Γόρδιος δεσμός

Ξεκαθαρίζω οτι το κείμενο είναι μέρος διηγήματος που γράφω και προφανώς διατηρώ αποκλειστικά όλα τα πνευματικά δικαιώματα, τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρωθεί, οπότε:
"Επιτρέπω τη μερική ή ολική (ανα)δημοσίευση ΕΦΟΣΟΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟ (α) υπάρχει σαφής αναφορά στο πρωτότυπο και (β) αυτή η εντός εισαγωγικών πρόταση ακολουθεί αυτούσια κάθε αναδημοσίευση."


Κάποια πράγματα είναι δύσκολο να τα πιάσεις, όταν τα έχεις αφήσει για πολλές μέρες.
Μπορώ όμως να προσπαθήσω. Συνέχεια στο σενάριο-διηγημα λοιπόν, με έμπνευση από σημερινό ποστ και σχόλια.
.
(ο γόρδιος δεσμός)
Εχουμε λοιπόν ένα γόρδιο δεσμό, με σκοινί από χρυσάφι.
Μέσα του κρύβονται διαμάντια και σκορπιοί.
.
Η πρώτη σκέψη είναι αν αξίζει τον κόπο να προσπαθήσει κανείς.
Ξεχνάμε βέβαια σπαθιά και ονειροφαντασίες, επειδή μιλάμε για ανθρώπους (άνθρωπος είμαι κι εγώ άλλωστε).
Επιπλέον, δεν θέλουμε να καταστραφεί το σκοινί, για να μην διαλύσουμε το περιεχόμενο - απαιτείται σεβασμός στις κινήσεις.
Δεχόμαστε λοιπόν, μετά από αρκετή σκέψη (αφου είναι άγνωστο αν θα λυθεί), οτι αξίζει τον κόπο.
Προφανώς, αν κάναμε λάθος εκτίμηση, θα το πληρώσουμε - και ίσως ακριβά. Χαλάλι όμως.
.
Και κάπως έτσι αρχίζει ένα θέατρο προσπαθειών.
Κάποιες στιγμές, βγαίνει ένα κομματάκι και χαιρόμαστε.
Κάποιες στιγμές, μπλοκάρουν τα πάντα και κάνουμε διάλειμμα καφέ να ξελαμπικάρουμε.
Κάποιες στιγμές, πάμε για ένα τσιπουράκι με τα φιλαράκια, γιατί έτσι.
.
(σε πρώτο πρόσωπο)
Ερχονται στιγμές που σκέφτομαι οτι το παιχνίδι τελείωσε και ο κόμπος δεν λύνεται και κρίμα η προσπάθεια.
Η ζωή συνεχίζεται όμως - μεροδούλι, μεροφάι, στιχουργική που θα έλεγε κι ο πάλαι ποτέ Νιόνιος.
Ενα ποίημα εδώ, ένα τραγουδάκι εκεί, ένα ταξίδι απρόβλεπτο.
Προκύπτουν κι άλλοι κόμποι, παρέα με περαστικά κουτάκια σκέψεων και συναισθημάτων.
Ενα διήγημα η πορεία μας, ένα σενάριο τελικά!
.
Κάθε τόσο κοιτάω αν ο γόρδιος δεσμός είναι ακόμα εκεί, αλλά στον κουρνιαχτό του πλήθους δεν πολυφαίνεται.
Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Τί να γίνει, ποτέ δεν δέχτηκα οτι η ζωή μας είναι προγραμμένη.
.
Κάποιες φορές βλέπω ένα φως, κάνω κάποια προσπάθεια ακόμα, λύνεται ένα μικρό κομματάκι, αναπτερώνεται η ελπίδα, πάντα για ένα ελάχιστο αποτέλεσμα.
Και η ζωή συνεχίζεται, το σενάριο γράφεται.
.
(παιχνίδια)
Το σκάκι και η πόκα είναι δύο διαφορετικά παιχνίδια.
.
Με το σκάκι μαθαίνεις τακτική, είτε παίζεις με άνθρωπο είτε με υπολογιστή. Σε ισάξιους αντιπάλους, προβλέπεις τον αντίπαλο χωρίς ψυχολογία - αρκεί το μυαλό. Οι κινήσεις είναι αρκετά προβλέψιμες, οι περισσότερες ήδη γραμμένες στα βιβλία. Η εμπειρία βέβαια, παραμένει χρήσιμη. Με την ευκαιρία, αν ξέρετε σκάκι, θα είστε καλοί και στο Sudoku. Η φαντασία μόνο κέρδος χρόνου δίνει. Μια τυπική παρτίδα σκάκι όμως, έχει χρονόμετρα, με δεδομένο το χρόνο για κάθε αντίπαλο. Αναγκαστικά, προσαρμόζομαι στο χρόνο του αντιπάλου.
.
Η πόκα είναι αλλιώς, δε φτάνει η λογική, όταν παίζεις με ανθρώπινο αντίπαλο.
Το σκάκι βοηθάει να καταλάβεις την πόκα, όσο τα βιβλία βοηθάνε να ψαρέψεις. Ομως για να κερδίσεις, χρειάζεται φαντασία, έμπνευση, δολοπλοκία, δύναμη...
Κυρίως χρειάζεται χρήμα, ανταμοιβή που να ανεβάζει την αδρεναλίνη.
Οσο μεγαλώνει το ρίσκο, τόσο δελεαστική γίνεται η επιβράβευση.
Δεν μπορώ να κάτσω για πόκα παίζοντας με φασόλια - μόνο για μαύρα κέρδη, κατάμαυρα. Αλλιώς παίζω και μπιρίμπα.
.
Είναι γνωστό οτι, στην πόκα, τα συναισθήματα χρησιμοποιούνται εις βάρος του αντιπάλου. Οποιος τα εκδηλώσει πρώτος, χάνει μια μάχη (προφανώς βρέθηκα αρκετές φορές χαμένος).
Το πιο μεγάλο μυστικό είναι η μπλόφα. Αν βάλεις δόλωμα για τσιπούρα, δύσκολα πιάνεις καρχαρίες. Θέλει λίγο περισσότερη φαντασία, τελικά.
Το παιχνίδι το κερδίζει ο απρόβλεπτος - νόμος.
.
(η ζωή συνεχίζεται)
Περνούσαν όμορφα οι μέρες και είχα μείνει στο ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι ψηφίσουμε.
Δεν είμαστε για γόρδιους δεσμούς τώρα, υπάρχει αρκετό χρυσάφι στο δρόμο και επιπλέον το ταξίδι είναι πάντα γοητευτικό.
Κοιτούσα όμως και πίσω, παρατηρούσα, σκεπτόμουν, σχεδίαζα, έγραφα. Κάποιες φορές δοκίμαζα να λύσω κάτι, πάντα με προσοχή και σεβασμό.
Η ζωή συνεχιζόταν, με προσεκτικά σχεδιασμένες κινήσεις.
.
(πίσω στο γόρδιο δεσμό, κάτι έγινε)
Οπως είχα απομακρυνθεί, ο άνεμος σφυράει (εκεί και τότε) οτι θα πέσει ένας σβώλος χρυσού, ακριβώς μπροστά μου.
Σφύριξε επίσης οτι ήταν εντελώς τυχαίο, όμως δεν πιστεύω σε τύχη και άλλα χαριτωμένα - τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Ο σβώλος αυτός έπεσε για κάποιο λόγο, δεν μπορεί. Κάτι έγινε με το γόρδιο δεσμό. Η μόνη άλλη εξήγηση είναι να έκανα ένα απίστευτα τεράστιο λάθος τόσο σε επίπεδο λογικής όσο και σε επίπεδο διαίσθησης.
Τίποτα δεν αποκλείεται φυσικά, προτίμησα όμως την αισιόδοξη πλευρά.
Εβγαλα τις σημειώσεις μου αλλά, επειδή δεν είχα πολύ χρόνο, αποφάσισα να αφήσω το σβώλο για την ώρα. Δεν γίνεται να είμαστε σε δυο σημεία ταυτόχρονα!
Σχεδίασα αμέσως τις επόμενες κινήσεις μου. Οπως λέει και το ανέκδοτο, τρελός μπορεί να είμαι, βλάκας όμως όχι.
.
Λίγο αργότερα, ο άνεμος (πάλι) έφερε κάποιο ψίθυρο - οι σκορπιοί λέει του γόρδιου δεσμού, διψάνε.
Το πρώτο που σκέφτηκα είναι οτι ο άνεμος μου κάνει πλάκα, οι σκορπιοί δε μπορεί να ακούγονται ακόμα, άσε που δεν ξέρω αν κάπου έχουν βρει νερό. Μέσα στην έρημο είναι και δύσκολο να διακρίνω, πολύς ήλιος και πολλή σκόνη.
Αποφάσισα να το ρισκάρω και πήρα το δρόμο για να δω τί συμβαίνει εκεί.
Στη διαδρομή παρατηρούσα τα σημάδια του ανέμου και σχεδίαζα τις κινήσεις μου - εάν αυτό τότε έτσι, αν το άλλο, τότε αλλιώς...
.
Φτάνοντας διαπίστωσα απλώς οτι ο γόρδιος δεσμός είναι ακριβώς στη θέση που τον είχα αφήσει την τελευταία φορά.
Ηταν περιέργως καθαρός, αν και έλειπε ένα μικρό κομματάκι.
Το μόνο που μπόρεσα να συμπεράνω είναι οτι, πέρασε κάποια αμμοθύελα κι έσπρωξε σε μένα το κομματάκι, κάτι που άλλωστε εξηγεί και τη γυαλιστερή εμφάνιση.
Δύσκολο να λύσεις ένα δεσμό όταν απομακρύνεσαι, εκτός πια κι αν λυθεί μόνος του (ποτέ μη λες ποτέ).
.
(υποχρεωτική διακοπή, ένα βιβλίο δεν γράφεται σε μια μέρα)
Να βγάζουμε και κανένα ψιλοσυμπέρασμα, είχε κάποτε πει ένα φίλος.
Το συμπέρασμα λοιπόν, είναι...
Μπορώ να εγκαταλείψω την προσπάθεια, μπορώ να προσπεράσω, μπορώ να ψάξω για άλλους θησαυρούς, όχι όμως να ξεχάσω.
Και το παιχνίδι συνεχίζεται, με αμείωτη ελπίζω ένταση!
.

Στον άλλο κόσμο που θα πας

Ξεκαθαρίζω οτι το κείμενο είναι μέρος διηγήματος που γράφω και προφανώς διατηρώ αποκλειστικά όλα τα πνευματικά δικαιώματα, τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρωθεί, οπότε:
"Επιτρέπω τη μερική ή ολική (ανα)δημοσίευση ΕΦΟΣΟΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟ (α) υπάρχει σαφής αναφορά στο πρωτότυπο και (β) αυτή η εντός εισαγωγικών πρόταση ακολουθεί αυτούσια κάθε αναδημοσίευση."


