τὸ ἐνθεῦτεν ὅκως μὴ σε ὄψεται ἰόντα διὰ θυρέων."

Έτσι μιλώντας δοκίμαζε να το αποφύγει, από φόβο μήπως τον βρει κάποιο κακό. Εκείνος όμως πήρε ξανά το λόγο κι είπε: “Θάρρος, Γύγη, και μη φοβάσαι ούτε εμένα, πως ίσως θέλοντας να σε δοκιμάσω κάνω μια τέτοια πρόταση, ούτε και τη γυναίκα μου, μήπως από κείνη σε βρει κάποιο κακό. Γιατί εγώ έτσι καλά θα στήσω τη μηχανή από την αρχή, ώστε εκείνη να μην πάρει είδηση ότι εσύ την είδες. Μόνος μου θα σε στήσω μέσα στο δωμάτιο που κοιμόμαστε, πίσω από το ανοιχτό θυρόφυλλο· αμέσως μετά από μένα θα έλθει και η γυναίκα μου για ύπνο. Κοντά στην είσοδο βρίσκεται ένα θρονί· πάνω σ' αυτό βγάζοντας ένα προς ένα τα ρούχα της θα τα αποθέσει και θα μπορέσεις έτσι με όλη σου την ησυχία να τη θαυμάσεις. Όταν προχωρήσει από το θρονί προς το κρεβάτι, και βρεθείς πίσω από την πλάτη της, μόνος σου κοίτα από κει και πέρα να μη σε δει που θα γλιστράς από την πόρτα”.

10.Ὃ μὲν δὴ ὡς οὐκ ἐδύνατο διαφυγεῖν, ἦν ἕτοιμος· ὁ δὲ Κανδαύλης, ἐπεὶ ἐδόκεε ὥρη τῆς κοίτης εἶναι, ἤγαγε τὸν Γύγεα ἐς τὸ οἴκημα. Καὶ μετὰ ταῦτα αὐτίκα παρῆν καὶ ἡ γυνή. Ἐσελθοῦσαν δὲ καὶ τιθεῖσαν τὰ εἵματα ἐθηεῖτο ὁ Γύγης. [2] Ὡς δὲ κατὰ νώτου ἐγένετο ἰούσης τῆς γυναικός ἐς τὴν κοίτην, ὑπεκδὺς ἐχώρεε ἔξω, καὶ ἡ γυνὴ ἐπορᾷ μιν ἐξιόντα. Μαθοῦσὰ δὲ τὸ ποιηθέν ἐκ τοῦ ἀνδρὸς οὔτε ἀνέβωσε αἰσχυνθεῖσα οὔτε ἔδοξε μαθεῖν, ἐν νοῶ ἔχουσα τίσεσθαι τὸν Κανδαύλεα. [3] Παρὰ γὰρ τοῖσι Λυδοῖσι, σχεδὸν δὲ καὶ παρὰ τοῖσι ἄλλοισι βαρβάροισι καὶ ἄνδρα ὀφθῆναι γυμνόν ἐς αἰσχύνην μεγάλην φέρει.

Λοιπόν ο Γύγης, μια και δε γινόταν να ξεφύγει, δέχτηκε. Και ο Κανδαύλης, όταν είδε πως είναι ώρα για ύπνο, έμπασε τον Γύγη στο δωμάτιο, και αμέσως ύστερα παρουσιάστηκε και η γυναίκα του. Την ώρα που μπήκε κι απόθετε τα ρούχα της, τη θαύμαζε ο Γύγης. Μόλις ωστόσο βρέθηκε πίσω από την πλάτη της, καθώς η γυναίκα προχωρούσε στο κρεβάτι, γλίστρησε να βγει έξω. Όμως το μάτι της γυναίκας τον έπιασε την ώρα που εκείνος ξεγλιστρούσε. Ένιωσε τί της είχε κάνει ο άντρας της, εντούτοις ούτε φώναξε, παρ όλη την ντροπή της, ούτε και έδειξε πως το κατάλαβε, έχοντας στο νου της να εκδικηθεί τον Κανδαύλη. Γιατί στους Λυδούς, όπως επίσης και στους άλλους βαρβάρους, είναι ντροπή μεγάλη ακόμη και έναν άντρα να τον δουν γυμνό.

11. Τότε μὲν δὴ οὕτω οὐδέν δηλώσασα ἡσυχίην εἶχε. Ὡς δὲ ἡμέρη τάχιστα ἐγεγόνεε, τῶν οἰκετέων τοὺς μάλιστα ὥρα πιστοὺς ἐόντας ἑωυτῇ, ἑτοίμους ποιησαμένη ἐκάλεε τὸν Γύγεα. Ὁ δὲ οὐδὲν δοκέων αὐτήν τῶν πρηχθέντων ἐπίστασθαι ἦλθε καλεόμενος· ἐώθεε γὰρ καὶ πρόσθε, ὅκως ἡ βασίλεια καλέοι, φοιτᾶν. [2] Ὡς δὲ ὁ Γύγης ἀπίκετο, ἔλεγε ἡ γυνὴ τάδε. "Νῦν τοί δυῶν ὁδῶν παρεουσέων Γύγη δίδωμί αἵρεσιν, ὁκοτέρην βούλεαι τραπέσθαι. Ἢ γὰρ Κανδαύλεα ἀποκτείνας ἐμέ τε καὶ τὴν βασιληίην ἔχε τὴν Λυδῶν, ἢ αὐτόν σε αὐτίκα οὕτω ἀποθνήσκειν δεῖ, ὡς ἂν μὴ πάντα πειθόμενος Κανδαύλῃ τοῦ λοιποῦ ἴδῃς τὰ μὴ σε δεῖ. [3] Ἀλλ᾽ ἤτοι κεῖνόν γε τὸν ταῦτα βουλεύσαντα δεῖ ἀπόλλυσθαι, ἢ σε τὸν ἐμὲ γυμνήν θεησάμενον καὶ ποιήσαντα οὐ νομιζόμενα." Ὁ δὲ Γύγης τέως μὲν ἀπεθώμαζε τὰ λεγόμενα, μετὰ δὲ ἱκέτευε μὴ μιν ἀναγκαίῃ ἐνδέειν διακρῖναι τοιαύτην αἵρεσιν. [4] Οὔκων δὴ ἔπειθε, ἀλλ᾽ ὥρα ἀναγκαίην ἀληθέως προκειμένην ἢ τὸν δεσπότεα ἀπολλύναι ἢ αὐτὸν ὑπ᾽ ἄλλων ἀπόλλυσθαι· αἱρέεται αὐτὸς περιεῖναι. Ἐπειρώτα δὴ λέγων τάδε. "Ἐπεί με ἀναγκάζεις δεσπότεα τὸν ἐμὸν κτείνειν οὐκ ἐθέλοντα, φέρε ἀκούσω τέῳ καὶ τρόπῳ ἐπιχειρήσομεν αὐτῷ." [5] Ἣ δὲ ὑπολαβοῦσα ἔφη "ἐκ τοῦ αὐτοῦ μὲν χωρίου ἡ ὁρμή ἔσται ὅθεν περ καὶ ἐκεῖνος ἐμέ ἐπεδέξατο γυμνήν, ὑπνωμένῳ δὲ ἡ ἐπιχείρησις ἔσται."

