Στατιστικά (και διαφήμιση) στο Διαδίκτυο

Ξέρετε ίσως οτι το δίκτυο σήμερα δέχεται μέρος της διαφημιστικής δαπάνης σε όλο τον κόσμο. Πολλές εταιρίες βασίζουν τη διαφημιστική τους εκστρατεία και σε αυτό, συχνά στηριζόμενες σε διάφορες μετρήσεις.
Σκοπός του μηνύματος είναι να καταδείξει οτι τόσο οι διαφημιζόμενοι όσο και οι διαφημιστές πατούν συχνότατα σε αλλοιώσιμα, ευάλωτα ή/και μη επαληθεύσιμα στοιχεία.
Αν ανήκετε σε μία από αυτές τις κατηγορίες, ίσως σας βοηθήσει να δείτε τα πράγματα λίγο πιο ρεαλιστικά.
Ενημερωτικά, έχω βρεθεί και στις δύο πλευρές (δέχομαι-βάζω διαφήμιση) αλλά και στη θέση αυτού που "μαγειρεύει" τις μετρήσεις (ας πούμε webmaster), όχι παρεμβαίνοντας στους όποιους μετρητές αλλά στηριζόμενος ακριβώς στις αδυναμίες τους.


Ας δούμε μερικές από αυτές και κατά πόσον ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Hits/accesses
Ενας άχρηστος αριθμός. Μετράει πόσες γραμμές έχει το αρχείο καταγραφής, χωρίς κανένα ποιοτικό στοιχείο.
Αν η ιστοσελίδα παραμείνει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΙΔΙΑ για ένα μετρούμενο διάστημα, χρησιμεύει σαν συκγκριτικό στοιχείο για τα μεσοδιαστήματα.
Πρακτικά αυτό δε συμβαίνει ποτέ.
Σε καμμία περίπτωση δεν αποτελεί στοιχείο σύγκρισης μεταξύ δύο διαφορετικών ιστοσελίδων.


Bandwidth
Ενας αριθμός που χρησιμεύει κυρίως για να ξέρει ο κάτοχος της ιστοσελίδας πόσο θα πληρώσει.
Εξαρτάται από τον αριθμό των σελίδων, τον αριθμό των εμφανίσεων (pageviews), τον όγκο των εικόνων, τις τυχόν τεχνικές συμπίεσης κλπ.
Σε καμμία περίπτωση δεν αποτελεί στοιχείο σύγκρισης μεταξύ δύο διαφορετικών ιστοσελίδων.


Unique IPs
Είναι οι μοναδικές IP διευθύνσεις που έχουν καταγραφεί στο σχετικό αρχείο.
Ενας πολύ καλός και πρόσφορος για συγκρίσεις αριθμός, με την προϋπόθεση οτι αναφέρεται σε δεδομένο χρόνο και εφόσον έχει αφαιρεθεί η "εσωτερική κατανάλωση".
Κατά τη γνώμη μου, ο μόνος πραγματικά αξιόπιστος αριθμός (εφόσον δεν έχει μεσολαβήσει μαγείρεμα φυσικά). Αν έχετε και ποιοτικά χαρακτηριστικά (χώρες κλπ), ακόμα καλύτερα.


Pageviews
Ενας πολύ ωραίος αριθμός, που αναφέρεται στον αριθμό εμφανίσεων των σελίδων περιεχομένου.
Προσφέρεται για εσωτερική κυρίως κατανάλωση, αφού ο κάθε κατασκευαστής σελίδας μπορεί να την υλοποιήσει κατά τρόπο που μία πλήρης εμφάνιση να καταγράφεται σαν μία ή είκοσι εμφανίσεις.
Επειδή είναι αδύνατον να γνωρίζετε ΤΙ και ΠΩΣ έχει μαγειρέψει ο κάθε κατασκευαστής και επειδή αυτό μπορεί να αλλάξει ανά πάσα στιγμή, χωρίς καμμία αλλαγή σε αυτό που βλέπετε σαν "ιστοσελίδα", δεν προσφέρεται για συγκρίσεις.
Μόνη περίπτωση για σύγκριση μεταξύ διαφορετικών ιστοσελίδων είναι να ζητήσει κανείς τις εμφανίσεις ενός συγκεκριμένου και απογυμνωμένου (χωρίς παρελκόμενα) αρχείου (όχι ιστοσελίδας, προσοχή - επιλεγμένου μέρους ιστοσελίδας). Αυτό όμως απαιτεί κάποιον ειδικό, τόσο για να βρει τι θα ζητήσει κανείς όσο και για να εκτιμήσει και συγκρίνει τους αριθμούς.


Visitors, visits-sessions, time spent
Ο αριθμός υποτίθεται οτι μετράει αριθμό επισκεπτών και επισκέψεων σε δεδομένη ιστοσελίδα, για δεδομένο χρονικό διάστημα.
Συνήθως είναι μια σύμβαση (και ως ένα βαθμό αυθαιρεσία) και όχι ένας απόλυτος αριθμός:
- ο ένας κατασκευαστής δέχεται οτι "αν σε διάστημα 20 λεπτών έχω κλήση από τον παράγοντα Χ, τότε πρόκειται για τον ίδιο επισκέπτη που συνεχίζει".
- ο άλλος κατασκευαστής δέχεται οτι "αν σε διάστημα 30 λεπτών έχω κλήση από τον παράγοντα Ψ, τότε πρόκειται για τον ίδιο visitor αλλά για διαφορετικό, νέο visit".

Επειδή ΑΝ ξέραμε αυτούς τους αριθμούς, όλοι θα ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι, έχουν αναπτυχθεί διάφορα συστήματα μέτρησης. Ολα όμως έχουν μικρότερα ή μεγαλύτερα προβλήματα, συμβάσεις και ανάλογες αποκλίσεις από την αλήθεια.
Τα πιο καλά συστήματα, επικοινωνούν με την ιστοσελίδα, όσο αυτή είναι ενεργή στον browser, ενημερώνοντας το καταγραφικό αρχείο οτι ο επισκέπτης παραμένει ίδιος και η περιήγησή του συνεχίζεται.
Ακόμα κι αυτά βέβαια έχουν σοβαρά προβλήματα:
- αν έχω τον browser καλυμμένο με ένα άλλο κείμενο, είμαι visitor εκείνη την ώρα ή όχι;
- αν κάτσει κάποιος άλλος στον υπολογιστή μου και συνεχίσει, είμαι ο ίδιος visitor και ο χρόνος μετράει;
- αν διακόψω τη σύνδεση στο δικτυο (επειδή πχ το κείμενο είναι μεγάλο και θέλω χρόνο να το διαβάσω) και μετά από δύο ώρες επιστρέψω και συνεχίσω, πολλά συστήματα με μετράνε σαν νέο visitor.
- αν, διαβάζοντας μια σελίδα, ανοίξω σε νέο παράθυρο μια παραπομπή, ποιανού visitor είμαι;
- αν ανοίξω την παραπομπή στο μέσον ενός κειμένου και μετά επιστρέψω για το υπόλοιπο;
- αν ταυτόχρονα κάνω τσατ ενώ διαβάζω μια σελίδα; αν η σελίδα ξεχαστεί ανοιχτή αλλά εγώ κάνω τσατ;

Ολα αυτά ισχύουν και στις μετρήσεις του "χρόνου παραμονής" - είναι μια σύμβαση, που πολλοί αποδέχονται, ελλείψει καλύτερης μεθόδου. ΔΕΝ είναι κάποιος απόλυτα μετρήσιμος αριθμός που δεν επιδέχεται αμφισβήτιση, αφού στηρίζεται σε αυτοματισμούς που με τη σειρά τους βασίζονται σε συμβάσεις.
Μόνο σε περιτπώσεις διαδραστικών sites μπορούμε με σχετική ασφάλεια να μιλάμε για χρόνους, επειδή απαιτούν κάποιο κλικ (επιλεγόμενη από τον χρήστη ενέργεια) για να συνεχίσει κανείς, οπότε μετράμε από ενέργεια σε ενέργεια. Πάλι βέβαια άλλου τύπου αποτελέσματα θα δώσει μια περιπέτεια (adventure), ένα σκάκι ή το google.


Γιατί είναι τόσο σημαντική η Alexa, το Netratings, το toprankings κλπ;
Πολύ απλά, γιατί αυτοί προσφέρουν τις ποιοτικά καλύτερες μετρήσεις - όχι όμως την αλήθεια.
Ολοι στηρίζονται στην υπόθεση που λέει "αν κάνει λάθος, κάνει το ίδιο λάθος για όλους", το οποίο όμως επίσης γνωρίζουν οτι είναι σε ένα βαθμό λάθος.

Αν συγκρίνουμε το Χ Mail System (πχ Yahoo Paid) που δεν έχει διαφημίσεις με το Y που έχει (Yahoo free), θεωρώντας οτι όλα τα υπόλοιπα στοιχεία είναι απολύτως ίδια, το X θα γράψει λιγότερα sessions ΚΑΙ μικρότερους χρόνους παραμονής σε σχέση με το Y, που είναι τεχνικά σωστό μεν, αλλά το "μειώνει" διαφημιστικά.

Υπάρχουν κι άλλα λάθη φυσικά, που βασίζονται στο στατιστικό δείγμα. Ενα ερώτημα που θα έπρεπε να απασχολεί είναι "ποιός δέχεται να γίνει στατιστικό δείγμα". Πολλοί, συμφωνώ - όχι όμως όλοι. Για μένα, το στατιστικό δείγμα είναι απλώς ένα υποσύνολο όσων που δέχονται να είναι στατιστικά δείγματα. Εσείς βάλατε (πχ) Alexa Toolbar; Το έβαλα δοκιμαστικά για μια βδομάδα, στα πλαίσια μιας έρευνας - διαπίστωσα σημαντικές καθυστερήσεις και άλλα προβλήματα στο σύστημά μου και προφανώς το έβγαλα αμέσως μετά το τέλος της έρευνας.


Σε ποιά σελίδα είναι καλύτερα να βάλω banner;
Βάλτε ένα όμοιο banner, στην ίδια θέση, στις προς σύγκριση ιστοσελίδες, μέσω μιας αξιόπιστης εταιρίας εξυπηρέτησης και μετρήστε τα αποτελέσματά σας.
Λάβετε υπόψη τον παράγοντα χρόνο και τυχόν ποιοτικές διαφορές των σελίδων (άλλοι έχουν κίνηση το Σ/Κ και άλλοι τις καθημερινές, άλλοι το πρωί και άλλοι το βράδυ, άλλοι έλκουν περισσότερο τις νεαρές ηλικίες κλπ).
Συνεχίστε με τη σελίδα που σας έδωσε τα καλύτερα συνολικά αποτελέσματα, σε σχέση πάντα με το στόχο που θέσατε (αναγνωρισιμότητα, πωλήσεις, οτιδήποτε).
Στην ανάγκη, συμβουλευθείτε έναν ειδικό (για μικρές δαπάνες μάλλον δεν σας συμφέρει αυτό).


Προφανώς υπάρχουν πάρα πολλά στοιχεία ακόμα που προσφέρονται, από referers και search engines μέχρι μέγεθος οθόνης. Δεν κάνω διατριβή, έδωσα απλά μερικά χτυπητά παραδείγματα για τα προβλήματα που έχουν οι μετρήσεις στο δίκτυο. Κατά τη γνώμη μου, η καλύτερη δουλειά είναι το data mining, με βάση τα log files και με την προϋπόθεση οτι οι ιστοσελίδες έχουν στηθεί κατά τρόπο που να υποβοηθούν τις μετρήσεις και τις αναλύσεις. Δυστυχώς δεν είναι και ό,τι πιο χρηστικό.