Κάπου το διάβασα, ίσως δεν το μεταφέρω με ακρίβεια, αλλά ισχύει:
Οταν κάποιος μιλάει λίγο και μιλάει γρήγορα, κρύβει πολλά μυστικά.
.
Ανάμεσα στα διάφορα που έκανα στο κυνήγι της περιπετειας (και του χρήματος), έκανα και κάποια ασυνήθιστα... και επικίνδυνα.
Σκοτεινές μάλλον σελίδες στο παρελθόν μου.
Προφανώς δε γράφω ημερολόγιο καταστρώματος αλλά διήγημα, οπότε απολαύστε υπεύθυνα σε γραμμική Β.
.
Μια εποχή με έπιασε λόξα να κάνω κάτι ενδιαφέρον, κάτι ασυνήθιστο, που να έχει όμως και χρήμα.
Κάποιος μου μίλησε για Αφρική. Τί καταπληκτική ιδέα!
.
Εψαξα, ρώτησα, έκανα και μια συνάντηση με τον πρεσβευτή στην Ελλάδα και τελικά το αποφάσισα.
Εχοντας μια εμπειρία αρκετών ετών στο ιντερνετ (όχι μόνο τεχνικά), ήταν μια καλή περίπτωση για μένα. Το ιντερνετ στα σπάργανα, ελάχιστη η διάδοση υπολογιστών. Επαγγελματικό ταξίδι, σε αναζήτηση ευκαιριών σε μια πεινασμένη τότε οικονομία.
.
Κάπως έτσι, βρέθηκα στο Σουδάν.
.
Εν μέσω αιματηρού και πολύνεκρου εμφυλίου.
Πήγα για δουλειά όμως - ούτε για τουρισμό, ούτε για ανθρωπισμό. Αλλες οι προτεραιότητες, συναίσθημα στο μηδέν και οι αισθήσεις στο άπειρο.
Απέφυγα τις περιοχές του εμφυλίου, στα κεντρικά της χώρας, από φόβο κυρίως. Η πρωτεύουσα ήταν "ασφαλής" και άλλωστε εκεί ζούσαν όλοι σχεδόν οι δυτικοί.
Επιπλέον, οι περισσότερες επιχειρήσεις είχαν έδρα στην πρωτεύουσα.
.
Φθινόπωρο στο Χαρτούμ.
.
Δυο εικοσαδόλαρα στους τελωνειακούς κι ένας Χασάν που με περίμενε με αμάξι στο αεροδρόμιο κι έφτασα στο Meridien.
Στο δρόμο δεν είχα την ευκαιρία να δω πολλά.
Την άλλη μέρα...
.
Μια ματιά από το δωμάτιο, για να ξεκινήσει η μέρα.
Σκηνικό ελληνικής τουριστικής κωμόπολης του 1960.
Μπροστά στο ξενοδοχείο μια κόκκινη κορδέλα, για να εμποδίζει τον κόσμο να κοιμάται στο πεζοδρόμιο.
Και ένας περίπου ασφαλτόδρομος, γεμάτος τρύπες και σκόνη.
Αριστερά χωράφι και σκόνη.
Απέναντι οικόπεδο με 4-5 αρχαία ξεφτισμένα τροχόσπιτα, όλα με άφθονη σκόνη, και ένα μεγάλο κοτέτσι. Μόνιμες κατοικίες πολυπληθών (για τα μέτρα μας) οικογενειών. Στο οικόπεδο, ανάμεσα σε αρκετές κότες και δυο κατσίκες, έπαιζαν παιδάκια. Στη σκόνη.
Παραδίπλα δυο σειρές ισόγεια μαγαζάκια με ένα μικρό χωματόδρομο να τα χωρίζει.
.
Αυτά στο Meridien, το δεύτερο καλύτερο ξενοδοχείο της πόλης (με πρώτο το Hilton που όμως δεν αναγνωριζόταν τότε από την αλυσίδα και ήταν και σχετικά μακρυά για τις δουλειές μου).
.
Στο μεγαλοπρεπές lobby του ξενοδοχείου, ένας μουχλιασμένος αέρας βικτωριανής χλιδής. Η οροφή από σχεδόν βιολέ ύφασμα, που έμοιαζε με μετάξι αλλά είχε κι ένα τεράστιο λεκέ, σαν να είχε βραχεί.
Προχώρησα, καπνίζοντας το πρώτο τσιγάρο, στον πολύ φροντισμένο χώρο του πρωινού.
Πλούσιος μπουφές, αλλά με είχαν προειδοποιήσει, αν όχι τρομοκρατήσει, να τρώω μόνο καλά μαγειρεμένα και συσκευασμένα. Φρούτα που ξεφλουδίζω εγώ, νερό αποκλειστικά εμφιαλωμένο και μακριά από γάλα και γιαούρτι.
Κυκλοφορούσε ελονοσία και διάφορα άλλα. Τα αυτοκόλλητα σιτρονέλας και τα αντικουνουπικά σπρέι τα είχα μόνιμα στο τσαντάκι μέσης. Επαιρνα και προληπτικά φάρμακα (ναι, τόσος φόβος) - μικρή δόση αντιβίωσης και κάτι για τυχόν διάρροιες.
.
Δεν μπορούσα να ρισκάρω χρόνο με ασθένειες ή οτιδήποτε. Είχα αυστηρά πέντε μέρες κι έπρεπε να κάνω πολλά.
.
Κυκλοφορούσα άλλοτε με ταξί κι άλλοτε με τον ντόπιο επιχειρηματία που είχα βρει σαν επαφή και μερικές φορές με τον πρέσβη ή άλλους Ελληνες της εκεί κοινότητας.

[λείπει κείμενο]


Η πόλη είχε επίσης...
- λίγο από προάστεια Σόφιας (Βουλγαρία) του 1995 - εγκατάλειψη παντού.
- λίγο από Μόσχα του 1980 - "ασφάλεια" παντού (στρατιωτικοί σε κομβικά σημεία φρόντιζαν γι' αυτό).
Και σκόνη, κίτρινη σκόνη της ερήμου, παντού σκόνη.
Πολλή σκόνη.
.
Σκόνη που σκέπαζε τα πάντα.
Τα μαγαζιά.
Τις θρησκείες.
Τα συμφέροντα.
Τα πετρέλαια του βορρά.
Τα διαμάντια του νότου.
Τον υπολογισμένο εμφύλιο.
Και τα πρόσωπα.
Κυρίως τα πρόσωπα.
.
Οι Ελληνες πια λίγοι, ελάχιστοι - γνώρισα τους μισούς.

[συνεχίζεται]

Αχ αυτό το μάτριξ

Το μεσημέρι τρώγαμε και πίναμε με φιλαράκια.
Στην παρέα και μια φίλη, η Ευανθία, με πορεία στην ψυχολογία.
Μεταξύ των πολλών που είπαμε, η συζήτηση ήρθε και στο ΦΒ.
.
(Παρένθεση ανάγκης)
Εχω χρόνια στο Δίκτυο και αποτελεί μέρος της δουλειάς μου.
Πάνε χρόνια που γράφω, σπανίως επί πληρωμή, συνήθως για το κέφι μου.
...και χρόνια που τα συνδυάζω.
.
(πίσω στο παρελθόν)
Πρέπει να ήμουν γύρω στα 16 όταν πρωτάκουσα για το Penpal.
Εβλεπα και σε έντυπα (δε θυμάμαι λεπτομέρειες πια) αιτήματα για αλληλογραφία.
Ξεκίνησα να αλληλογραφώ - στα αγγλικά μόνο, για να τα βελτιώσω, ο αμελής. Σιγά σιγά, απέκτησα πολλούς φίλους και φίλες, με τους οποίους αλληλογραφούσα. Εκτός όμως από τη βελτίωση των αγγλικών, αντιλήφθηκα οτι, τελικά, ανταλλάσουμε εμπειρίες. Ετσι, σταδιακά, προτίμησα κυρίως γυναίκες από μακρινές -στα μάτια μου- χώρες.
Τελικά έμεινα με έξι άτομα, από τέσσερεις χώρες μόνο: Βραζιλία, Αυστραλία, ΗΠΑ και Ιρλανδία.
Περίπου έξι γράμματα το μήνα (πέντε γυναίκες, ένας άντρας, κουτσομπόληδες).
Κράτησε λίγα χρόνια αυτό.
.
(επί της ουσίας)
Ενα καλοκαίρι, μια φίλη από Αυστραλία μου δήλωσε οτι έρχεται Ελλάδα, για αρκετές μέρες.
Η Λαντόνα είχε ασυνήθιστα γούστα, στα δικά μου μάτια, τουλάχιστον.
Περάσαμε μερικές μέρες στην Αθήνα με όλα τα τυπικά, για ένα τουρίστα. Πήγαμε όμως και διακοπές με μεγάλη παρέα στη Σέριφο (κλείσαμε ολόκληρη την πανσιόν αν θυμάμαι σωστά). Εμείς να κολυμπάμε, να πίνουμε και να γελάμε... κι εκείνη να παίρνει τα βουνά να δει τη φύση.
Γνώρισε και γνώρισα κάτι διαφορετικό, τελικά.
.
Ηρθε κι άλλη μια φίλη, από ΗΠΑ, για λίγες μέρες, στα πλαίσια γύρου της Ευρώπης.
Ξεχνάω και το όνομά της... ίσως επειδή δεν μου έκανε κάποια εντύπωση, τίποτα ασυνήθιστο ή εξαιρετικό.
.
(παρένθεση)
Σταδιακά διέκοψα την αλληλογραφία.
Φοιτητής τότε, δεν είχα ακριβώς το μυαλό μου στην αλληλογραφία.
Διατήρησα μόνο μία φίλη, με πολύ συχνή αλληλογραφία και με την οποία μιλάμε μέχρι σήμερα.
Προφανώς δεν αναφέρω όνομα (με διαβάζει άλλωστε, με μεταφραστή), θα την πω Μάρτα, όπως την ενημέρωσα ήδη.
Με τη Μάρτα γράφαμε πολλά, αναλύαμε συμπεριφορές και συνήθειες, εμπειρίες και καταστάσεις.
Από πολιτική μέχρι έρωτες κι από ταξίδια μέχρι μαγειρική, ποιος ζει και ποιος πεθαίνει, όλα στο χαρτί...
.
(επιστροφή)
Κάποιον Οκτώβριο, η Μάρτα ήρθε Ελλάδα για δέκα μέρες, αφού πέρασε μία εβδομάδα σε δύο ευρωπαϊκές χώρες, σε ανάλογους Penpals.
Το πιο σημαντικό, ας το πω: περάσαμε υπέροχα.
Γνωριζόμασταν καλά, άλλωστε. Μετά από τόσα χρόνια αλληλογραφίας, δημιουργήθηκαν παράξενοι δεσμοί. Η συνάντησή μας ήταν και μια μορφή λύτρωσης.
Οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία, αλλά ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΥΠΕΡΟΧΑ.
Με δάκρυα ο αποχωρισμός στο αεροδρόμιο.
Στο κυνήγι του χρήματος τότε, είχα και διάφορες παρέες, κανένα σοκ, ευτυχώς (δεν εξετάζω το ΑΝ!).
Από το 1990 και μετά συνεχίσαμε την επικοινωνία με email και αργότερα με το facebook.
Ενα καταπληκτικό φιλαράκι, αν μη τι άλλο.
.
(εξέλιξη)
Μετά το 1987, στις τότε BBS, συνδεόμαστε και μιλούσαμε, κάποτε για ώρες. Γράφαμε κείμενα, όπως αυτό εδώ, για να διαβαστούν - σε άλλο χρόνο, από άλλους. Οι άλλοι απαντούσαν και κάπως έτσι εξελίσονταν και καταγράφονταν συζητήσεις.
Κάναμε όμως και συναντήσεις. Και πάρτι. Κι εκδρομές. Προσωπικά οργάνωσα μέχρι και αιμοδοσία.
Τα tweety, somebody, oytis, sexymf, venix, firefly έπαψαν να είναι ψευδώνυμα.
Εγιναν άνθρωποι, φίλοι, φιλαράκια, συνεργάτες κι άλλα πολλά.
Και η ζωή συνεχίστηκε, μαζί με την τεχνολογία που εξελίχτηκε.
Εξελιγμένα BBS, usenet, mailing lists, fora (forums ok), blogs, facebook...
Επικοινωνία, τελικά.
.
(σήμερα)
Σήμερα το μεσημέρι λοιπόν, η Ευανθία υποστήριξε την άποψη οτι με το ΦΒ δεν κάνεις φιλίες και είναι περίπου άχρηστο - τρία χρόνια το είχε και τελικά το εγκατέλειψε.
Δική μου θέση ήταν οτι, το εγκατέλειψε είτε επειδή είχε κάποια τραυματική εμπειρία από αυτό, είτε επειδή δεν φρόντισε να το αξιοποιήσει σαν ΜΕΣΟΝ, που αυτό και μόνο αυτό είναι.
(ώρες αργότερα)
Προτείνω σε τρολοφίλη καφέ, να γνωριστούμε. Η απάντηση, περίπου: "με το ιντερνετ δεν μπορείς να κάνεις σχέσεις"
.
(στο δια ταύτα)
Γράφω γιατί μου αρέσει να γράφω.
Ταξιδεύω, γιατί μου αρέσει να γνωρίζω κόσμο, να συλλέγω εμπειρίες πρώτα και εικόνες μετά.
Προσπαθώ να μένω και να συχνάζω σε μέρη ντόπιων, να συναναστρέφομαι μαζί τους - γι' αυτό και προτιμώ οικογενειακές πανσιόν, ακόμα και φάρμες, αντί για πεντάστερα (εντάξει σήμερα είναι και οικονομικό το θέμα).
Ποτέ δε θυμάμαι τον εαυτό μου τουρίστα - πλην των επαγγελματικών μου ταξιδιών (τότε και μόνο πεντάστερα, δεν υπάρχει χρόνος να σκεφτείς θέματα διαμονής κλπ).
Οταν αντιληφθώ οτι ο συνομιλητής μου είναι αξιόλογος, θέλω και να τον γνωρίσω.
Δεν θέλω να μείνω στην εικόνα που προβάλλει στο δίκτυο, το θεωρώ ψέμα.
Αντιλαμβάνομαι οτι υπάρχουν άνθρωποι που για χίλιους δυο λόγους δεν επιθυμούν να γίνουν γνωστοί.
Το σέβομαι σαν απάντηση, διατηρώ όμως πάντα μια επιφύλαξη προς αυτούς - παραμένει ψέμα, έστω κι αν είναι αναγκαίο.
.
(υπόκλιση και κατάκλιση)
Θεωρώ το ιντερνετ σαν εργαλείο επικοινωνίας και σαν τέτοιο το αντιμετωπίζω.
Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να δω το ΦΒ σαν αυτοσκοπό, η ζωή δεν είναι εκεί μέσα, αλλά ΕΞΩ.
Τα μισά μου φιλαράκια τα γνώρισα ηλεκτρονικά, αλλά έχουμε πιει κι ένα (βυτίο) κρασί μαζί.
Γνωριστείτε στο ιντερνετ, βγείτε όμως έξω να βρεθείτε σαν άνθρωποι.
Η ζωή είναι ΕΞΩ, βγείτε από το μάτριξ.