Τότε λοιπόν η βασίλισσα δίχως να δείξει το παραμικρό κράτησε την ψυχραιμία της. Αλλά μόλις ξημέρωσε, εξασφάλισε τη συμπαράσταση εκείνων των υπηρετών που τους ήξερε να της είναι απόλυτα έμπιστοι, και έστειλε να φωνάξουν τον Γύγη. Και αυτός, δίχως να του περάσει από το μυαλό ότι η βασίλισσα ξέρει το πράγμα, ήλθε στην πρόσκληση της. Γιατί συνήθιζε και πριν, κάθε φορά που εκείνη τον καλούσε, να έρχεται κοντά της. Μόλις έφτασε ο Γύγης, του μίλησε η γυναίκα και είπε: “Τώρα δύο δρόμοι σου ανοίγονται, Γύγη, και σου δίνω το δικαίωμα να πάρεις όποιον από τους δυο θέλεις: ή σκότωσε τον Κανδαύλη και πάρε εμένα και τη βασιλεία των Λυδών, ή ο ίδιος αμέσως τώρα πρέπει να πεθάνεις, για να μη βλέπεις στο εξής, με την τυφλή σου υπακοή στον Κανδαύλη, όσα δε σου επιτρέπεται. Αλλά ή εκείνος που τα μηχανεύτηκε αυτά πρέπει να αφανιστεί, ή εσύ που εμένα με είδες γυμνή, κάνοντας μία πράξη άπρεπη”. Ο Γύγης στην αρχή τα έχασε με τα λόγια της, ύστερα την παρακαλούσε να μην τον φέρει στην ανάγκη να κάνει μια τέτοια εκλογή. Παρ' όλα αυτά δεν την έπειθε κι έβλεπε ότι η ανάγκη πραγματικά τον πίεζε να διαλέξει: ή να σκοτώσει τον κύριο του ή να αφήσει να τον σκοτώσουν αυτόν οι άλλοι — διαλέγει να ζήσει ο ίδιος. Τότε λοιπόν πρόσθεσε την ακόλουθη ερώτηση: “Αφού με αναγκάζεις να σκοτώσω τον αφέντη μου, κι ας μην το θέλω, πες μου να ακούσω με ποιο τρόπο θα του επιτεθούμε”. Και εκείνη πήρε το λόγο και είπε: “Από το ίδιο μέρος θά 'ρθει το χτύπημα, από όπου και κείνος με έδειξε γυμνή· πάνω στον ύπνο θα τον βρει”.

12.Ὡς δὲ ἤρτυσαν τὴν ἐπιβουλήν, νυκτὸς γενομένης (οὐ γὰρ ἐμετίετο ὁ Γύγης, οὐδέ οἱ ἦν ἀπαλλαγὴ οὐδεμία, ἀλλ᾽ ἔδεε ἤ αὐτὸν ἀπολωλέναι ἢ Κανδαύλεα) εἵπετο ἐς τὸν θάλαμον τῇ γυναικί, καί μιν ἐκείνη, ἐγχειρίδιον δοῦσα, κατακρύπτει ὑπὸ τὴν αὐτὴν θύρην. [2] Καὶ μετὰ ταῦτα ἀναπαυομένου Κανδαύλεω ὑπεκδύς τε καὶ ἀποκτείνας αὐτὸν ἔσχε καὶ τὴν γυναῖκα καὶ τὴν βασιληίην Γύγης τοῦ καὶ Ἀρχίλοχος ὁ Πάριος κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον γενόμενος ἐν ἰάμβῳ τριμέτρῳ ἐπεμνήσθη.

Όταν κατέστρωσαν το σχέδιο, και είχε για καλά νυχτώσει (γιατί δεν είχε τρόπο πια ο Γύγης να ξεφύγει ούτε και υπήρχε λύση να απαλλαγεί, αλλά έπρεπε ή τον εαυτό του να αφανίσει ή τον Κανδαύλη), ακολουθούσε στον κοιτώνα τη γυναίκα που του έδωσε ένα μαχαίρι και τον έκρυψε πίσω από το ίδιο εκείνο θυρόφυλλο. Μετά, την ώρα που ο Κανδαύλης κοιμόταν, πετάχτηκε πίσω από την πόρτα και τον σκότωσε — έτσι πήρε και τη γυναίκα του και τη βασιλεία του ο Γύγης. Τον θυμήθηκε τον Γύγη και ο Αρχίλοχος ο Πάριος, που έζησε στα ίδια χρόνια, σε ένα του στίχο.

13.Ἔσχε δὲ τὴν βασιληίην καὶ ἐκρατύνθη ἐκ τοῦ ἐν Δελφοῖσι χρηστηρίου. Ὡς γὰρ δὴ οἱ Λυδοὶ δεινόν ἐποιεῦντο τὸ Κανδαύλεω πάθος καὶ ἐν ὅπλοισι ἦσαν, συνέβησαν ἐς τὠυτὸ οἳ τε τοῦ Γύγεω στασιῶται καί οἱ λοιποὶ Λυδοί, ἤν μὲν τὸ χρηστήριον ἀνέλῃ μιν βασιλέα εἶναι Λυδῶν, τόν δὲ βασιλεύειν, ἤν δὲ μή, ἀποδοῦναι ὀπίσω ἐς Ἡρακλείδας τὴν ἀρχήν. [2] Ἀνεῖλέ τε δὴ τὸ χρηστήριον καὶ ἐβασίλευσε οὕτω Γύγης. Τοσόνδε μέντοι εἶπε ἡ Πυθίη, ὡς Ἡρακλείδῃσι τίσις ἥξει ἐς τὸν πέμπτον ἀπόγονον Γύγεω. Τούτου τοῦ ἔπεος Λυδοί τε καί οἱ βασιλέες αὐτῶν λόγον οὐδένα ἐποιεῦντο, πρὶν δὴ ἐπετελέσθη.

Κέρδισε έτσι ο Γύγης τη βασιλεία και έγινε κρατερός με δελφικό χρησμό. Γιατί καθώς οι Λυδοί πήραν βαριά το πάθος του Κανδαύλη και σήκωσαν τα όπλα, ήρθαν τελικά σε συμβιβασμό οι στασιαστές του Γύγη και οι υπόλοιποι Λυδοί με τον όρο, αν το μαντείο δεχτεί να γίνει αυτός βασιλιάς των Λυδών, τότε να βασιλεύσει, αλλιώτικα να δώσει πίσω στους Ηρακλείδες την αρχή. Το μαντείο δέχτηκε κι έτσι βασίλευσε ο Γύγης. Τόσο μονάχα πρόσθεσε η Πυθία· ότι θα πέσει η εκδίκηση των Ηρακλειδών στον πέμπτο απόγονο του Γύγη. Όμως στο λόγο αυτόν ούτε οι Λυδοί ούτε οι βασιλιάδες τους δεν έδωσαν σημασία, παρά μόνον όταν εκπληρώθηκε.


Το πρωτότυπο και η μετάφραση από τον Μικρό Απόπλου: Ηροδότου Ιστορίαι, Η Γυναίκα του Κανδαύλη (Ι 7-13), Μετάφραση Δ. Ν. Μαρωνίτη - βιβλίο "Ηρόδοτος, Επτά Νουβέλες και Τρία Ανέκδοτα", Αγρα 1981.

Πέμπτη, Μαρτίου 16, 2006

Ατυχήματα και πόνος

Ατυχήματα, πόνος και ερωτήματα
μαθαίνεται και συνηθίζεται ο πόνος;




Να γιατί δεν έγραψα σχεδόν τίποτα τόσες μέρες!

ΑτυχίαΤο απόγευμα του Σαββάτου είχαμε ένα ατύχημα: ο μικρός ξέφυγε από την προσοχή μας και κατάφερε να ρίξει πάνω του μια κούπα καφέ που μόλις είχε βγει από το μπρίκι.
Το αποτέλεσμα ήταν εκτεταμένα εγκαύματα, κυρίως στο στήθος και στο δεξί χέρι και, σε μικρότερο βαθμό και έκταση, στο σαγόνι και στην κοιλιά. Στη φωτογραφία φαίνεται μόνο ένα μικρό μέρος στο χέρι, που έχει σχεδόν επουλωθεί και η αλοιφή που έχει νοτίσει την περιοχή του στήθους. Οπως μας είπε ο χειρούργος που του έδωσε τις πρώτες βοήθειες, το πρόβλημα δεν ήταν τόσο η ένταση όσο η έκταση των εγκαυμάτων, που έκανε το παιδί να χάνει γρήγορα θερμοκρασία.
Οι προηγούμενες εμπειρίες του ήταν μόνο οι συνηθισμένες πτώσεις, με μικρομώλωπες που εξαφανίζονταν σε λίγες μέρες.
Για την ιστορία να πω οτι το σοκ ήταν μέγάλο, τόσο για τον μικρό όσο και για μας, ειδικά στην αρχή που ακούγαμε απίστευτα αντιφατικές γνώμες από συγγενείς και φίλους. Το παιδί βίωνε τον πόνο, τόσο με το αρχικό κάψιμο, όσο και με τις πρώτες αλλαγές που σίγουρα ήταν επώδυνες.

Τώρα που τα πράγματα εξελίσσονται φυσιολογικά, σκέφθηκα να μοιραστώ έναν προβληματισμό - ένα ερώτημα που μάλλον δεν έχει ξεκάθαρη απάντηση και θα χαιρόμουν να ακούσω γνώμες και εμπειρίες.
Ο πόνος πρέπει να είναι προδιαγεγραμμένο μέρος της εκπαίδευσης του παιδιού;


Σαν παιδί είχα αρκετά ατυχήματα, από πολύ μικρός, εκτός από τα συχνά και πολύ συνηθισμένα (γδαρσίματα, μώλωπες, κλπ). Από την άλλη πλευρά, η γυναίκα μου την έβγαλε μόνο με γρατζουνιές κι αυτές ελάχιστες - προφανώς ήταν φρόνιμο παιδί :)
Αυτό μας κάνει να βλέπουμε λίγο διαφορετικά το θέμα των ατυχημάτων του παιδιού.