Το έθνος είναι ένα μεγάλο σεντόνι;

Τι είναι έθνος σήμερα; Τι ήταν έθνος χθες; Τι λένε οι ιστορικοί και τι οι καθορίζοντες το μέλλον; Το πιο σημαντικό όμως είναι: πώς αντιλαμβανόμαστε το έθνος σήμερα;

Επειδή η μνήμη μου τελειώνει τρεις πιθαμές μακρυά από εμένα, η δε άποψή μου ίσως θεωρηθεί "κάπως" (ο ορισμός του έθνους αλλάζει με την πάροδο του χρόνου), είπα να δω τι λέει ο κόσμος, σταχυολογώντας στα γρήγορα, αλλά ελπίζω χωρίς να αδικώ καμμία οπτική γωνία (ε, σχεδόν). Δυστυχώς δε βρήκα κάτι αξιόλογο για (πχ) την Γιουγκοσλαβία ή το σύγχρονο τουρκικό έθνος, που υποψιάζομαι οτι στηρίζεται στον Κεμάλ - που είναι σημαντικές ελλείψεις.
Μετά από όλα αυτά βέβαια, μου γεννήθηκαν ένα σωρό ερωτήματα (οι άλλοι λαοί πώς το αντιλαμβάνονται, το έθνος εντός και εκτός φυσικών εδαφών, μελλοντικό έθνος, εικονικό έθνος, όρια έθνους κλπ).


Μιας και αφορμή για όλο αυτό το σεντόνι που ακολουθεί ήταν ένα μήνυμα του Ηλία στο μπλογκ του Πάνου (εδώ), τιμής ένεκεν ξεκινάω με την ίδια... αφορμή.

Μια συνέντευξη του Νίκου Δήμου, τον Ιούλιο του 1995
απόσπασμα από εδώ:
Τι είναι εθνικισμός και τι είναι έθνος; Πιστεύετε ότι το έθνος είναι "κατά φαντασίαν κοινότητα" ή πιστεύετε ότι υπάρχει κατηγορία έθνος;

«Κοιτάξτε, η κατηγορία έθνος είναι σαφώς μία κατηγορία που δημιουργήθηκε σε μία ορισμένη ιστορική εποχή. Όπως ξέρετε πριν από τον 19ο αιώνα δεν υπήρχε. Το έθνος δημιουργήθηκε μετά την Γαλλική Επανάσταση και είναι πολύ πιθανόν κάποια μέρα να εκλείψει, για να περάσουμε σε άλλους όρους, που θα δηλώνουν το πού ανήκει ο καθένας.
Oυσιαστικά κάθε άνθρωπος κάπου ανήκει: σε μια οικογένεια, σε μια φυλή, σε μια γειτονιά, σε ένα χωριό, σε μια περιοχή. Έχει έναν προσδιορισμό. Tο να ταυτίζεται με το χώρο, φαίνεται να είναι ανάγκη.
Τώρα, πρέπει απαραιτήτως ο χώρος αυτός να είναι το έθνος; Ο αρχαίος Σπαρτιάτης ταυτιζόταν με την Σπάρτη και πολεμούσε την Αθήνα και ο Αθηναίος πολεμούσε τον Θηβαίο παρ' όλο που ήταν και κοντοχωριανοί και μιλούσαν και την ίδια γλώσσα.
Θέλω να πω ότι εάν σήμερα οι Aθηναίοι κάνουν έναν πόλεμο εναντίον των Σπαρτιατών θα θεωρηθεί γελοίο. Μπορεί εξίσου γελοίο να θεωρηθεί αύριο να κάνουμε ένα πόλεμο εναντίον των Τούρκων, διότι μπορεί να ανήκουμε στην ίδια Συνομοσπονδία ή να είμαστε εγώ επαρχίες ενός ευρύτερου συνόλου.
Δεν μπορώ να προβλέψω τι θα γίνει με το έθνος. Αυτό που πιστεύω είναι, ότι οι άνθρωποι πάντα θα χρειάζονται συναισθηματικά να ανήκουν σε ένα χώρο. Aυτός ο χώρος μπορεί να είναι πολύ ευρύς ή πολύ στενός. Εγώ ας πούμε έχω την αίσθηση, ότι δεν είμαι μόνον Έλληνας. Πιστεύω ότι ανήκω σε κάτι που λέγεται Ευρώπη και ο τοπικός μου προσδιορισμός είναι η Ελλάδα, όπως ας πούμε ένας Κρητικός ανήκει σε κάτι ευρύτερο που λέγεται Ελλάδα και ο τοπικός του προσδιορισμός είναι η Κρήτη, αισθάνεται Κρητικός - Έλληνας.»

Μιά παρεμφερής (και μεγάλη) συζήτηση στον Old Boy (24.05.2005)
απόσπασμα από εδώ:
Με άλλα λόγια, η "ελληνική ψυχή" υφίσταται όχι αυτοτελώς, όχι γονιδιακά, αλλά όταν πιστέψουμε στο μύθο της και ενεργήσουμε ωσάν να υπήρχε αυτοτελώς.

ΙΑΝ 2006
απόσπασμα από εδώ:
Ας μην ξεχνάμε ότι το Οθωμανικό σύστημα διοίκησης προέβλεπε ότι οι αλλόθρησκοι (δηλ. οι μη μουσουλμάνοι) διοικούνταν από τους θρησκευτικούς τους άρχοντες και θεωρούνταν ένα έθνος (μιλλέτ).

Επιστολή μουσουλμάνων βουλευτών της βουλγαρικής βουλής (1920)
απόσπασμα από εδώ:
Μια κατάληψη της Δ. Θράκης από τα Συμμαχικά Στρατεύματα θα έθετε τέρμα στα δεινά και θα προλάβαινε μια πιθανή εξέγερση που υπάρχει φόβος να εκραγεί. Ευχής έργο θα ήταν εάν τα Ελληνικά Στρατεύματα συμμετείχαν στην κατάληψη αυτή, δεδομένου ότι οι Έλληνες πάντοτε φάνηκαν φιλελεύθεροι απέναντί μας για τί είναι έθνος με το οποίο μπορούμε άριστα να συνεννοηθούμε και γιατί θα μπορούσαν ταυτόχρονα με τους συμπατριώτες τους, να προστατέψουν και εμάς, οι οποίοι βρισκόμαστε κάτω από τις ίδιες συνθήκες, δηλαδή τις ωμότητες και τις υπερβάσεις των Βουλγάρων.

19.06.2001
απόσπασμα από εδώ:
Ο Ρενάν στη Γαλλία εισηγήθηκε ότι το έθνος ορίζεται από τη γλώσσα κυρίως, από τη θρησκεία και την κοινή παράδοση επίσης. Ο Φίχτε στη Γερμανία, εμπνεόμενος από τον Γκαίτε, όρισε ως έθνος αυτούς που συναισθάνονται ότι έχουν μια συγκεκριμένη κλήση, μιάν ιστορική αποστολή. Την έννοια της αποστολής, του προορισμού μέσα στην ιστορία, έθεσε και ο Μαντσίνι, ως βάση για τη συγκρότηση του έθνους των Ιταλών.
Αυτά τα παραδείγματα είναι νομίζω αρκετά για να δείξουν την εντελώς διαφορετική εμπειρία που έχουμε οι Έλληνες. Ο Όμηρος μας διδάσκει από τα βάθη των αιώνων ότι είμαστε ένα και ενιαίο έθνος. Στις Ολυμπιάδες, τους Ολυμπιακούς αγώνες, μετείχαν μόνον μέλη του γένους των Ελλήνων. Βεβαίως υπήρχαν πόλεις κράτη, που συνήθως πολεμούσαν μεταξύ τους. Όμως, υπήρχε πλήρης συνείδηση ότι οι πόλεμοι αυτοί γίνονταν μεταξύ Ελλήνων. Για εμφύλιους πολέμους, για αδελφοκτόνους πολέμους μιλούν ο Πλάτων και ο Θουκυδίδης.

21.10.2001
απόσπασμα από εδώ:
Στρουκτουραλιστές και θιασώτες της «ολικής ιστορίας» του Fernand Braudel είχαν μεταθέσει πολύ νωρίς την έμφαση από τους ατομικούς πρωταγωνιστές της ιστορικής επιφάνειας «στα συστήματα και κυκλώματα βάθους». Βαθμηδόν οι έννοιες του «έθνους», του εθνικισμού, της φυλετικής και θρησκευτικής ταυτότητας ελέγχθηκαν ως ιστορικά επινοήματα· η ιστορία ως ερμηνεία γεγονότων (histoire evenementielle) απαξιώθηκε· στημονικές ιδέες της παραδοσιακής ιστοριογραφίας οδηγήθηκαν σε έκλειψη καθώς ανέτειλαν τα νέα ερμηνευτικά «πασπαρτού»: το συλλογικό φαντασιακό, η «Μνήμη» ως συλλογικό φαινόμενο συναρτημένο με τον λαϊκό ριζοσπαστισμό, η κοινωνικά αξιολογημένη έννοια του φύλου, οι ανθρωπολογικοί «νοηματικοί ιστοί» (webs of meaning) τύπου Clifford Geertz. Ορισμένοι θα έλεγαν ότι η ιστορία ενέδωσε με τη σειρά της στις Σειρήνες της «θεωρίας» ­ γοητευτική πνευματική περιπέτεια, που τώρα όμως φαίνεται να γράφει τον επίλογό της καθώς πληθαίνουν οι φωνές και τα σαλπίσματα για «επιστροφή στα γεγονότα».

23.03.2003
απόσπασμα από εδώ:
Aν το κρίσιμο κριτήριο είναι η εθνική βούληση –το ποιος θέλει να είναι Eλληνας και ποιος δεν αισθάνεται έτσι– η παιδεία είναι η μέθοδος που μπορεί να οδηγήσει σε αυτό το αποτέλεσμα. Tο σχολείο παίζει έναν κρίσιμο αφομοιωτικό ρόλο. Oχι μόνο γιατί δημιουργεί το συνεκτικό στοιχείο της γλώσσας, αλλά και γιατί καλλιεργεί –πρέπει να καλλιεργεί– την προσήλωση σε ένα σύστημα αξιών που είναι το σταθερότερο θεμέλιο της εθνικής συνείδησης και, επομένως, της ενότητας του έθνους. Tα αλβανάκια που ονειρεύονται να παρελάσουν κρατώντας την ελληνική σημαία είναι ασφαλώς ώριμα να θεωρηθούν, αν το θέλουν, Eλληνες όσο και κάποιος που κληρονόμησε την ελληνική ιθαγένεια, αυτονόητα και αδιάφορα.

15.04.2005
απόσπασμα από εδώ:
Ένας αρκετά αιχμηρός ορισμός του έθνους το αναφέρει ως "την ευρύτερη δυνατή ομάδα ανθρώπων που πιστεύουν ότι έχουν την ίδια καταγωγή". Ο ορισμός αυτός είναι μάλλον ελλιπής, αφού υπάρχουν έθνη, όπως οι Αμερικανοί ή οι Βραζιλιάνοι, που δεν το πιστεύουν. Εξακολουθεί ωστόσο να είναι εύστοχος, γιατί εισάγει στην έννοια του έθνους το στοιχείο της νοητικής κατασκευής. Πράγματι, όταν μια ομάδα ανθρώπων πιστεύει ότι συγκροτεί έθνος αναφέρεται σε κάποια κοινά εσωτερικά χαρακτηριστικά, μερικά από τα οποία (όπως η γλώσσα, η θρησκεία ή οι παραδόσεις), είναι πραγματικά, ενώ άλλα (όπως ο πατριωτισμός, η ανδρεία ή η ξεχωριστή πνευματική ικανότητα) εντελώς θέμα καλής διάθεσης. Παλιά οι άνθρωποι διαχώριζαν τα πράγματα αυτά: πατριωτισμός υπήρχε και επί Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου, χωρίς να παίζουν ρόλο τα έθνη. Όταν όμως οι λαοί απαίτησαν να κυβερνώνται από ομάδες της ίδιας προέλευσης με την πλειοψηφία, χρειάστηκε μια ιδεολογία που να συνθέτει τις παλιές καλές αξίες με τους νέους εθνικούς στόχους: η ιδεολογία αυτή είναι ο εθνικισμός.

26.06.2005
απόσπασμα από εδώ:
Και, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε στην Ευρώπη, ο μοναδικός δημιουργός των εθνών είναι ο πόλεμος.
Έτσι και στις ΗΠΑ χρειάστηκε ο εμφύλιος πόλεμος για να δημιουργηθεί το έθνος.