***
Να ξεκαθαρίσω οτι το κείμενο είναι μέρος διηγήματος που γράφω και προφανώς διατηρώ αποκλειστικά όλα τα πνευματικά δικαιώματα, τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρωθεί, οπότε:
"Επιτρέπω τη μερική ή ολική (ανα)δημοσίευση ΕΦΟΣΟΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟ (α) υπάρχει σαφής αναφορά στο πρωτότυπο και (β) αυτή η εντός εισαγωγικών πρόταση ακολουθεί αυτούσια κάθε αναδημοσίευση."

Ο φόβος της αγάπης και η αγάπη του φόβου

(ψυχανάλυση της δεκάρας για μια αγάπη που ψυχορραγεί αγέννητη)
.
Από μικρό παιδί είχα αρχίσει να χτίζω τείχη.
Ευάλωτος και ντροπαλός, έπρεπε να βρω έναν τρόπο να κινηθώ στη ζούγλα.
Επρεπε κάπως να μη με αγγίζουν τα όσα συναντούσα, γιατί δεν τα απέφευγα, ο ταξιδευτής.
Ηθελα βλέπεις να ζήσω, έστω και άρρωστος. Αδιανόητο, να περιμένω το θάνατο υγιής.
Αναγκαστικά αντιμετώπισα το αδύνατο, που θα έλεγε κι ένας τοίχος.
.
Τοποθετούσα ένα προς ένα τα τουβλάκια, με χειρουργική ακρίβεια.
Τα έδενα προσεκτικά με συρματάκια.
Τα τουβλάκια κάποτε γίναν τούβλα και άρχισα να ρίχνω μπετά.
Τα συρματάκια μεγάλωσαν κι έγιναν σίδερα με πτυχές.
Τείχη με μπετό(ν).
.
Ημουν και αυστηρός με τον εαυτό μου. Αυτό καλό, αυτό κακό. Δικαστής αδέκαστος.
Δεν μου έφτανε το περιβάλλον, έχτιζα τείχη και για πάρτη μου.
Τελειομανής και περήφανος, σαν κερασάκι στην τούρτα, ο χαριτωμένος. Μύγα μην περάσει.
.
Οσο μεγάλωνα, μεγάλωναν και τα τείχη.
Κάθε εμπειρία κι ένα τούβλο, κάθε συναίσθημα κι ένα σίδερο.
Κάθε αυτοκριτική γινόταν μπετό.
Κάθε σκέψη, καρφί.
.
Και μεγάλωνα.
Και μεγάλωναν τα τείχη μαζί μου.
.
(το σ' αγαπώ δεν το λέω, δεν το λέω)
Μέχρι πρόσφατα, μια φορά μόνο, στα μισά μιας σχέσης, μου ξέφυγε -σχεδόν- ένα "σ' αγαπ".
Είχα μια σχέση διαρκείας στα εικοσιπέντε, με μια πολύ όμορφη κοπέλλα (από όλες τις απόψεις).
Εκείνη τότε απάντησε, επί λέξει "πες το ρε μαλάκα επιτέλους".
Κάποιες γυναίκες ξέρουν πώς να ξεβρακώνουν έναν άντρα.
Μπετό, πολύ μπετό, στα τείχη μου.
.
Το κλάμα, λένε, είναι αναζωογονητικό.
Τυχεροί όσοι κλαίνε.
Το δικό μου κλάμα στέγνωσε νωρίς.
Το αντικατέστησα όμως με χιούμορ.
Το χιούμορ σκοτώνει, αφού.
Κάπως έτσι έγινα κυνικός.
.
(αλλαγή σελίδας)
Κάποτε ανακάλυψα την Εικόνα. Από τη στιγμή εκείνη και μετά την έκανα Εργαλείο.
Η Εικόνα έχει απίστευτη δύναμη. Χτυπάει αδιακρίτως και με ακρίβεια.
Δεν πονάει, δεν φοβάται.
Γίνεται αγενής, καυστική και εριστική.
Είχα την Εικόνα ΜΟΥ και τα Τείχη ΜΟΥ.
Ημουν πια ασφαλής.
.
(αλλαγή σελίδας)
Με αυτά και με αυτά πορευόμουν και μάζευα, σε διάφορα πεδία.
Εμπειρίες και τραύματα, γνώσεις και θαύματα, βιβλία κι αισθήματα, απόψεις και χρήματα...
Ταξίδευα και μάζευα. Μάζεψα πολλά, πάρα πολλά, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον.
Κάποιες φορές κάτι έλειπε, αλλά δεχόμουν -και δέχομαι- οτι, το απόλυτο είναι για τους τέλειους. Εμείς είμαστε άνθρωποι.
Επιτυχία, σκέφτηκα.
.
(αλλαγή σελίδας)
Πριν λίγο καιρό θέλησα να κλάψω.
Για μια Ντάμα Μπαστούνι.
.
Την πρώτη φορά δεν τα κατάφερα.
Τα Τείχη και η Εικόνα με προστάτευαν.
Τη δεύτερη φορά δεν τα κατάφερα.
Τα Τείχη και η Εικόνα με προστάτευαν.
...
Μια ολόκληρη εβδομάδα σε είχα καρφωμένη στο κεφάλι μου.
Μια ολόκληρη εβδομάδα προσπαθούσα να κλάψω.
Για σένα.
.
(πάμε για το φινάλε, ο λύκος κλαίει)
Και είπεν η Εικόνα:
ΔενξέρωείσαικούκλασελατρεύωσεθέλωλιώνωγιασέναμονογιασεναζωειμαιερωτευμενοςμωρομουΦΟΒΑΜΑΙ.
Και είπεν η Εικόνα:
ΔενξέρωτρελλάθηκασεμισώσεθέλωλατρειαμουέλακοντάμουδενμπορώμακρυάσουχρόνιασεέψαχναΦΟΒΑΜΑΙ.
.
Κάπως έτσι έκλαψα.
Ξυράφι το κλάμα.
Κόβει τείχη, μάγκα μου.
.
Μου φάνηκε απίστευτο.
Εκλαψε ο λύκος;
Τώρα τί θα κάνουν τα πρόβατα;
.
Εκλαψα ξανά, για την αδυναμία μου αυτή τη φορά.
Μια, δυο, τρεις...
Πρώτη φορά που δεν έκλαιγε η Εικόνα.
.
Αποκάλυψη.
Εκσταση.
.
Και ανακούφιση.
Και χαρά.
.
Ελευθερία.
.
(εδώ)
Ο φόβος είναι εργαλείο χειραγώγησης και το ξέρεις.
Αν φοβάσαι το Φόβο, είμαι ανίσχυρος μπροστά Του.
Φοβάσαι την αγάπη;
Μήπως φοβάσαι το άγνωστο;
Μήπως φοβάσαι το Λέοντα που βρυχήθηκε;
Μήπως φοβάσαι την Εικόνα που έφτιαξα ακριβώς για σένα;
Μήπως φοβάσαι Εσένα τελικά;
.
Εχεις κοφτερό μυαλό, η απόφαση δική σου.
.
Θυμήσου όμως.
Οταν αγκαλιάζεις μια φοβισμένη γατούλα, όσο κι αν αυτή φοβάται, εσύ την αγαπάς.
Και σιγά σιγά σε αγαπάει κι εκείνη. Κατανόηση το λέω αυτό.
.
Ο φόβος είναι πανίσχυρος, αν του επιτρέψεις να σε οδηγεί.
Αλλιώς, γίνεται παιχνίδι στα χέρια των τρελλών.
.
Η αγάπη είναι πανίσχυρη, αν τη νιώσεις.
Αλλιώς, γίνεται Φόβος.
.
(παρένθεση και αυλαία γιατί πρέπει και να μαγειρέψω, το νηστικό αρκούδι)
Μπορεί να πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό, αλλά δώσε μου φουρτούνα και πάρε μου την ψυχή.
Είσαι μεγάλη φουρτούνα, στο είπα;
Περιμένω απάντηση με στυλ, επειδή υποψιάζομαι οτι μπορείς και η διαίσθησή μου ποτέ, ΠΟΤΕ, δε με γέλασε.


***
Να ξεκαθαρίσω οτι το κείμενο είναι μέρος διηγήματος που γράφω και προφανώς διατηρώ αποκλειστικά όλα τα πνευματικά δικαιώματα, τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρωθεί, οπότε:
"Επιτρέπω τη μερική ή ολική (ανα)δημοσίευση ΕΦΟΣΟΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟ (α) υπάρχει σαφής αναφορά στο πρωτότυπο και (β) αυτή η εντός εισαγωγικών πρόταση ακολουθεί αυτούσια κάθε αναδημοσίευση."

Αναστόπουλος για ΠτΔ

Αυτά τα έγραψα σε σατιρικό γκρουπ, σχετικά με την εκλογή ΠτΔ (η συνεισφορά μου).
ΑΝΑΣΤΟΠΟΥΛΕ ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ ΠΗΔΑ ΜΑΣ ΠΗΔΑ ΜΑΣ!
"Αυτή και μόνο είναι η ρίζα από όπου ξεπετιέται ένας τύραννος: όταν εμφανίζεται για πρώτη φορά έρχεται σαν προστάτης."
Κάτι τέτοιες βλακείες έλεγε ο Πλάτωνας και τον κάνανε άγαλμα.

Ανάξιοι υποψήφιοι, ευτελίζετε το χαρακτήρα των πολιτών και τελικά δεν έχετε παρά έναν όχλο.
Εξυψώστε το χαρακτήρα τους, και θα έχετε τα λιοντάρια του Αλενατόρε!

"Βέλτιστοι γιγνόμεθα προς Αναστό βαδίζοντες" (Πυθαγόρας)
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι τα ήξεραν και τα έγραφαν. ΕΜΕΙΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ;

Η γαλλική διανόηση ΣΤΗΡΙΖΕΙ - ο Γκιστάβ Φλομπέρ δήλωσε:
"Με συνεπαίρνει ο Αναστό, επειδή ο ενθουσιασμός του έχει μεγαλύτερη δύναμη από το γούστο του"

Σε τηλεφωνική μας συνομιλία, θετικά εκφράστηκε και ο ΝΤΙΚΕΝΣ:
"Ο Αναστό έχει μια καρδιά που ποτέ δεν σκληραίνει, ένα χαρακτήρα που ποτέ δεν κουράζει, ένα άγγιγμα που ποτέ δεν πονά."

Η Εκκλησία ΣΤΗΡΙΖΕΙ ! Από την έκτακτη σύνοδο με θέμα την υποψηφιότητα Αναστό, εκδόθηκε σύντομη ανακοίνωση:
"Θεοί μεν γαρ εισίν. Εναργής γαρ Αναστό εστιν η γνώσις" είπεν ο Επίκουρος (ΣΤΜ οι θεοί υπάρχουν σίγουρα, επειδή η γνώση που έχουμε για τον Αναστό είναι εναργής).
Με την ευλογία μας τέκνον Αναστό!

Και ο Νίκος Καζαντζάκης στηρίζει:
Είπα στη μυγδαλιά: «Αδερφή, μίλησέ μου για τον Αναστό». Και η μυγδαλιά άνθισε.

ΣΤΗΡΙΖΕΙ πανηγυρικά ο Βολταίρος:
"Κι αν ακόμα δεν υπήρχε ο Αναστό, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε."
(Ο Ντιντερό απάντησε με διφορούμενη δήλωση, χωρίς να δώσει άλλες εξηγήσεις: "Αυτό ακριβώς κάναμε")

Ο Αλέφαντος φέρεται να δήλωσε μετά τα σημερινά:
"Τιτίκες γίναμε. Με υποψήφιο τον Αναστόπουλο, οι άλλοι θα ήταν Πασαλιμάνι να προεδρεύουν κουτσομούρες."

Κι άλλη δήλωση του Αλέφαντου!!
"Ο Ζάβαλος λέει για πρόεδρος. Ποιός Ζάβαλος, ο τελειωμένος;
Σα να βάλεις την Φουρέιρα να τραγουδήσει όπερα.
Κάντε το μπαμ με Αναστό να πέσουν τα τσιμέντα."