Παραθέτω ορισμένα από τα δικά μου που, για διαφορετικούς λόγους, θυμάμαι καλά και τα οποία ίσως βοηθήσουν στη συζήτηση :
  1. πέντε ετών, γλύστρημα, πτώση και σούρσιμο στο πεζοδρόμιο - έβγαλαν δυο χαλικάκια από το δέρμα και το έραψαν με τρία "τσιμπιδάκια" (τότε δεν υπήρχε η ειδική κλωστή)
  2. δέκα ετών, παίζοντας κρυφτό, κάνω βουτιά χωρίς να προσέξω ένα κατακόρυφο σιδερένιο στήριγμα σε σχήμα Γ, το οποίο καρφώθηκε στο πόδι μου σκίζοντας ένα κομμάτι - με πήγαν σε στρατιωτικό γιατρό ενώ κρατούσα το κομμάτι με το χέρι για να μην πέσει κάτω (από μια πετσούλα κρεμόταν) και το έραψε χωρίς αναισθητικό (δώδεκα ράματα)
  3. δεκαοκτώ ετών αφήνω το μισό μου μπούτι πάνω στην εξάτμιση της αγαπημένης μου εντούρο και ταυτόχρονα σκίζω το γόνατο του άλλου ποδιού - για να μην τρομοκρατήσω τους γονείς μου (άλλωστε "ήμουν μεγάλος") αλλά κυρίως για να μην μου απαγορεύσουν τη μηχανή, δεν τους λέω τίποτα και δεν κάνω τίποτα εκτός από το να βουτήξω στη θάλασσα (καλοκαίρι και μόνος στο εξοχικό) και να περιμένω δυο μέρες ξαπλωμένος στο σπίτι να ξεραθούν και να θρέψουν οι πληγές - τελικά το πήραν χαμπάρι απορώντας που έμενα συνέχεια σπίτι και ήρθαν να δουν τι συμβαίνει, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία :)


Από το πρώτο ατύχημα θυμάμαι μόνο τη σκηνή της πτώσης και τίποτα περισσότερο, παρότι έχω ακόμα τα σημάδια από τα τσιμπιδάκια, αν και είναι κάπως αχνά σήμερα. Μερικές φορές μάλιστα σκέφτομαι οτι ίσως να μην θυμάμαι τη σκηνή καθαυτή, αλλά να μου έχει εντυπωθεί από τις περιγραφές των γονιών μου.

Το δεύτερο ατύχημα το θυμάμαι καλά. Θυμάμαι ιδιαίτερα πόσο ψυχρά αντιμετώπισα το ατύχημα αυτό καθαυτό και πόσο φόβο και πόνο ένιωσα στη διαδικασία του ραψίματος (μου είχαν βάλει στο στόμα δυο μαντήλια!). Την ώρα του ατυχήματος δεν είχα πάρει χαμπάρι τίποτα, πέρα από ένα μικρό πόνο που νόμιζα για γρατζουνιά. Αργότερα, όταν σηκώθηκα για να συνεχιστεί το παιχνίδι, ένιωσα την σαγιονάρα να πλατσουρίζει και χρειάστηκε να πάω στο φως (ήταν νύχτα) για να ανακαλύψω οτι... υπάρχει μια τρύπα στο πόδι μου (αυτό ακριβώς φώναξα στην παρέα μου)!
Στην αρχή ο πόνος ήταν ελάχιστος - ο φόβος ίσως ήταν λίγο περισσότερος, σίγουρα πάντως ήταν λίγος. Οι δικοί μου όμως πήραν μια απίστευτη τρομάρα βλέποντα τη (μεγάλη) πληγή, την οποία πιθανότατα μου μετέδωσαν και ο φόβος μου γινόταν σιγά σιγά τρόμος, παρότι μέχρι να βρεθεί γιατρός και να πάμε τελικά, ο πόνος συνέχιζε να είναι ελάχιστος.

Το τρίτο ατύχημα το θυμάμαι επίσης καλά (και μια άλλη ψυχή επίσης, αφού της έμεινε μια κοκκινίλα στο γόνατο από στιγμιαία επαφή με την εξάτμιση). Ανάμεσα στα άλλα θυμάμαι τη μωρωδιά του καμμένου δέρματος - σα να ψήνεις παϊδάκια :)
Οπως είπα, ήμουν "μεγάλος" μεν για να ανησυχήσω τους δικούς μου, αλλά όχι αρκετά μεγάλος για να πάω σε ένα γιατρό (σιγά μωρέ, θα περάσει). Πήγα απλώς στη θάλασσα και βούτηξα, μιας και ήξερα οτι το αλάτι ψήνει τις πληγές. Το μόνο που με ένοιαζε πραγματικά ήταν μην τυχόν και το μάθουν οι δικοί μου και μου πάρουν τη μηχανή.

Αλλες ιστοριούλες:
  • Μεγαλώνοντας, ανακαλύπτω οτι φοβάμαι και αποφεύγω τον προγραμματισμένο πόνο (πχ οδοντίατρος: ξέρει καλά οτι χωρίς ένεση δεν κάθομαι καν στην καρέκλα) ενώ ανέχομαι (έως και αδιαφορώ) για τον ξαφνικό, από ατύχημα (πχ χτυπήματα, καψίματα, κοψίματα).
  • Πριν λίγα χρόνια, ο γιός του κουμπάρου μας, ετών 18 τότε, χτύπησε στον αστράγαλο και η κουμπάρα μας φαγώθηκε να πάει στο νοσοκομείο κλπ. Το τραύμα δεν ήταν σημαντικό, οπότε της πρότεινα να αφήσει το παιδί έτσι (άλλωστε κι αυτός το αντιμετώπιζε χαλαρά) για να "μάθει τον πόνο".
  • Βλέπω σήμερα το γιο μου, που παρότι πονάει ελάχιστα τώρα πια (και μόνο όταν καθαρίζουμε το τραύμα), γκρινιάζει προκαταβολικά στην ιδέα, φοβούμενος οτι θα πονέσει.
    Μέχρι πριν από το ατύχημα, είχε διάφορες πτώσεις, αλλά τις αντιμετώπιζε πολύ καλά. Σιγά σιγά καταλαβαίνει οτι "όταν ο μπαμπάς λέει πρόσεχε, υπάρχει κίνδυνος". Επίσης, είναι πολύ προσεκτικός στο πώς σκαρφαλώνει (παντού) και όταν δεν μπορεί να κατέβει, έχει μάθει να περιμένει, φωνάζοντας "κάτω".


Τελικά, νομίζω οτι η εκπαίδευση του παιδιού θα πρέπει να περιλαμβάνει "προγραμματισμένες δόσεις" πόνου, ώστε να μην βρεθεί προ απροόπτου και του μείνουν ψυχικά τραύματα, τα οποία είναι μάλλον πιο σημαντικά από ένα σημάδι στο γόνατο.

Παρασκευή, Μαρτίου 10, 2006

CyberSex - FAQ

FAQ: Cybersex
Ολα όσα θέλατε να μάθετε για το cybersex και δεν τολμούσατε να ρωτήσετε


Αφιερώνεται σε ένα φιλαράκι, την Composition Doll.

Προσοχή: το κείμενο που ακολουθεί απευθύνεται σε ενήλικα άτομα μόνο.
Οι φωτογραφίες ανήκουν σε μερικές cyber-κούκλες με τις οποίες πιθανόν συνευρέθημεν (αν τους κάνετε κλικ, θα γίνουν πολύ hot, θα "ανάψουν"!).


  • Αν ΔΕΝ έχετε συμπληρώσει το κατάλληλο έτος της ηλικίας σας, παρακαλώ πατήστε εδώ για τη συνέχεια.

  • Αν είστε ο σούπερ-ντούπερ-γαμάω-κυβικά-εγώ, παρακαλώ πατήστε εδώ για τη συνέχεια.

  • Αν είστε η σούπερ-απελευθερωμένη-μπάρμπι-σιλικόνη, παρακαλώ πατήστε εδώ για τη συνέχεια.