3n Λήγοντος του μηνός Γαμηλιώνος του έτους 2782 μετά πρώτην Ολυμπιάδα (ΣΣ: !!)
απόσπασμα από εδώ:
Έλλην είναι αποκλειστικά και μόνον ο πιστός της Ελληνικής Θρησκείας. Ουδείς άλλος. Κριτήριο για τον καθορισμό του Έλληνος είναι το θρήσκευμα. Γονίδια, γλώσσα και παιδεία αποτελούν αναγκαία αλλά όχι ικανά κριτήρια για να προσδιοριστεί κάποιος ως Έλλην. Και αυτό γιατί μόνον η Ελληνική Θρησκεία δημιουργεί Εθνική Συνείδηση. Ούτε η γλώσσα, ούτε η ελληνική παιδεία, ούτε τα φυλετικά γονίδια παράγουν Εθνική Συνείδηση. Μόνον η Ελληνική Θρησκεία επιβάλλει τον Ελληνικό τρόπο σκέψεως, την Ελληνική Κοσμοαντίληψη, τα Ελληνικά Ήθη και Έθιμα. Η Ελληνική Θρησκεία αποτελεί τον μοναδικό-αποκλειστικό παράγοντα διαμορφώσεως Εθνικής Συνειδήσεως που είναι το αναγκαίο στοιχείο για την ύπαρξη έθνους. Το χωροχρονικό κριτήριο, δηλαδή όποιος έτυχε να γεννηθεί σε αυτή την χώρα μία δεδομένη στιγμή, απορρίπτεται εξ ολοκλήρου ασυζητητί.

[??]
απόσπασμα από εδώ:
Η ιδεολογία του εθνικισμού διακρίνεται στον πολιτικό εθνικισμού πού έχει την καταγωγή του στον Ρουσσώ και τη σκέψη του Διαφωτισμού και τον πολιτιστικό εθνικισμό πού έχει τις ρίζες του στο οργανικό παράδειγμα του ρομαντισμού. Ο πολιτικός εθνικισμός, στηρίζεται στον οικουμενισμό του διαφωτισμού. Αναφέρεται στη συλλογικότητα του έθνους με κέντρο την πραγματοποίηση των δικαιωμάτων των ατόμων και την ανασύνθεση της κοινωνίας μέσω της "γενικής θέλησης" και του "κοινωνικού συμβολαίου" εξιδανικεύει την πρόοδο και την προσπάθεια αναμόρφωσης της κοινωνίας και δεν θεωρεί αναπόσπαστο στοιχείο του έθνους.

ΑΙΜΑ

Προσοχή γιατί κυκλοφορεί αυτό το μήνυμα:

---
Ο μικρός Άρης-Παντελής Κόψης νοσηλεύεται στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών και πάσχει από λευχαιμία . Μετά από δυο χρόνια μάχης με την ασθένεια, χρειάζεται την βοήθεια μας.

Έχει ανάγκη από αίμα. Η ομάδα αίματός του είναι ΑΒ+ και αν κάποιος μπορεί να δώσει αίμα , ας επικοινωνήσει με το νοσοκομείο "Γενικό Κρατικό Γεώργιος Γεννηματάς" για να ενημερωθεί για τις ώρες αιμοδοσίας :

Τηλ : [έχει δύο τηλέφωνα]

Εκ μέρους του μικρού Άρη-Παντελή
T ίνα Κωστάμη
---

Το google το έχει κασαρισμένο αυτό το μήνυμα από τις 22/1 στο radioalpha.gr

Αργότερα μεταλλάχτηκε και προστέθηκαν 2 γραμμές και αφαιρέθηκε το όνομα της "Τίνας":

Αίμα χρειάζεται ο μικρός Άρης-Παντελής Κόψης
Το Κέντρο Λειτουργίας Δικτύου του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης σας προωθεί μήνυμα:

Σας θυμίζω οτι:
- το Αριστοτέλειο ΔΕΝ έχει καμμία σχετική ανακοίνωση και φυσικά δεν έχει Τμήμα Λειτουργίας Δικτύου
- κάθε περιττό τηλέφωνο σε νοσοκομείο μπορεί να βάλει σε κίνδυνο τη ζωή κάποιων ανθρώπων.
- επαληθεύστε τις πηγές σας και μην αναπαράγετε οτιδήποτε ακούγεται "κάπως"

Αντε για να μην πω τι είχε γίνει πριν 10 χρόνια στην Αμερική με ανάλογο ποστ-σπαμ.

Το "φαινόμενο" Νίκος Δήμου

Γελάω όταν διαβάζω σχόλια τύπου "το φαινόμενο Νίκος Δήμου".

Εξεπλάγησαν πολλοί με τον αριθμό των σχολίων, με την "ποιότητα" και το ύφος των σχολίων κλπ.
Πού βλέπουν το φαινόμενο, ακόμα δεν έχω καταλάβει... Αυτό που κυρίως δεν καταλαβαίνω είναι γιατί τον μικρόκοσμο που θεωρούμε "bloggers" τον θέλουμε δικό μας, με το δικό μας επίπεδο, τους δικούς μας κανόνες κλπ.

Αυτό που οι παλαιότεροι γνωρίζουν και οι νεώτεροι ίσως αγνοούν είναι οτι τα blogs είναι απλώς μια μόδα που, όσον αφορά στους Ελληνες τουλάχιστον, αποτελούνταν από ένα κλειστό κύκλο ατόμων, ένα περιορισμένο κοινό, με αργή ανάπτυξη. Μιλάμε για 500-1000 (πόσα;) άτομα που ξεκίνησαν ένα blog για να γράφουν το ημερολόγιό τους για δημόσια ανάγνωση. Ανάλογη κατάσταση με το Usenet πριν δέκα-δεκαπέντε χρόνια δηλαδή.
Ξέρετε ποιο είναι το αποτέλεσμα; Ενα δημοφιλές blog γράφει 40 000 εμφανίσεις σε κάτι μήνες. Οποιοδήποτε site με τέτοια νούμερα ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ, ίσα ίσα θα έπαιρνε πληρωμένη διαφήμιση.

Λογικό είναι, όταν εμφανίζεται κάποιος επώνυμος και "διάσημος", να φέρνει μαζί του πολύ νέο κόσμο, μεταξύ αυτών πολλούς που απλά θέλουν να του πουν "σας διαβάζω κι εγώ". Αυτός ο νέος κόσμος δεν υποχρεούται βέβαια να γνωρίζει τους *δήθεν* κανόνες του blogging. Γράφει όπως του έρχεται και συχνά γράφει ό,τι του έρχεται. Ομως δεν είναι κακό αυτό, αντιθέτως είναι πολύ καλό, αφού μέσα από αυτή τη διαδικασία θα προκύψουν νέοι bloggers (που δεν θα έπαιρναν αυτή την απόφαση χωρίς μια γερή "μηχανή" να τους φέρει εδώ).
Για τον μόνο που ίσως είναι "κακό" (κι αυτό σε εισαγωγικά) είναι για τον ίδιο το επώνυμο, αφού θα πρέπει είτε να μη διαβάζει τα σχόλια (πού να προλάβει) είτε να περιοριστεί σε πολύ αποσπασματικές συζητήσεις.

Το οτι δεν μας αρέσει, επειδή συνηθίσαμε να βλέπουμε το blogging από μια ορισμένη οπτική γωνία ή επειδή (σωστά) θεωρούμε οτι δεν είναι chatroom, δε σημαίνει απολύτως τίποτα (οι νεοφερμένοι δεν υποχρεούνται να γνωρίζουν τι είναι chatroom, ούτε τι εννοούμε εμείς σαν blogging).
Τι είναι 500 bloggers έναντι (λέμε) μερικών χιλιάδων πιθανών σχολιαστών και πιθανών αυριανών bloggers; Ποιος τελικά καθορίζει πώς γίνεται το blogging; Εγώ επειδή έχω είκοσι χρόνια online και "ξέρω" ή οι εκατό χιλιάδες σχολιαστές; Αυτός ο κόσμος μπορεί να επανακαθορίσει την έννοια του blogging - είτε αρέσει, είτε όχι.
Σκεφθείτε τη Madonna να ανοίγει blog, με πέντε γραμματείς να συντονίζουν τη συζήτηση που σίγουρα θα προκύψει από ένα μήνυμα όπως "καλημέρα θαυμαστές μου". Εκατό χιλιάδες άτομα θα γράψουν καλημέρα με τριακόσιες χιλιάδες σχόλια και δύο μέρες αργότερα, είκοσι χιλιάδες νέοι bloggers θα γράφουν τη δική τους καλημέρα.
ΑΥΤΟ είναι blogging θα πουν και ποιός θα πεί όχι;

Κάποιοι βλέπουν στο monitor ποια είναι τα "δημοφιλή" άρθρα, αν είναι δυνατόν! Το monitor μετράει links στο άρθρο - δηλαδή καμμία σχέση με αναγνωσιμότητα. Θα ήταν πιο ακριβές το "σχολιάστηκαν και σε άλλους εθελοντές".
Το monitor δεν μετράει αναγνωσιμότητα ή σχόλια - δίνει ισοπεδωτικά το ίδιο βάρος σε κάθε ποστ, είτε αυτό λέει "καλημέρα", είτε αποτελεί φιλοσοφική διαμάχη Σωκράτη εναντίον Κωνείου.
Το monitor είναι μια πολύ καλή ιδέα, αλλά φτιάχτηκε για ένα σκοπό και με περιορισμένα στοιχεία (τύπου directory) και με αυτό το πρίσμα πρέπει να το βλέπει κανείς. Είμαι απόλυτα βέβαιος οτι αύριο η Google θα αναβαθμίσει τη μηχανή αναζήτησης blog προσθέτοντας δεκάδες κριτήρια, οπότε τα directories θα "υποβιβαστούν" όπως το Yahoo έναντι της Google.

Ταμπουρωθείτε γιατί αύριο μπορεί να bloggάρουν ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο Σάκης Ρουβάς, η Κική Δημουλά, ο Θάνος Ασκητής και πολλοί άλλοι!

Πριν από το χθες, υπάρχει πάντα ένα προχθές.
Μετά το τώρα, έρχεται πάντα ένα αύριο.

Εκκλησία εναντίον εμβολίου του καρκίνου

Αρχικά διάβασα το ποστ της KV εδώ.
Μετά διάβασα ολόκληρο το άρθρο της Washington Post εδώ.

Χοντρικά, βρέθηκε ένα εμβόλιο κατά του καρκίνου του τραχήλου (cervical cancer, αυτό δεν είναι;) που σκοτώνει (στις ΗΠΑ μόνο) 3700 γυναίκες το χρόνο και υπάρχουν κάποιοι σκοταδιστές που υποστηρίζουν οτι δεν πρέπει να γίνεται, επειδή μπορεί να προάγει τις σεξουαλικές σχέσεις!!

Η εκκλησία βεβαίως έβαλε το χεράκι της:

"I've talked to some who have said, 'This is going to sabotage our abstinence message,' " said Gene Rudd, associate executive director of the Christian Medical and Dental Associations. But Rudd said most people change their minds once they learn more, adding that he would probably want his children immunized. Rudd, however, draws the line at making the vaccine mandatory.

"Parents should have the choice. There are those who would say, 'We can provide a better, healthier alternative than the vaccine, and that is to teach abstinence,' " Rudd said.

Αν δεν είναι καθαρό έγκλημα αυτό, τουλάχιστον ας τους μαζέψει κάποιος - δεν έχουν φρενοκομεία εκεί;

Χρηματιστήριο Θρησκειών

Διαβάζοντας δυο ποστ του Νίκου Δήμου (εδώ και εδώ), μου ήρθε μια φαεινή ιδέα, την οποία έγραψα και εκεί σαν σχόλιο.
Η ίδρυση ενός Χρηματιστηρίου Θρησκειών!