"Κατά νόμον είναι πολλούς Προέδρους, κατά δε φύσιν ένα." - Αντισθένης
(ο νόμος επιτρέπει πολλούς προέδρους, η φύση όμως επέλεξε τον εκλεκτό)
Ο κύβος αφίχθη, τέλος!

Σε τηλεφωνική συνομιλία που είχαμε με το Νίτσε, άφησε σαφή υπονοούμενα για τους αντιπάλους μας:
"Η πιο μεγάλη τέχνη είναι να ξέρεις να αποχωρείς την κατάλληλη στιγμή."
Μην περιμένετε να σας διώξουμε, παραιτηθείτε!

Μόλις λάβαμε μήνυμα στήριξης από Λακεδαιμονίους:
ΑΝΑΣΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ - ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΣΤΟΝ ΚΑΙΑΔΑ

Γκαίτε και Καμί στηρίζουν - φαίνεται οτι έχουμε ρεύμα στον πνευματικό κοσμο διεθνώς
(είναι γνωστή η φράση του Γκαίτε "Αναστό, περισσότερο Αναστό" καθώς και του Καμί "Ο αλενατόρε, όπως το φως, τυφλώνει.")

Δυστυχώς από το Γιώργο Μάγκα δεν κατάφερα να αποσπάσω δήλωση - έπαιζε με το κλαρίνο του όπως πάντα και το μόνο που είπε είναι "ζμπούτσαμ".

- Παίζει η λύση Αλενατόρε δυνατά στα κινέζικα ταμπλόϊντ..Διάβασε και τον πρωϊνό τίτλο των FT "Τσιτσιν χανγιου τσον".
- Χανγιου τσοϊν τσοϊν γράφουν οι Κινέζοι, κι αυτό είναι συγκλονιστικό!

Οι καλλιτέχνες στηρίζουν ενωτικά! Ηδη έφτασε στα χέρια μας το πρώτο ρεμπέτικο προς τιμήν του νέου Προέδρου:
Πράξεις καλές αν κάνεις
σωστά αν θα μιλάς
Αναστό θα σε φωνάζουν
όπου και αν περπατάς

Αναστό θα πει κιμπάρης
Αναστό θα πει σωστός
φιλότιμος, ωραίος και πάντα κοσμικός


Χαμογελάτε, κάνει τους άλλους να ανησυχούν :)

Χαμόγελα αλλά όχι

Ηταν το ένα χαμόγελο που έσερνε τη θλίψη του.
Ηταν και το άλλο χαμόγελο που έσερνε τη δική του θλίψη.
Γεννήθηκαν και περιφέρονταν σε παιδικές χαρές φυσικά.
Εκεί που όλα τα παιδιά φτιάχνουν χαμόγελα.
Αυτά λοιπόν τα χαμόγελα, κάποτε συναντήθηκαν.
Και το ένα χαμόγελο έγινε γέλιο.
Και το άλλο χαμόγελο έγινε γέλιο.
Και μετά η παιδκή χαρά έγινε πεδίο μάχης.
Κι άρχισε ένας πόλεμος.
Τα γέλια ανταγωνίζονταν το ένα το άλλο, ποιο είναι πιο μεγάλο.
Οταν όμως ακούμπησαν, πετάχτηκε μια σπίθα θλίψης.
Και τότε...


Ηταν το ένα χαμόγελο που έσερνε τη θλίψη του.
Ηταν και το άλλο χαμόγελο που έσερνε τη δική του θλίψη.
Γεννήθηκαν και περιφέρονταν σε παιδικές χαρές φυσικά.

...

(Εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε)

Εκλαιγες κάποτε, θυμάσαι βατραχάκι;

Νόμισαν -κι εγώ μαζί- οτι είσαι βατραχάκι.
Δεν πίστεψες οτι είσαι βατραχάκι όμως.
Κι έκλαψες, θυμάσαι;

Σου έδωσαν -κι εγώ μαζί- καινούργια ρούχα και γέλασες ευχαριστημένη.
Δεν ήταν όμως τα ρούχα που είχες ανάγκη.
Κι έκλαψες, θυμάσαι;

Σου πήραν -κι εγώ μαζί- κοσμήματα
Δεν χρειαζόσουν κοσμήματα όμως, οι χάντρες που είχες έφταναν.
Κι έκλαψες, θυμάσαι;

Σου έδωσαν -κι εγώ μαζί- μια αγκαλιά και γουργούριζες.
Δεν έφτανε όμως αυτό, κάτι ακόμα ζητούσες.
Κι έκλαψες, θυμάσαι;

Σε χάιδεψαν τρυφερά -κι εγώ μαζί- κι αναστέναξες.
Δεν ήταν όμως αυτό, έλειπε κάτι.
Κι έκλαψες, θυμάσαι;

Και μια μέρα σε πίστεψα.
Και σου φώναξα οτι σε πιστεύω, οτι είσαι η μαγεμένη πριγκίπισσα του παραμυθιού.
Και σου φώναξα οτι λαχταράω να σε αγκαλιάσω, να σε φιλήσω, να ταξιδέψουμε, να πετάξουμε, να ακούσουμε το σύννεφο, να πιάσουμε το Νοτιά.
Ούρλιαξα οτι θέλω να γίνεις η δική μου μαγική πριγκίπισσα.

Για μια στιγμή το χαμόγελό σου δυνάμωσε κι έλαμψε το πρόσωπό σου.

Και την άλλη στιγμή τρόμαξες.
Και κρύφτηκες στην άκρη της λίμνης.
Κι έκλαψες, θυμάσαι βατραχάκι;


***
Να ξεκαθαρίσω οτι το κείμενο είναι μέρος διηγήματος που γράφω και προφανώς διατηρώ αποκλειστικά όλα τα πνευματικά δικαιώματα, τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρωθεί, οπότε:
"Επιτρέπω τη μερική ή ολική (ανα)δημοσίευση ΕΦΟΣΟΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟ (α) υπάρχει σαφής αναφορά στο πρωτότυπο και (β) αυτή η εντός εισαγωγικών πρόταση ακολουθεί αυτούσια κάθε αναδημοσίευση."

Διήγημα

Μια φορά κι έναν καιρό, όπως λέμε στα παραμύθια, ήταν μια παράξενη, φανταστική χώρα.
Οι πόλεις της είχαν ασυνήθιστα ονόματα, επειδή δεν υπήρχαν άνθρωποι εκεί.
Για να δούμε όμως στο χάρτη.

Πρώτη πρώτη είναι η Μολυβούπολη.
Μια μεγάλη πόλη στην οποία ζούσαν μολύβια, πολλά μολύβια.
Μολύβια μικρά και μεγάλα, μαύρα και χρωματιστά, στρογγυλά και πολύγωνα, απλά και πλουμιστά.
Μερικά είχαν και γόμες στο κεφάλι, αλλά τα πιο πολλά ήταν ξεσκούφωτα.
Μια πόλη γεμάτη μολύβια!

Στους άσπρους δρόμους, έβλεπες τα μολύβια να πηγαινοέρχονται, όλη μέρα.

Μερικά έτρεχαν, μάλλον επειδή είχαν μια βιαστική δουλειά κι έτσι άφηναν ίσιες γραμμές.
Κάποια άλλα, όπως τα σκληρά που ήταν Σχεδιαστές, ενώ πήγαιναν ευθεία, κάθε τόσο έστριβαν απότομα κι έτσι έφτιαχναν τετράγωνα, τρίγωνα και άλλες ζωγραφιές της Γεωμετρίας.
Υπήρχαν και κάποια πολύχρωμα μολύβια, που πρέπει να ήταν Ζωγράφοι και Ποιητές. Αυτά λοιπόν όπως έκαναν βόλτες εδώ κι εκεί, άφηναν όμορφες ζωγραφιές πίσω τους... λουλούδια, ποτάμια, μέχρι και ποιήματα και ό,τι μπορείς να φανταστείς.

Τα πιο σημαντικά μολύβια όμως ήταν τα μαύρα. Ηταν αυτά που σχεδίαζαν τις γραμμές των δρόμων και των πεζοδρομίων, τα περιθώρια των πάρκων, τις πλατείες και τα σπίτια. Σχεδίαζαν την αρχή και το τέλος όλων των πραγμάτων, για να μπορούν τα άλλα μολύβια να ζωγραφίζουν ανάμεσα στις μαύρες γραμμές. Δε χρειάζεται να πούμε πόσο σπουδαία ήταν τα μαύρα μολύβια, σίγουρα έχεις μερικά στην τσάντα σου και ξέρεις.

Ετσι λοιπόν όπως περπατούσαν τα μολύβια, άφηναν πολλές πολλές γραμμές στους δρόμους, στα πεζοδρόμια και στις πλατείες της Μολυβούπολης.
Κάθε βράδυ, η Μολυβούπολη ήταν σωστή ζωγραφιά από τις γραμμές τους!
Οταν νύχτωνε για τα καλά, όλα τα μολύβια πήγαιναν να κοιμηθούν.
Τα μεσάνυχτα, δεν έβλεπες μολύβια στη Μολυβούπολη, εκτός από τα άσπρα μολύβια.

Δεν σας είπαμε οτι στη Μολυβούπολη ζούσαν και κάποια άσπρα μολύβια;
Ε, ναι λοιπόν, υπήρχαν και άσπρα μολύβια που ζούσαν σε μια γειτονιά στην άκρη της πόλης.
Δεν τα βλέπαμε τη μέρα, επειδή ήταν άσπρα και δεν μπορούσαν να ζωγραφίσουν στους άσπρους δρόμους και στις άσπρες πλατείες.
Δεν είπαμε τίποτα γι' αυτά, επειδή δεν ήταν ούτε όμορφα όπως τα χρωματιστά, ούτε σπουδαία όπως τα μαύρα μολύβια.

Τα μεσάνυχτα λοιπόν έβγαιναν τα άσπρα μολύβια.
Η δουλειά τους ήταν να καθαρίζουν την πόλη από όλες τις ζωγραφιές και τις γραμμές που είχαν αφήσει όλα τα άλλα μολύβια.
Τρέχανε όλη τη νύχτα πάνω από τις γραμμές και τις ζωγραφιές των άλλων μολυβιών.
Η πόλη έπρεπε να είναι άσπρη πριν ξημερώσει, για να βγουν την άλλη μέρα τα μολύβια και να φτιάξουν καινούργιες γραμμές και καινούργιες ζωγραφιές.

Ετσι πέρναγε ο καιρός.
Κάθε μέρα, τα σπουδαία μολύβια σχεδίαζαν γραμμές κι έφτιαχναν ωραίες ζωγραφιές.
Κάθε βράδι, τα άσπρα μολύβια έσβηναν τα πάντα για να ξεκινήσει μια καινούργια μέρα.

Μια μέρα όμως, ο ουρανός έβρεξε μελάνι, ένα πολύ μαύρο μελάνι.
Εβρεξε πάρα πολύ και τελικά όλα σκεπάστηκαν από αυτό το μαύρο μελάνι.
Τα πεζοδρόμια, οι πλατείες, τα σπίτια... όλα έγιναν μαύρα.
Τόσο μαύρα, που τα μαύρα μολύβια δεν μπορούσαν να σχεδιάσουν γραμμές.
Τα χρωματιστά μολύβια προσπάθησαν να ζωγραφίσουν, αλλά ήταν πολύ άσχημες οι ζωγραφιές στους μαύρους δρόμους και στις πλατείες.
Στο τέλος της μέρας η Μολυβούπολη ήταν μια μεγάλη μουντζούρα.

Σα να μην έφτανε αυτό, όταν νύχτωσε πολύ, τα άσπρα μολύβια φοβήθηκαν να βγουν στους δρόμους, για να μη λερωθούν από τις μουντζούρες.

Την άλλη μέρα τα μαύρα μολύβια δεν άντεχαν άλλο, έπρεπε κάτι να κάνουν.
Κάλεσαν τα χρωματιστά μολύβια και όλα μαζί αποφάσισαν οτι έπρεπε να ζητήσουν τη βοήθεια των άσπρων μολυβιών.
Μόνο τα άσπρα μολύβια θα μπορούσαν να τους σώσουν από τη μεγάλη μουντζούρα.

Μετά από πολλές σκέψεις, έκατσαν όλα τα μολύβια μαζί, μαύρα, χρωματιστά και άσπρα, και αποφάσισαν οτι θα βγαίνουν όλα μαζί στη Μολυβούπολη, μέρα και νύχτα.

Θα βοηθούσαν το ένα το άλλο, για να φύγει η μεγάλη μουντζούρα.