  • Αν είστε αρσενικοί αλλά η σχέση σας με τη θρησκεία είναι παθιασμένη, παρακαλώ πατήστε εδώ για τη συνέχεια.

  • Αν είστε από την εξουσία ή την κυβέρνηση, παρακαλώ πατήστε εδώ για τη συνέχεια.

  • Αν είσαι η Λίζα ή έστω μια ψηλή, ξανθιά, γαλανομάτα με πολλά λεπτά (αισθήματα, κοσμήματα) ή πολλά χοντρά (ερωτηματικά, κότερα, πετσετάκια), στείλε μου ένα προσωπικό μέηλ στο alombar42 παπάκι alombar42 τελίτσα com και μη συνεχίζεις το διάβασμα, για να μη χαθείς στα τσάκρουμς και στα σατανιστικά μονοπάτια του δικτύου και μετά άντε να σε ξαναβρώ.

  • Αν είσαι ο κολλητός μου ο Γιώργος, θυμήσου οτι μου χρωστάς κάτι ψιλά και αν δεν μου τα δώσεις δεν ξανάρχομαι Σκόπελο!


Αν δεν είστε τίποτα από τα παραπάνω (και δεν είσαι η Λίζα)...


Τι είναι το cybersex;

Cybersex ορίζεται ο καλωδιακός και ηλεκτρισμένος έρωτας, για παράδειγμα: "μωρό μου θέλω να βάλω το είναι μου στην πρίζα σου".

Είναι μια κατάσταση κατά την οποία οι γυναίκες ολοκληρώνουν (μερικές φορές εκ-βιάζονται ή μένουν έγγυοι, όπως απέδειξε ο Χαρδαβέλας) από το στόμα, ενίοτε και από τα μάτια. Φήμες περί χρήσης χεριών ή βοηθητικών εργαλείων δεν έχουν επιβεβαιωθεί.
Ταυτόχρονα, ή σχεδόν, οι άνδρες απολαμβάνουν (μερικές φορές εκ-βιάζονται ή βιάζουν, όπως απέδειξε ο Χαρδαβέλας) το παλαμάρι - όχι του βαρκάρη, αλλά το δικό τους και μάλιστα χειρωνακτικά. Η χειρωνακτική εργασία ως γνωστόν είναι τιμημένη, έντιμη και κατά καιρούς επιτυχημένη. Οπως λέγανε και οι παληοί, μάθε τέχνη κι άστηνε κι αν πεινάσεις πιάστηνε. Κάποιοι άλλοι πιο σύγχρονοι έλεγαν οτι "αν πετύχει η μαλακία, τύφλα να 'χει το γαμήσι". Αυτό το τελευταίο βέβαια αμφισβητείται έντονα, αλλά το αναφέρουμε σαν υπό ανάλυση στοιχείο στα πλαίσια του παρόντος ΦΑΚ.

Είναι μια παράσταση με συγχρονισμένη χορωδία στην οποία πρωταγωνιστούν σώμα, πνεύμα και ψυχή. Ενίοτε και η φαντασία. Τα δάχτυλα και τα μάτια συνοδεύουν. Συμμετέχει ο Ψέμμας.

Είναι επίσης ένας καλός τρόπος να τη σκαπουλάρετε - οποτεδήποτε και από οτιδήποτε, πχ από μια δυσκοίλια σύσκεψη, από ένα αχώνευτο γεύμα, από τον κύριο με τη γραβάτα, από την κυρία με το ταγιέρ, κλπ.

Το cybersex είναι τέλος ένα φάρμακο για πάσα νόσο και πάσα μαλακία - διαβάστε περισσότερα στην ενότητα "τι προσφέρει".



Τι προσφέρει το cybersex;

Εχετε ακούσει ένα παληό τραγουδάκι του Θέμη Ανδρεάδη, που έλεγε "αυτό τα γιάνει όλα, στην Πάτρα στην Αγκόλα, είναι πολύ καλό";
Αν όχι, μήπως έχετε ακούσει το άλλο τραγουδάκι του Λουκιανού Κηλαηδόνη που έλεγε "υπάρχει και κάτι το ίδιο καφτό, όσο κι ο ύπνος και το φαγητό";

Ωραία, καταλάβατε για τι πράγμα μιλάμε.
Στην προκειμένη περίπτωση δεν μιλάμε για "αυτό" αλλά για "κάτι σαν αυτό". Το cybersex βλέπετε, λειτουργεί με τη μέθοδο της ομοιοπαθητικής, όπως θα διαβάσετε αμέσως άλλωστε.

Το "κανονικό" sex έχει διάφορα προβλήματα: αναστολές, υγρασία, πονοκεφάλους, μυρωδιές, σέρνει καράβι, γυμναστική, καθυστερήσεις, γάμους, κουμπαριές, γαμήσια, προίκες, πεθερές, άσε που χρειάζεται την φυσική παρουσία τουλάχιστον δύο για να πετύχει, ενώ είναι γνωστό οτι εμείς οι εγωιστές και τελειομανείς δε μπορούμε να συνεργαστούμε ευθέως με κανέναν.
Το cybersex έρχεται να λύσει όλα αυτά τα προβλήματα, αφού προσφέρεται απόλυτα προσαρμοσμένο στα γούστα του καθενός: επιλέγεις δόση, χρόνο, τόπο, φύλλο, συνθήκες, σύντροφο (έναν ή περισσότερους), λεπτομέρειες συντρόφου (εμφάνιση, γούστα, γλώσσα, κουλτούρα να φύγουμε και γενικώς).

Δεν είναι τυχαίο οτι ο Χατζιδάκις μελλοποίησε έναν ύμνο στο cybersex (Πάθη από τον έρωτα):
Χίλια ακριβά τασσίματα μότασσε πάσα μέρα
και χίλια μ' όκτιζε όμορφα περβόλια στον αέρα.
Χίλιες ζουγράφιζε χαρές μέσα στο λογισμό μου
και χίλιες έδειχν' ομορφιές πάντα των ομματιώ μου.
Τόσον οπού μ' ενίκησε, και δούλη απόμεινά του
και τσι καημένης μου καρδιάς την εξουσιά έδωκά του.


Δεν είναι επίσης καθόλου τυχαίοι οι στίχοι του Τριπολίτη, οι οποίοι σαφώς προτείνουν cybersex:
Ωραίο πράγμα ο έρωτας,
μόνο που έχει μια δυσκολία:
χρειάζονται το λιγότερο δύο,
στη φαντασία του ενός


Ο καλωδιακός έρωτας έχει γενικώς υμνηθεί και τραγουδηθεί...
Εγώ σε δέχτηκα με όλες σου τις πράξεις
δεν είν' ο έρωτας παιδί της λογικής
όπου κι αν πας όπου βρεθείς όπου κι αν ψάξεις
τόση αγάπη πες μου πού θα ξαναβρείς


Ας μην ξεχνάμε οτι στο cybersex ό,τι δηλώσεις είσαι, όπως άλλωστε δηλώνει σαφώς και ο Πανούσης:
Εχω ένα τσίρκο στην καρδιά μου
με πήρε μπάλα η αλλαγή
έβαλα σιλικόνη στα βυζιά μου
κι έφτιαξα ψεύτικο μουνί


Κυρίως όμως το cybersex προσφέρει όλα όσα το κανονικό δεν προσφέρει (και τούμπαλιν) - σερενάτα, κάντο με τη γάτα, σαντιγύ, Μπάμπη και Βιβή μαζί, χάνει η μάνα το παιδί κλπ.



Πού γίνεται το cybersex;

Κάθε μέρος μπορεί να είναι ή να γίνει κατάλληλο για cybersex.
Ιδανικό είναι το γραφείο, κεκλεισμένων των θυρών, αφού ένα διάλειμμα cybersex από τη δουλειά μπορεί να ξανανοιώσει τον άνθρωπο.
Προσφέρεται επίσης η τουαλέτα (κοινώς ή πίπι ρουμ ή Winston Churchill, ή καμπινές ή χέστρα ή απόπατος ή χίλιες λέξεις έχουμε άρα τόσο σημαντικό είναι) αλλά και η κρεββατοκάμαρα, ειδικά αν είστε των Βορείων Προαστείων και έχετε και ασύρματο δίκτυο (Muni Wi-Fi).
Προσφέρονται η κουζίνα και το σαλόνι, ειδικά αν είστε των Δυτικών Προαστείων ή της γκαρσονιέρας, σία κι αράξαμε.
Γενικώς ρεύμα να υπάρχει, για να ηλεκτριστεί η ατμόσφαιρα αλλά και τηλέφωνο, μήπως μας καλέσει ο/η σύζυγος για να πούμε οτι "εδώ είμαι μωρό μου δεν σε απατώ".