Οσο το σκέφτομαι, τόσο με συναρπάζει η ιδέα.
Στη Νέα Υόρκη, οι καθολικές εκκλησίες θα σπάγανε ταμεία. Στη Ρώμη, τα περί-το-Βατικανό μοναστήρια θα απογειώνονταν σε ένα ανάλογο του mid-cap με προοπτική.
Στην Ελλάδα η Χρυσοσκαλίτισα (Κρήτη) θα ήταν ανερχόμενο αστέρι του small-cap λόγω θέσης (δίπλα στο Ελαφονήσι), η Χρυσοπηγή (λόγω παρελθόντος), η Παναγία της Τήνου (λόγω P/E) και η Μονή Τοπλού (λόγω εκπληκτικού P/BV) άνετα στο top-20 και η Παναγία των Βλαχερνών το αστέρι του mid-cap-40.

Δωρεές τέλος, βρώμικο χρήμα τέλος. Ολα μέσα από την αγορά. Θέλεις να δωρίσεις ένα κτήμα στον Αγιο Ονούφριο; Κανένα πρόβλημα, σε δυο ωρίτσες έχεις καθαρίσει κι έχεις και χαρτί.

Σαν έξτρα, θα μπορούσαν οι μετοχές να ονομάζονται συχωροχάρτια.

Απο μικροί στο κοκό;

Διάβασα αυτό το ποστ και βρήκα το πλήρες άρθρο.

Οπως έγραψα και εκεί, κάποτε ο ΚΥΡ αναρωτιόταν:
- Επί κατοχής είχαμε χιλιάδες δοσίλογους.
- Επί χούντας χιλιάδες χαφιέδες.
- Τι έγιναν όλοι αυτοί σήμερα;

Το άρθρο της Καθημερινής 20/1 φαίνεται πως απαντάει επιτέλους αυτή την ερώτηση: ιδού οι εκπαιδευόμενοι χαφιέδες του αύριο.

«Τα παιδιά αυτά δεν ενεργούν σαν… κατάσκοποι», διευκρίνισε η κ. Κυριακίδη, αλλά σαν χρήστες του Διαδικτύου που μπορούν να προφυλάξουν άλλους από τις κακοτοπιές που οι ίδιοι έχουν εντοπίσει σερφάροντας για κάποια εργασία τους.

Τα παιδιά είναι απλά τα ματάκια του Μεγάλου Αδελφού, δεν είναι κατάσκοποι, άσε που έχουν και... και αγνά κίνητρα!!

Για παράδειγμα, ένας από τους εφήβους ανέφερε ότι σε μία εργασία για τον Λευκό Οίκο, η έρευνα σε κάποια μηχανή αναζήτησης δεν του απέφερε ιστοσελίδες μόνο για την κατοικία του Αμερικανού προέδρου αλλά και ιστοσελίδα με πληροφορίες και φωτογραφικό υλικό ενός οίκου ανοχής στη Νέα Υόρκη.

Το καλύτερο παράδειγμα έτσι; Τι σχέση μπορεί να έχει ένας αγνός οίκος ανοχής με το Λευκό Οίκο;

Μαζεύτε τους όσο είναι καιρός!!

Λας Αμέρικα - Μια νύχτα στα "μπουζούκια"

Ο καιρός στο Λας Βέγκας θυμίζει σε πολλά την Ελλάδα (τέλη Σεπτεμβρίου πήγα), αν αφαιρεθεί εντελώς η υγρασία. Στην πράξη, οι θερμοκρασίες το καλοκαίρι είναι γύρω στους 5 βαθμούς παραπάνω, φτάνουν και τους 45, αλλά δεν το καταλαβαίνεις. Η ατμόσφαιρα δεν είναι αποπνικτική και ο τυχόν ιδρώτας στεγνώνει αμέσως.
Είναι έρημος, ας μην το ξεχνάμε. Οι ντόπιοι έχουν ξεχάσει τη λέξη βροχή - όταν συμβεί να βρέξει λίγο παραπάνω, η πόλη γίνεται μια μεγάλη λίμνη και μερικά καζίνο έχουν βρεθεί με ένα μέτρο νερό εντός.
Εχουν φτιάξει πάντως μια τεχνητή λιμνούλα, που είναι η "ωραία" περιοχή τους και πάνε και για μπάνιο (μπρρρ - εμένα του Ελληνα, κάτι σε κιτς με λασπόνερα μου έκανε - ένας καλός λόγος να έρθουν οι Λασβεγκανοί στην Ελλάδα είναι για να δουν τι σημαίνει φύση).

Μας δουλεύεις ρε φίλε; Δελτίο καιρού γράφεις; Δε μας λες κάνα νυχτερινό σκηνικό;

Ενα από τα πρώτα βράδυα αποφάσισαν να μου το αφιερώσουν - όλη η μπάντα μαζί με τα κορίτσια τους (τα επίσημα - όχι τις γκόμενες), μας κάνει δέκα άτομα αυτό, βγαίνουμε τσάρκα. Σημειώστε οτι δεν γνωρίζω τι θα επακολουθήσει και δεν ρωτάω βεβαίως.
Η βραδυά ξεκινάει νωρίς σε ένα δίχωρο μπαράκι που το πρώτο μέρος του είναι μπαρ και το πίσω είναι μουσική σκηνή.
Εκεί μαθαίνω οτι το πουρμπουάρ είναι ενα ντάλαρ και "αμα δε γουστάρεις τη φάση, μην του δώσεις τίποτα - αλλά θυμήσου οτι από αυτά ζούνε, ο μισθός τους είναι τρίχες". Ο τύπος-ράστα στο μπαρ είναι πάντως κεφάτος και κουλ, οπότε χαλάλι έτσι κι αλλιώς.
Με κάποιο περίεργο ακουστικό τρυκ, ενώ οι δύο χώροι επικοινωνούν, το μπαρ παίζει ψιλοχαλαρή μουσική (μεηνστρημ ροκ κυρίως) ενώ πίσω γίνεται πανδαιμόνιο.
Πάμε πίσω, όλο το τσούρμο. Πανικ. Στη σκηνή κάποιο γνωστό τους συγκρότημα, κάτω καμμιά εκατοστή τρελλαμένοι πρώτο τραπέζι πίστα σε διαρκή κίνηση και πίσω καπνός, βαβούρα και χαβαλές. Δεν είχε βέβαια τίποτα πέρα από τη σκηνή και το χώρο για το κοινό - ούτε μία καρέκλα.
Με συγχωρείτε αλλά δεν τρελλαίνομαι για χαρντ ροκ και πολύ σκληρά γενικώς, οπότε επιστρέφω στο μπαρ, βρίσκω ένα μεγάλο τραπέζι με αναπαυτικότατο καναπέ και την πέφτω στα σκίουι αναμένοντας τους άλλους και απολαμβάνοντας μέχρι και Πόρτες. Μαζεύονται σιγά σιγά, μαζί και κάτι άλλοι και άλλες που μου τους συστήνουν και τους ξεχνάω μετά από δύο λεπτά.
Τους μόνους που θυμάμαι ακόμα είναι ένα ζευγάρι πολύ φίλοι του κολητού μου και μια γκόμενα ψιλοξενέρωτη. Εχω λόγο να τους θυμάμαι.
Τη γκόμενα, επειδή μετά από δέκα λεπτά συζήτησης περί ανέμων και υδάτων και μάλιστα με πολύ κόπο από μέρους μου (άλλο αγγλικά κι άλλο αμερικάνικα και ποτέ δεν ήμουν εξπέρ), μου δαγκώνει το αυτί και μου προτείνει μια βόλτα μέχρι τον κύριο Winston Churchill (WC). Ομολογώ οτι εκείνη τη στιγμή, είτε ξέχασα τι σημαίνει απ' έξω εμφάνιση κι από μέσα άνεση και θυμήθηκα την Κατερίνα Γώγου (βγάλε το βρακί σου να δούμε τι πουλιά πιάνεις), είτε με κατέβαλαν οι αναστολές περί ατομικής υγιεινής. Γεγονός είναι οτι τα έχασα τόσο που ρώτησα το φίλο μου αν αυτή το εννοεί. Αυτός ούτε κατάλαβε την έκπληξή μου: "αμα δεν τη γουστάρεις, πες της το, δεν την ξέρω κι από χτες". Ασε κυρά μου, είμαι της παληάς σχολής, μου αρέσει ο άντρας να κάνει το παιχνίδι (για μια αξιοπρέπεια ζούμε, να τη σώσουμε ρε γαμώτο!), άσε που γουστάρω πιπίνια (εδώ είχα κάποιο δίκιο)...
Αυτή η σκηνή πάντως ήταν η πρώτη εισαγωγή μου στα "ήθη και έθιμα" του Λας Βέγκας. Η δεύτερη ήρθε μια ώρα αργότερα, στο ίδιο μαγαζί, στην ίδια παρέα.
Το φιλικό ζευγάρι, παντρεμένο ζευγάρι εννοώ, συνεχίζει να είναι μαζί μας. Ο σύζυγος αμερικάνος, ωραίος τύπος και η σύζυγος ταϋλανδέζα, σούπερ τύπος (αχ βαχ, παντρεμένη γμτ). Η σύζυγος κάθεται δίπλα στον φίλο μου και μιλάνε για ώρα. Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ οτι του τρίβεται στο πόδι - και όχι στα κρυφά. Αυτά δε μας τα είπες κολλητέ! Ακολουθεί μίνι ανάκριση...
- Καλά ρε, φίλοι σου δεν είναι;
- Ε, τι θες να κάνω, αφού αυτή με γουστάρει.
- Ρε μλκ, αν το πάρει χαμπάρι ο άλλος θα χαλάσετε τη φιλία σας.
- Αλόμπαρ, ξεχνάς που διάολο βρίσκεσαι; Το ξέρει από καιρό οτι με γουστάρει. Αυτός μάλιστα μου πρότεινε να πάω μαζί της μια δυο φορές μαζί της για να μην έχουν προβλήματα στη σχέση τους. Απλά εμένα δε μου πάει αυτή η κατάσταση και την αφήνω να ονειρεύεται.
Αυτοί ήταν οι λόγοι που θυμάμαι τη γκόμενα και το ζευγάρι. Για τους ίδιους λόγους αναθεώρησα τις απόψεις μου για το σεξ, για τα ρομαντικά προκαταρκτικά και για το φεμινισμό.

Η ώρα είναι έντεκα σχεδόν.
- Τα κορίτσια των παιδιών (των μουσικών εννοεί) έχουν σόου σήμερα, θα πάμε να δεις.
- Σόου;
- Ναι, είναι χορεύτριες σε στριπτηζάδικο, αλλά καμμιά σχέση με ό,τι ξέρεις ή έχεις ακούσει.

Πώς λέμε ευγενικά "έχω μείνει μαλάκας κι έχω ξαναμείνει" και οτι τέλος πάντων το μυαλό μου δεν μπορεί να χωρέσει τόσα σε μια μέρα;

Φτάνουμε. Ενα πολύ όμορφο μαγαζί, με τρεις "πίστες" για τα κορίτσια, ιδιαίτερα διακριτικούς σεκιουριτάδες, μηδέν καπνό παρά τον κόσμο και χλιδή διάχυτη.
Το μεγαλείο της λάμψης - έχει καλύψει τα πάντα, σε σημείο που και ο πιο κακοπροαίρετος να αναρωτιέται αν τελικά κάτι βρωμάει εδώ. Για τους βιαστικούς, τίποτα δε βρωμάει.
Ηταν η πρώτη φορά που πήγα σε στριπτηζάδικο που έμοιαζε με καλόγουστο και άνετο μπιστρό. Ο κόσμος επίσης καλοντυμένος (ακόμα κι ένα τζην μπορεί να είναι καλό ντύσιμο) και γενικά έβλεπες ωραίες φατσούλες, θερτυσάμθινγκ οι περισσότεροι, οι μισοί συνοδευόμενοι (ζευγάρια κοινώς). Ε, ναι, κάπου ένα στα τρία το θηλυκό γένος, ίσως παραπάνω - ήταν κι αυτό έκπληξη για μένα.
Δε θα πω για το χορό, ούτε γαργαλιστικές λεπτομέρειες (μην το κάνουμε τσόντα το κείμενο), εκτός από μία, επειδή μου έκανε κάποια εντύπωση.
Να πώ όμως οτι μπορεί να γίνει περίπου ό,τι ζητήσεις, όταν χορεύει για σένα ένα κορίτσι, αλλά απαγορεύεται να αγγίξεις έστω και στο ελάχιστο (εκείνη όμως επιτρέπεται).
- Θέλεις να σου χορέψει η J? Εχει μάθει φοβερά κόλπα.
- Δεν είναι το κορίτσι του S?
- Αντε πάλι. Πού είμαστε;
- Να μου χορέψει.
Χορεύει, κουνιέται, τρίβεται... μπροστά μου, γύρω μου, γενικά (μα με δεμένα χέρια; κόλαση είναι!)... α και που βάζουμε το δεκαδόλαρο; Βάλτο στο σλιπάκι της, τόσο επιτρέπεται να γευτείς με το χέρι!