Ετσι, τα άσπρα μολύβια ζωγράφισαν όλους τους τοίχους των σπιτιών.
Τα κόκκινα μολύβια ζωγράφισαν όλα τα κεραμίδια.
Τα μαύρα μολύβια ζωγράφισαν όλους τους δρόμους.
Τα καφέ μολύβια ζωγράφισαν όλους τους κορμούς των δέντρων.
Τα πράσινα μολύβια ζωγράφισαν όλα τα φύλλα.
...

Στο τέλος, σιγά σιγά ζωντάνεψε η Μολυβούπολη!

Τα μολύβια έγιναν άνθρωποι κι έζησαν καλά κι εμείς καλύτερα.
***
Να ξεκαθαρίσω οτι το κείμενο είναι μέρος διηγήματος που γράφω και προφανώς διατηρώ αποκλειστικά όλα τα πνευματικά δικαιώματα, τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρωθεί, οπότε:
"Επιτρέπω τη μερική ή ολική (ανα)δημοσίευση ΕΦΟΣΟΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟ (α) υπάρχει σαφής αναφορά στο πρωτότυπο και (β) αυτή η εντός εισαγωγικών πρόταση ακολουθεί αυτούσια κάθε αναδημοσίευση."

Το πρώτο -μάλλον- τρολάρισμα της ζωής μου

Γύρω στο 1992 συζητάμε (μιλώντας γρήγορα) με φίλο και κάποια στιγμή έρχεται η κουβέντα στο κούρεμα (ή κάτι άλλο εξίσου άσχετο) και σε μια γειτόνισά του που τη λέγανε Γεωργία.
Τη στιγμή ακριβώς που ακούγεται το όνομα "Γεωργία", ώ του θαύματος, μπαίνει η φίλη του μέσα και πετάει το περίφημο "ποια είναι η Γεωργία" (φράση που έχει μείνει από τότε σαν αστείο μεταξύ μας).
Στην αρχή τα χάνουμε για 2-3 δευτερόλεπτα (άσχετη ερώτηση, σε άσχετη στιγμή). Αλλωστε ακόμα κι αν είπαμε Γεωργία το έχουμε ξεχάσει στο επόμενο δευτερόλεπτο,, αφού η γρήγορη συζήτηση συνεχίζεται.

ΟΜΩΣ αυτός ο χρόνος ήταν αρκετός ώστε η -ζηλιάρα- φίλη του να ΞΑΝΑρωτήσει "ποια είναι η Γεωργία" και εμείς να τρολάρουμε για αρκετή ώρα πάνω σε μια φανταστική Γεωργία, εξ'αιτίας της οποίας προήλθε δήθεν η αρχική μας αμηχανία.

Κάποια στιγμή τα πράγματα σοβάρεψαν, της είπαμε την αλήθεια και έκανε οτι μας πίστεψε. Στην πραγματικότητα, ακόμα κι όταν (μετά από χρόνια) πετούσα ένα "ποια είναι η Γεωργία"... θύμωνε!

Ωρες ώρες απορώ κι εγώ πάντως:
Τελικά ποια ήταν η Γεωργία;

Αυτοαναφορική πολυθολωτική λειψαπόδειξη (η παθιασμένη μου σχέση με το confirmation bias)

Το σπασμένο τηλέφωνο και η μέθοδος της αυτοαναφορικής πολυθολωτικής λειψαπόδειξης (το confirmation bias δεν ξέρω πώς να το μεταφράσω, οπότε έγραψα κάτι που ακούγεται σπουδαίο και επιστημονικά σημαντικό):

Είπεν Αυτός: ΠΥΡΗΝΙΚΑ!
(πυρηνικά, πριονοκορδέλα, παπαρδέλα, παπαχελάς, γιατί γελάς, γάλα της γιαγιάς, γάλλος γραφιάς, ζήτω η Ελλάς, πιτσαρία ο μήτσος **, πόνεσε ο κίτσος, κιρσός)
Είπεν ο Αλλος: ΠΥΡΣΟΣ!

Κι έτσι αγαπητοί μου συμπολίτες, είναι πλέον προφανές οτι οι Αρχαίοι Ελληνες, συμφωνα και με Γάλλους δημοσιογράφους όπως είπε ο Παπαχελάς, μπορούσαν να κινήσουν πριονοκορδέλλες, με πυρηνική ενέργεια που προερχόταν από πυρσούς!
Στο μεταξύ ο Μήτσος με τη βοήθεια του Κίτσου αναρτούν την ανακοίνωση στην πιτσαρία κι από κάτω μια ταμπελίτσα "ειδική έκπτωση 10% στις παπαρδέλες λόγω του επιφανούς ευφυέστατου Ελληνα Αλόβαρου, γνωστού του μπατζανάκη της ξαδέλφης της γιαγιάς μου".

ΓΙΑΤΙ ΓΕΛΑΣ;



** Συχνά στο σπασμένο τηλέφωνο, κάποιος έσπρωχνε μια ξεκάρφωτη λέξη, για το χαβαλέ.

Αρχαία στο σχολείο

Οπως όι περισσότεροι, έχω κι εγώ προσωπική εμπειρία από αρχαία ελληνικά.
Στα αρχαία λοιπόν είχα πάντα καλούς βαθμούς, διάβαζα και αρκετά (κάτι που δεν έκανα στα περισσότερα μαθήματα).
Πήγαινα όμως για θετικές επιστήμες και δε θυμάμαι να μου άρεσε κάτι συγκεκριμένο, πέρα από κάποια κομμάτια του Θουκιδίδη.
Εννοείται τίποτα από τα όσα "διδασκόμαστε" (λέμε τώρα).

Και τί να τα κάνω τα αρχαία, όταν τότε διάβαζα (εξωσχολικά) για τις διαφορές δίχρονων-τετράχρονων και για υλικά κατασκευής γραναζιών;
Πάντως ήμουν "δυνατός"...

Τα αρχαία σαν μάθημα μου άρεσαν, σε αντίθεση με την Ιστορία και το σύστημα απομνημόνευσης που, πάντα θεωρούσα και συνεχίζω να θεωρώ, γελοίο.
Για μένα, απομνημόνευση ίσον σκονάκι - παραδίδω μαθήματα στο άθλημα!
Η καλύτερή μου, σε οποιοδήποτε μάθημα, ήταν διαγώνισμα με τα βιβλία ανοιχτά - σπάνιο, αλλά συνέβαινε.

Τελικά, κατέληξα μηχανολόγος.

Κάπου στα 30 μου άρχισα να ψάχνομαι με Πλάτωνα (στην αρχή) και δε θυμόμουνα παρά ελάχιστα από αρχαία.
Εγκατέλειψα την προσπάθεια και από τότε διαβάζω μόνο σε μεταφράσεις (και το πιο αστείο: κάποιες φορές από φτωχές αγγλικές μεταφράσεις, επειδή βρίσκω πιο εύκολα το κείμενο που ψάχνω).

Εθεσα όμως στον εαυτό μου το ερώτημα: γιατί, αφού ήμουν τόσο καλός στα αρχαία, δε μου έμειναν παρά ελάχιστα;
Βρήκα και την απάντηση: επειδή μάθαινα "τους κανόνες", όπως ακριβώς τους μάθαινα στη γεωμετρία.
Δεν μάθαινα δηλαδή σχεδόν τίποτα από τη γλώσσα. Και βέβαια, δεν έμαθα απολύτως τίποτα για την ουσία, την αρχαία ελληνική γραμματεία - μόνο την αρχαία ελληνική γραμματική έμαθα, κι αυτήν κοντεύω να την ξεχάσω.
Ισως μάλιστα να αντιλαμβανόμουν το μάθημα σαν μηχανισμό κατάκτησης βαθμού.

Το συμπέρασμα;
Είχα πάντα μεγάλο βαθμό στα αρχαία (17-20) αλλά ποτέ δεν έμαθα αρχαία.
Σίγουρα δε φταίει μόνο ο καθηγητής και το πρόγραμμα.
Φταίει και το γεγονός οτι δεν υπάρχει αντικείμενο (νεκρή γλώσσα).
ΤΙ να διαβάσω με τα αρχαία που έμαθα; Εφημερίδα;
Χίλιες φορές να είχα συνεχίσει τα γαλλικά - παράπονο το έχω...

Και μην πείτε "ας έπαιρνες κάνα αρχαίο κείμενο", δεν είχα εκεί ακριβώς το μυαλό μου τότε :-)

Ελληνικά και διαδίκτυο

[Οι χρονολογίες από μνήμης, αλλά δεν κάνω μεγάλα λάθη - κρατάω αρχείο από τότε, αν χρεαστεί]

Γύρω στο 1992, οι Έλληνες (πόσο άσχημος δείχνει ο τόνος αν έχεις συνηθίσει άτονα κεφαλαία!) φοιτητές στην Αγγλία ήταν ο κύριος λόγος που γενικεύτηκε η χρήση λατινικών χαρακτήρων για την ελληνική γραφή.

[
Κάποιοι λίγοι θα θυμούνται την ariadne, τον leon, τον vgeor... και, κάποιοι τυχεροί, τον isosun.
Ηταν, κατά σειρά, τα αναγνωριστικά του δικτύου, του μηχανήματος και του διαχειριστή, του πρώτου ουσιαστικά συστήματος στην Ελλάδα, που έδινε πρόσβαση στο -μικρούλι τότε- διαδίκτυο, σε όποιον ήθελε. Το τελευταίο, ήταν το απόλυτο μηχανάκι για όσους ήξεραν -και ζητούσαν- κάτι παραπάνω.
]

Εκείνο τον καιρό, πολύ απλά, δεν υπήρχε κανένας άλλος τρόπος να γράψεις ελληνικά, ειδικά σε κάποιον εκτός Ελλάδας. Τελεία.

• Γραμματοσειρές και πρότυπα
  
  Για χρήση εντός των τειχών, υπήρχαν (ή προέκυψαν σύντομα) διάφορες λύσεις, με πιο επιτυχή (αλλά και εκτός λογικής) τη λύση των ελληνικών της Apple και της εδώ αντιπροσωπείας (Rainbow), τα οποία, παρομοίαζαν στο πρότυπο IBM 851. Στην πράξη, δυστυχώς, χρησιμοποιούσαν τον ίδιο κωδικό γράμματος όταν η γραφή ήταν ίδια. Με άλλα λόγια, αν πατούσες Α στο πληκτρολόγιο, δεν υπήρχε κανένας τρόπος να ξεχωρίσεις αν ήταν ελληνικό Α ή αγγλικό... αλλά τη δουλειά τους την έκαναν (κάπως έτσι γενικεύτηκε η χρήση υπολογιστών σε περιοδικά και εφημερίδες).
  
  Λίγο η καθυστέρηση (και ίσως αδιαφορία) του ΕΛΟΤ, λίγο η μικρή διείσδυση των υπολογιστών, τα ελληνικά άργησαν να αποκτήσουν πρότυπο και -κυρίως- ακόμα περισσότερο να καθιερώσουν το ένα και μοναδικό πρότυπο που θα επέτρεπε σε οποιονδήποτε να γράφει ελληνικά με τη βεβαιότητα οτι και οι άλλοι θα διαβάζουν αυτά που έγραφε.
  
  Έτσι, φτάσαμε (το 1998) να έχουμε πάνω από δέκα, από πλήρως συμβατά έως πλήρως ασύμβατα μεταξύ τους, πρότυπα!
  Ιδού οι τρεις πιο δημοφιλείς -και απολύτως ασύμβατες- ομάδες, τότε:
  OEM/PC/IBM 437 και ΕΛΟΤ 737
  ISO 8859-7 ή Latin-7 (ΕΛΟΤ 928) (Windows-1253)
  IBM 851 και ΕΛΟΤ 823 (τα ελληνικά του Μακ, βασικά)
  
  (Σε κάθε γραμμή αναφέρονται πρότυπα ίδια ή σχεδόν ίδια μεταξύ τους)
  
  
  
• Προβλήματα μετάδοσης-διανομής
  
  Το δεύτερο πρόβλημα, που κράτησε ως το 2000, είχε να κάνει με τη μετάδοση των ελληνικών.
  Εντάξει, τα γράφουμε, αλλά πρέπει και κάπως ο αποδέκτης να λάβει αυτό που γράψαμε.
  Το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο όμως, ήταν ακόμα 7-bit, στις περισσότερες περιπτώσεις.
  Αυτό σημαίνει οτι, τα ελληνικά του ΕΛΟΤ 928 (που αργότερα -και σωστά- θα καθιερώνονταν) δεν μπορούσαν να μεταδοθούν, παρά μόνο με κάποιο "κόλπο".
  Το "κόλπο" αυτό ανέλαβαν τα πρότυπα UUencode, Bixhex, MIME (που -κατά μια έννοια- επικράτησε).
  Καλά το μαντέψατε - κι αυτά λίγο-πολύ ασύμβατα μεταξύ τους :)
  
  
  
• Σήμερα
  
  Ακόμα και σήμερα που, υποτίθεται οτι, έχουμε λύσεις για τα πάντα, εξακολουθούν να υπάρχουν κάποια προβλήματα.
  Το σημαντικότερο είναι οτι, ενώ έχει γενικευτεί ή χρήση του προτύπου UTF-8 (μέρος του Unicode που καλύπτει τα πάντα αλλά είναι και ιδιαίτερα "δαπανηρό"), πολλοί εξακολουθούν να χρησιμοποιούν το Iso-8859-7, για διάφορους λόγους (οικονομία, αδυναμία, αδιαφορία κυρίως).
  Θα το έχετε ίσως προσέξει σε κάποιες ιστοσελίδες που δεν διαβάζονται (λόγω λάθους του δημιουργού τους) και πρέπει να ζητήσετε "αλλαγή κωδικοποίησης" για να εμφανιστούν σωστά.
  Επίσης, αν κάποιος έχει ανάγκη τα κινέζικα, ειδικά τα παραδοσιακά, είναι αναγκασμένος να χρησιμοποιεί το πλήρες Unicode, κι αυτό ενέχει τον κίνδυνο να μην είναι αναγνώσιμος σε αρκετούς (στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο).
  