Το cybersex γενικώς δεν συνηθίζεται παρουσία του/της συζύγου (τράβα βρε αδερφέ να ξεχαρμανιάσεις και cybersexιάζεσαι μιαν άλλη φορά).
Δεν γνωρίζω εαν συνηθίζεται παρουσία ζώων, κάθε τύπου, επειδή πιθανόν να θελήσουν να πάρουν μέρος κι αυτά στο γλέντι. Εαν εσείς ξεύρετε καλύτερα, παρακαλώ διαφωτίστε μας :)




Πώς γίνεται το cybersex;

Κυριολεκτικά, με το πληκτρολόγιο. Μεταφορικά, με το τηλέφωνο (τότε λέγεται και τηλεφωνικό σεξ, αλλά ουδόλως απέχει από το δικό μας, ενώ είναι και πιο εύκολο αφού τα χέρια δεν απασχολούνται).
Γίνεται χλιδάτα...
[punisher35] going down kiss your tits and nipples and then bite them hard
[f24horny] these tits are the envy of a thousand women.


Γίνεται ασυγχρόνιστα...
[punisher35] show me your tits
[f24horny] well, i DO have amazing tits.
[punisher35] let me lick your p*ssy
[f24horny] mmmm.... my whole body is shaking
[punisher35] f*ck me now
[f24horny] u r getting me hot =)


Γίνεται σουρρεαλιστικά...
[f24horny] i want to see u naked..spread on my bed ;)
[punisher35] do u want sex
[f24horny] mmm..... yes. i like sex.
[punisher35] do u want big
[f24horny] oh?
[punisher35] into your .....
[f24horny] :jumps in surprise:: mmm... that is soOOoo nice.


Ε, γενικά καταλάβατε πώς γίνεται. Αν όχι, μπείτε σε κανένα σχετικό chatroom και αφήστε να σας οδηγήσουν οι άλλοι. Μην ανησυχείτε, δεν βγαίνουν καβλιτζέκια από την οθόνη :)

Cybersex και ανταγωνισμός

Ανταγωνιστικά προς το cybersex εμφανίζονται, μεταξύ άλλων:

Το κανονικό sex, το οποίο αν ΔΕΝ γίνει "καθώς πρέπει", οπωσδήποτε υπερτερεί, όντας ασυγκρίτως ανώτερο πάντων των αγαθών, των αισθημάτων και συναισθημάτων, ορατών τε και αοράτων και φυσικά του cybersex. Γενικά, ένα καλό πήδημα απαλάσσει τον δυτικό άνθρωπο από τα περισσότερα προβλήματα, έστω και προσωρινά. Ενίοτε τα λύνει κιόλας (το νινί σέρνει καράβι, πάμε μια βόλτα με την Πόρσε μου κλπ).
Εχει βέβαια και σημεία στα οποία υστερεί, πχ χρειάζεται πάνω από έναν σε φυσική παρουσία, πρέπει να είσαι ντυμένος ανάλογα πριν, πρέπει να πάρεις προφυλάξεις για ανεπιθύμητες εξελίξεις (γάμος, βλενόρροια, κράξιμο και άλλα, αναλόγως), δεν γίνεται πάντα (καλά, με το βιάγκρα όλα γίνονται), δεν μπορείς να κρυφτείς ("τι chippendale dancer ρε σαπιοκοιλιά" ή "τι στητά μωρή που κοντεύεις να τα πατήσεις") και άλλα, που αποφεύγω να αναφέρω μιας και είναι λίγο-πολύ γνωστά σε σας που φτάσατε ως εδώ.

Η αυτοεξυπηρέτηση (sic), η οποία έχει αρκετά πλεονεκτήματα, όπως "αν πετύχει τύφλα νάχει το γαμήσι", δεν παύει όμως να έχει κάποια προβληματάκια, ενώ δεν λειτουργεί απολύτως ανταγωνιστικά ως προς το cybersex - συνήθως μάλιστα συνυπάρχει αρμονικά.

Η παρτούζα (άνω των πέντε, αφού κάτω από πέντε θεωρείται αίσθημα), η οποία επίσης έχει πλεονεκτήματα ("σκίσε με μωρό μου αλλά πώς σε λένε είπαμε;") και μειονεκτήματα (ποιανού είναι το παιδί;).

Δεν επεκτείνομαι γιατί θα κατηγορηθώ οτι γράφω για σεξ, ενώ δεν είναι αυτός ο σκοπός μου :)

Τι να προσέξετε

  • Αν έχετε μια πολύ συνηθισμένη σεξουαλική ζωή, αποτανθείτε σε γιατρό - το cybersex μπορεί να την κάνει εξαιρετικά ασυνήθιστη.

  • Αν έχετε φτωχή ή καθόλου σεξουαλική ζωή, αποτανθείτε σε γιατρό - το cybersex είναι ένα απλό υποκατάστατο του σεξ και ουδόλως συγκρίνεται με ένα καλό πήδημα.

  • Την μαλακία πολλοί ηγάπησον, τον μαλάκαν ουδείς (άσχετο αλλά μου άρεσε).

  • Το cybersex προκαλεί σεξουαλικό εθισμό και επαναλαμβανόμενους, παρατεταμένους οργασμούς - αν έχετε ξεχάσει πώς γαμάνε κανονικά, επειδή εδώ και πολύ καιρό πηδιέστε με τον υπολογιστή σας (ή με το δάχτυλό σας, ή με τη χούφτα σας, ή με τον υπολοχαγό Νατάσα ή με την Naomi Campbell), δείτε και τη βοήθεια για απεξάρτηση.

  • Το blogging υστερεί έναντι του cybersex σε ένα κυρίως σημείο: δεν γίνεται σε πραγματικό χρόνο ;)


Απορία

Δηλαδή είναι κακό να κάνεις πολύ cybersex;


Είμαστε μια ωραία παρέα, είμαστε!


Τετάρτη, Μαρτίου 08, 2006

Πεντακάθαρη Δευτέρα

Στο προηγούμενο ποστ έμειναν μισά κάποια σχόλια - το μέσον δεν προσφέρεται για εκτενείς συζητήσεις. Υπόσχομαι πάντως εξίσου ενδιαφέρουσα ιστοριούλα, δεκαετίας.

Την πεντακάθαρη Δευτέρα με το πεντακάθαρο οχτάρι (μποφώρ) ζήλεψα τον OldSkipper. Ιδανικός καιρός για τσάρκα με ένα καλό ιστιοπλοϊκό - και με ένα μπουκάλι ρούμι, κατά προτίμηση :)

Ο καιρός μας τα χάλασε, αετό δεν πετάξαμε, ο μικρός φτερνιζόταν, η φωτογραφική γέμισε αρμύρα από τη θάλασσα κι έφαγα ώρα να την συνεφέρω, έκανα βλακείες με το φωτόμετρο (ακόμα δεν έχω μάθει να τη χειρίζομαι σωστά) και μου βγήκαν όλες οι φωτογραφίες υπερφωτισμένες έως σχεδόν καμένες...

Είχε και καλά όμως. Πρώτα γέμισα κι εγώ αρμύρα - μόνο φύκια δεν είχαν τα μαλλιά μου, κι αυτό μου θύμισε την τελευταία σκαφάτη βόλτα, πριν δυο χρόνια. Μετά, ανακάλυψα οτι και οι υπερφωτισμένες φωτογραφίες δίνουν πολύ ωραίες εικόνες αν τις σκαλίσει κανείς. Ολες οι θαλασσινές φωτογραφίες ήταν πολύ υπερφωτισμένες στο πρωτότυπο. Το τελικό το βλέπετε εδώ.

Η μεσαία στήλη έχει αυτές που μου αρέσουν περισσότερο - πολύ θα ήθελα να... ψηφίσετε ποιές σας αρέσουν.