Κάποια στιγμή πάντως φύγαμε, όλη η παρέα μαζί. Τα κορίτσια δούλεψαν τέσσερις ώρες περίπου και έβγαλαν κατά μέσο όρο 180 δολάρια η μία - μια μέτρια μέρα, κατά κοινή τους ομολογία.
Πολύ φυσιολογικά, πήγαμε σπίτι πτώματα και η μέρα έλαβε τέλος. Στον ύπνο μου πάντως έβλεπα δεκάδες θηλυκούς Φρόυντ να με βασανίζουν με ερωτήματα "πώς θέλεις να πεθάνεις" και να απαντώ "όπως στο ανέκδοτο με τον παγωτατζή"...

Κυρίες μου λυπάμαι αλλά δεν πήγα σε μέρη για γυναίκες, παρότι υπήρχαν βεβαίως πολλά - ευτυχώς είχα πολλές άλλες επιλογές για να χορτάσω την περιέργειά μου.

Συνεχίζεται, όταν ο χρόνος το επιτρέψει...

Λας Αμέρικα - μια μέρα στο καζίνο

Ο φίλος έχει βάρδια στις 10 το βράδυ, είμαστε εκεί λίγο πριν, για την παράδοση από τον προηγούμενο (όλα είναι 24/7 είπαμε και οι υπεύθυνοι δεν εξαιρούνται). Αποφασίζει να κάτσει στο μπαρ, βοηθώντας τον μπάρμαν, κυρίως όμως για να με... προσέχει. Στην αρχή του έκανα λίγο παρέα, αλλά μετά είπα να παίξω σε όσο περισσότερα παιχνίδια μπορούσα.
Οι σερβιτόρες ευγενέστατες και ελαφρώς γαργαλιστικές (το Rio, άλλο καζίνο, ήταν σαφώς πιο προχωρημένο σε αυτόν τον τομέα).

Οι άνδρες αναγνώστες να κάνουν υπομονή, η νύχτα στο Λας Βέγκας διαρκεί 24 ώρες και θα υπάρξει κι άλλη συνέχεια.

Το ισόγειο, στο οποίο παρέμεινα, υπολογίζω οτι είχε σχεδόν χίλιους κουλοχέρηδες - μια έκταση ένα στρέμα και βάλε, μόνο με κουλοχέρηδες, πόσους χωράει; Η μουσική φυσικά δεν ακουγόταν σε αυτή την περιοχή - ο ήχος από τα μηχανάκια και τον κόσμο έγραφε πολλά ντεσιμπέλ.

Εφυγα γρήγορα από εκεί, για να πάω στα τραπέζια της αγαπημένης μου ντάμας σπαθί, σε εικοσιμία εκτελέσεις. Πρόλαβα πάντως να πάρω ένα ποτό, ένα φρέσκο πακέτο τσιγάρα, μια σοκολάτα και δυο πακετάκια σπίρτα - όλα παραγγελιά στην ίδια νοστιμούλα :)
Ολα δωρεάν φυσικά - ό,τι καταναλώνεις την ώρα που παίζεις είναι δωρεάν και στο φέρνουν για να μη χρειαστεί να αφήσεις τη θέση σου. Πολλοί είναι προληπτικοί σε σχέση με τη θέση που επιλέγουν για να παίξουν και το παιχνίδι τους σχετίζεται με την εκάστοτε θέση τους.

Κάθομαι λοιπόν στο τραπέζι 2-20 (ελάχιστο-μέγιστο ποντάρισμα), με άλλους δυο ήδη εκεί (χωρούσε έξι).
Εδώ τα πράγματα θέλουν λίγο προσοχή. Υπάρχουν ορισμένοι γραπτοί και άγραφοι κανόνες, οι οποίοι εφαρμόζονται αυστηρότατα. Απαγορεύεται να πλησιάσεις τις μάρκες από τη στιγμή που θα τις ποντάρεις στο τραπέζι, εκτός αν το παιχνίδι το επιτρέπει (πχ σπλιτ). Απαγορεύεται οποιαδήποτε κίνηση ή ομιλία που θα μπορούσε να εκληφθεί σαν παρενόχληση ή προσπάθεια δελεασμού του γκρουπιέρη (πώς λένε τη "μάνα" στην εικοσιμία;). Πέραν του τραπεζιού, κάνε ό,τι θέλεις στα πλαίσια μια στοιχειώδους κοσμιότητας (θα έρθω και σε αυτό) αλλά πάνω στο τραπέζι οι κινήσεις είναι συγκεκριμένες.
Κάποια στιγμή στη μέση του παιχνιδιού, προσπάθησα να πιάσω τις μάρκες για να ρωτήσω κάτι για τους κανόνες (μη με πείτε άσχετο, υπάρχουν μικρά μυστικά που μόνο εκεί ισχύουν). Πριν φτάσει το χέρι μου στις μάρκες, ο τύπος έχει βάλει ένα "χάρακα" ανάμεσα σε μένα και τις μάρκες και σε δευτερόλεπτα έχει έρθει ο σεκιουριτάς για να δει αν υπάρχει ζήτημα κλοπής!! Φυσικά κατάλαβαν σύντομα οτι είμαι απλά άσχετος με το άθλημα και μου εξήγησαν ευγενέστατα οτι ορισμένα πράγματα απαγορεύονται αυστηρά. Είπαμε, οι άνθρωποι είναι επαγγελματίες - δεν είναι το τραπέζι με την τσόχα στο σπίτι μας. Ντράπηκα λίγο είναι η αλήθεια, αλλά το έμαθα το μάθημά μου. Μετά από δυο χαρτωσιές ακόμα πήγα στο φίλο μου για... πληροφορίες. Πίνουμε παρέα δυο μεγαλοσφηνάκια ουίσκυ (εδώ δεν ήταν συνηθισμένο το ουίσκυ σφηνάκι, τότε τουλάχιστον) και, με νέα όρεξη πια, επιστρέφω στο ίδιο τραπέζι, στην ίδια θέση.

Οι σερβιτόρες ανά τακτικά διαστήματα (δε φόρεσα ρολόι βεβαίως) άλλαζαν τασάκια, έφερναν ποτάκια, χαμογελούσαν και γενικά έφτιαχναν διάθεση. Συνέχισα για παίζω, χαμένος στη μαγεία. Μετά από ώρα άρχισε να γίνεται κάπως ανιαρό, παρά τα "κέρδη" (κάπου 500 δολάρια, όχι κι άσχημα). Λίγο που βαρέθηκα, λίγο που κουράστηκα, είπα να γυρίσω στους κουλοχέρηδες που, με τη φασαρία και τον κόσμο τους, θα μου άλλαζαν τη διάθεση. Βρέθηκα να παίζω χωρίς κέρδη και ζημιές για κάποια ώρα, μέχρι που μάλλον άρχισα να δείχνω σημεία κούρασης. Πριν το καταλάβω, μια σερβιτόρα έρχεται δίπλα μου "να σας φέρω ένα νεράκι, αισθάνεστε καλά, θέλετε κάτι να τσιμπήσετε, μπορώ να κάνω κάτι για σας"...

Οπως έμαθα αργότερα, οι μουρτζούφληδες δεν έχουν θέση στο καζίνο - αν ο πελάτης δεν χαμογελάει, υπάρχει πρόβλημα και το σύστημα ενεργοποιείται. Αν δήλωνα πχ οτι κουράστηκα και πεινάω, πιθανότατα θα με συνόδευαν μέχρι το μπουφέ και θα μου έκαναν και το τραπέζι. Οχι κοπέλα μου, καλά είμαι, δεν έχω το δικαίωμα να είμαι κουρασμένος; Αλλά μιλούσε τόσο όμορφα, ήταν και τόσο λαμπερή η ίδια, που σε δυο λεπτά το κέφι μου έφτιαξε πάλι - για όλα υπάρχει ένας επαγγελματικός τρόπος τελικά!

Πλησιάζει ο φίλος μου (ωχ με πήρε χαμπάρι).
- Δεν πάμε σιγά σιγά;
- Καλά είμαι, πού να πάμε, δεν είπες οτι έχεις βάρδια μέχρι το πρωί; Ασε γιατί θέλω να ξαναγυρίσω στην εικοσιμία, που βγάζω και χαρτζηλίκι.
- Ξέρεις τι ώρα είναι;
- Δύο;
- Δέκα και κάτι, έχω παραδόσει, έχω φάει πρωινό και καθόμουν και έπαιζα για να μη σε διακόψω.
- ...

Βγαίνουμε στον ήλιο και τότε συνειδητοποιώ πόσο έχω πιεί, την κούραση και τον ύπνο που μου λείπει.

Κάπως έτσι ήταν το πρώτο μου δωδεκάωρο σε καζίνο.

Λας Αμέρικα ή αλλιώς ζήλεια

Καμμιά σχέση με την ταινία του Ελία Καζάν, παρότι μπορεί να βρείτε κάποιες σχέσεις εσείς. Το Λας Βέγκας δεν είναι ακριβώς Αμερική, δεν ανήκει ακριβώς στην Αμερική, είναι όμως η πόλη του Φωτός. Δεν χρειάζεται την νοητή λάμψη του Παρισιού, έχει την απίστευτη λάμψη του νέον - είναι η μόνη σαφώς ορατή πόλη από το διάστημα άλλωστε.
Το περί ζήλειας σημαίνει οτι ενώ πίστευα οτι δεν μπορώ να ζηλέψω, τελικά κάποιες στιγμές υποκύπτω - αυτό το ποστ προέκυψε επειδή ζήλεψα τα ταξιδιωτικά της Μιραντολίνας (κυρία μου, έχουμε κι εμείς ταξιδέψει - σαν ταξιδευτές και ουχί σαν τουρίστες). Επειδή το συνέδεσε με Ξυδάκη, για το παρόν μικρό απόσπασμα μνήμης προτείνω το άσμα που παραθέτω στο τέλος του ποστακίου.

Πριν καμμιά δεκαριά χρόνια, αποφάσισα να πάω, μόνος, να βρω ένα παληό μου φίλο που πίστεψε για λίγο οτι μπορεί να στεριώσει εκεί. Τρελλαμένος κι αυτός, κυνηγούσε τη ζωή και το κάνει ακόμα, σήμερα στα Κλειδιά, Κη Γουεστ, παρέα με τη μουσική και τη σύζυγο (ελληνίδα αυτή τη φορά, ήρθε, παντρεύτηκε και την πήρε μαζί του). Είχε κάποτε "οικογένεια" αλλά λίγο το εφήμερο της Αμερικής, λίγο που δεν κατάφερε να καταπιεί το σπίτι-γραφείο, έμεινε να βλέπει τα δυο του παιδιά (από τον πρώτο γάμο) στις διακοπές. Κάτι σαν "υπεύθυνος μπαρ" (οι ειδικοί στις ορολογίες ας με διαφωτίσουν) στο Excalibur - τότε το μεγαλύτερο ξενοδοχείο του κόσμου με κάπου 4500 δωμάτια.
Το Excalibur στην πράξη ήταν ένα τεράστιο καζίνο βγαλμένο από κάποιο παραμύθι - έμοιαζε με τον πύργο της Ματζίκα Ντε Σπελ, στο πιο μεγαλοπρεπές του ή, για τους πιο ρεαλιστές, με το κάστρο του Αλκαζάρ στην Ισπανία (εδώ και εδώ).