  
  
• Η δική μου ιστοριούλα:
  
  Το 1995 εμφανίστηκε το πρόγραμμα Pegasus Mail για PC.
  Έφτιαξα μια γραμματοσειρά και έκανα μια μικρή μετατροπή στο πρόγραμμα, ώστε να μπορεί να γράφει-στέλνει και να αναγνωρίζει-δέχεται ελληνικούς χαρακτήρες.
  Το ζευγαράκι αυτό μοιράστηκε σαν "πλήρη ελληνικά στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, για Windows" και... πρόκοψε.
  Λίγο αργότερα, έκανα μια σειρά αλλαγές και προσθήκες στο πρόγραμμα Majordomo (δημιουργία και διαχείριση λιστών μηνυμάτων -mailing lists), με σκοπό την πλήρη και σωστή αναμετάδοση των ελληνικών.
  Τόσο με ενθουσίασε το γεγονός ώστε ζήτησα από τη μέλλουσα σύζυγό μου να φτιάξει ένα λογότυπο για το majordomo, (που έγινε δεκτό και χρησιμοποιήθηκε - το χταποδάκι με τους φακέλλους, για όσους θυμούνται).
  
  Σαν επιστέγασμα, το 1996, έφτιαξα μερικές λίστες μηνυμάτων, βασισμένες στο "ενισχυμένο" majordomo και με "πειραγμένο αναμεταδότη" (SMTP), που -για πρώτη φορά αν δεν κάνω λάθος- επέτρεψαν ομαδική επικοινωνία στα ελληνικά, μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.
  Μία από αυτές, γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία και μου επέτρεψε να γνωρίσω πολλούς και ενδιαφέροντες (για μένα τουλάχιστον) ανθρώπους.
  Ηταν η λίστα Λόγος, για λογοτεχνία και πολιτισμό.
  [
  Δεν αναφέρω ονόματα, εκτός από ένα, μιας και δε βρίσκεται πια μαζί μας για να με "μαλώσει":
  Φόρος τιμής στον Νίκο Νικολαΐδη, το σκηνοθέτη, που εκτίμησα όσο ελάχιστα άτομα.
  ]
  
  
  
• Στο "δια ταύτα"
  
  1) Μην θεωρείτε την ελληνική γραφή απόλυτα δεδομένη. Δεν ήταν πάντα έτσι, ενώ κάποιοι, για διάφορους λόγους, απλά δεν μπορούν να γράψουν -ή να μεταδώσουν- ελληνικά, ακόμη και σήμερα. Είναι ελάχιστοι, αλλά υπάρχουν.
  
  2) Τα grenglish (έτσι τα έλεγα εγώ γιατί απλώς με βόλευε τεχνικά το αρχικό "GR-EN") είναι μια μόδα τώρα πια. Δεν είναι πια ανάγκη (εκτός ελαχίστων -και σπανίων- εξαιρέσεων). Και, σαν μόδα, αργά ή γρήγορα θα απαξιωθούν - κατά τη γνώμη μου. Ειδικά όταν γίνει πιο εύκολη η εναλλαγή ελληνικών-αγγλικών στα παντός είδους "συστήματα εισαγωγής λόγου" (πληκτρολόγια). Επίσης, δεν έχουν ορθογραφία - ela re Mitso, ela re Mhtso, ela re Mits - όλα "σωστά" είναι.
  
  3) Εσείς μεν χρησιμοιείτε -οι περισσότεροι- UTF-8, αλλά εγώ ο ρομαντικός έχω ακόμα ένα αρχαίο πρόγραμμα, το Eudora, που δεν τα διαβάζει, εκτός αν βρίσκονται σε σωστό (τεχνικά) περιτύλιγμα HTML, κάτι που συνήθως συμβαίνει. Δυστυχώς όχι πάντα. Έτσι, αναγκάζομαι, για όσα θεωρώ οτι αξίζει να διαβαστούν, να επιστρατεύω κάποιο πρόγραμμα-φυλλομετρητή (browser). Ισως δεν είμαι ο μόνος!
  
  4) Αν βρείτε ορθογραφικά λάθη, δηλώνω ευθαρσώς οτι δεν χρησιμοποιώ κανένα έξυπνο πρόγραμμα εισαγωγής κειμένου - το Σημειωματάριο (Notepad) να είναι καλά (κι αυτό μόνο όταν γράφω σεντόνι σε δόσεις και πρέπει να αποθηκεύω ενδιάμεσα).
  Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει το μάτι και η λογική, άρα όλο και κάτι μπορεί να ξεφύγει, άρα μήν βαράτε τον πιανίστα.

Γραφειοκρατίας το ανάγνωσμα

Πριν μερικά χρόνια είχα μια φαεινή ιδέα για κάτι πραγματικά μεγάλο.
Κάτι σαν παιχνίδι, αλλά πιο προχωρημένο σαν σύλληψη.
Κάτι που, θεωρητικά, θα μπορούσε να είναι το facebook του αύριο - και κάτι παραπάνω.

Εκατσα κι έγραψα κάποιες βασικές γραμμές, κάποιες κατευθύνσεις.
Βρήκα και μερικούς παλιούς συνεργάτες, μου έδωσαν τα φώτα τους και κατέληξα σε ένα χονδροειδές περίγραμμα μιας -μεγάλης- εφαρμογής/επιχείρησης.
Κάπου εδώ όμως τελείωναν οι γνώσεις μου. Το μέγεθος με ξεπερνούσε, δεν μπορούσα να συνεισφέρω περισσότερο, χρειάζονταν ειδικοί.

Βρήκα κάποιους ανθρώπους, ο καθένας με περγαμηνές στο είδος του, για να προχωρήσει ο σχεδιασμός για να καταλήξουμε στο σημείο που "ζητείται επενδυτής".
Βέβαια, αυτοί ήταν άνθρωποι του "κύκλου" μου - ούτε γνώρίζα, ούτε μπορούσα να πληρώσω τους κορυφαίους.
Σύμβουλοι επιχειρήσεων, μαρκετίστες, γραφίστες, φοροτεχνικός, λογιστής, δικηγόρος...
Πολλές οι συζητήσεις, πολλές και οι συναντήσεις.

Το συμπέρασμα;

Ουσιαστικά ένα: "πήγαινε Αγγλία ή, ακόμα καλύτερα Αμερική - εδώ είναι μάλλον ανέφικτο".

Ο κύριος λόγος; Η γραφειοκρατία. Ηταν αδύνατον να στηθεί τέτοια επιχείρηση στην Ελλάδα, με τον τρόπο που το σκεφτόμουν τουλάχιστον.
Στην Αμερική για παράδειγμα, με τέτοιες ιδέες ανοίγουν (αντί να κλείνουν) οι πόρτες, ενώ το μέγεθος θεωρείται "μικρομεσαίο", κάτι που το κάνει ακόμα πιο εύκολο.


Σημειώσεις:

• Ετσι κι αλλιώς, χωρίς ένα σοβαρό business plan που, σε αυτά τα μεγέθη, κοστίζει μια περιουσία (που δεν έχω), δουλειά δε γίνεται.
  Επίσης, δεν είναι μόνο το "τι" - είναι και το "ποιος". Ποιος είμαι εγώ που ζητάω λεφτά;
  Μετά από συμβουλή, προσπάθησα να βρω angel investor, που ίσως είναι ο μόνος τρόπος να προχωρήσω παρακάτω (εντός Ελλάδος), αλλά δυστυχώς πέσαμε και στην κρίση.
  Ασε που δεν τους ξέρω αυτούς τους κύκλους.
  Στο ψυγείο λοιπόν, μέχρι νεωτέρας.
  
• Ολοι έχουμε κάποια ταλέντα.
  Ενα από τα δικά μου είναι η δυνατότητα σκέψης χωρίς περιορισμούς.
  Μπορώ εύκολα και γρήγορα, γύρω από ένα βασικό άξονα, να... πυροβολώ με ιδέες.
  Παλαβές, απίστευτες, αδιανότητες, ανεφάρμοστες, α-οτιδήποτε οι περισσότερες.
  Ο κατάλληλος άνθρωπος βέβαια μπορεί, μέσα σε αυτό το χείμαρρο, να διακρίνει μία ή δύο εφικτές και ενδιαφέρουσες.
  Αυτό χοντρικά λέγεται brainstorming :)
  

Η γενιά των 500 ευρώ

Ένας νέος τελειώνει το Λύκειο και δεν έχει καθόλου όρεξη για Πανεπιστήμιο.
Ο πατέρας του νέου, πλούσιος πολιτικός με μεγάλη δύναμη στην κυβέρνηση, απειλεί τον γιο του:
- Δε θέλεις να σπουδάσεις ρε τεμπελόσκυλο; Λοιπόν εγώ δεν συντηρώ κοπρίτες, γι’ αυτό και θα δουλέψεις, κατάλαβες;
Έχοντας την ισχυρή οικονομική και πολιτική θέση ο πατέρας κινεί τα νήματα για να 130823-βρει μία θέση στον γιο του.

Παίρνει στο τηλέφωνο τον Βενιζέλο (Υπουργό Οικονομίας):
- Βαγγέλη, θυμάσαι τον γιο μου; Λοιπόν, τέλειωσε το λύκειο και ο τεμπέλης δεν θέλει να σπουδάσει. Θα μπορούσες να του βρεις μια θέση να αρχίσει να δουλεύει, μήπως εν τω μεταξύ βρει το δρόμο του και αποφασίσει να σπουδάσει; Το θέμα είναι να βρεθεί κάτι που θα τον κάνει να δουλέψει σκληρά, να μην κάθεται και τα ξύνει. κατάλαβες;

Μερικές μέρες αργότερα ο Βενιζέλος λέει:
- Ετοιμη η δουλειά για τον γιο σου. Δεξί χέρι του Προέδρου της Δημοκρατίας και 20.000 ευρώ το μήνα, τέλεια έτσι;
- Τι λε ρε Βενιζέλο, αυτό είναι υπερβολικό. Πρέπει να τον αρχίσουμε πιο χαμηλά, και με τέτοια τρελά λεφτά αυτός ο τεμπέλης θα γίνει χειρότερος.

Περνάει λίγη ώρα. Τηλέφωνο ο Βενιζέλος:
- Φίλε του βρήκα κάτι πιο σεμνό. Ιδιαίτερος Γραμματέας Υπουργού. Ο μισθός είναι πιο σεμνός, μόνο 10.000 ευρώ το μήνα.
- Όοοοοχι ρε Βενιζέλο. Μόλις που έβγαλε το Λύκειο. Δεν θέλω η ζωή του να είναι τόσο εύκολη με την πρώτη ευκαιρία. Θέλω να αισθανθεί την ανάγκη να σπουδάσει, κατάλαβες;

Την επόμενη μέρα:
- Φίλε, του βρήκα δουλειά ως Διευθυντής του Τμήματος Προμηθειών στο Υπουργείο Οικονομικών και ο μισθός θα είναι μόνο 6.000 το μήνα.
- Μα ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ρε Βαγγέλη, βρες μου κάτι πιο σεμνό, κάτι στα 600 με 700 ευρώ το μήνα.
- Μα τι λές τώρα, αυτό είναι αδύνατο.
- Γιατί;;;
- Γιατί αυτές οι θέσεις δίνονται μόνο με διαγωνισμό και χρειάζεται να έχει Βιογραφικό επιπέδου, με τέλειες γνώσεις Αγγλικών, Πανεπιστημιακό δίπλωμα,τουλάχιστον ένα Master ή PHD στο εξωτερικό, θέληση να δουλεύει υπερωρίες άνευ αποδοχών, και φυσικά προϋπηρεσία. Φίλε μου αυτές οι θέσεις των 600 ευρώ δεν βρίσκονται εύκολα!!!