Epicuros: Λουλούδια
OldSkipper: Θάλασσες
Δύων Ανατέλλων: Μονοπάτια
Kourkoubini: Ζωγραφιές

Σάββατο, Μαρτίου 04, 2006

Εξουσία και έρωτες στην κορυφή

Εχοντας ήδη υποσχεθεί ένα κείμενο με δικτυακές ιστοριούλες στη Μιραντολίνα και με αφορμή αυτό το ποστ της Κωσταντίνας, νομίζω πως ήρθε η ώρα να γράψω μια ιστοριούλα για τον καιρό που έπαιζα neopets. Ισως ξέρετε οτι αυτό το παιχνίδι έχει σήμερα πάνω από 35 εκατομμύρια χρήστες σε όλο τον κόσμο - η εταιρία πουλήθηκε το Μάιο του 2005 στην Viacom/MTV. Ο αριθμός των χρηστών δεν μας ενδιαφέρει με ακρίβεια, αρκεί να ξέρουμε οτι μιλάμε για το πιο εθιστικό παιχνίδι στο ιντερνετ, που απευθύνεται κατά κανόνα σε παιδιά 13-15 ετών.
Ο τίτλος θα μπορούσε να είναι και "η μοναξιά της κορυφής" - είχα γράψει πρόσφατα στον Orlando για το πόσο μόνες είναι, κατά κανόνα, οι πολύ όμορφες γυναίκες (οι "σεξοβόμβες" όπως συνηθίσαμε να λέμε). Αυτές βέβαια δεν προσπάθησαν ιδιαίτερα για να γίνουν όμορφες, αλλά αντιμετωπίζουν και αυτές το κόστος της "επιτυχίας".
Δώσε κλώτσο στην ανέμη...

Το καλοκαίρι του 2000, μου δείχνουν ένα νέο τότε παιχνίδι (το neopets) και μου εξηγούν πόσο ωραίο είναι. Στην αρχή το βρήκα βαρετό, μέχρι που ανακάλυψα οτι έχει οικονομικά στοιχεία μέσα (μεγάλη αδυναμία μου: η έλλειψη οικονομικών γνώσεων) και το βρήκα ενδιαφέρον για πειραματισμούς.
Κάπου στα τέλη του χρόνου είχα ήδη εθιστεί (στην Αμερική υπάρχουν κλινικές απεξάρτησης από το ιντερνετ και ειδικά προγράμματα θεραπείας για συγκεκριμένους δικτυακούς εθισμούς).
Εβλεπα την hrobi στην κορυφή τόσους μήνες, με κάθε μέθοδο επικοινωνίας κλειστή - "τι ντίβα, τι ελιτισμός!" ήταν οι σκέψεις μου.
Λίγο η ζήλεια, λίγο το πείσμα, έβαλα στόχο την κορυφή. Τον πέτυχα στις αρχές του 2001, οπότε ανέβηκα σε ένα βάθρο - πρώτο τραπέζι πίστα, ο alombar με το μεγαλύτερο εικονικό μαγαζί και, πολύ σύντομα, με τα περισσότερα εικονικά λεφτά.
Στο παιχνίδι υπήρχαν κι άλλοι "πρώτοι", σε άλλες κορυφές, αλλά "τα φώτα της δημοσιότητας" τα απολάμβανε ο πιο πλούσιος.
(Στο σημείο αυτό κόβω τα εισαγωγικά - για να μπείστε στο πνεύμα του παίχτη, είτε πρόκειται για τζόγο είτε για παιχνίδι ρόλων, πρέπει να το ζείτε το παιχνίδι).

Στο παιχνίδι αυτό επέλεξα για πρώτη φορά το ψευδώνυμο alombar42 (είχα και μερικά ακόμη) και βεβαίως ποτέ και πουθενά δεν αναφέρθηκε τίποτα περισσότερο από ένα όνομα: alombar42 = Vas, adult male from Greece.

Ο δρόμος για την κορυφή δεν ήταν εύκολος. Ετρωγα πολλές ώρες κάθε μέρα παίζοντας, καταγράφοντας αριθμούς, σχεδιάζοντας τη διαδρομή για το στόχο.
Μαζί με την προσπάθεια έκανα και αρκετές φιλίες - με μερικά από αυτά τα άτομα μιλάμε ακόμη, με ένα συνεργαζόμαστε και ένα τουλάχιστον θα μας επισκεφθεί το καλοκαίρι.
Εφτιαξα κι ένα forum, που σε έξι μήνες απέκτησε περίπου 5000 μέλη.

Οσο ανέβαινα, ειδικά όταν έφτασα στο top-10, αυξάνονταν ιδιαίτερα τα μηνύματα τύπου "είσαι τόσο πλούσιος, χάρισέ μου αυτό" και "έλα να ψωνίσεις από το μαγαζί μου, είναι πολύ καλό".
Τα μηνύματα αυτά είναι πολύ σημαντικά - ένδειξη οτι ο κόσμος το αντιμετώπιζε σαν πραγματική ζωή, όχι σαν παιχνίδι. Γιατί, τί νόημα έχει να σου χαρίσουν τη νίκη; Γιατί να παίξεις αν δεν υπάρχει ανταγωνισμός;
Μαζί αυξάνονταν οι αιτήσεις για "φιλία" (ένα σύστημα ανάλογο με τις "επαφές" στο MSN) - όσο πιο ψηλά τόσο περισσότεροι ηθελαν να γίνουν φίλοι μου.
Σημειώστε οτι, το παιχνίδι απευθύνεται κυρίως σε ηλικίες της τάξης των 15 ετών. Φυσικά μέσα σε τόσα εκατομμύρια κόσμο, υπάρχουν πολλοί ενήλικες (κάπου 25% άνω των 18 και κάπου 5% άνω των 30).
Με αυτό θέλω να πω οτι οι περισσότερες αιτήσεις φιλίας προέρχονταν από παιδιά - κυρίως κορίτσια.
Μέχρι να φτάσω στην κορυφή...
1) αποδεχόμουν τις περισσότερες από αυτές, έχοντας ταυτόχρονα και το μεηλ μου ανοιχτό σε όλους - όποιος ήθελε, έστελνε
2) απαντούσα στα περισσότερα μεηλ, μέχρι 50 τη μέρα, παραπέμποντας στο forum όσους ζητούσαν απλώς βοήθεια και οδηγίες
3) είχα αρκετά υποστηρικτικά μηνύματα

Λίγο πριν φτάσω στο νούμερο ένα, έλαβα προσωπικό μήνυμα από τον δημιουργό του παιχνιδιού, που απορούσε πώς κατάφερα να ανέβω τόσο γρήγορα, μήπως έκλεβα με κάποιο τρόπο.
Ανταλλάξαμε διάφορα μηνύματα όπου του εξήγησα τις στρατηγικές που ακολουθούσα (γνωστά πράγματα: μονοπώλια, δωράκια, συνεργασίες και πλασάρισμα ενός πολύ όμορφου χαρακτήρα).
Μεταξύ άλλων του είπα οτι ενδιαφέρομαι να φέρω το παιχνίδι στην Ελλάδα (και μου απάντησε χοντρικά οτι είναι πολύ μικρή αγορά).

Αρχές του 2001 λοιπόν ο alombar42 έγινε η πρώτη μούρη στο παιχνίδι. Οσο η απόσταση από την δεύτερη ήταν μικρή, η συμπεριφορά των υπολοίπων ήταν χοντρικά η ίδια, εκτός από την άυξηση των μηνυμάτων. Συνέχισα να απαντάω, παραπέμποντας όλο και περισσότερο στο forum.
Εδώ όμως άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα μηνύματα "είμαι ερωτευμένη μαζί σου", "πάντα έψαχνα κάποιον σαν εσένα" κλπ. Τα περισσότερα από ηλικίες 13-18.
Παράλληλα άρχισαν να με συζητάνε εκτός παιχνιδιού, σε διάφορα δορυφορικά sites, σε forums, στο Usenet κλπ - άργησα να τα ανακαλύψω, μιας και ασχολιόμουν αποκλειστικά με το παιχνίδι. Στην αρχή μάλιστα, δεν είχα ιδέα για την ύπαρξη αυτών των "πυρήνων συζητήσεων".
Ανάμεσα στα άλλα, άρχισε το ψάρεμα αφελών από διάφορους πονηρούς, που έγραφαν ένα μήνυμα σε κάποιο forum "είμαι ο alombar42 κι έχω κόλπο για 10 εκατομμύρια - δώσε το ψευδώνυμο και τον κωδικό σου για να σου στείλω το κόλπο". Πολύ αργότερα βρήκα ένα βουνό τέτοια μηνύματα κι ένα μεγαλύτερο βουνό από αφελείς (παιδιά είναι όμως).