Αγαπητέ αναγνώστη, υπόσχομαι οτι αν καταφέρω να βρω τις δικές μου φωτό τόσο από το κάστρο του Αλκαζάρ όσο και από το κάστρο του τζόγου, θα τις μοιραστώ.

Ολο το ταξίδι αυτό ήταν σαν παραμύθι για μένα - πέρασμα του Ατλαντικού, δεν είναι λίγο! Μετά είδα ΤΗΝ πόλη και επαναδιατύπωσα τη σημασία του "λίγο". Εντάξει, χάζεψα ένα δίωρο στο αεροδρόμιο JFK, παρέα με μια ελληνίδα που περίμενε κι αυτή συνδετική πτήση, είδα και λίγο από Νέα Υόρκη, αλλά... καμμία σχέση.

Εχουμε συνηθίσει να λέμε διάφορα για το περιτύλιγμα, για τη λάμψη κλπ. Ομως εδώ η λάμψη είναι η ουσία, η πόλη ζει με, για και από τη λάμψη. Εχει πάψει να είναι επιφάνεια - εδώ η λάμψη είναι η ουσία.

Αχ, βιαστικέ αναγνώστη, θα σου πώ και πώς περνούν πίσω από τα φώτα και πόσο πάει η ζωή και τι σημαίνουν όλα αυτά, αλλά πρέπει πρώτα να καταλάβεις οτι εδώ η λάμψη είναι η ζωή.

Σκεφθείτε το Λουτράκι στις χρυσές του μέρες, προ καζίνο εποχή, πολλαπλασιάστε επί εκατό τα μεγέθη, επί χίλια τα φώτα και επί δέκα την έκταση, για να πάρετε μια ιδέα. Οι ταινίες δε δείχνουν παρά μια μικρή αποσπασματική εικόνα των μεγεθών - τίποτα δεν είναι μικρό εκεί, παρά μόνο ο χρόνος. Δεν σας είπα οτι δεν υπάρχουν ρολόγια ε; Πουθενά δε βρίσκεις ένα ρολόι, παρά μόνο σε μερικά ξεχασμένα χέρια άλλης εποχής. Εκεί ο χρόνος δεν έχει σημασία, όλα λειτουργούν συνεχώς και, είτε έξω (στο κέντρο) είτε μέσα (σε διασκεδαστήριο πάσης φύσεως), δεν έχει καμμία διαφορά αν είναι νύχτα ή μέρα. Την επονομαζόμενη νύχτα, οι προβολείς ανταγωνίζονται επάξια τον ήλιο.

Το Λας Βέγκας είναι ένα τεράστιο τζουκ μποξ του '70.
Με τα φωτάκια του, με τους ήχους του, με το χορό του και με τα αμέτρητα δίφραγκα που το κάνουν να παίζει χωρίς σταματημό.

Το Λας Βέγκας είναι ένα τεράστιο παιχνίδι.
Αρκεί να έχεις λεφτά, αρκεί να το δεις σαν παιχνίδι. Αν δεν προσαρμοστείς, ανήκεις στο -ελάχιστο- περιθώριο που διάλεξε λάθος πόλη ή που βρέθηκε σε αυτήν για λάθος λόγους. Δεν χρειάζεσαι πολλά - μπορείς με ελάχιστο κόστος να περάσεις ζωή και κότα, αρκεί να ξέρεις τα κατατόπια.
Είσοδος στο ακριβότερο μπουφέ της πόλης (Paradise Restaurant, δε θυμάμαι σε ποιο καζίνο), που το μενού του περιείχε μέχρι και αστακό ψητό. Η ευγένεια στην κορυφή, τα πάντα στη θέση τους, το φαγητό χωρίς περιορισμούς σε χρόνο, είδος ή ποσότητα, το αλκοόλ επίσης (εντάξει δεν είχαν και την τρομερή κάβα στο μπουφέ, ενώ από καφέ μόνο βραστό αλλά μην είμαστε και άπληστοι). Οι σερβιτόροι εκπαιδευμένοι στην εντέλεια (όπως μου εξήγησε και ο -σχετικός με το επάγγελμα- φίλος) και έτοιμοι να ικανοποιήσουν κάθε επιθυμία σου.
Υποθέτω οτι κάπως έτσι ζούσαν οι βασιλιάδες!
Α, ναι, το κόστος... είσοδος 15 δολάρια το άτομο - τότε.
Σας φάνηκε ακριβό; Κανένα πρόβλημα! Υπάρχουν πολλά μπουφέ στην κατηγορία των 2-5 δολλαρίων το άτομο, με περιορισμένη ποικιλία στο φαγητό (πχ ελάχιστα ψαρικά, όχι σαμπάνια κλπ). Βλέπω οτι ο Excalibur σήμερα χρεώνει 12-14 δολάρια το άτομο (lunch/dinner) - ακρίβηναν κι αυτά!
Ποτέ δεν υπήρξα αδύνατος αλλά εκεί πήρα 3 κιλά σε 18 μέρες - μόνο τρεις φορές έφαγα εκτός ξενοδοχείων, τη μία από ανάγκη (δεν προλαβαίναμε, πήραμε μπιγκ μακ από ντραιβ θρου) και τις δύο από περιέργεια (κινέζικο και πολυνησιακό εστιατόριο).

Το Λας Βέγκας ζεί στο ρυθμό του τζόγου.
Ολα τα υπόλοιπα εξαρτώνται και συνδέονται άμεσα με αυτό το γεγονός. Ολα.
Τα εισητήρια μετάβασης προς την πόλη είναι σαφώς φθηνότερα από τα εισητήρια επιστροφής (τα καζίνο χρηματοδοτούν τη μετάβαση στην πόλη). Το πάρκιν είναι δωρεάν, αρκεί να αποδείξεις οτι πέρασες από το καζίνο (με εισητήρια που ακυρώνεις μέσα στο καζίνο, ασχέτως αν έπαιξες). Η διαμονή είναι πάμφθηνη - στο Excalibur για 2 τουλάχιστον νύχτες το κόστος ήταν κάπου 25-30 δολάρια τη νύχτα (και φυσικά υπάρχουν τόσο ειδικές προσφορές όσο και πακέτα).
Υπάρχουν σίγουρα πολλά άλλα που ξεχνάω, αλλά είναι γεγονός οτι μπορεί κάποιος να ζήσει εκεί για αξιόλογο διάστημα με ελάχιστα (συγκριτικά) χρήματα.

Εμεινα μαζί με το φίλο μου, στο σπίτι που νοικιάζανε, ένα μεγάλο ψιλοερείπιο στα προάστια της πόλης, όπου το γκαράζ είχε γίνει χώρος για πρόβες (ο αδελφός του έπαιζε ντραμς, άλλοι τρεις συνιστούσαν το συγκρότημα και ο φίλος μου έκανε το μάνατζερ, παράλληλα με τη δουλειά του). Στο ίδιο σπίτι, εκτός από τους μουσικούς, έμεναν κατά καιρούς διάφορες γκόμενες (συγγνώμη κυρίες μου, αλλά αυτή είναι η σωστή έκφραση), συνήθως τρελαμένες με το γεγονός οτι τα είχαν, έστω παροδικά, με κάποιον μουσικό. Δεν ξέρω πού ακριβώς ζει ο έρωτας στο Λας Βέγκας, σας βεβαιώ όμως οτι το σεξ είναι παντού, εύκολο, γρήγορο, φθηνό και αμοιβαία αποδεκτό. Για να το πώ πιο παραστατικά, μια μέρα ξύπνησα με μία δίπλα μου... αγνοώ το πώς ακριβώς βρέθηκε εκεί, το παρελθόν της αλλά και το μέλλον της - ίσως φταίει το αλκοόλ, ίσως το οτι δοκίμασα λίγο γρασίδι να μου φύγει η περιέργεια.

Πάντως το σημείο που ήταν το σπίτι, στα προάστια, έμοιαζε αρκετά με την εξοχή των μικροαστών του 80 στην Ελλάδα - χαμηλά σπίτια χωρίς ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, ένα οικόπεδο 500 μέτρα περίπου το καθένα, με το κηπάκι του κλπ. Μάλιστα περνούσε τακτικά κι ένας παγωτατζής - ο κλασσικός τύπος με το φορτηγάκι που πουλούσε παγωτά! Μια ξεχασμένη φιγούρα άλλης δεκαετίας υποθέτω. Δε ρώτησα βέβαια για τον παγωτατζή - η λέξη "παράξενο" έπαψε να έχει νόημα μετά την πρώτη βόλτα μου στο κέντρο και στα κλασσικά καζίνο.

Προχειρα θυμάμαι τα HorseShoe (για τους παληούς και τους ντόπιους), Flamingo Hilton, Mirage, Caesar's Palace και, εκείνη την εποχή έκανε εγκαίνια το Metro/MGM (υποθέτω της Metro Goldwin Mayer). Πήγαμε και στα εγκαίνια... παρότι δεν πήγα στα εγκαίνια του The Mall, από τις περιγραφές που διάβασα ήταν ένα μικρό δείγμα του πανικού που γινόταν εκεί τις πρώτες μέρες. Οχι τυχαία, αφού είχαν διάφορες προσφορές για να προσελκύσουν κόσμο. Εννοείται οτι πέρασα από όλα τα καζίνο της θρυλικής διασταύρωσης του κέντρου, που πια δεν θεωρείται διασταύρωση αφού το "κέντρο" επεκτείνεται (δείτε μερικές φωτο εδώ και εδώ). Εννοείται επίσης οτι έπαιξα (αυτό έλειπε - once in a lifetime είναι αυτά!). Ελάχιστα στους κουλοχέρηδες (αφού είναι δεδομένο οτι θα χάσεις) και στη ρουλέτα αλλά πολύ (πάρα πολύ) εικοσιμία-blackjack (όντας ριψοκίνδυνος γενικώς, δεν μπορούσα να μην τζογάρω τα όσα εξοικονόμησα από φαγητό και διαμονή).

Σημειώστε οτι, κυκλοφορούν και γιαπωνέζοι (κυρίως) με χαρτοφύλακες... γι' αυτούς υπάρχουν ειδικοί χώροι, συνήθως σε ημιόροφο ή όροφο, για να μην συγχρωτίζονται με την πλέμπα. Εννοώ γιαπωνέζοι που πετούν για ένα Σαββατοκύριακο μόνο για τζόγο και οι χαρτοφύλακες περιέχουν χαρτονομίσματα.

Φώτα, αυλαία, διάλειμμα.
Ας εγκαταλείψω προς το παρόν, με την υπόσχεση οτι θα επανέλθω - όσο γράφω, τόσο θυμάμαι πράγματα :)

Αν ήμουν πλούσιος...


Μεσάνυχτα στη γειτονιά,
η φτώχια, η γρίπη, η παγωνιά
κι ο πολιτσμάνος στη γωνιά
μες στο χιονιά.

Το υπόγειο έμπασε νερά,
περνάει το τρένο και σφυρά
και κλαίν' συνέχεια τα μωρά
στη γειτονιά.

Και δεν μπορώ να κοιμηθώ,
να ονειρευτώ...
Πως είμαι πλούσιος,
πως είμαι πλούσιος,
πως ειμ' αφέντης, βασιλιάς, ταξιδευτής...
Οσα κι εσύ κι εσύ κι εσύ θα ονειρευτείς,
όταν θα σβήσουνε τα φώτα της γιορτής.

Αν ήμουν πλούσιος,
αν ήμουν πλούσιος,
καραβοκύρης, βασιλιάς, ταξιδευτής...
Οσα κι εσύ κι εσύ κι εσύ θα ονειρευτείς,
όταν θα σβήσουνε τα φώτα της γιορτής.

Ξημέρωμα στη γειτονιά,
τρέχει ο παπάς στη λειτουργιά,
το καλυμμαύχι του στ' αυτιά
μες το βοριά.

Κι ο γείτονας στ' αντικρυνό,
τη σούστα ζεύει στο στενό
και βλαστημάει τον παραγιό
τον ορφανό.