Λαμπρό αλλά άνεργο το φεγγαράκι!

Φεγγαράκι μου λαμπρό
φέγγε μου να περπατώ
να μαθαίνω γράμματα
και να μένω άνεργος
πάνω στα γεράματα.

Διαβάζω στο in.gr:
[...]
σε μια περίπτωση, το μόριο ενός άνδρα είχε σφηνώσει σε τοστιέρα.

Τι καταπληκτικοί αυτοί οι Αγγλοι - έχουν σημειώσει αξιοζήλευτη πρόοδο στο σεξ. Πάει πια η εποχή που έβγαζαν τα προφυλακτικά κλάνοντας!

Ανθολογία της Οικονομίας

Ποιος είδε κράτος λιγοστὸ
σ' όλη τη γη μοναδικό,
εκατὸ να εξοδεύη
και πενήντα να μαζεύη;

Να τρέφη όλους τους αργούς,
να'χει επτὰ Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;

Να'χει κλητήρες για φρουρὰ
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;


Κλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια,
κλέφτες χωρὶς μια πήχυ γη και κλέφτες με παλάτια,
ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί
ο άλλος το έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή.

Απόσπασμα από την "Ανθολογία της Οικονομίας" του Γεωργίου Σουρή.

-

Ετσι τα έγραφε ο προφήτης γύρω στο 1890, για την τότε πτώχευση και το τότε ΔΝΤ.
Τι ακριβώς άλλαξε στα 120 χρόνια που πέρασαν;

Ανεμομαζώματα

Την πάταξη της διαφθοράς μεταξύ άλλων περιλαμβάνει η σχεδιαζόμενη μεταρρύθμιση του κράτους.

Να ελπίζουμε δηλαδή οτι ο λύκος θα φυλάξει τα πρόβατα;

Ενα είναι το κώμα

Τα κώματα συμφώνησαν ΟΜΟΦΩΝΑ να αυξηθούν τα όσα εκ των νέων φόρων πάνε στην τσέπη τους (επειδή ως ωραίοι έχουν χρέη).
Ακόμα και το Κομμουνιστικό Κώμα Ελλάδος...

Κλευτές

Οι λέξεις βουλευτής και κλέφτης έχουν την ίδια κατάληξη.

Τυχαίο;

Δε νομίζω!

ΠΕΝΘΟΣ

Ο Αρης ήταν ημίαιμο λυκόσκυλο τεσσάρων ετών, πλήρως εκπαιδευμένος και απόλυτα υγιής.

Το βράδυ της Τρίτης 4 Δεκεμβρίου τον δολοφόνησαν με προμελετημένη ενέργεια.

Ο δράστης έβαλε ισχυρό δηλητήριο σε τροφή την οποία τοποθέτησε στον κοινόχρηστο κήπο της πολυκατοικίας στην Ανω Βούλα. Το άτυχο σκυλί ξεψύχησε μέσα σε 15 λεπτά με ισχυρούς σπασμούς.

Κάθε βοήθεια είναι ευπρόσδεκτη!

Το μπουρδέλο πήρε φωτιά

Η φωτιά έκαιγε δέκα μέρες.

Η πουτάνα ψιλοκάηκε - την πήγαν στο νοσοκομείο και της δώσανε τρία χιλιάρικα για να το βουλώσει και να μη μαθευτεί οτι χάλασε η μόστρα της και χαθεί η πελατεία.

Η τσατσά στην αρχή δεν έδωσε σημασία στη φωτιά αλλά, όταν είδε τους πελάτες να φεύγουν, μέτρησε και ξαναμέτρησε και είδε οτι μπορεί να της βγει η σούπα: έστειλε την πουτάνα στο νοσοκομείο, ζήτησε ελεημοσύνη από τους πελάτες, έβαλε και καινούργιες κουρτίνες στο μαγαζί. Δήλωσε οτι η φωτιά οφείλεται σε ασύμμετρους ανταγωνιστές.

Ο νταβατζής, από μακρυά όπως πάντα, έκανε τους υπολογισμούς του: τα έσοδα θα έπεφταν μόλις κατά 1% κι αυτό προσωρινά, οπότε δεν ενοχλήθηκε - έκανε δωρεά τα έξοδα για τις γάζες (μια κοινωνική προσφορά με ανταλλάγματα), οριοθέτησε το μπουρδέλο δέκα πόντους πιο μακρυά και πήγε στο επόμενο.

Μέσα στην αναμπουμπούλα, ξεχάστηκαν οι υποκλοπές των σουτιέν, ο Τσαλικίδης, τα ομόλογα της αμαρτίας κλπ κλπ.

Κυκλάδες του βουνού

Είναι σοβαρός ο κίνδυνος ερημοποίησης μεγάλων περιοχών, αφού η έλλειψη δένδρων και ο εκφυλισμός του υπεδάφους θα αφήνει το νερό να κυλά στη θάλασσα.

Τελικά, οι καταχθόνιοι εχθροί μας είχαν αυτό ακριβώς το στόχο: να γίνουμε η Σαχάρα της Μεσογείου.

Υπολόγισαν όμως χωρίς τον ξενοδόχο!! Πονηρή η κυβέρνηση, αρχίζει να χτίζει με το ίδιο σύστημα (του Μεταξά) χιλιάδες σπιτάκια στα πρώην δάση, όλα με πέτρα, άσπρους τοίχους και κόκκινα κεραμίδια. Γεμίζει ο τόπος ξερές μπουκαμβίλιες και άνυδρες σαύρες.

Ποιά δάση και τρίχες! Φτιάχνονται εκατοντάδες αεροδρόμια. Οι πρώην αγρότες γίνονται οδηγοί, τουριστικοί πράκτορες, μάγειρες και ξενοδοχοϋπάλληλοι. Η έρημος γεμίζει με "Rooms to Let". Οι τουρίστες συρρέουν για να δουν μια έρημο από κοντά.

((Στο μεταξύ η Εθνική, η Eurobank, ο Αγγελόπουλος κλπ κερδίζουν τα ευρώ που διέθεσαν, επί εκατό))

Ο κόσμος παίρνει επιτέλους μια ανάσα και αρχίζει να κονομάει. Βέβαια δεν έχει νερό να πιεί και αέρα να αναπνεύσει, εκτός από τις πλημμύρες, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες - μπρος στο γιαλιστερό ευρώ, κανείς δεν δίνει σημασία.


(((Η πιθανότητα ερημοποίησης είναι πολύ πιο σοβαρή από όσο ακούγεται και θα χρειαστούν γενναίες προσπάθειες να αποφευχθεί.)))

Ο λύκος στην αναμπουμπούλα φαίνεται

Εδώ ο κόσμος καίγεται και κάποιοι (αμφιβάλλετε;) θα εισπράξουν 3000 ευρώ επί τα άτομα της οικογένειας επί τις τράπεζες που θα επισκεφθούν.
Θα τους πιάσουν (λένε).
Πότε; Οταν παραγραφεί η Μεγάλη Ληστεία;

**

Τουλάχιστον το κράτος έπαψε να κρύβεται, παρά τις πλήρως σπασμωδικές ενέργειές του.
Ετσι που καταντήσαμε, πάλι καλά να λέμε.

Σσσστ, το κράτος κοιμάται

Ας ξυπνήσουμε τουλάχιστον εμείς...

Ασύμμετρη Αγγαρεία - Ασύλληπτη Ξεφτίλα

Εμπιστες πηγές αναφέρουν οτι συνελήφθησαν για ασύμμετρο σχέδιο εμπρησμού της Ελλάδας:
1) μια γιαγιά που έφτιαχνε κόλυβα, μαζί με τα κόλυβα βάρους μισού κιλού.
2) ένας παπούς που έψηνε μπριζόλες, μαζί με όλο τον εμπρηστικό μηχανισμό: δύο αρνίσιες μπριζόλες, ρίγανη, ένα σκαλιστήρι, ένα πακέτο σπίρτα μεταχειρισμένο και δώδεκα κάρβουνα μισοκαμένα.

Επιπλέον συνελλήφθησαν δύο εντεκάχρονοι ως ύποπτοι οργανωμένου (συμμετρικού) σχεδίου εμπρησμού.

Καταζητούνται τέλος ο Αίολος (θεός των ανέμων), η Αρτεμη (θεά της γης) καθώς και διάφοροι άλλοι θεοί και δαίμονες.

***

Κάποιος παπάς μίλαγε οργισμένα για τους καταπατητές και την αναλγησία των κυβερνώντων. Φυσικά έχει δίκιο, ξέχασε πάντως να αναφέρει οτι η Εκκλησία είναι ο κορυφαίος καταπατητής, όπως είπε κάποιος δημοσιογράφος.

***

Θα πάρουν πάντως αποζημίωση: αν κάποιος χάσει και τα δυο πόδια του, θα πάρει 8000 ευρώ. Οσο ακριβώς το κόστος της κηδείας του.

***

Οταν επί τέσσερεις ημέρες ασταμάτητα καίγεται συνολικά η Ελλάδα, έχετε σκεφτεί ποιός ακριβώς αποτελεί απειλή;
Την απάντηση την άκουσα στην τηλεόραση από δημοσιογράφο: "ρε αυτοί είναι επικίνδυνοι!".

Εμεινε τίποτα όρθιο;

Ποιος φταίει;

Follow the money?
Αυτοί που θα επωφεληθούν;
Την 11η Σεπτεμβρίου ωφελήθηκε ο Μπους - "επιτίθενται στην Αμερική".

Ας ελπίσουμε οτι δεν θα χρειαστεί να βγει και το Σισμίκ - ή μήπως ξεχάσατε τον "κίνδυνο εξ ανατολών";
Μήπως με τις φωτιές ξεχάσατε τα ομόλογα;
Φροντίζω να θυμάμαι οτι "μπορώ να δω τους κήπους και το παλάτι, αλλά δεν θα χύσω το λάδι".

***

Οταν δεν έχουμε να πληρώσουμε, μας πάνε φυλακή. Οταν το κράτος δεν πληρώνει, γιατί ποτέ κανείς δεν πάει φυλακή;

***

Από μια άλλη οπτική γωνία, μήπως να καταργήσουμε την Πυροσβεστική; Αφού έτσι κι αλλιώς θα γίνουν όλα οικόπεδα στο τέλος, γιατί να πληρώνουμε τη διαδικασία;
Μίλησε κανείς για το Αρθρο 24;

***

Δεν είμαι λυπημένος. Είμαι οργισμένος.

Home, sweet home

Τελικώς αγοράσαμε διαμέρισμα 27 ετών, σε πολύ καλό σημείο, με εμφανή σημεία εγκατάλειψης και ανάγκη άμεσης ανακαίνισης.
Η κατασκευή όμως είναι πολύ καλή (ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα) και η τιμή ήταν αρκετά χαμηλή (για τα δεδομένα της περιοχής).
Ηταν το μόνο σπίτι που ο μηχανικός μας συμφώνησε από την πρώτη στιγμή στην αγορά του (από τα 30+ που είδαμε μαζί).

Αποφασίσαμε βεβαίως ολική ανακαίνιση (υδραυλικά, ηλεκτρικά, μπάνια, κουζίνα, πόρτες, αλουμίνια κλπ).
Κάναμε τα απαραίτητα και, αφού τελείωσε το ρευστό, αφήσαμε τα υπόλοιπα για αργότερα.

Εχουμε καινούργιες σωληνώσεις εξωτερικές (που ευτυχώς δεν πολυφαίνονται), αλλαγμένες ή διορθωμένες αποχετεύσεις όπου είχαμε πρόσβαση, επισκευασμένα (όπου δεν αλλάχθηκαν) καλοριφέρ, καινούργιο πίνακα, διακόπτες και καλωδιώσεις στα περισσότερα σημεία (και σε όλα τα ενεργοβόρα).
Δεν ξέχασα να περάσω καλώδια κεραίας και διπλό θωρακισμένο καλώδιο δικτύου (ftp cat6, ftp cat5e) παντού. Δεν είναι άσχημα μέσα από καλώδιο 60 μέτρων να έχω 1 ms delay - και ακόμα δεν έχω τα κατάλληλα βύσματα RJ 45 για το εξάρι καλώδιο.
Μόνο το DVI/HDMI μου ξέφυγε, αλλά το ψάχνω μήπως κάποτε αλλάξω τα καλώδια δικτύου με οπτική ίνα, ώστε με ένα καλώδιο να περνάω κάθε είδους ψηφιακό σήμα. Στο μεταξύ θα βολευτούμε με το δίκτυο.