Μέσα του 2001, ο alombar42 είχε δεχτεί εκατοντάδες ερωτικά μηνύματα, με πιο χαρακτηριστικό ένα από την κόρη μιας φίλης στο παιχνίδι, που έλεγε περίπου "είμαι ερωτευμένη μαζί σου, θα κάνω τα πάντα για σένα, αλλά μην το πεις στη μαμά μου σε παρακαλώ".
Εδώ μπαίνει η εξουσία του τίτλου. Προφανώς κανείς δε μπορεί να ερωτευτεί ένα ψευδώνυμο, μπορεί όμως να ερωτευτεί την εξουσία που πηγάζει από αυτό, την εξουσία που κατέχει.
Κάπου εκεί κλείνω το μεηλ μου στο παιχνίδι (επιτρέποντάς το μόνο σε όσους ήταν στις επαφές μου), αφαιρώ από τις επαφές μου όλα σχεδόν τα ψευδώνυμα κάτω των 18 ετών και γράφω μια ανακοίνωση στο μαγαζί μου οτι δεν δέχομαι αιτήσεις επαφών κάτων των 18 ετών.
Παράλληλα κλείνω το forum, έτσι ώστε όποιος ήθελε να συμμετέχει θα έπρεπε να λάβει πρόσκληση από ένα ήδη μέλος.
Αυτό με έκανε αυτόματα απρόσιτο από οποιονδήποτε νεοφερμένο και πρακτικά από όλο τον κόσμο εκτός από αυτούς που ήδη γνώριζα (και οι οποίοι παρά τη θέλησή τους γίνανε γραμματείς μου, αφού συνέχιζαν να λαμβάνουν μηνύματα τύπου "είσαι φίλος/η του alombar42, πες κάτι για μένα").
Η κατάσταση άρχισε να με ενοχλεί, άρχισα να στεναχωριέμαι που δεν μπορούσα να κάνω νέους φίλους, αλλά στο παιχνίδι δεν πήγα για να κάνω δημόσιες σχέσεις - πήγα για να παίξω (με σκοπό να κερδίσω φυσικά).
Εγινα έτσι ένας απολύτως ψυχρός παίκτης, γιατί απλώς δεν γινόταν διαφορετικά.

Γύρω στις αρχές του 2002 φτάνω τόσο ψηλά που πρακτικά ποτέ κανείς δε θα μπορούσε να φτάσει, όσο ήμουν εκεί - έπαψα να έχω σοβαρό ανταγωνισμό.
Τα μηνύματα στα δορυφορικά sites αυξάνονται. Ολοι ασχολούνται μαζί μου, λέγοντας το μακρύ τους και το κοντό τους.
Συνεχίζω να απέχω από το εκτός παιχνιδιού δρώμενα και βάζω μια ανακοίνωση στο μαγαζί μου "όπου δείτε alombar42 δεν είμαι εγώ - κάποιος σας πουλάει εκδούλευση".
Φτιάχνω και ένα FAQ για τον alombar42, μαζεύοντας τις πιο συχνές ερωτήσεις που λάμβανα όσο το μεηλ μου ήταν ανοιχτό.

Για να έχετε κάποια νούμερα σύγκρισης, το μαγαζί μου στο παιχνίδι, που ήταν ο κύριος πόλος έλξης, είχε σχεδόν δέκα χιλιάδες μοναδικούς επισκέπτες τη μέρα.
Μέσα του 2002 αρχίζουν να εμφανίζονται μηνύματα τύπου "ο αλομπαρ δεν είναι άνθρωπος, είναι πρόγραμμα που έφτιαξε ο δημιουργός του παιχνιδιού για να υπάρχει ένας άφθαστος στόχος".
Κάπου εκεί με διαγράφουν, ίσως από λάθος ίσως για δοκιμή αντιδράσεων. Εστειλα δύο μηνύματα στο τμήμα υποστήριξης και δεν έλαβα απάντηση- επί δέκα μέρες!
Την ενδέκατη ξεκινάει petition, παρακαλώντας όποιον ενδιαφέρεται να βάλει στο μαγαζί του ένα banner ("support alombar42"). Πριν περάσει μια μέρα, ο λογαριασμός μου επαναφέρεται λόγω του θορύβου που προκλήθηκε!

Αρχές του 2003 με απολύουν από την μεγάλη πολυεθνική στην οποία εργαζόμουν (ευκαιρία για διακοπές και αλλαγή πορείας - ποτέ δεν κατάλαβα γιατί με αντιπετώπισαν σαν δυστυχισμένο όταν μου το ανακοίνωσαν... αφού το προκάλεσα κατά κάποιο τρόπο).
Αυτό παράλληλα σήμαινε περισσότερο χρόνο για παιχνίδι οπότε, ελλείψει ανταγωνισμού, βάζω δεύτερο χαρακτήρα στο παιχνίδι και τον προχωράω σχεδόν αυτόνομα (τον διαφημίζω στο κεντρικό μου μαγαζί όμως και τον υποστηρίζω πλαγίως).
Εξι μήνες αργότερα έχω τις δύο πρώτες θέσεις στο παιχνίδι, με τον alombar42 να έχει ξεφύγει τελείως από κάθε έννοια ανταγωνισμού - όταν οι άλλοι πάλευαν για μερικά εκατομμύρια (λεφτά) είχα κάπου πέντε δις.
Οταν έγραφα ένα μήνυμα στο μαγαζί μου, αυτόματα προκαλούνταν αντιδράσεις σε όλο το παιχνίδι...

Τα μηνύματα εκτός παιχνιδιού έχουν γίνει σωρός κι εγώ πρακτικά δεν μπορώ να μιλήσω. Τι να πω; Οπουδήποτε κι αν έγραφα ένα μήνυμα, θα ακολουθούσαν 100 σχόλια, εγώ δε θα μπορούσα να τα παρακολουθήσω και αυτόματα θα με κατηγορούσαν για ελιτισμό - όχι πως δεν έγινε κι αυτό βέβαια. Πολλοί με κατηγόρησαν για αναισθησία και άλλα χαριτωμένα. Μα ήταν πρακτικά αδύνατον να απαντήσω έστω και στο 10% των όσων απευθύνονταν σε μένα - αλλά αυτό κανείς δεν το σκεφτόταν, όλοι έλεγαν "δε μου απαντάς σε αυτό που σε ρώτησα".
Η μοναξιά της κορυφής που λέγαμε...

Τέλη του 2003 με διαγράφουν οριστικά (you were not playing by the manners of this game), που αυτό σε απλά ελληνικά μεταφράζεται σε "έχεις αποκτήσει υπερβολική εξουσία". Λογικό :)

Ο γκουγκλης σήμερα βγάζει μόλις 18 χιλιάδες αναφορές για alombar42 - έχουν αρχίσει και γίνονται νορμάλ τα πράγματα κι εγώ έχω μείνει με μερικές δεκάδες άτομα στο μεηλ μου, με τα οποία έχουμε μιλήσει αρκετά.
Σιγά σιγά ξαναγίνομαι άνθρωπος :)

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: Δείτε και τη σχετική καταγραφή της "διαγραφής" και του petition που έγινε εδώ

Παρασκευή, Μαρτίου 03, 2006

* Ο χρόνος και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις *

Η Paragrafos ζηλεύει λέει τους ανθρώπους που τα πάνε καλά με τις μηχανές. Εγώ πάλι την θαυμάζω απεριόριστα, κυρίως για τη δύναμή της - ρίξτε μια ματιά στο blog της και θα καταλάβετε πόσο ασήμαντη είναι η δική μας... "μελαγχολία" (ναι, σε εισαγωγικά).

Χθες πήγαμε μια βόλτα στους νονούς του μπέμπη. Η νονά περιμένει παιδί και δεν έκατσα τόσο πολύ μαζί της, μένοντας περισσότερο στο "καπνιστήριο", το δωμάτιο-εργαστήριο του νονού. Ο νονός κολημμένος με την τεχνολογία και τις μηχανές (άμα δεν ταιριάζαμε...), πιάσαμε την κουβέντα για το μοντελισμό. Παληά μου λόξα, η οποία δυστυχώς δεν κράτησε πολύ. Εκείνος όμως συνεχίζει και μάλιστα με διακρίσεις σε σχετικούς πανελλήνιους αγώνες. Μου είπε ένα σωτό ιστορίες και κάτι μου λέει οτι θα τις μεταφέρω εδώ κάποια στιγμή. Υποσχέθηκα πάντως να πάω στον επόμενο αγώνα αυτοκινήτων (1/10) για φωτογραφίες.