Και δεν μπορώ να κοιμηθώ,
να ονειρευτώ...
Πως είμαι πλούσιος,
πως είμαι πλούσιος,
πως ειμ' αφέντης, βασιλιάς, ταξιδευτής...
Οσα κι εσύ κι εσύ κι εσύ θα ονειρευτείς,
όταν θα σβήσουνε τα φώτα της γιορτής.

Αν ήμουν πλούσιος,
αν ήμουν πλούσιος,
καραβοκύρης, βασιλιάς, ταξιδευτής...
Οσα κι εσύ κι εσύ κι εσύ θα ονειρευτείς,
όταν θα σβήσουνε τα φώτα της γιορτής.

(Σώτια Τσώτου, Δώρος Γεωργιάδης)

Μήπως ήταν φάρσα ο σεισμός;

Μην γελάτε καθόλου. Με τη βλακεία που μας δέρνει, τίποτα δεν αποκλείεται.

Λεπτομέρειες στο εξαιρετικό πρωταπριλιάτικο ποστ του Nibelugen!

Μια νύχτα στο Αιγάλεω

(Ζήλεψα από άλλο μπλογκ, δεν θυμάμαι ποιος ήταν, ίσως η Μιραντολίνα αλλά μιας και ήταν μια μέρα δύσκολη, είπα να μην το κουράσω - απολαύστε τον περίφημο Μπόστ, κατ' άλλους Μέντη Μποσταντζόγλου. Το σύνολο της νύχτας βρίσκεται εδώ.)

(ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ: Το σχετικό μήνυμα ήταν τελικά του Πάνου και μάλιστα ομότιτλο, δείτε το εδώ)

[...]
Oι τοίχοι είχαν την σφραγίδα ενός περαστικού και διαβατάρικου καλλιτέχνου ειδικευμένου στην τοιχογραφίαν επιφανείας και ανθρώπου πρωτοφανούς τόλμης. Kατά την στιγμήν που ανελάμβανε να διακοσμήση το Kέντρο ευρίσκετο εις την "Pοζ περίοδον" και εις το κιβωτίδιον με τα υλικά είχεν μόνον ροζ και καφέ σκόνην. Kαι όμως, με τα δύο αυτά χρώματα, ο ζωγράφος, αφού έφαγε και εποτίσθη από τον καταστηματάρχην καλά, άφησε ελεύθερη την φαντασία του να οργιάση και έδωσε ζωήν εις τον άψυχον τοίχον.
Eις την αριστερήν πλευράν εικόνισε ένα ζεύγος εις την ακροθαλασσιάν. Ένας νέος 18-53 ετών είχε στην αγκαλιά του μίαν νέαν 8-35 ετών, χωρίς πόδια, και την φιλούσε. H νέα εκοίταζε προς τον νέον. O νέος φορούσε ροζ κοστούμι με φαρδιές καφέ ρίγες, κάτι μεταξύ ενδυμασίας ανθρώπου που πάει να κοιμηθή και καταδίκου που εδραπέτευσε και πρώτη σκέψις του μετά την απόδρασιν ήτο να συναντήση την αγαπημένη του στην ακρογιαλιά. Tο αριστερό πόδι του καταδίκου ήτο πάσχον και ολίγον παραμορφωμένον. H νέα όμως, είτε τυφλωμένη από το πάθος, είτε διότι εξετέλει πιστώς την εντολήν "αγάπα τον φίλον σου και με τα ελαττώματά του", παραβλέπουσα το φυσικόν τούτο ελάττωμα, είχε παραδοθή πανευτυχής εις την αγκάλην του χωλού εραστού, αληθής φιλόσοφος της ζωής, γνωρίζουσα ότι τα πολυτελή ενδύματα δεν δίδουν την ευτυχίαν και ότι πολλάκις κάτω από μίαν ασήμαντον και άκομψον περιβολήν κρύπτονται αγνά και ειλικρινή αισθήματα. Tας αυτάς σκέψεις έκανε και ο νέος που την φιλούσε. Tο ότι η κοπέλλα του εστερείτο ποδών τον άφηνε αδιάφορον. Ίσως διότι έκανε και την σκέψιν ότι μια γυναίκα χωρίς πόδια είναι θησαυρός, καθ' όσον, όσο λιγώτερα πόδια έχει, τόσον είναι και πιο οικονομική, δεδομένου ότι και λιγώτερες κάλτσες και παπούτσια χρειάζεται. Kι έτσι χωλός αυτός και κουτσή εκείνη εφιλώντο παθητικά και η περίπτυξίς των ήτο μία κραυγή διαμαρτυρίας κατά της υγιούς κοινωνίας, που, έχοντας τα ποδάρια της σωστά, αποφεύγει να ερωτευθή. Γι' αυτό κι ο κάβουρας είχε ζωγραφισθή σκεπτικός στην ροζ ακτήν. Ήτο ως να εμονολόγει:
- Zηλεύω την ευτυχία αυτών των αναπήρων. Kι εγώ που έχω δέκα ποδάρια, μ' άφησε η καβουρίνα και πάει τσάρκα με το σπάρο στη Pαφίνα.
Kαι το παράπονό του το ήκουσε ο ροζ γλάρος και το είπεν εις ένα άλλον:
- O αδελφός μας ο κάβουρας πονεί.
- Nαι, πονεί, είπαν τότε και τα ροζ κύματα. Γι' αυτό, ας πάμε να το πούμε και στ' άλλα κύματα, να φέρουμε το μήνυμα δίπλα, στη Γη της Αιολίδας.
Στον διπλανό όμως τοίχο δεν ήταν η Γη της Αιολίδας, αλλά η συνέχεια της ακρογιαλιάς, όπου ένας ροζ τσέλιγκας έψηνε ένα ροζ αρνί σε μια ροζ φωτιά, ενώ δίπλα χόρευε ένας νέος με φουστανέλλα και μια νέα με τοπική ενδυμασία των Mεγάρων. Kι έτσι το μήνυμα φτερούγισε στον απέναντι τοίχο, όπου καθόταν μια αισθαντική βοσκοπούλα με τη ρόκα και τα προβατάκια της, που μελαγχόλησε μονομιάς. Γι' αυτό απέναντί της ακριβώς έκατσε ένας ροζ βοσκός με τρία ροζ πρόβατα, που έπαιζε με μια ροζ φλογέρα, ροζ μελωδίες.
O βοσκός ήταν ατίθασος και οπλοφόρος μικρών διαστάσεων, μικρογραφία του Λαζό, εφφέ και του Tσακιτζή, εφφέ του Αϊδινίου. Eπειδή τα κύματα εσκέφθησαν ότι πιθανόν να μην εύρισκαν κατανόησιν από τον σκληρόν αυτόν βοσκόν, το ανήγγειλαν εις την μεσαίαν κόρην της βρύσης, η οποία ακούσασα το φρικτό νέο έμεινε κοιτάζουσα τον ροζ αέρα ως απόπληκτος.
Oλόκληρος αυτή η σύνθεσις έκλεινε γύρω-γύρω με ροζ άνθη. Παραπλεύρως αυτής και ακριβώς πάνω από την ορχήστρα ήταν μια άλλη σύνθεσις που μιλούσε βαθειά σε κάθε άνθρωπο που αγάπησε πολύ και υπέφερε για τον έρωτα. Ένας ροζ νέος με τα νώτα προς τον θεατή, υποφέρων από σκολίωση, είχε περασμένο το χέρι του στη μέση μιας φυματικής νέας με ροζ φόρεμα, και, γέρνοντας στον ώμο της, ερέμβαζαν αμφότεροι όρθιοι και έπλαθαν χίλια όνειρα μπροστά σε μερικά σπίτια, τύπου Eλβετικών σαλέ. Δυο Eλβετικά ροζ πρόβατα έβοσκαν με βουλιμίαν εις το ροζ χορτάρι, του οποίου η μονοτονία διεκόπτετο από λίγες πράσινες πινελιές, που αποτελούσαν παραφωνίαν μέσα εις αυτό το όργιον του ροζ. Oλόκληρος αυτή η σύνθεσις, έκλεινε με ροζ τριαντάφυλλα και σκόρπια έλατα ατάκτως ερριμμένα. Eις το άνω αριστερόν τμήμα της εικόνος, μεγάλα μαύρα γράμματα, τρέμοντα, έγραφαν MΠIΘIKOTΣHΣ και κάτω από τα γράμματα υπήρχε μια φωτογραφία του Mπιθικώτση. Δεξιά έγραφε, M. ΘEOΔΩPΑKH και φυσικά υπήρχε μια μεγάλη φωτογραφία της τραγουδιστρίας του Kέντρου. Γενικά έβλεπες ότι τίποτα δεν ήταν βαλμένο τυχαία, αλλά ότι τα πάντα είχαν μπει με κάποια λογική. Δεξιά της τραγουδιστρίας, και σ' όλο τον υπόλοιπο τοίχο, υπήρχε μια άλλη ροζ σύνθεσις ειδικώς καμωμένη για μπουζούκια. Ήταν μια χωρική, που ωδήγει έναν γκρι-ροζ γάιδαρον προς ένα ροζ μύλον, όπου θα άλεθαν τα άλευρα και θα παρήγετο το ψωμί, το οποίον ασφαλώς και αυτό όταν θα εψήνετο θα εγίνετο και αυτό ροδοκόκκινο προς το ροζ. O γάιδαρος ήτο ειδικής ράτσας, απ' αυτές που μπορούν το μπροστινό τους πόδι να το τσακίζουν στα 3. Όλη αυτή η σύνθεσις επλαισιούτο με άνθη και ροζ ψαράδες εις το βάθος που επιδιώρθωναν ροζ δίκτυα πάνω σε ροζ άμμον, πάνω σε μια ακρογιαλιά που ηλεκτρικές σκούπες προηγουμένως είχαν αναρροφήσει και το παραμικρό ίχνος αντικειμένου που θα μπορούσε να τραυματίση τα ροζ πόδια των τιμίων αλιέων. Αυτή είναι με λίγα λόγια η διακόσμησις του Kέντρου. Γενικά δηλαδή, μπαίνοντας, εκ πρώτης όψεως τα θέματα σε προδιαθέτουν ευχάριστα και είναι σίγουρο ότι θ' ακούσης μπουζούκια.
[...]

Σεισμός!

(λοιμός και καταποντισμός... όχι αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο)

Σας τα είπα εγω: μόλις πριν τρεις μέρες εξήγησα τα του σεισμού, για να προσέχετε!
Βεβαίως δεν μπορούσα να δώσω περισσότερα στοιχεία, αφού όλοι οι επιστήμονες σεισμολόγοι, με θαυμαστή αυταπάρνηση, συμφωνούμε οτι "τρεις πιθαμές μακρυά από τον πισινό μας κι όπου θέλει ας είναι".