Ενας μεγάλος ηλιακός θερμοσίφωνας, ηλεκτρονικές λάμπες παντού και όλες οι συσκευές σε ενεργειακή κλάση Α, θα βοηθήσουν να καλύψω κάποτε με φωτοβολταϊκά τις περισσότερες ανάγκες του σπιτιού.

Θέλουμε ακόμα πόρτες, αλουμίνια, επισκευές στα κάγκελα του μπαλκονιού, μονώσεις (ειδικά στο δώμα), πιθανόν κλιματισμό (έχουμε δροσούλα πάντως) και διάφορα μικροπράγματα. Πρέπει επίσης να βρούμε μια αποθήκη (μάλλον θα φτιαχτούν στην πυλωτή για όλους) - είναι απίστευτο πόσα πράγματα έχουμε μαζέψει!!



Οι φωτογραφίες δείχνουν τη θέα από τα δυο μπαλκόνια (το ένα εκ των οποίων είναι 60τμ).
Το αεράκι που κατεβαίνει μονίμως από το λόφο, όπως και η θέα της θάλασσας (και όχι μόνο) από το δώμα-γραφείο δεν φαίνονται :)

Αυτά που επίσης δεν φαίνονται είναι το τί τραβήξαμε και οι παραχωρήσεις που κάναμε, για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο...
Μεταξύ άλλων, για 15 μέρες κοιμόμουν (μόνος) σε ένα καναπέ, με το μαρμαρά να τρίβει δίπλα μου.
Αυτά όμως σε άλλο μήνυμα, όταν έρθει η ώρα του πάρτυ ;)

Ολική Επαναφορά

Τον Ιούλιο στο νέο μας σπίτι. Ναι, θα κάνουμε και πάρτυ :)

Σπα... Σπα... Σπαρταράνε

Τελευταίες Αγγαρείες Ειδήσεις

Ο Υπουργός Αγγαρείας και ο Πρωθυπουργός Δεν-Το-Εκανα-Εγώ αποφάσισαν οτι η απεργία των ΜΑΤ μόνο με ένα τρόπο μπορεί να ελεγχθεί: θα στείλουν κουκουλοφόρους για να τους δείρουν. Ετσι, όλοι θα είναι ευχαριστημένοι: η κοινωνία (γιατί δεν θα καεί ούτε ένα αυτοκίνητο), οι κουκουλοφόροι (που θα βγάλουν το άχτι τους) και τα ΜΑΤ (γιατί θα εκπαιδευτούν δωρεάν από το αντίπαλο στρατόπεδο).

Από το Υπουργείο Οικονομικών ακούστηκε οτι θα ελεγχθούν όλες οι αγοραπωλησίες σπιτιών του 2005, τότε που η αντικειμενική από την εμπορική αξία των ακινήτων είχαν μεγάλη διαφορά, για πιθανές δοσοληψίες κάτω από το τραπέζι.
Από τις εφημερίδες ακούστηκε οτι ο Υπουργός Οικονομικών το 2005 αγόρασε βίλα στο Καπανδρίτι με 400 ευρώ το τ.μ.
Οι φήμες λένε οτι το Καπανδρίτι θα εξαιρεθεί από τον έλεγχο.

Κλειστόν λόγω αυστηρής λογοκρισίας

Φαντάσου ότι είσαι ένας νέος 25 χρονών που μένεις σε μια χώρα, η οποία συστηματικά καταπιέζει την ελευθερία της έκφρασης. Οι περισσότερες ιστοσελιδες με θέμα τα ανθρώπινα δικαιώματα ''μπλοκάρονται'' από ένα εθνικό φίλτρο και δεν εμφανίζονται ποτέ στην οθόνή σου. Θέλεις να επικοινωνείς με ανθρώπους από όλο τον κόσμο κι έτσι χρησιμοποιείς το PalTalk, ένα chat room που αν και η έδρα του είναι στην Νεά Υόρκη αλλά πολλοί χρήστες του μιλάνε τη γλώσσα σου. Στην ουσία είναι το παράθυρο του απομονωμένου κόσμου σου.
Μια μέρα που έχετε μαζευτεί στο σπίτι σου με φίλους και μιλάτε με άλλους χρήστες στο chat room, εισβάλλουν ξαφνικά στις τρεις το πρωί 50 αστυνομικοί, σας χτυπάνε και σε φυλακίζουν σε πλήρη απομόνωση για 9 ολόκληρους μήνες χωρίς ποτέ να σου απαγγελθούν κατηγορίες.
Περνάνε αυτοί οι μήνες και αφήνεσαι «ελεύθερος». Δε φοβάσαι να κατακρίνεις δημόσια την κυβέρνηση και υποστηρίζεις την αναγκαιότητα ειρηνικής αλλαγής της πολιτικής κατάστασης (στη χώρα σου είναι νόμιμο μόνο ένα πολιτικό κόμμα). Περίπου έξι βδομάδες μετά όμως, εκεί που κάθεσαι σε ίντερνετ-καφέ παρέα με τον αδερφό σου και διαβάζεις τα email σου και ειδησεογραφικά sites, σε πλησιάζουν άντρες της Ασφάλειας, σου φοράνε χειροπέδες και σε αναγκάζουν να τους οδηγήσεις σπίτι σου, όπου βρίσκουν και κατάσχουν, μία κάμερα, ένα κασετόφωνο, 2 CD και ένα βιβλίο που για κακή σου τύχη είναι απαγορευμένο επειδή υποστηρίζει την αναγκαιότητα δημοψηφίσματος για πολυκομματισμό στη χώρα.

Αν σε έλεγαν Truong Quoc Tuan και έμενες στο Βιετνάμ, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;

Θα ήσουν σε ένα κελί σε πλήρη απομόνωση χωρίς καμιά επαφή με δικηγόρους ή συγγενικά πρόσωπα. Θα σε κατηγορούσαν για προπαγάνδα εναντίον του κράτους και θα αναρωτιόσουν, στα αλήθεια για ποιο λόγο και για πόσα κλικ του ποντικιού σου αντιμετωπίζεις 20 χρόνια κάθειρξη...

Ή φαντάσου να δουλεύεις ως δημοσιογράφος σε κινέζικη εφημερίδα.
Τις παραμονές της 15ης επετείου από τη σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν, σε συνάντηση του προσωπικού της εφημερίδας, σάς δείχνουν ένα μέμο από το Κεντρικό Τμήμα Προπαγάνδας για το πώς θα πρέπει να καλύψετε τις επετειακές εκδηλώσεις. Σε αυτό δίνονται οδηγίες στους εργαζόμενους στα ΜΜΕ να ''κατευθύνουν σωστά την κοινή γνώμη'', να ''μην δημοσιεύουν ποτέ απόψεις που δεν είναι σύμφωνες με την επίσημη πολιτική'' και να καταδίδουν στις αρχές τυχόν υποψίες που έχουν για συναδέλφους τους που επικοινωνούν με δημοκρατικά στοιχεία στο εξωτερικό.
Εσύ κρατάς σημειώσεις από αυτό το μέμο και το στέλνεις με email από τον προσωπικό σου yahoo! λογαριασμό σε κάποιον γνωστό σου στην Αμερική που διαχειρίζεται ένα πολύ γνωστό κινέζικο website, το Δημοκρατικό Φόρουμ. Το email δημοσιεύεται την ίδια μέρα με το ψευδώνυμο ''198964'' στα ανεξάρτητα κινεζόφωνα websites του εξωτερικού που έτσι κι αλλιώς είναι απαγορευμένα στη χώρα.
Σε συλλαμβάνουν μερικούς μήνες αργότερα. Η εταιρία Yahoo! θα έχει πολύ απλά δώσει τα στοιχεία του λογαριασμού της ηλεκτρονικής σου διεύθυνσης και την ακριβή τοποθεσία από την οποία στάλθηκε το επίμαχο email.

Αν το όνομά σου ήταν Shi Tao και έμενες στην Κίνα, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;

Θα καταδικαζόσουν με την κατηγορία της προδοσίας κρατικών μυστικών σε 10ετή κάθειρξη. Η γυναίκα σου θα ανακρινόταν καθημερινά από τις αρχές και η δουλειά θα της πίεζε να σε χωρίσει, πράγμα που τελικά θα έκανε. Θα είχες ελάχιστη επαφή με την οικογένειά σου. Θα μεταφερόσουν σε φυλακές υψίστης ασφάλειας και θα σου απαγόρευαν γράφεις ή να διαβάζεις. Η Επιτροπή Προστασίας Δημοσιογράφων θα σου απένειμε το Διεθνές Βραβείο Τύπου για την Ελευθερία, το οποίο φυσικά δε θα μπορούσες να παραλάβεις.

Φαντάσου να μπορούσες να απελευθερώσεις τον Truong Quoc Tuan και τον Shi Tao.

Μπορείς!

Μπες στο www.amnesty.org.gr και πάρε μέρος στην εκστρατεία της Διεθνούς Αμνηστίας για την ελευθερία της έκφρασης στο ίντερνετ!

Σφάξε με να αγιάσω!

Ουδέ κατεδικάσθησαν ακόμη οι Ανατολίται να καταπίνωσι βούτυρον εκ μαργαρίνης, γάλα εξ ορυζοκόνεως, οίνον εξ ερυθροξύλου, καφέν εκ ξηρών σύκων, τυρόν εξ αμύλου, σοκολάταν εκ βαζελίνης, και όσα άλλα εφεύρεν ευθηνά δηλητήρια η παράλληλος πρόοδος της χημείας και της ασυνειδησίας.
[...]
Ελάχιστον όμως είναι το κέρδος αν εξήλειψεν ο τελειότερος οργανισμός της χωροφυλακής εκ των ορέων την ληστείαν, αναγκάσας τους πρώην εξ αυτής αποζώντας να προτιμήσωσι το αναπαυτικώτερον επάγγελμα κιβδηλοποιού, δηλητηριαστού, πλαστογράφου, προαγωγού ή ιδρυτού ανωνύμου εταιρείας.
Η ζημία ζωής και χρημάτων, ην επροξένει ο επί τέλους αποθνήσκων επί της λαιμητόμου ληστής, είναι αναξία παντός λόγου παραβαλλομένη προς την καταδίκην εις την πείναν ή την αυτοκτονίαν, ην επιβάλλει σήμερον ο ουδέποτε σχεδόν τιμωρούμενος τραπεζίτης εις ασυγκρίτως ανώτερον αριθμόν θυμάτων.

[αποσπάσματα από τον Αγιο Σώστη του Ροΐδη]


Ο Τζάστις Ετα είναι μόλις 14 μηνών. Κλαίγοντας, προσφέρει το εύθραυστο χέρι του. Λίγα λεπτά αργότερα, ένα σημαδάκι από μελάνι στο μπράτσο θα πιστοποιήσει οτι έχει εμβολιαστεί κατά της πολυομυελίτιδας και της ιλαράς.
Ο εμβολιασμός των νηπίων στην Εμπότσα της Νιγηρίας χρηματοδοτείται από το φιλανθρωπικό οργανισμό 'Bill & Melinda Gates Foundation' του ιδρυτή της Microsoft, Bill Gates.
Αλλά ο Τζάστις αντιμετωπίζει και άλλα προβλήματα υγείας, με βασικότερο όλων το αναπνευστικό που εκ γενετής τον ταλαιπωρεί. Οι ντόπιοι αποδίδουν το πρόβλημα στον καπνό και στις φλόγες από ένα διυλιστήριο πετρελαίου που λειτουργεί στην περιοχή. Καπνός και φλόγες υψώνονται στα 100 μ. και σκεπάζουν τον ουρανό, δηλητηριάζοντας τον αέρα που αναπνέουν οι κάτοικοι.
Το διυλιστήριο είναι ιδιοκτησία του ιταλικού πετρελαϊκού γίγαντα Eni, στο μακρύ κατάλογο των μετόχων του οποίου συμπεριλαμβάνεται μεταξύ άλλων και το 'Bill & Melinda Gates Foundation'.
[...]

(Το ίδρυμα διαθέτει 170 εκ. ευρώ για εμβολιασμούς και ιατρική έρευνα, ενώ παράλληλα διαθέτει 327 εκ. ευρώ σε μετοχές πετρελαϊκών εταιριών)


[αντιγραφή από το περιοδικό 4Τροχοί, Μάρτιος 2007 - η παρένθεση σε δική μου απόδοση]


Ευκαιριακά, να σημειώσω οτι λίγο πριν καταφέρουν να συλλάβουν τον Αλ Καπόνε, αυτός θεωρείτο μέγας ευεργέτης για πολύ κόσμο, αφού σκόρπιζε απλόχερα χρήματα σε φτωχούς και ιδρύματα αλληλεγγύης.


Το καρότο βρε παιδιά, το καρότο!

Ακόμα στο τρέξιμο εμείς...