Τα αυτοκίνητα γνωστών bloggers

Λαμπρούκος: Porsche 356 B

Χθες το βράδυ

Orlando: Porsche 911 T

Λονδίνο 1981

Mirandolina: Σκαραβαίος

Χθες το βράδυ
Να 'χα χίλια μάτια

Σε βρήκα

Κρήτη 82-88

...κύκλους κάνει

Κρήτη 82-88

Λεπτολόγηση

Κρήτη 82-88
Σταχυολογώντας

Καληδονία 06:45

Τα λάθη μου τα αγαπώ

Χρώματα κι αρώματα

Πέμπτη, Μαρτίου 02, 2006

Κυνηγώντας το χαμένο χρόνο

Χθες το βράδυ είπα να βγάλω μερικές φωτογραφίες να παίξω και λίγο με τις ρυθμίσεις της μηχανής, με αφορμή το σχετικό ποστ της Μιραντολίνας.
Την έβαλα στα 1600 ASA για να έχω και λίγο κόκκο και βγήκαμε βόλτα με τον Αρη. Δυστυχώς δεν έχω μάθει ακόμα τα κόλπα της, οπότε οι "επιτυχίες" ήταν ελάχιστες κι αυτές χρειάστηκαν διορθώσεις (χωρίς φλας έβγαιναν πολύ κόκκινες, με φλας έβγαιναν "λίγες"). Ηταν και ο Αρης, που έχει διακόψει την εκπαίδευσή του νωρίτερα και δεν ήθελε να με αφήσει σε ησυχία, οπότε το χέρι συνήθως κουνιόταν...

Το μπαλκόνι αφιερωμένο στην Houlia λόγω τίτλου και ονόματος και ο δρόμος στην mindstripper, επειδή μου έδωσε την έμπνευση (έχει υπέροχες φωτογραφίες στο μπλογκ της και το ανακάλυψα μόλις χτες!).


Συνομήλικο της Ιουλιέτας

Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ

Παίζοντας με τα χρώματα


Ο μετρητής γράφει 465 στάσεις

Τετάρτη, Μαρτίου 01, 2006

Στο Βελιγράδι μια φορά

Αφήνω τη Χρύσα να διηγηθεί, με το μήνυμα που έστειλε. Το γράψιμό της "μιλάει" κυριολεκτικά. Εχω βάλει μερικά κενά και παραγράφους, τα υπόλοιπα όπως ακριβώς τα έγραψε.

Ελπίζω κάποτε να τη γνωρίσω προσωπικά - από κάτι τέτοιους ανθρώπους θα ήθελα να παίρνω συνεντεύξεις!


μα δεν ειμαι εγω για τετοια πια. ειμαι? περασαν και δεκα χρονια απο τοτε.. που να θυμαμαι.. ημουν και 18 βλεπεις και κηνυγουσα τ ονειρο της ανεξαρτησιας.

το βελιγραδι φανταζε γη της επαγγελιας στα ματια μου, οχι πως δεν ηταν. κι αμα οι απαιτησεις δεν ειναι κι ιδιαιτερα ακριβες, το ανατολικο μπλοκ γινεται πραγματικα ονειρικο.
λιγα λεφτα και πολλα γουστα. η ψευδαισθηση του πλουτου.. οχι πως δεν ηταν ευχαριστη, μια χαρα υποκαταστατο το χρημα.

ομως.. απ την αρχη καλυτερα.
αυτη πηγε για να σπουδασει εκει, η επιλογη καθαρα γεωγραφικη. απ την πολη, εκει συνηθιζανε να πηγαινουνε ειτε για να σπουδασουν. ειτε για ν αγορασουν adidas.
πηγε για το πρωτο.
μικρο παιδι στα δυσκολα.
υποτυπωδεις οι γνωσεις της γλωσσας. ισα για να περασουν τις εξετασεις τους ειχαν μαθει να απαντουν στις ερωτησεις "απο που ειναι" και "τι ηρθαν να σπουδασουν".
μια χαρα το λεγε το ποιημα, κι ετσι βρεθηκε να κανει κατι που λεγανε οτι δεν ειναι δυσκολο για φυγοπονους τυπους, και στο τελος τελος, αποτελουσε κι οικογενειακη τους παραδοση.

γρηγορα μπηκε στο νοημα.

η παρεα με ελληνες της φαινοταν ανιαρη, αδιαφορη. εδειχναν φοβισμενοι και η γκετοποιηση ηταν ο μονος δρομος τους.
δε της πηγαινε αυτο, κι ετσι στο πανεπιστημιο κανει παρεα με σερβους -ειναι αληθεια οτι βοηθουσε λιγο κι κοψια της- οι αντρες δεν εκαναν παρεα στις ελληνιδες, γιατι τις εβρισκαν υποδεεστερες εμφανισιακα απ τις δικες τους, αντιθετως οι σερβιδες γουσταραν πολυ τους ελληνες, οπως κι αν ηταν, αρκει να ειχαν φραγκα.

εκει τα πρωτομαθε αυτα.
διαχωρισμοι, με βαση τη μουρη,τα φραγκα, ετσι απλα.
μια φυσικη ροπη -κατι σα κουσουρι- την εσπρωχνε να τα δει ολα.

διαβαζε για να ειναι ενταξει στις υποχρεωσεις της, μα μετα δεν επαιζε μπιριμπα βριζοντας το κωλομερος που βρισκοταν, οπως εκαναν οι συμφοιτητες της, κατεβαζοντας τζονυ και τα συναφη, παρα μπηκε σε παρεες περιεργες. παρεες μαφιοζων που διοικουσαν γειτονιες, τετραγωνα -αμα εισαι νεος εχεις κι αγνοια κινδυνου-.

κι ετσι εγινε γυναικα του αρχηγου!
μπουζουκια, ντυσιματα, προσωπικος σωφερ, μικρο πιστολι στο τσαντακι της για παν ενδεχομενο, μπραβοι, χοροι, πανακριβα εστατορια.
η μια πλευρα τοσο λαμπερη, κι αλλη τοσο πονεμενη.
πολυ πλουσιοι και πολυ φτωχοι.κι μικρη περιεργη το πρωι ντυμενη φοιτητρια, και το βραδυ με λαμε να παρελαυνει αναμεσα σε παρακμιακους, ηθελε να ρουφηξει οτι απλοχερα της δινοταν.
σα ταινια ηταν τοτε, κι αυτη η πρωταγωνιστρια να κινει τα νηματα, να καθοριζει τυχες για την πλακα της, να γινεται διαμεσολαβητης γα να κανονιστουν δουλειες, μαγαζατορες να υποκλινονται.

εισοδος στο μαγαζι σημερα, αφηνουμε τα κινητα μας στο τραπεζι.
εισοδος στο μαγαζι τοτε, αφηνανε τα πιστολια στο τραπεζι.

ποσο μακρινα ολα αυτα. κι οι φιλοδοξοι ανθρωποι ποσο μικροι γινονται καμμια φορα, για να φτασουν στους στοχους τους, νομιζω οτι η μικρη σταθηκε τυχερη στη ζωη, γιατι ποτε δε θελησε αληθινα τιποτα. δεν κηνυγησε τιποτα. εγινε βασιλισσα της μαφιοζικης νυχτας χωρις καλα καλα να το καταλαβει.

ολα ειναι ωραια να τα δοκιμαζει κανεις και μετα να αποφασιζει τι του παει και τι οχι.

ηταν ωραιες οι νυχτες. μα η μερα πληγωνε. στα σουπερ μαρκετ,τα καλαθια ειχαν δυο τρια πραματα. πως λοιπον να ψωνισει, οταν οι αλλοι πεινανε.
το πρωι στριμωχνοταν στα λεωφορεια, ακουγε να βριζουν την αμερικη που ειναι πισω απ ολα, ωσμονοταν τια σκελιδες του σκορδου που αφειδως το ετρωγαν -για καλη υγεια- και μετα παρακαλουσε να γινει νυχτα, να μη βλεπει. να μη πονα.

οι νυχτες ηταν ωραιες τοτε. ειχαν πολυ αλκοολ, πολυ ψεμα, και μια δοση ανεκπληρωτου τα πρωινα.

οταν ο ηλιος τρυπωνε στο φοιτητικο δωματιο, ολα φανοντουσαν ξενα, κι εφτανε λιγος ελληνικος καφες για να χαμογελασει.

ετσι απλα..


Υπόκλιση στο Βατραχοκόριτσο, για το μήνυμά της για την Αννούλα και τον 50 cent.