Χαμογελάτε - ούτε μύτη δεν άνοιξε :)

Τα κουρκουμπίνια στα Θεοφάνεια

Αντιγράφω το κείμενο όπως το βρήκα στο κουρκουμπίνι, μετά από άδεια... Σχόλιο: παρότι μακρυγορεί και επαναλαμβάνεται, μου άρεσε η ουσία. Οπως λέει και ο Πάνος, με δυο-τρεις *καίριες* αλλαγές, θα ήταν άψογο :)

--
Θεοφάνεια

Θεοφάνια σήμερα, ωραία μέρα, είπα και΄γω να βγάλω έξω τη καμηλοπάρδαλη να πάρει αέρα, να δει και το σταυρό που πετάει ο παπάς στη θάλασσα και τρέχουν οι χειμερινοί κολυμβητές να τον πιάσουν. Περασμένες 10 ήμουνα κάτω. Άργησα! είπα ..αλλά ο κόσμος μαζευότανε.. Μπας και ο κόσμος βλέπει τον άλλο κόσμο που είναι μαζεμένος και μαζεύεται και αυτός; Κάτι σαν το ανέκδοτο που κοιτάει ένας πάνω, έρχεται κιάλλος και κοιτάει πάνω και μετά από ένα 10λεπτο έχει μαζευτεί ένα μπούγιο και όλοι κοιτάνε πάνω. Τι κοιτάνε, ούτε που ξέρουνε!
Όσο περνούσε η ώρα, τόσο η κοσμοπλημμύρα αυξανότανε. Ηλικιωμένοι σινιαρισμένοι, οι γριούλες με το δίποντο τακουνάκι που με κάθε βήμα το πόδι στράβωνε και'γω ίδρωνα! Τώρα θα το στραμπουλίξει! Τώρα θα πέσει!
Γυναίκες με το 10ποντο τακούνι που πηδάγανε από την εξέδρα του Μπάτη κάτω στη παραλία για να έχουνε καλύτερη ορατότητα (και σιγά μη βλέπανε τίποτα ούτος ή άλλως -μόνο η καμηλοπάρδαλη θα έβλεπε). Πάει 11 η ώρα και ξαφνικά αισθάνομαι το έδαφος να τραντάζει. Γυρνάω και βλέπω ένα κοπάδι καλοντυμένων με επίκεντρο αστραφτερές κελεμπίες που σιγανομουρμουράγανε κάτι που θύμιζε ψαλμωδία. Ωπ! Καλά ξυπνητούρια! είπα και πήρα βαθιά εισπνοή από ένα σύννεφο έντονου aftershave, που πέρασε από τη μύτη μου, καθώς οι παπάδες και το υπόλοιπο
καλοντυμένο κοπάδι πέρναγε από μπροστά μου. Πάνω στη Ποσειδώνος, τα κάγκελα είχανε γείρει από τα κουστούμια, μερικά τρέχανε κιόλας καταμεσής της παραλίας για να πιάσουν θέση στην ακρογιαλιά. Εκεί να δεις το λουστρινάκι να γεμίζει χαραγματιές από την άμμο. Τα γούνινα παλτουδάκια να σούρνονται κάτω και να μαζεύουνε τα σκουπίδια. Ο κουλουράς να πουλάει περσινά κουλούρια και η μπαλονού να παίρνει 5 εύρο για ένα μικρό μπαλόνι ... Τελικά, έχασα κάθε ενδιαφέρον για το σταυρό και τους χειμερινούς κολυμβητές που ούτος η άλλως κάθε μέρα τους βλέπω - και σιγά το χειμώνα δλδ- και άρχισα να παρακολουθώ το κόσμο. Μα καλά, κομμωτήριο πήγανε όλες για χάρη των Θεοφανίων;;
Τα συνολάκια ήταν όμως το κάτι απίστευτο. Ευκαιρία βρίσκει ο Έλληνας να δειχτεί! Τι, μόνο μια φορά το χρόνο, κάθε Πρωτοχρονιά, άντε και κάθε Χριστούγεννα, θα καλοντύνεται;; Και να πηγαίνουν χαράμι τόσα λεφτά στις μπουτίκ; Οι παππούδες και οι γιαγιούλες μυρίζανε ναφθαλίνη και Μυρτώ. Οι άντρες με τα κουστούμια τους και τα καλά παλτά τους ψηλώσανε ένα πόντο παραπάνω. Μέχρι και τα hi-ντιζαινάτα παιδικά καρότσια βγάλανε. Ναι, αυτά είναι για "καλές" περιπτώσεις γιατί τις καθημερινές σου βγάζουν το λάδι, ειδικά τα τρίροδα. Που ενώ είναι ότι πρέπει για τους άθλιους δρόμους μας και τα ανύπαρκτα πεζοδρόμια, δεν χωράνε ΠΟΥΘΕΝΑ! Θα πρέπει να έχεις τεράστιο ασανσέρ ή να μένεις σε μονοκατοικία. Και όταν θέλεις να περάσεις από πεζοδρόμιο σε πεζοδρόμιο (λέμε τώρα!, γιατί συνήθως στο δρόμο κυκλοφορούν τα καροτσάκια και τα μωράκια απλούστατα γιατί -αν και επικίνδυνο- δε γίνεται διαφορετικά), πρέπει λοιπόν να βρεις το κατάλληλο κενό ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα που να χωράει να περάσεις.
Θεοφάνια λοιπόν, τα κουστουμάκια και τα συνολάκια με την τακουνάρα και το πλαστικό μπουκαλάκι στο χέρι με τον αγιασμό. Αυτό τους έλλειπε. Σάμπως ξέρουν τι να το κάνουν; Το βάζουν σ'ενα ντουλάπι μαζί με την υπόλοιπη συλλογή αγιασμών από πέρυσι, πρόπερσι. Έτσι, για να πούμε ότι πήραμε.
Έχουμε χάσει το νόημα. Το κουρκουμπίνι κοίταζε το τακούνι της διπλανής (γιαυτό άλλωστε εκείνη τα φορούσε ε!). Οι χριστιανικές εορτές, άσχετα με τα πιστεύω μου ή του καθενός, γινήκανε αργίες. Η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων.
Του Αϊ Γιάννη και αύριο, μεγάλη η Χάρη του, και να σας χαιρόμαστε όλους του Ιωάννηδες και τις Ιωάννες. Και μετά; Προετοιμασία για το Πάσχα! Κιάλλες αργίες, κιάλλες κραιπάλες, κιάλλα κουστουμάκια!

Big Brother ή αλλιώς χαλάστηκε η φοράδα...

(ΗΠΑ)

Η Ραφ Σερβεντ ήταν μια βάση του ΝΑΤΟ που περιβαλλόταν από μυστήριο. Σε τί χρησίμευε; Τί βρισκόταν μέσα; Γιατί ήταν τόσο μυστική;
Κανείς δεν ήξερε, μέχρι που τυπώθηκε ένας τουριστικός χάρτης της περιοχής που έδειχνε και την παραμικρή λεπτομέρεια της βάσης, με ακριβή σχέδια υπό κλίμακα, που περιλάμβαναν ως και την αποθήκη οπλισμού υψηλής ακριβείας.
Ο χάρτης εκδόθηκε από την Επιτροπή Δασών το 1976 και βασιζόταν σε αεροφωτογραφίες της περιοχής. Οταν το Υπουργείο Αμύνης τον ανακάλυψε και διέταξε να αποσυρθεί από την κυκλοφορία, είχαν ήδη πουληθεί 2000 αντίτυπα σε ενθουσιώδεις περιπατητές και τουρίστες.

(αντιγραφή από το βιβλίο "Η τέχνη της αποτυχίας", Stephen Pile, μτφ Λίλη Ιωαννίδου, εκδόσεις Παραπέντε)

ΣΣ: Κάμερες; Αμέ, φέρτε μου κάμερες, εκατομμύρια κάμερες!

Νίκος και Νίκος

Τι σύμπτωση! Σήμερα ανακάλυψα οτι δύο άνθρωποι τους οποίους εκτιμώ ιδιαίτερα έστησαν μπλογκ. Νίκος και Νίκος, σε... παράλληλους κόσμους.

Ο Νίκος Δήμου έχει ήδη αρχίσει τις δημοσιεύσεις.

Ο Νίκος Νικολαΐδης παλεύει με τις ρυθμίσεις λέει.

Σεισμός και Βαρύτητα

Σεισμός είναι οι σεισμικές δονήσεις που υφίστανται την ώρα του σεισμού, κατα την οποία σείονται τα κτήρια αλλά οχι τα αυτοκίνητα, τα οποία μπορούμε να παρκάρουμε σε αλάνες και να γλυτώσουμε απο τα ιπτάμενα μάρμαρα.  Αλλη φορά πρεπει να καθόμαστε κάτω από το τραπέζι, αλλά μόνο αν εκείνη την ώρα τρώμε η διαβάζουμε, αλλιώς να κάτσουμε στην πόρτα για να μπορούμε να φύγουμε γρήγορα πριν πέσει το σπίτι, εκτός και αν ζούμε σε τελευταίο όροφο, οπότε περιμένουμε να πέσει και να φύγουμε μετά.  Επίσης να μην περνάμε απο κάτω οταν βρέχει γιατι θα λερώσουμε τα ρούχα μας, εκτος και αν είναι απο ηφαίστειο, οπως στην Καλαμάτα οποτε δεν προλαβαίνουμε και μας κάνουν μετά σε μουσείο και μας βλέπει ο κόσμος.

"Οι ιδιότητες της βαρύτητας είναι ένα πράγμα που άμα το αφήσουμε ελεύθερο πηγαίνει πάντα προς τα κάτω και ποτέ προς τα πάνω.  Παράδειγμα μια πέτρα που άμα την αφήσουμε πέφτει κάτω, ενώ ένα περιστέρι που άμα το αφήσουμε πάει πάνω και επομένως δεν είναι βαρύτητα. Τη βαρύτητα την ανακάλυψε ο Γουλιέλμος Τέλος όταν άφησε μια φορά ένα πορτοκάλι και πήγε κάτω και μετά παραξενεύτηκε και άφησε και ένα μήλο και μετά άφησε ένα φραγκόσυκο και όλα πήγαιναν κάτω και τότε ο Γουλιέλμος Τέλος σκέφτηκε να ανακαλύψει το νόμο της βαρύτητας.
Αλλη ιδιότητα της βαρύτητας είναι ότι είναι πολύ βαριά. Αμα δηλαδή πέσει επάνω σου ένα πράγμα που έχει βαρύτητα μπορεί να σε τραυματίσει και να σου προκαλέσει κώνωπες. ((ΣΣ: μάλλον εννοεί μώλωπες)). Και επίσης άλλη ιδιότητα είναι ότι η βαρύτητα δε φαίνεται. Αμα δηλαδή αφήσουμε το πορτοκάλι, το πορτοκάλι το βλέπουμε που πέφτει, αλλά τη βαρύτητα που πέφτει και αυτή δε τη βλέπουμε."

((Συμπέρασμα: όταν πέφτει η βαρύτητα φροντίστε να είστε αλλού))

The Zero Years - πρεμιέρα στην κόλαση

Ο Νίκος Νικολαΐδης είναι σκηνοθέτης, γνωστός κυρίως από την ταινία του "Γλυκειά Συμμορία" και το βιβλίο του "Οργισμένος Βαλκάνιος".
Οπως οι επαΐοντες γνωρίζουν, χρησιμοποιεί το μπλακ χιούμορ για να περιγράψει σύγχρονες καταστάσεις. Η βία, η αυτοκτονία, το σεξ, η επανάσταση, η αγάπη, τα ποικιλόμορφα άδιέξοδα και άλλες όμορφες καταστάσεις χορεύουν ρομαντικά στην τελειότητα της κόλασης.
Προσωπικά έχω "μείνει" με την ταινία "Τα Κουρέλια τραγουδάνε ακόμα", για την οποία έχω πολλές φορές δηλώσει οτι αν τη δει κάποιος που είναι ένα σκαλί πριν την αυτοκτονία, χωρίς τη βοήθεια του χιούμορ αυτή η ταινία θα γίνει το τελευταίο σκαλί. Απο εκεί και πέρα, η περιορισμένη μου φαντασία και η χαρωπά αισιόδοξη φύση μου (βλέπε λέξη βλήτο), αδυνατούν να παρακολουθήσουν τις σκηνές που περιγράφει ο ΝΝ σε ορισμένες ταινίες του.

Ο Νίκος ολοκλήρωσε πρόσφατα μια σημαντική (για πολλούς λόγους) ταινία, που αποτελεί τον επίλογο της Ευριδίκης 2037 και της Πρωινής Περιπόλου. Η ταινία ονομάζεται "The Zero Years" και προβάλλει το τελευταίο στάδιο του εφιάλτη με τον Big Brother να χαμογελά.

Εχω την τιμή να διαθέτω λίγα εισητήρια για την πρεμιέρα - όποιος ενδιαφέρεται ας στείλει ένα μήνυμα.

Ενημερωτικά:

• The Zero Years

• Νίκος Νικολαΐδης

• Ο Χαμένος τα παίρνει όλα

** Μικρή διόρθωση, πιθανόν σημαντική: δεν διαθέτω εισητήρια αλλά προσκλήσεις - δωρεάν φυσικά.

2006... αποκαλύψεις

Ηρθε το Δύο Χιλιάδες Σέξι!